Huize Carter

'Ik zat je maar wat te sarren Sally, rustig maar. Ik weet dat geld niet je belangrijkste prioriteit is.' Zei Liam, en hij keek haar even glimlachend aan. Hij nam nogmaals een slok van de wijn. De warme alcohol gleed door zijn slokdarm, heerlijk. 'Ik vond het fantastisch werk, naast schetsen natuurlijk.' Zei hij. 'Dat zal altijd mijn nummer één blijven, maar dat is meer een hobby. Geen beroep.' Van schetsen was het moeilijk zijn beroep te maken, zeker omdat hij niemand kende die hem hogerop kon helpen komen. Om door te breken in de kunstwereld moest je niet alleen goed zijn, je moest ook connecties hebben. Mensen die je aanbevolen bij hun rijkeluis vrienden, en die je naam lieten vallen op druk bezochte feestjes. 'Het was niet zozeer voelbaar, maar wel zichtbaar. Ik kon je bijna zien rillen.' Zei hij, en hij zette zijn halflege glaasje wijn op het salontafeltje. 'Warmt de openhaart, de wijn en het feit dat je naast een woestaantrekkelijke jongeman zit je niet op?' Vroeg hij, zijn lach onderdrukkend.

'Nooit een dame sarren, Liam, ga je nog spijt van krijgen.' Ze keek hem aan, maar kon haar lachen niet inhouden, waardoor ze het niet voor elkaar kreeg om de zin serieus te brengen. Ze bond haar lach echter snel weer in en nipte van de wijn. 'Ik hoop echt dat je er ooit je beroep van kunt maken. Ik kan misschien hier en daar mijn ouders wat pushen, als je wilt?' Ze volgde zijn voorbeeld, toen hij zijn glas wijn op het salontafeltje zitten. Licht boog ze wat over hem heen, om haar glas wijn er ook naast te zetten. Waar hij zijn lach in wist te houden, kon zij dat totaal niet. 'Oh, nu je het zegt, ik heb het ineens bloedheet. Zal vast door jou komen. Je bent immers woestaantrekkelijk. Ik begrijp niet dat je vanavond niets te doen hebt. Met een uiterlijk als dat jij hebt, zouden de vrouwen toch aan je voeten moeten liggen?' Puur sarcasme, maar ze kon niet herkennen dat ze er ergens een kern van waarheid in had zitten. Hij was aantrekkelijk. Erg aantrekkelijk.

'Hoezo ga ik daar spijt van krijgen?' Vroeg hij, en hij draaide zijn lichaam opzij zodat hij haar goed aan kon kijken. Hij keek haar vragend aan, maar hij had nog steeds een grijnsje rond zijn lippen waardoor zijn vraag niet serieus over kwam, maar zo was hij ook niet zozeer bedoeld. Hij snoof de geur van haar parfum op toen ze over hem heen boog om haar glas op de salontafel te zetten. Hij moest nu wel écht toegeven dat hij zich tot haar aangetrokken voelde, ookal deed hij zijn best om zich er tegen te verzetten. Hij was immers weg gegaan bij zijn ouders omdat hij alleen wou zijn. 'Waarom zou ik naar ál die jonge vrouwen aan mijn voeten omkijken, als de allermooiste hier naast me zit?' Vroeg hij. Zijn stem klonk charmant, warm maar nog steeds geamuseerd.

'Omdat wij vrouwen op de meest smiechtige maieren wraak kunnen nemen,' antwoordde ze eveneens geamuseerd. Ook zij draaide haar lichaam iets, toen hij dat ook deed. Ze danlte de hemel dat haar ouders weg waren, want wat er nu gebeirde - hoe onschuldig het ook was - het was alles behalve netjes. Een blos streek over haar wanhen bij zijn woorden en ze beet zacht, verlegen op haar onderlip. Ze was echter vastberaden om een antwoord terug te geven. 'Dat zeg je vast tegen elk meisje,' antwooedde ze dan ook, toen ze haar lip bevrijd had van haar tanden. Voor de zoveelste keer streek ze de loshangende pluk uit haar ezicht. Eigenlik was het makkelijker haar haar los te halen, maar dat zou nu nogal vfeemd zijn.

'Niet alle vrouwen zijn op wraak belust.' Zei hij grijnzend, en hij trok nogmaals het boord van zijn overhemd recht: Hij werd er gek van, hij had het geteld en hij had het nu al vijf keer in een uur gedaan, maar hij kon niet stoppen. Zijn scheefzittende overhemd irriteerde hem. Als hij alleen thuis was had hij zich allang ontdaan van het overhemd, maar nu hij hier te gast was bij een jonge dame leek hem dat niet erg gepast. 'Hoe kan ik dat tegen alle meisjes zeggen als ik enkel met jou praat, milady?' Vroeg hij, en hij haalde nonchalant een hand door zijn haar en keek haar aan met een kleine twinkeling in zijn ogen. Hij vond het heerlijk om zo het beest uit te hangen, om te flirten met Sally. Het was vrij onschuldig, maar zeer, zeer ongepast.

'Maar ik wel,' antwoordde ze, met eveneens een soort grijns, hoewel deze al snel weer de speelse glimlach werd. Grijnzen en jongedames hoorden, volgens haar ouders, niet bij elkaar. De speelse grijns, werd echter nog iets speelser, bij het zien hoe hij weer aan zijn overhemd liep te trekken. Het was ontzettend ongepast wat ze nu zou gaan zeggen en doen, maar het was echt even een zogehete inkopper. 'Hier, laat me je helpen,' zei ze, haar stem wat zachter dan daarnet. Haar handen legde ze oop de boord van zijn overhemd, om die recht te krijgen. Ze keek hem weer aan, toen hij haar een, waarschijnlijk retorische, vraag stelde. Goed, wat moest ze daar nu weer op antwoorden? 'Ik had het ook over het algemeen. Als je in het gezelschap zou zijn van elk meisje in de stad en je zou tijd met hen alleen krijgen, met ieder van hen. Je kan me niet wijsmaken dat je dan die woorden alleen tegen mij zou zeggen.'

Liam keek Sally quasi-geschrokken aan. Voor zover hij wist was Sally zich van geen kwaad bewust, ze zou zelfs een vlieg geen kwaad doen. - al waren die rondvliegende insecten wel stervens irritant - Sally's handen gingen naar de boord van zijn overhemd, waar hij zojuist aan had lopen trekken. Zijn adem stokte even in zijn keel toen haar vingertoppen perongeluk zijn hals aanraakten. Zo'n aanraking was onvermijdelijk als je aan de boord van zijn overhemd zat, het zat immers tot het bovenste knoopje dichtgeknoopt. Hij herpakte zich gauw en keek de jongedame aan. 'Zo'n persoon ben ik niet.' Zei hij. Het was te waarheid. Hij had in zijn leven amper goede contacten gehad met vrouwen, als je begrijpt wat ik bedoel. Sally was dan ook een uitzondering. Een uitzondering waar hij zuinig op moest zijn. 1 verkeerde stap en alles was verloren.

Sally's blik was weer naar het boord van zijn overhemd gegaan, zodat ze kon zijn wat haar handen deden. Natuurlijk was het onvermijdelijk om zijn hals aan te raken, maar als hij dacht dat hij de enige was die wat bij die aanraking voelde, dan zat hij verkeerd. Sally voelde eveneens iets, maar wist dat het vreemd zou staan als ze nu zou stoppen, terwijl de boord nog steeds niet naar haar zin zat. En dus ging ze gestaag door, om hem pas weer aan te kijken toen hij weer sprak. 'Wat voor persoon ben je dan wel?' Haar stem was zachter geworden, maar werd niet onverstaanbaar. De stem werd juist lieflijker, op een bepaalde manier.

Liam probeerde niet te laten blijken hoe hij zich voelde bij het feit dat Sally's zachte vrouwenhanden zijn hals aanraakten, net zolang totdat de boord van zijn overhemd weer netjes zat. Hoe hij zo scheef was geraakt wist hij niet, dit overhemd had wel vaker zijn kuren: Dan raakte het bovenste knoopje zonder verklaarbare wijze los, of zoals in dit geval, de boord wat scheef was gezakt. 'Wat denk je?' Vroeg hij, zijn stem klonk ook zacht met een ondertoon van charme. Hij was benieuwd hoe Sally hem vond, al kon hij er wel vanuit gaan dat ze hem mocht. Haar gezicht was immers dichter bij de zijne dan gebruikelijk, al was dat dan wel omdat ze zijn overhemd recht had gedaan.

Voorzichtig liet ze het boord los, waarbij ze constateerde dat het ding eindelijk goed zat, voor hoelang dat dan mocht duren. Ze spraken eigenlijk weinig. Korte, nietszeggende zinnen, maar het leek alsof elke zin een diepere betekenis had. Hoe kalm ze ook aan de buitenkant leek, van binnen ging haar hart tekeer. Ze leunde weer naar achteren, omdat het vreemd zou zijn zo dichtbij hem te blijven, zonder een reden. 'Nooit een vraag met een vraag beantwoorden, Liam,' zei ze zacht. De waarheid was, dat ze werkelijk geen antwoord had. Of in ieder geval geen antwoord dat gepast zou zijn. Ze keek hem aan, fronste lichtjes. 'Meende je het? Dat je vond dat de allermooiste jongedame naast je zat?' Het oppervlakkige geflirt was voorbij, aan haar kant tenminste. Hoe kon ze nog oppervlakkig blijven, als deze hele kwestie al niet meer oppervlakkig was? Onbewust rilde ze, hoewel ze geen idee had of het daadwerkelijk door de kou kwam.

Blijkbaar was Sally tevreden met hoe zijn boord zat, want ze trok haar handen terug en ging wat verder naar achteren zitten. Voor een moment dacht hij dat hij wat verkeerds had gezegd. Dat hij te ver was gegeaan. "Meende je het? Dat je vond dat de allermooiste jongedame naast je zat? Klonk het uit Sally's mond. Hij had dus niks verkeerds gezegd, misschien dacht ze wel dat dit alles één grote grap was. Hij wist zich dan tijdens het oppervlakkige geflirt ook geen goede houding aan te nemen. Het voelde goed, maar tegelijkertijd ook verkeerd. Hij pakte zijn halfvolle glas wijn van de salontafel en nipte er wat van terwijl hij dacht aan de juiste manier om zijn antwoord te verwoorden. 'Ik heb nog nooit zo'n schoonheid als jij in levende lijven gezien, milady.' Sprak hij uiteindelijk. Zijn stem klonk echter niet meer charmant, aan zijn stem was te horen dat hij geen spelletje met haar speelde. Hij meende wat hij zei.

God, wat was dit moeilijk. Er was de drang het heft zelf in handen te nemen, maar ze was een jongedame en jongedames namen het heft niet in eigen handen. Je wachtte beleefd de handelingen van de man af en paste je daarop aan. Bij zijn woorden keek ze weg, terwijl ze zacht op haar lip beet. Er werd nu geen enkel spel meer gespeeld. De kaarten lagen open op tafel. Verlegen streek ze de pluk haar weer achter haar oor, geen idee wat ze op zijn woorden moest antwoorden. Uiteindelijk keek ze hem weer aan, nog vaag de resten van de blos te zien op haar wangen en om wat te doen te hebben, boog ze weer naar voren en pakte ook haar glas wijn, om daar van te drinken. 'Charmeur,' antwoordde ze, maar het speelse effect ging verloren. Ze kon het niet meer. De flirterige zone waar zij zich in bevonden hadden, was verbroken, was te diepgaand geworden.

Liam kon geen hoogte krijgen van hoe Sally zich voelde. Ze had zich van hem afgewend en ook aan haar wijn genipt, waarschijnlijk enkel om een houding aan te kunnen nemen. "Charmeur." Klonk het. Het klonk niet meer met die ondertoon van amuse in haar stem, waar ze de hele tijd mee gesproken had. Hij besloot er dus ook niet op in te gaan en en nam nogmaals een slok van zijn wijn. Hij keek opzij naar haar, zijn glimlach was iets minder breed, zijn handen waren klam en zijn boord was weer scheef gezakt. 'Ik hoop oprecht dat je wordt uitgehuwlijkt aan een man die je gelukkig zal maken, Sally.' Zei hij. Hij wist dat het vroeg of laat zou gebeuren, het was dan ook gek om te geloven dat er wat tussen hun kon spelen. Althans, niet iets serieus. Het zal altijd geheim moeten blijven en Liam had geen zin om iemands geheim te zijn. Toch nam hij het Sally niet kwalijk, zij kon er ook niks aan doen dat ze van verschillende komaf waren.

Sally boog weer over hem heen en zette haar glas wijn weer weg. Toen ze weer terugboog, viel het haar op dat de boord weer scheefgezakt wa, maar het lef deze nog een keer goeoed te doen, had ze niet. Ze keek hem aan en lachte kort een vreugdelozw lach. 'Dat zal niet gebeuren,' antwoordde ze. 'De enige man die dat voor elkaar zou kunnen krijgen, zullen mijn ouders me niet aan uithuwelijken, hoe graag ze hem ook mogen.' Mteen daarna zweeg ze weer, omdat de woorden duidelijk over hem konden gaan. Ze beet weer op haar lip en keek weg, verlegen. De woorden begonnen een diepgamg te krijgen die mis zou gaan.

Liam snoof voor de tweede keer de geur van haar parfum op toen ze over hem heen boog om haar glas op de salontafel te zetten. Hij keek haar met zijn diepbruine ogen aan, en liet een klein zuchtje uit zijn lippen ontsnappen. Zijn handen gingen voor de zesde keer die avond richting het boord van zijn overhemd om hem nogmaals recht te trekken, in de hoop dat hij dit maal op zijn plek zou blijven zitten. Zijn ogen kleden van haar gezicht naar het tapijt dat doe vloer sierde. Zelfs door de zolen van zijn schoenen kon Liam voelen hoe zacht het kleed was. 'Wie is die man?' Vroeg Liam. Zijn stem klonk zacht,. Ergens had hij uit haar woorden kunnen opmaken dat ze op hem doelde, maar de speelsigheid was weg dus kon hij daar niet vanuit gaan. Misschien had ze het oppervlakkige gesprek wel verbroken omdat ze haar hart al had gegeven aan een ander, en zich schuldig voelde tegenover diegene.

In hemelsnaam, had hij werkelijk heen idee of wilde hij bevestiging? Miaschien moest ze vertellen dat er een ander was, maar dat zou niet eerlijk zijn tegenover hem en eigenlijk ook niet tegen haarElf. 'Moet ik die vraag werkelijk nog beantworden, Liam?' ze bracjt haar hand weer naar de boord van zijn overhemd. Haar lef waa weer teriggekomen, zo ongeveer. Beide handen gingen nu weer te werk omde boord recht te krijgen. 'Eigenwijs overhemd,' trachtte ze geamuseerd te zeggen. Het was een zwakke poging het weer wat oppervlakkiger te krijgen, wamt dat zou beter zijn voor hen beiden, maar ze faalde glansrijk. Weer dat gevoel, op de momenten dat ze zijn huid raakte.

Liam keek naar de openhaard die nog altijd vurig brandde. Het zorgde voor een gezellige sfeer, maar hij wist nu niet zozeer of de sfeer die in de zitkamer hing gezellig of alles behalve gezellig was. Hij keek opzij naar Sally. "Moet ik die vraag werkelijk nog beantwoorden, Liam?" Hij glimlachte wrang. Had ze zojuist toegegeven dat ze iets in hem zag? Dat hij haar gelukkig kon maken? Ja. Maar ze had ook gezegd dat het nooit zou kunnen gebeuren, hoe graag Sally's ouders Liam ook zouden mogen. Het zou nooit gebeuren, en dat was een zure appel waar Liam doorheen moest bijten: Ze moesten eens weten. Ze moesten eens weten hoeveel geld hij nog op zijn bankrekening had. Om over de ervenis van Jari nog niet te spreken. Zijn broer was netzoals hem succesvol geweest in de scheepvaart. Hij had al zijn haar wijslijk opgespaard, en had doorgegeven dat - mocht hij overlijden - al het geld tot Liam's beschikking gesteld moest worden. Haar vingertoppen tegen zijn hals, weer dat warme, vreemde en verkeerde gevoel dat door zijn lichaam gierde. Hij kon het niet ontkennen: Hij was verliefd. Verliefd op Sally.

Waar waren ze in godsnaam mee bezig? Ze konden deze situatie niet volhouden, ze zouden naïef zijn om te denken dat het dan weg zou gaan. Ze waren tot elkaar aangetrokken, dat konden ze niet meer onykennen. Ze keek hem aan, haalde haar handen weer weg. 'Die man waar ik het over had, is de mwest geweldige man die ooit on mijn leven is geweest en ik kan dat niet meer negeren. Hoe four en hoe verboden het ook mag zijn, het is er, Liam.' Ze keek hem aan, streek de pluk haar weee achter haar oor en keek weg. Als dit nog langer zo door ou gaan, kon hij beter weggaan, wamt haar zelfbeheeesing begon te falen, heel erg te falen.

Liam keek naar het glas wijn dat hij nog altijd in zijn handen had. Er zat nog een slokje in, maar hij had geen zin meer. Wijn was lekker op speciale gelegenheden, maar nu smaakte het hem niet meer. Hij keek opzij naar Sally. Hij had het al verwacht, maar toch kon hij zijn eigen oren niet geloven. Was dit nou een liefdesverklaring? Ze was dan wel niet zo direcht, "Liam ik ben smoorverliefd op je, maar het kan niet." Was ook al goed geweest. 'Het is er zeker Sally.' Zei hij. Zijn vingertoppen plaatste hij onder haar kin, en hij draaide haar gezicht naar zich toe. 'Ik ben niet van adel, en ik ben ook geen koopman.' Sprak hij beheersd. 'Maar ik beschik wel over geld, iets wat niet iedereen weet of hoeft te weten. En ik heb een goed hart Sally. Een heel goed hart.'

Haar hart mistte een slag toen hij zijn vingers onder haar kin legde. Ze has geen enkele mogelijkheid nu nog weg te kijken en werd geconfronteerd met Ijn diepbruine ogen, die praxhtig waren om te zien. Zijn vingers voelden warm tegen haarhuid en ze merkte hoe haar ademhaling stokte in hAr keel. 'Dat je een goed hart hebt wist ik al,' antwoordde ze, maar ze hoorde hoe haar stem trilde. 'Het is niet mij die je zou moeten overtuigen van de geweldige gentleman die je bent, Liam. Het zijn mijn ouders die je zult moeten overtuigen.'

Liam keek haar aan, en schudde izijn hoofd. Zijn hand liet hij langzaam weer zakken, hij kon immers moeilijk zijn hand lang onder haar kin houden. 'Ik probeer te zeggen dat ik alleen maar het beste met je voor heb.' Zei hij. Hij nam een slok van de wijn en hoe heerlijk die ook was, hij smaakte nog steeds niet. 'Je ouders zullen me waarschijnlijk nooit accepteren als jouw partner. Hoe veel je me ook de hemel in prijst, en dat doet pijn Sally. Dat doet verdomd veel pijn.'

Ze pakte zijn hand, voordat hij deze volledig kon laten zakken. Ze voelde zich vreemd paniekerig. Wilde hij het gewoon zo laten? Alles tussen hen gewoon vergeten en doen alsof er niets gebeurd was? Wilde hij nu vergeten wat er tussen hen wa, terwijl ze nu beiden wisten hoe heg met degevoelens van de ander zat? 'Dus je wilt het ook niet eens proberen? Ben je van plan om het gewoon zo te laten? Om te doen lsof er niets tussen ons is?' Ze beet op haar lip en lket zijn hand weer los, wende haar blik weer af. 'Want als dat het geval is, kun je mksschien maar beter gaan.' Niet dat ze wilde dat hij zou gaan, maar waarom zouden ze nog energie in iets steken, dat hij misschien niet eens de moeite wArd vond om te proberen.

Liam liet haar zijn hand vastpakken, het wijnglas had hij nog steeds in zijn andere hand vast. Hij zuchtte even en keek opzij naar Sally. Dat was niet wat hij wou, verder gaan alsof er niks tussen hun was want dat was er wel degelijk. Ze hadden zelfs een emotionele band opgebouwd. Hij had voor het eerst in vier jaar over Jari gepraat in Sally's bijzijn, iets wat veel voor hem betekende. 'Sally dat is het niet..' Zei hij zacht. Hij ging weer schuin zitten, en pakte haar hand vast die zojuist de zijne had beetgepakt. Hij hield zijn donkerbruine ogen op Sally gericht, net zolang tot ze haar gezicht weer richting hem had gedraaid. 'Ik ben gek op je.' Zei hij zacht. 'En ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan.'

Sally keek hem aan, had weer haar lip tussen haar tanden gevangen. Ze wist gewoonweg niet wat ze hier mee moest doen. Ze wilde zo veel, maar het zou te ongepast zijn om die dingen te doen. Haar hart miste nogmaals een slag, bij zijn woorden. Als hij eens wist hoe gek ze op hem was. Meer dan alleen gek. Ze wist een zwakke glimlach op haar gezicht te krijgen, terwijl ze hem aan keek, in die verdomd prachtig bruine ogen. 'Waarom doe je niet wat je hart je ingeeft?' stelde ze zacht voor. De gedachte aan haar ouders was plotseling heel ver weg. Alleen hij was nu nog belangrijk, in de intieme sfeer waar zij zich in bevonden.

Liam had zijn ogen gericht op Sally's mooie, helder blauwe ogen. Haar ogen hielden hem in zijn greep, ze spraken zoveel meer dan woorden. Hij hield haar hand beet, en kneep er even in. "Waarom doe je niet wat je hart je ingeeft?" Omdat het niet mag, omdat het niet kan, omdat het niet eerlijk is. Allemaal argumenten waarom hij niet deed wat zijn hart hem vertelde te doen. Toch kon hij zichzelf niet langer beheersen. Sally's ouders waren nu iets langer dan een half uur weg, en aangezien het twintig minuten was om op en neer naar de stad te lopen, zouden ze nog niet gauw thuiskomen. Liam haalde diep adem en boog voorover, zo veer dat hij haar adem op zijn huid kon voelen. Hij sloeg zijn ogen neer en keek naar haar prachtig gevormde lippen. De lippen die hij al lang had willen kussen. Na een klein moment van twijfel drukte hij zijn lippen op de hare. Zacht en teder, zoals twee geliefden elkaar zouden kussen.