Huize Bordeaux

Celestine zat in de muziekkamer, de harp maakte door haar tengere vingers prachtig geluid. Harp spelen deed ze al zodra ze uit de luiers was en sindsdien eigenlijk elke dag. Veel mensen vertelden haar dat het ging vervelen, maar bij haar was dat niet het geval. Als het kon zou ze het de rest van haar leven door spelen tot ze er dood bij zou neervallen. "Celestine Blanche Bordeaux!" weergalmde de stem van haar moeder door de grote hal. "Nu kan ik alwéér een jurk weggooien!" Ze stond in de deuropening van de muziekkamer met haar mishandelde rode jurk, die ze naar de McMahons aan had gehad. "Sorry moeder, misschien kan Mary het fiksen?" Modder kon toch niet zo moeilijk te verwijderen zijn? Daarnaast zou haar moeder het toch nooit zelf doen. Haar moeder liet een geërgerde zucht horen en liep weer weg, waarna de vingers weer de snaren van de harp begonnen te bespelen.

Liam liep over hetzelfde pas als wanneer hij Celestine door het donker had begeleid naar huis. Hij had zijn schetsblok stevig onder zijn arm geklemd en zijn potlood in zijn borstzakje gestoken. Het had hem niet veel tijd gekost om de schets af te krijgen. Enkele uren had hij eraan gezeten om extra schaduwen toe te voegen, en het gezicht van het meisje een menselijke uidrukking te geven. Het boek dat hij van Celestine had gekregen was gedetailleerd te zien in de handen van het meisje in haar grote GEBROKEN WITTE jurk die aan het lezen was terwijl ze tegen een boom aan zat. Hij opende het tuinhek. Het grint knarstte onder de zolen van zijn schoenen terwijl hij richting de verbluffend grote deur liep. Enkele malen liet hij de deurklopper tegen de deur kloppen, waarna hij een stap achteruit zette.

Celestine keek uit het raam, maar vanaf de kamer kon ze niet zien wie er stond, aangezien er een balkon vast zat aan de kamer die het zicht op de deur belemmerde. Ze stond op van het stoeltje en opende de balkondeuren, waarna ze keek naar de persoon die bij de deur stond. "Milord Coyne, goedendag!" Ze was blij hem te zien, sinds het bezoek aan haar verloofde was ze niet vrolijk meer geweest. Ze liep vlug de kamer uit en de trap af, zo snel als haar grote, oranje jurk haar toe liet. Haar losse haren zwierden achter haar aan en haar goudbruine ogen vertoonden pretlichtjes. Mary had de deur geopend en Liam binnengelaten.

Liam keek op toen hij een stem hoorde vanaf het balkon. Hij zag dat het Celestine was. 'Goeiemiddag, milady.' Zei hij vriendelijk. Vandaag was Liam goed te pas, hij was niet chagarijnig en eigenlijk best vrolijk. De huishoudhulp had te deur voor hem open gedaan en hem binnen gelaten. Ook haar had hij even vriendelijk toegeknikt, hij had net zo goed in haar schoenen kunnen staan. Hoewel hij er goed verzorgd uit zag, was hij niet van adel. Hij had gewoon genoeg geld, dat was alles. 'Hier ben ik, zoals ik al beloofd had, milady.' Zei hij, en hij wierp haar even een vriendelijk glimlachje toe. Ook Celestine zag er blijer uit. In ieder geval blijer dan de vorige keer dat hij haar zag.

Celestine glimlachte naar Liam en trok hem aan zijn hand mee de trap op. "Ik wil je iets laten horen." zei ze en ze liep de trap op, langs de bibliotheek de muziekkamer in, waarin een harp stond en de muren waren beschilderd met muzieknoten - niet door haarzelf, daar kon ze toch nooit bij. "Kijk, mijn eerste liefde." Zei ze lachend en ze wees naar de grote harp - die waarschijnlijk even groot was als het meisje, zo niet groter. "Zoals je ziet aan de deels vervangen snaren is deze veel gebruikt." Zei ze, op een toon alsof ze de verkoper van de lokale prullariawinkel was.

Liam liet zijn hand beetpakken en liep rustig met haar mee. Nouja, rustig? Hij werd als het ware meegesleurd door haar, de trap op. Toch protesteerde hij niet, het leek hem vrij logisch dat ze een rustig plekje op wou zoeken waar haar ouders - of wie er dan ook in dit in dit huis woonden - hun zouden overladen met vragen waarvan ze elkaar kenden, enzovoort. Verwonderd keek hij naar de grote harp. Je kon zien dat er trouw op gespeeld was, het was een instrument wat Liam nog niet zo vaak met zijn eigen ogen had kunnen bewonderen. Het was dan ook een erg duur instrument, de aanschaf en zelfs het onderhoud was zeer prijzig. 'Ik kan begrijpen dat je daar verliefd op bent geworden, Milady.' Zei hij, en hij wierp haar een vriendelijke glimlach toe. Zijn schetsblok had hij nog altijd onder zijn arm geklemd.

Celestine opende een deur, deze leidde naar een klein, donker kamertje, maar de lichtinval uit de grote ruimte wierp licht op een klein harpje. "Dat is mijn oude harp." legde ze uit en ze keek naar het schetsblok onder zijn arm. "Heb je de schets af?" vroeg ze, haar toon was compleet omgeslagen naar nieuwsgierig en ze keek hem met haar grote, goudbruine bambi-ogen aan. Ze ging op het fluwelen stoeltje zitten en keek op naar hem, zitten was veel prettiger met zo'n vreselijke jurk. Het korset zat absurd strak vandaag en als dat een voorbereiding was op haar trouwjurk wilde ze liever dood. Ze zou dan waarschijnlijk gewoon sterven aan verstikking of iets in die trant. "Daarba zal ik je de bibliotheek laten zien." Haar vader las wel eens, maar de meeste boeken die al gelezen waren, waren enkel door Celestine gelezen.

Celestine woonde zeer royaal. Dat was dan ook geen verassing, aan haar manier van spreken en kleden kon je zien dat ze tot één van de bovenste lagen hoorde. Hij was benieuwd naar haar toekomstige man, welke komaf hij had en hoe hij eruit zag maar hij besloot er niet naar te vragen. De stemming was gisteravond ook totaal omgeslagen toen haar verloofde ten sprake kwam. 'Ja, ik heb de schets af milady, zoals beloofd.' Hij nam het schetsblok onder zijn arm vandaan en overhandigde die aan haar, zodat ze zelf kon kijken. Er zaten nog enkele natuurschetsen achter die neit van groot belang waren, die mocht ze ook best zien als ze dat wou. Liam bleef staan, als hij zou gaan zitten wist hij niet wat voor houding hij aan moest nemen en staan vond hij prima, hij draagde geen zware jurk met zich mee dus hij mocht niet klagen. 'Hebben jullie een uitgebreide collectie? Boeken bedoel in.' Vroeg hij geïnteresseerd. Toen hij als een van de weinigen in zijn geboortedorp had gestudeerd, had hij alle boeken gelezen waar hij maar hand op kon leggen, hij was benieuwd welke titels hij zou herkennen.

Celestine pakte het schetsboek aan en keek bewonderend naar de prachtige schets. "Hij is prachtig Liam." zei ze en ze keek op naar de jongeman. "Mooier dan de portretten en schilderijen in het huis." voegde ze er aan toe en ze keek even naar de enkele schetsen achter de schets die hij van haar had gemaakt. "Onze bibliotheek is denk ik zo groot als de ontvangsthal waar u net was, Milord." antwoordde ze en ze stond weer op. "Zal ik u die laten zien?" Ze overhandigde hem het schetsboek weer, ze weigerde schade aan te brengen, ze wilde er in ieder geval alles aan doen het te voorkomen.

Liam bedankte haar complimentjes met een vriendelijke glimlach. 'Wil je hem niet houden?' Vroeg hij, terwijl hij het schetsblok voorzichtig uit haar handen pakte. Hij ging met zijn schetsblok om zoals een moeder met haar pasgeborene om zou gaan: Zacht en heel, heel beschermend. Hij had meerdere schetsblokken, de ene diende voor natuurschetsen en de andere voor mensfiguren. Liam knikte. 'Graag zelfs.' Zei hij. Hij wou graag een kijkje nemen in de bibliotheek van huize Bordeaux. 'Als uw vader daar geen problemen mee heeft, milady.'

Celestine keek hem met grote ogen aan. "Mag dat?" vroeg ze, ze leek een klein kind in een snoepwinkel, heel blij en vol ongeloof. "En tuurlijk mag het. Ik ben degene die er vooral is, mijn vader komt er misschien eens per maand." antwoordde ze en ze liep naar de deur toe. "Misschien kunt u de schets er zo uit halen, dan kan ik deze ergens neer leggen zodat die mooi blijft." Ze keek achterom naar Liam. "Kom, dan laat ik u de bibliotheek laten zien, Milord."

'Maar natuurlijk, milady.' Zei hij. Zijn schetsblok hield hij onder zijn arm geklemd en hij wierp nogmaals een blik rond in de kamer. Het was druk gedecoreerd, maar niet té druk. Het was precies genoeg. Liam volgde Celestine naar de deur en knikte instemmend. 'Goed plan.' Zei hij, hij wou graag dat zijn schets goed bewaard bleef. Er zat toch een paar uur werk in.

Celestine ging Liam voor richting de bibliotheek. Ze kwamen langs enkele ruimtes, de meeste waren gesloten deuren en dienden als kamers voor logés. Er was ook een enkele ruimte zonder deur, ontvangstruimtes, theeruimtes, dat soort dingen. Aan het eind van de gang opende ze een grote deur, die leidde tot een ietwat donkere ruimte, met slechts twee kleine raampjes. Dat was om de boeken zo mooi mogelijk te houden. "Dit is de kast met sprookjes, die Mary me voorlas." Zei ze en ze wees naar een smalle, hoge kast met glazen deuren, waardoor de letters mooi te lezen waren in de fluwelen kaft. Ze liep een stukje door, naar de volgende kast. "Deze zijn geografisch, die zijn van mijn vader voor zijn handelsvloot." Ze liep door, naar een grote, ronde ruimte, omsingeld door kasten met glazen deurtjes. "En deze boeken behoren tot alle andere categorieën." Hier zat ze altijd, in de stoel naast het kleine tafeltje in het midden. Op het tafeltje waren kringen te zien, van waar ze haar theeglas neerzette.

Liam volgde Celestine door de schrikbarend lange gang. Nu moest hij toegeven dat hij nooit zo royaal had gewoond als Celestine, maar dit sloeg echt alles. Dit was bij verre het mooiste huis wat hij ooit had gezien en hij had alleen nog maar haar kamer en de hal gezien. Dat beloofd wat. Hij volgde haar door de deur die hen naar de bibliotheek leidde. Hij liet zijn mond een stukje openvallen toen hij zag hoe veel boeken deze familie tot hun beschikking had, hij werd er bijna jaloers van. Thuis had hij genoeg boeken in de kasten liggen om dit jaar door te komen, maar dit sloeg echt alles. 'Wauw, milady.' Sprak hij, de verbazing in zijn stem te horen. 'Wat geweldig mooi, je brengt hier vast veel uren door, dat kan niet anders.'

Celestine knikte. "Hier breng ik mijn tijd door als ik geen harp speel of niet in de dansschool ben." antwoordde ze, of natuurlijk met jurken passen, paardrijden of iets anders bezig was. Maar ze spendeerde inderdaad een groot tijd in die ruimte, met een mooie kaars naast zich. "Zoals je kan zien aan die grote hoeveelheid theeglasafdrukken, maar zeg het niet tegen moeder, dit is de enige ruimte waar ze niet komt." De enige kamer die ze niet inspecteerde, ze werd niet vrolijk van boeken, blijkbaar.

'Ik zal je niet verraadden, milady.' Zei hij. In zijn stem was een element van amuse te bespeuren. De kringen op het tafeltje deden iedere moeder gruwelen. Zijn moeder werd ook altijd boos als hij of zijn broer weer eens een kring op de pas gelakte tafel hadden achtergelaten. Hij haalde zijn neus even op. Het was hier een beetje stoffig, maar dat zou ook kunnen komen omdat de kamer vol stond met boeken. Boeken trokken, hoe goed je het ook schoonmaakte, altijd stof aan. 'Wat is je lievelingsboek?' Vroeg hij. Zijn gezicht toonde geen enig teken van emotie, om hem te kunnen pijlen moest je naar zijn stem luisteren. Vandaag was gelukkig een goede dag, Liam was met zijn goede been uit bed gestapt en dat was te merken.

Celestine liep langs de kasten en haalde er uiteindelijk een prachtig, donkergroen buik uit. In gouden letters was hier 'La Chartreuse de Parme - Stendhal' opgeschreven. "La Chartreuse de Parme." antwoordde ze, ze las het boek in het Frans, dat was het voordeel van haar Franse bloed. Ze sprak vrijwel accentloos Engels, maar Frans was haar moedertaal, ondanks dat het enkele generaties terug is. "Van Stendhal, ik laat het elk jaar opnieuw restaureren, omdat ik het toch opnieuw en opnieuw blijf lezen." Voegde ze er aan toe en ze gaf hem het boek, ook al wist ze niet zeker of hij wel Frans kon lezen.

Liam pakte het boek aan en liet zijn vingertoppen even over de ruwe kaft glijden. Hoewel het boek al enkele keren was gerestaureert, kon hij duidelijk zien dat er gebruikerssporen op zaten. 'Een geweldig boek.' Concludeerde hij. 'Ik heb hellaas niet de mogelijkheid gehad om het honderden keren te lezen, maar het verhaal zal me altijd bij blijven. Fabrizio heeft echt een fascinerend sterk karakter.' Hij glimlachte even en gaf haar het boek weer terug. Hij had jaren de Franse taal bestudeert, en was hier dan ook bijna vlekkeloos in geworden.

Celestines glimlacht werd breder. "Tu parles français, Monsieur Coyne?" Ze haalde een hand door haar losse haren en ze zette het boek voorzichtig in de kast. "Heeft u het boek inmiddels uit, Milord Liam?" vroeg ze, toen ze zich bedacht dat ze een boek aan hem had uitgeleend. Ze ging in een van de twee grote stoelen zitten en streek de plooien van haar jurk glad. Het voordeel van de ruimte, was dat het er koel was doordat het erg donker was.

'Oui Madame Bordeaux.' Sprak hij. Hij kon heus wel langere zinnen oprakelen maar dit was meer dan genoeg. Hij had het boek al uitgelezen dus dat bewees wel dat hij degelijk Frans kon. Hij schudde zijn hoofd even. 'Nee, nog niet. Ik ben druk bezig geweest met de schets milady.' Zijn mondhoeken krulden weer omlaag. Hij kon het immers nooit lang volhouden om zijn mondhoeken in een glimlachende plooi te houden.

Celestine gebaarde naar de andere stoel die in de kamer stond, als teken dat hij heus mocht gaan zitten. "Ga toch zitten, milord." zei ze, om haar gebaren kracht bij te zetten. Ze bedacht zich dat ze hem nog niets te drinken had aangeboden en stond daardoor dus ook gelijk weer op. "Wilt u eigenlijk iets te drinken? Dan vraag ik Mary wel even om twee kopjes thee." Ze glimlachte naar hem en blies een lok haar uit haar ogen.

Liam keek haar even vriendelijk aan en nam plaats op de tweede stoel die de grote ruimte een beetje meer opvulde. 'Zo'n aanbod sla ik niet af, milady.' Zei hij. Hij was dol op thee. Hij nam zijn schetsblok op schoot en bladerde naar de schets waar Celestine op afgebeeld stond. Behendigd scheurde hij de tekening uit het blok zodat hij die zo aan haar kon geven, als ze gewenst had.

Celestine pakte de tekening aan. "Dan kan ik deze gelijk aan Mary geven om in te lijsten." zei ze, waarna ze de bibliotheek uit liep om Mary te zoeken, die ze al gauw vond. Ze vroeg deze om de schets in te lijsten en tevens om hen twee kopjes thee te brengen. Ze zag er precies uit zoals een vrouw die haar bedienden beval, behalve dat zij een glimlach rond haar lippen had en niet sprak alsof Mary het grootste vuil op aarde was. Ze draaide Mary weer de rug toe en liep terug naar de bibliotheek.