Huize Carter

Ze wierp nog even een blik naar achteren, maar zag dat haar moeder bij het raam verdwenen was. Schijnbaar vertrouwde ze Liam goed genoeg - of niet - om het niet meer nodig te achten haar enige dochter te bespieden. Ze keek hem aan, een schittering in haar ogen. 'Misschien niet, maar dat beantwoord niet mijn constatering slash vraag.' Ze had de neiging zijn hand te pakken, maar wist dat het gevaarlijk was. Ze waren pas veilig als ze in zijn huis waren, waar niemand hen kon zien. In hemelsnaam, dat hele eten kon haar op het moment niets schelen. Eerst wilde ze hem, dan kwam de rest wel. 'Ik kom, als we bij je huis zijn, wel op die vraag terug,' antwoordde ze, weer die typische, speelse glimlach rondom haar lippen. Ze wilde zijn lippen weer proeven, zijn handen weer op haar lichaam voelen, hem weer beminnen en weer bemind worden. Het was een verlangen dat sterk was, heel erg sterk.

Liam merkte aan haar manier van praten dat ze op meer uit was. Hij had haar écht uitgenodigd om te blijven eten, niet zozeer voor de dingen die eromheen zouden gebeuren. - niet dat hij dat erg zou vinden natuurlijk, integendeel. 'Daar houd ik je aan.' Zijn stem klonk sierlijk, charmerend. Hij keek haar even glimlachend aan. Het pad dat bezaaid was met kiezelstenen had plaats gemaakt voor een zanderige weg. Aan deze weg woonde niemand, er was enkel wat gras en in de verte kon je het dorp al zien liggen. Liam woonde er niet ver vandaan, het was ongeveer een kwartier lopen. Hij was benieuwd hoe Sally zijn huis zou vinden, het was immers niet zo groot als het hare. Wel was het ruimtelijk en was het knus ingericht. Zijn huis weerspiegelde zijn karakter, veel van zijn - onafgemaakte- schetsen en zelfs schilderijen stonden opgesteld in de kamer die hij tot zijn atelies had bekroond. De keuken was groot genoeg om er 5 gangen te kunnen bereiden en in de woonkamer lag er zelfs een perzisch tapijt: een erfstuk dat al jaren in de familie zat, zijn ouders hadden het mee gegeven toen hij ging verhuizen. Weer keek hij opzij naar Sally. De manier waarop haar jonge, egale huid het zonlicht weerkaatste was werkelijk adembenemend. Hij hunkerde naar het proeven van haar lippen, hij wou haar beminnen.

Natuurlijk, ze wist heus wel dat hij haar echt had uitgenodigd om te blijven eten, maar ze betwijfelde ten zeerste of hij het een probleem zou vinden als er meer zou gebeuren dan slechts eten. Ze had immers niet alleen zin in eten.
De weg waar ze over heenliepen was een zanderige weg geworden, waar niemand woonde. In de verte was het dorp te zien en er was de neiging te vragen hoelang het nog zou duren, maar ze vroeg het echter niet. Ze wilde niet te gewillig overkomen. De waarheid gebied haar echter te zeggen dat ze niet kon wachten om hun liefde weer te uiten. Het voelde verkeerd, om zo te moeten lopen, als vrienden, in plaats van twee geliefden. Ze keek voor zich uit, dacht simpelweg na. 'Ik wil doorzetten wat er tussen ons is, Liam. Ik weet dat de klans klein is dat ik ooit officieel de jouwe ben, maar ik heb niet langer nodig om erover na te denken. Ik weet wat ik wil, wie ik wil.' Ze keek hem weer aan, haar blik vastberaden.

Liam keek naar de schaduwen op de grond. Ze raakten elkaar niet aan, er zat een gepaste afstand tussen. Het stak hem nog steeds dat hij haar hand niet kon beetpakken in het openbaar, laat staan een arm om haar schouders slaan. Hij keek even opzij bij het horen van haar woorden. Het deed hem wat dat een meisje van haar stand juist een jongen van, ze wist niet eens waar hij vandaan kwam. 'Weet je dat zeker Sally? Ik bedoel, je vrienden zullen je uitlachen.' Zei hij. Hij wist niet of hij daar wel tegen zou kunnen, maar hij zou het wel overhebben om bij Sally te zijn. Alles wat de vrouw gelukkig maakt toch? De kans dat hij toestemming kreeg van haar vader als hij om haar hand vroeg was fragiel, maar het was iets wat Liam wel zou overwegen. Maar nu nog niet, haar ouders moesten hem eerst beter leren kennen en hij moest zeker weten dat er wel een kans was, ook al was die fragiel. Hij kon zijn huis nu al in de verte zien. 'Ik wil jou ook Sally, voor altijd.'

Sally keek hem aan en glimlachte. 'Ik weet het heel zeker, Liam. Als het nu al zo sterk is, hoe kan ik het dan gaan negeren? En daarnaast, als mijn vrienden me zullen uitlachen, dan zijn dat geen goede vrienden, denk je niet?' Ze had geen idee wanneer ze nu eindelijk bij zijn huis waren, want werkelijk, ze was er wel klaar mee. Het verlangen was nu te hoog, niet meer te negeren. Ze glimlachte bij zijn woorden, keek even om zich heen en pakte toen zijn hand, om daar zachtjes een kneepje in te geven. 'In dat geval heb je me, Liam, voor altijd.' Ze onderdrukte de neiging om te vragen of het nog ver was. Ze moest daarvoor zowat op haar tong blijven, want de vraag lag al op haar tong, was al bijna over haar lippen.