Huize Carter

Het huis van Sally is redelijk groot, maar aanzienlijk kleiner dan de huizen van mensen van adel. Het is een gezellig ingericht huis, met aan de muren schilderijen. Eromheen ligt een vrij groot stuk land, waar onder andere paarden staan, die tot de familie Carter horen.

Liam volgde Sally door de grote poorten die toegang gaven tot het landgoed van de familie Carter. Ergens was hij toch best wel opgelucht dat Sally's ouders niet minder dachten over kunstenaars. Niet dat hij goedkeuring van haar ouders nodig had, ze gingen immers niet trouwen of iets dergelijks. Hij kwam gewoon gezellig langs, na het redden van hun dochter, om een glaasje wijn te nuttigen. "Tuurlijk wil ik dat voor je doen, een portret van een meisje als jij kan moeilijk mislukken." Zei hij, en hij wierp haar een charmerende glimlach toe. Hij was haar nou niet zozeer aan het versieren, maar hij moest toegeven dat hij wel een beetje zijn best deed om goed in de smaak te vallen. Hij liep met Sally het huis in. Het was een groot huis, maar toch was het aanzienlijk kleiner dan de huizen van de mensen van adel, wat ook niet zo gek was trouwens. Liam woonde kleiner, maar hij woonde dan ook alleen in een huis dus veel ruimte had hij niet nodig. "Mooi hoor." Zei hij, toen hij wat schilderijen aan de muren van de hal zag hangen, en het zachte tapijt onder de zolen van zijn voeten voelde. Het huis voelde warm aan, niet kil en modern. Gewoon: Klassiek.

Sally deed haar mantel af, die ze al die tijd over haar jurk gedragen had en hing deze aan de grote kapstok, die in de gang stond. 'Misschien ligt het wel aan de tekenkunsten van de kunstenaar en niet aan het meisje dat simpelweg als model figureert,' kaatste ze het compliment terug. Ze liep voor hem langs de ruime keuken in en ze zette de rieten mand op het aanrecht en begon de spullen weg tel leggen, voordat ze dit zou vergeten. Soms kon ze nogal vergeetachtig zijn over dat soort simpele dingen. Vervolgens liep ze voor hem langs naar de zogenaamde zitkamer, waar ze gebaarde dat hij kon gaan zitten. 'Goed, ik denk dat je je geen enkele zorgen hoeft te maken, want het ziet er naar uit dat mijn ouders het hazenpad gekozen hebben,' sprak ze geamuseerd. Ze had werkelijk geen enkel idee waar haar ouders zich verscholen en het kon haar op het moment ook niet heel veel schelen. Misschien was het maar beter, anders zou die arme jongen waarschijnlijk bestookt worden met allerlei vragen.
De zitkamer was, in vergelijking tot andere kamers in het huis, niet één van de grootste kamers, maar hij was met warme kleuren ingericht en ze vond dit, afgezien van haar slaapkamer, de prettigste kamer in het huis. Tegen één van de wanden, stond een groot rek met verschillende soorten wijnflessen, met daarop een plank vol wijnglazen. Enkele seconden bekeek ze de flessen wijn en hun etiketten, waarna ze er uiteindelijk eentje uit trok en twee glazen inschonk, om de wijn vervolgens bovenop de plank te laten staan. Met de twee glazen in haar hand liep ze naar hem, overhandigde hem een glas en glimlachte. 'Enchanté.'

Langzaam en behendigd schudde Liam zijn jasje van zijn schouder, om vervolgens Sally's voorbeeld te volgen door zijn jasje op te hangen aan de kapstop. Hij keek nogmaals verwonderd om zich heen. Hij vond het nu al een geweldig mooi huis, en hij had alleen de gang nog maar gezien. Geduldig wachtte hij tot Sally terug kwam uit de keuken, en volgde hij haar naar de zitkamer. Ook hier keek hij verwonderd om zich heen. Hoewel de kamer zeker niet enorm groot was, was de ruimte goed benut en was er ook goed nagedacht over de decoratie in de kamer. Het deed de kamer groter ogen dan het daadwerkelijk was. Voorzichtig liet hij zich zakken op één van de grote stoelen die in de kamer stond. Hij keek even op naar haar toen ze vertelde dat haar ouders niet thuis waren. 'Oh, dan zullen we niet gestoord worden terwijl we genieten van ons overheerlijke wijntje.' Opperde hij, en hij pakte maar al te graag het volgeschonken glas aan, en liet de rand van het glas zacht tegen de hare tikken. 'Santé.' En hij nam een flinke slok. Wijn was heerlijk als je dorst had

Sally ging ook zitten en nipte toen van de wijn. De alcoholische drank vond zich vlammend een weg door haar slokdarm, brandde van binnen en liet een aangename warmte achter. 'Misschien maar beter,' beaamde ze zijn woorden, een glimlach rondom haar lippen. Ze streek een plukje achter haar oor en keek hem aan. 'Maar goed, was er nog iets anders waar je naar geïnteresseerd was, over mij, zeg maar? Of moet ik maar gelijk tekenspullen voor je zoeken, zodat je dat snel kan doen en daarna weer van me af bent?' Ze keek hem geamuseerd aan, een twinkeling in haar ogen. Ze wilde hem nu niet per se snel weghebben, zo zat ze niet in elkaar. Ze was gastvrij en daarnaast ook wel nieuwsgierig. Ze vond hem vooralsnog een prettig gezelschap, had er geen problemen mee om haar middag met hem door te brengen. De vraag hoe ze het zou uitleggen aan haar ouders, dat ze de boodschappen nog niet volledig gedaan had, liet ze onbeantwoord. Daar zou ze later wel wat op verzinnen.
Haar vingers haakten zich om het koord van het zakje met geld, zodat ze deze tussen haar boezem vandaan kon hijsen, om deze uiteindelijk over haar hoofd te trekken en naast zich neer te leggen. Haar blauwe ogen vestigde zich weer op hem, nog altijd een glimlach rondom haar lippen.

Liam liet de dieprode drank even rondcirkelen in zijn glas en rook eraan. Hij vond de geur van goede wijn altijd heerlijk, en hij zou willen dat ze er luchtjes van hadden. 'Ik ben niet zo goed in doelgericht vragen stellen.' Sprak Liam, en hij nam nog een bescheiden slokje van zijn glas. 'Ik heb geen haast om weg te gaan, tenzij je me weg wilt hebben natuurlijk. Ik schets je wanneer jij daar klaar voor bent.' Zijn ogen kruisten de hare even. Ze waren helder blauw van kleur, en complete tegenpool: Zijn ogen waren diep bruik. Hij volgde met zijn ogen haar hand, die het zakje geld dat hij die middag voor haar had terug gehaald bij haar boezem vandaan haalde en op tafel neerlegde. Hij nam nog een slokje van zijn glas wijn, en keek het meisje weer aan. 'Je ouders weten wel wat goede wijn is, hoor. Mijn complimenten.' Zei hij, en hij wierp haar vriendelijke glimlach toe.

Sally bekeek enkele seconden naar de dieprode drank in het glas en keek hem toen weer aan. 'Dus er is niet iets wat je specifiek van me zou willen weten?' Ze glimlachte en zette het glas toen voorzichtig op het tafeltje, keek hem weer aan. 'Het enige wat ik wil veranderen is dat mijn haar los is. Ik heb al genoeg tekeningen en schilderijen van mezelf als porseleinen pop, met mijn haar netjes vast. Denk je dat het mogelijk is om een heel andere schets te maken?' Ze glimlachte, toen hij haar ouders complimenteerde, ook al waren deze personen in kwestie niet aanwezig. 'Ze zullen dat compliment waarderen, hoewel het misschien handiger is als ik het niet aan ze doorgeef. Mijn ouders kennende kan ik dan een waslijst aan vragen krijgen en als je het niet erg vindt, vermijd ik dat liever.' Ze glimlachte naar hem en kwam toen overeind. 'We hebben boven een kamer waar onder andere tekenspullen liggen. Ik denk dat het handiger is als we daar naartoe verhuizen,' sprak ze. 'Ik weet niet of je zelf iets bij je hebt of iets specifiek nodig hebt?'

Liam schudde zijn hoofd. 'Geen enkel probleem, misschien kun je het ze doorgeven als ze me al eens hebben ontmoet. Dat zou veel minder argwaan opwekken.' Hij nam een laatste slok van de wijn, en het glas was alweer leeg. Altijd jammer vond hij, toch wist hij zijn drinken meestal wel binnnen de perken te houden. Liam stond op om Sally's voorbeeld te volgen. 'Ik heb echt altijd mijn spullen bij me, behalve nu.' Zei hij. 'Maar, ik kan eigenlijk wel schetsen met elk goed geslepen potlood.' Hij was benieuwd hoe lang haar haar was. Zou het tot op haar middel vallen, of tot net over haar schouders? Hij had haar immers enkel gezien met opgestoken haar. 'Ik schets je zoals jij geschetst wilt worden.'

Sally keek hem glimlachend aan. 'Was je van plan om nog een keer te komen dan?' Niet dat ze dat erg zou vinden, ze had het misschien niet verwacht. Het had geleken op de markt alsof hij liever niet meeging en moest je hen nu zien. 'Dan denk ik dat ik wel de spullen voor je heb, die je nodig hebt.' Ze ging hem voor de zitkamer uit, liep de trap op en opende toen een deur, die leidde naar een redelijk grote, lichte ruimte, die vol stond met van alles en nog wat. In de hoek stond haar viool, met de standaard ernaast. In de andere hoek stond een grote vleugel en tegen de want stond een grote kast, vol lades. 'Het enige wat ik wil, is dat ik niet als een porseleinen pop op de tekening kom. Verder laat ik het aan jou over, jij bent nu de baas,' sprak ze, weer die hint van amuse in zijn stem. Ze liep naar de kast en trok een aantal lades open, waar allerlei tekenspullen in lagen. 'Voilá, zoek hier maar uit wat je nodig hebt. Schroom niet iets te pakken, je hebt de toestemming het te gebruiken.' Zijzelf ging op de pianokruk zitten, haar rug naar hem toe, haar blik naar een spiegel die er hing. Behendig begonnen haar vingers de speldjes uit haar haar te halen.

Liam volgde Sally de trap op. 'Dat niet zozeer, maar het is een klein dorp dus ik zal je ouders vast wel een keer tegen het lijf lopen.' Zei hij, en hij liet zijn hand over de gelakte trapleuning glijden. Toen Sally de deuren van de ruimte opende, viel zijn mond even open van verbazing. De kamer stond vol gepropt met van alles en nog wat, maar nog steeds oogde de kamer ruimtelijk en overzichtelijk. Hij sloot de deur achter zich en liep naar de lade toe die ze zojuist voor hem had geopend. 'Wil je dat ik je op canvas of op papier teken?' Vroeg hij, terwijl hij zijn vingers over de versgeslepen potloden liet glijden. Het leek wel hemel op aarde, als je het aan Liam vroeg. 'Ik zal tekenen wat ik zie. Een mens van vlees en bloed.' Hij pakte een potlood en een verdoezelaar uit de lade en keek om naar Sally. Hij wierp haar een glimlach toe, die haar bereek via de weerkaatsing van de spiegel.

'Ah, dus je bent vastberaden om mij na deze ontmoeting nooit meer tegen te komen?' Eigenlijk waren het nutteloze vragen, die ze misschien ook helemaal niet hoorde te stellen, maar het was pure onschuld, speelsigheid, misschien. Nu haar ouders haar niet in de gaten konden houden en alleen hij er was, was ze in staat de hele etiquette wat te laten varen. 'Het maakt niet uit,' vertelde ze hem, 'teken maar op hetgeen wat jij prettig vindt.' Ze beantwoordde zijn glimlach even, die hij alleen via de spiegel zou kunnen zien en trok toen de laatste speldjes eruit. Voorzichtig liet ze haar haar los, zodat het onmiddellijk naar beneden viel, zelfs nog tot voorbij haar heupen kwam. Het was absurd lang, als je erover nadacht, maar was wel gezond en werd goed verzorgd. De onderste rand was dan ook niet morsdood, wat vaak nog wel eens het geval wilde zijn bij lang haar. Ze kwam overeind en keek hem aan, glimlachte. 'Ik ben nu al benieuwd naar het eindresultaat.' Ze was werkelijk benieuwd, oprecht nieuwsgierig. 'Waar wil je me hebben?' Het was nu aan hem om haar ergens te plaatsen.

'Dat heb je me niet horen zeggen.' Zei Liam. Hoewel Sally duidelijk beschikte over veel geld, voelde hij zich best op zijn gemak in haar huis. Hij nam een vel tekenpapier uit een van de lades, en zette die op de standaart die midden in de kamer stond. "Waar wil je me hebben? Hij kon een hele verkeerde opmerking plaatsen, maar dat zou zeer ongepast zijn. Ontdaan door zijn eigen gedachtegang, knikte hij naar de kruk bij de vleugel. 'Aan de vleugel, misschien?' Stelde hij voor. Het maakte hem niet zo veel uit waar hij het meisje moest schetsen. Haar lange haar dat tot over haar heupen viel, en haar lieflijke gezichtje zouden de twee belangrijkste elementen van de schets worden. Dat wist hij nu al zeker.

Sally knikte en liep naar de vleugel, waarna ze op de kruk plaats nam en hem aan keek. 'Zo goed?' Licht liet ze haar hand op de toetsen leunen, om zichzelf een houding te geven. In het begin was dit altijd ongemakkelijk, maar ze vermoedde dat het vanzelf gemakkelijker zou worden. Om eerlijk te zijn, voelde ze zich prima op haar gemak bij Liam. 'Klopt,' antwoordde ze op zijn eerdere opmerking, 'dat heb ik je niet horen zeggen, maar het is fijn om te weten dat er een kans is dat ik je, na vandaag, nog een keer zie. Want om eerlijk te zijn, ik stal je aanwezigheid zeer op prijs, Liam.' Ze glimlachte naar hem en haalde toen even diep adem, om zichzelf kalm te krijgen. De vervelende drang om plots te gaan giechelen was er, zoals ze wel vaker had als ze voor één of ander statig schilderij moest poseren. Vervelende sessies waren dat, maar dit was anders, dus ze riep zichzelf tot de orde en keek hem aan.

Liam hield zijn ogen op haar gericht, en zonder om te kijken naar het vel papier dat voor hem stond opgesteld, begon hij de eerste contouren al te schetsen terwijl Sally nog druk aan het praten was. Hij werkte het liefts in stilte, maar met een meisje als Sally wist hij vrijwel zeker dat dit niet ging gebeuren. 'Oh, is dat zo?' Vroeg hij, uitdagend en een tikkeltje verontwaardigd tegelijkertijd. Vrouwen gaven hem niet vaak complimenten. Hijzelf was dan ook niet bij iedere vrouw prins charming, en was soms zelfs een tikkeltje onbeschoft. 'Ik moet toegeven dat ik het toch wel met je kan uithouden.' Grapte hij, en hij schetste de lijnen van haar beeldschone, lange haar dat over haar schouder en borst viel, en zelfs bijna op haar schoot neerstreek. De schets zou wonderschoon gaan worden, dat wist hij nu al.

Sally bleef hem aankijken en onderdrukte de drang om aan haar haar te gaan frunniken, een gewoonte die ze had. Nog één van de redenen, waarom haar ouders wilden dat ze het opgestoken had. Het stond namelijk erg onbeleefd om aan je haar te zitten, vond zij dan. Uiteindelijk ontspande haar gezicht, werd zelfs de glimlach van haar gezicht weggevaagd en keek ze hem simpelweg aan, haar ogen echter op een bepaalde manier nog altijd speels, verleidend. Ze wilde niet nog een tekening waarop ze lieflijk glimlachte, zoals ze al velen had gehad. 'Bij deze is dat zo,' kwam er zacht over haar lippen, hoewel het nu niet echt gemeend klonk. Hij was een vrij mens, kon doen en laten wat hij wilde en zij hoorde hem daarin niet te belemmeren. 'Fijn om te weten,' antwoordde ze op zijn woorden en in haar stem was de hint van amuse te horen, die op het moment niet werkelijk aanwezig was in haar gezicht. Ze zweeg, voelde eigenlijk even niet de behoefte om te praten. Misschien wilde hij wel in stilte werken en zo niet, dan zou hij vanzelf wel weer praten, niet?

Voor een moment was het stil in de kamer. Hij hoorde alleen zijn eigen ademhaling, en het zachte geluid dat de druk van de punt van het potlood op het vel papier met zich mee bracht. Hij wist even niet wat hij moest zeggen, dus hield hij wijselijk zijn mond. Zijn tanden had hij vastgezet in zijn onderlipom zich beter te kunnen concentreren. De schets begon als een meisje, die aan een onafgewerkte vleugel zat. Toen er meer progressie in de schets zat, kon je Sally er al duidelijk in herkennen. Hij liet zijn arm waarmee hij zijn hand naar het doek bracht even zakken om zijn spieren te laten rusten. Zijn ogen waren gericht op Sally, hij keek haar momenteel recht in de ogen aan. Het verbaasde hem dat ze nog niet in lachen was uitgebarsten, daar leek ze volgens hem wel een type voor. 'Perfect zo.' Zei hij, bijna onverstaanbaar en hij bracht zijn hand opnieuw naar het vel papier. In zijn gezicht was duidelijk te lezen dat hij bezig was met zijn allergrootste passie. Zijn gezicht stond onbezorgd en gelukkig, iets was hij in het dagelijks leven helemaal niet was.

Om eerlijk te zijn zag Sally zichzelf daar ook heel goed voor aan, maar ze wist haar pose te behouden, de gezichtsuitdrukking te blijven houden. Het was voor een tijd stil, een prettige stilte. Ze vond het niet erg dat hij niets zei, hij was er immers ook niet verplicht toe. Voor een moment keek hij haar recht aan en die directe blik bezorgde haar een rilling over haar ruggengraat. Ze was er niet uit of het een goede, of slechte rilling was. Zwak krulde een glimlachje rondom haar lippen bij zijn woorden, hoewel deze net zo snel weer verdween. Het was prachtig om hem te zien werken, om te zien hoe hij genoot van zijn passie. 'Het is werkelijk al een prachtig gezicht om je te zien tekenen, Liam. Je hebt een gave, neem dat maar van me aan,' sprak ze zacht, waarna ze opnieuw kort en zwak glimlachte, om toen weer te zwijgen en hem simpelweg aan te kijken. Haar ogen waren op hem gevestigd, haar houding ontspannen. Ze was op haar gemak, heel erg op haar gemak.

Liam legde de laatste hand aan wat extra details. De verschillende lagen van haar haar, de lichtinval en de kreukels in haar jurk. Het was bijna een perfecte kopie geworden van wat zijn ogen hadden waargenomen, en dat binnen een aanzienlijk korte tijd. Hij knikte naar haar om haar te bedanken. 'Misschien ben ik wel stokpoppetjes aan het tekenen, maar toch bedankt voor het compliment.' Hij grijnste even geamuseerd om zijn eigen synische opmerking, en nam de verdoezelaar in zijn handen. Vluchtig liet hij de lange haren van de verdoezelaar over de lijnen die te hard uitkwamen glijden om ze te verzachten. Hij moest er zeker van zijn dat Sally's verschijning hetgene was waar je naar wou kijken als je de schets zag, en niet de toetsen van de vleugel, of de poten van de kruk waar ze op had plaats genomen. Hij zette zijn handtekening rechts onderin de tekening, liet zijn blik nogmaals over het hele geheel glijden en knikte goedkeuren. 'Je mag komen kijken.' Zei hij, en hij nam een wat ontspannendere houding aan.

'Je kan zien dat je dat niet doet,' ging ze tegen hem in, maar de hint van amuse was weer aanwezig. 'Je blik verraadt je.' Ze bleef zitten, bleef hem aankijken, totdat hij eindelijk het teken gaf dat hij klaar was. Ze kwam overeind en liep naar hem toe, ging achter hem staan en keek naar de tekening. Daar was een exacte kopie van haarzelf. Ze voelde haar mond openvallen en keek vol verwondering naar de tekening. 'Wauw,' kwam er simpelweg over haar lippen. Meer kon ze er niet van maken. 'Je hebt werkelijk een gave, Liam,' zei ze, hoewel haar blik nog steeds op de tekening gevestigd was. Het was precies wat ze in gedachten had gehad. Eindelijk een tekening waar ze geen porseleinen pop was, niet statig zat en waar haar haar eindelijk eens los hing. Ze boog voorover, drukte licht haar lippen tegen zijn wang aan en ging toen weer rechtop staan. 'Ik dank je, Liam, het is werkelijk prachtig.'

Liam schoof wat opzij, zodat ze haar portret goed van dichtbij kon bekijken. Zoals hij al gehoopt en verwacht had, viel haar mond open van verbazing. Op een positieve manier. Hij glimlachte even trots, en nam haar complimentjes vriendelijk aan. Hij voelde zich enorm gevleid, maar dat kwam deels ook nog omdat hij in de sfeer en de illusie zat die het schetsen van de tekening had gecreeërd. Plotseling voelde hij haar warme lippen op zijn wang. Recht voor zich uit starend en zich niet verroerend bleef hij zitten. Wat moest hij hier nu wel niet van denken? Hij slikte even. 'Ik ben blij dat je het mooi vind.' Wist hij uiteindelijk uit te brengen. Hij stond op en trok zijn overhemd recht.

Sally glimlachte en keek hem aan. 'Mooi is niet eens genoeg om het te beschrijven.' Haar blik ging weer naar de tekening en ze schudde verwonderd haar hoofd. 'Ongelooflijk. Ik heb zoveel schilders gezien, vaker geposeerd dan ik waarschijnlijk zou willen, maar geen één van hen is in staat geweest om zo'n goed portret neer te zetten.' Ze keek hem weer aan, glimlachte weer, een warme glimlach. 'Je hebt werkelijke een gave, Liam en ik waardoor het dat ik het heb mogen zien.' Ze was nieuwsgierig naar zijn andere tekeningen, nieuwsgierig naar hem, wat hem zichzelf maakte. Ergens had ze het gevoel dat er nu eigenlijk een afscheid zou moeten zijn. Immers, ze hadden gedaan wat ze gezegd hadden te doen, wijn gedronken en hij had haar getekend, maar ze wilde niet dat hij nu zou gaan, niet nu ze aan zijn aanwezigheid was gewend. Ze stelde zijn aanwezigheid op prijs en vreesde op een bepaalde manier ervoor dat ze zo'n situatie als deze, niet meer zouden krijgen.

Liam knikte haar vriendelijk toe, een teken van nederigheid en dank. 'Elke kunstenaar heeft zijn eigen unieke stijl.' Zei hij, hij voelde zich wat opgelaten door de kus die ze op zijn wang had gedrukt. Hij nam het potlood en en de verdoezelaar in zijn handen, en verplaatste zich lanzaam naar de kast. Hij trok een van de lades open en bergde de spullen netjes op, waar hij ze vandaan had gehaald. 'Bedankt dat ik je spullen mocht lenen.' Zei hij. Hij sprak in de verleden tijd, een teken dat hun afscheid nader was. 'Mijn werk zit erop, ik denk dat het tijd is om huiswaarts te gaan. Hij moest bovendien nog eten koken, opruimen en hij had nog een wandeling in de planning staan. Hij keek Sally even aan, en wachtte tot ze hem voorging om hem uit te laten. Het was immers haar huis, en hij was hier te gast.

Sally keek toe hoe hij de spullen weer weglegde, beet even op haar lip. 'Hou de spullen maar. Niemand in dit huis zal merken dat het weg is en daarnaast denk ik dat jij er meer aan hebt dan ik.' Ze wierp nog even een blik naar de tekening, naar het portret dat zo ontzettend goed leek. Als haar ouders het eens zouden zien... Die zouden het geheid verscheuren, verbranden, weggooien - iets in die trant. 'Daarnaast,' vervolgde ze, terwijl ze haar blik ook weer op hem vestigde, 'ik denk dat dat de beste manier is om je te bedanken, voor alles.' Ze beet zacht op haar onderlip en haar vingers hadden een pluk van haar haar gevonden, waar ze nu wat afwezig mee speelde. Het afscheid was nabij, zou betekenen dat zij weer alleen achter bleef in het huis. Misschien zou ze weer terug naar de markt gaan, ze wist het niet. Ze moest immers nog boodschappen halen, maar ze voelde daar eerlijk gezegd vrij weinig voor.

Liam keek haar even verbaasd aan. De potloden waren van aanzienlijk goede kwaliteit, en hij had dan ook niet verwacht dat hij ze zomaar mee mocht nemen. Hij ging het aanbod zeker niet af slaan. 'Als je erop staat..' Zei hij, en hij nam het potlood en de verdoezelaar weer in zijn hand en stopte die in het borstzakje van zijn overhemd. Even liet hij zijn ogen rusten op het gezicht van Sally. Ze was aan het nadenken, dat kon hij zien aan de blik in haar ogen. Het leek wel alsof ze ontdaan was van het feit dat hij had aangekondigd naar huis te gaan. 'Dus..' Begon hij. Hij bespeurde een onaangename sfeer, en dan nog niet te spreken over de onaangename stilte. Het was een andere stilte dan die die de ruimte had gevuld toen hij zijn mooiste schets sinds tijden maakte. Hij keek opzij, naar de viool die netjes opgesteld stond in zijn standaart. 'Speel je goed?' Vroeg hij, vrijwel uit het niets. Het moest voor haar wel duidelijk zijn dat hij doelde op haar viool.

Sally glimlachte, blij dat hij het in ieder geval niet afsloeg. 'Je bent een kunstenaar, Liam, je verdient spullen van goede kwaliteit.' De sfeer begon ongemakkelijk te voelen, voor het eerst eigenlijk. Ze had eigenlijk geen idee of hij stond te trappelen om weg te gaan of dat hij ook de dubieuze tweestrijd had, die zij nu met zichzelf voerde. Aan de ene kant stelde ze zijn gezelschap zeer op prijs, maar aan de andere kant was er de angst dat er een familielid ineens kwam binnen banjeren. Dan had ze waarschijnlijk een groot probleem. Ze volgde zijn blik, toen hij keek naar haar viool en als vanzelf kwam er een glimlach rondom haar lippen, toen ze keek naar haar geliefde instrument. 'Dat ligt eraan,' antwoordde ze, waarna ze hem weer aan keek, 'wat vind jij onder goed vallen?'