Huize Carter

Liam haalde even diep adem en keek Sally aan. Aan haar gezicht kon hij zien dat ze aan het nadenken was. Waarover? Dat wist hij niet. Wel kon hij enige twijfel bespeuren. Liam was op seksueel gebied zover gevorderd als iedere vijfentwintig jarige jonge man. Hij zal niet ontkennen dat hij nog nooit met iemand het bed had gedeeld. Het was echter nooit uit liefde geweest. Liam gaf schrikbarend veel om Sally en wou haar dan ook absoluut niet zetten tot dingen waar ze achteraf spijt van zou krijgen. Ze was immers nog maar een jonge dame met een tere ziel, die door de eerste de beste vertrapt kon worden. Hij drukte nogmaals zijn lippen lang en liefdevol op de hare. 'Ik zal niks doen waar jij je niet goed bij voelt, Sally.' Stelde hij haar gerust. Hij had haar nu allang kunnen verkrachten s hij dat zou willen. Er was niemand thuis en Liam was zonder meer veel sterker dan Sally. Het moest voor haar dus wel duidelijk zijn dat hij het beste net haar voor had.

Sally glimlachte en liet haar hand naar zijn gezicht glijden, streelde liefdevol over zijn wang. 'Dat weet ik.' Natuurlijk wist ze dat. Als het hem werkelijk om de seks was gegaan, had hij haar wel besprongen toen ze naakt achter haar kamerscherm stond. 'Het is gewoon... moeilijk,' vervolgde ze, met een lichte frons. 'Ik wil je, namelijk. Ik verlang naar je, naar fysiek contact tussen ons, maar ik ben nog niet toe aan...' Even zweeg ze. Sally was niet daadwerkelijk preuts, maar dingen daadwerkelijk hardop zeggen was een taboe geweest. Maar goed, waarom zou ze angst hebben het nu te zeggen? 'Ik wil wachten tot ik getrouwd ben, Liam en ik ben bang dat als we verder gaan, ik mezelf niet meer kan beheersen.' Ze glimlachte zwakjes en drukte kort een kus op zijn lippen. 'En jij maakt het me er ook niet makkelijker op, want alles aan je laat me meer en meer verlangen naar je.' Hoewel de woorden speels klonken, zat er een absolute kern van waarheid in.

Liam liet zich weer op zijn rug op het matras zakken en keek naar het plafond. Het was niet zozeer de teleurstelling waardoor hij even niet wist wat hij moest zeggen, het was meer het idee dat Sally pas verder wou gaan na het huwelijk, wat nooit tussen hun zou kunnen plaatsvinden. Nouja, de kans dat ze samen een huwlijk konden voltrekken was fragiel en klein, hij was immers geen rijkeluis zoon en zeker geen ver familielid van de koning. Hij legde zijn arm opzij, zodat ze tegen hem aan kon kruipen als ze dat wilde. 'Je hoeft je niet tegenover me te verontschuldigen. Ik respecteer je en weetje, knuffelen vind ik ook fijn.' Hij keek haar even glimlachend aan. Zijn ademhaling was weer rustig, maar het warme gevoel zat nog steeds gevangen in zijn maag.

Ze volgde zijn bewegingen en beet, ondanks dat hij haar verzekerde dat ze zich niet hoefde te verontschuldigen, op haar lip. Ze besefte maar als te goed dat hij wel degelijk het bed had gedeeld, hij was immers vijfentwintig. Het zou hypocriet zijn om te denken dat ze elkaars eerste keer waren. Zijn arm die hij opzij legde, was inderdaad erg uitnodigend en gewillig liet ze zich ook op het matras vallen, om tegen hem aan te kruipen. 'Ik weet dat wat ik wil nooit zal kunnen, Liam en dat maakt het alleen maar moeilijker. Ik weet niet wanneer ik uitgehuwelijkt word, aan wie ik uitgehuwelijkt word. Ik weet alleen dat ik verliefd ben. Nu, op dit moment. Op jou. En er zal een moment komen dat ik zwicht, voor of nadat ik met iemand getrouwd ben.' Ze tekende licht vage patronen over zijn borstkas en sloot haar ogen. Het voelde prettig, om zo in zijn armen te liggen. 'Ik wil alleen dat jij mijn eerste keer bent, ongeacht of ik nu getrouwd ben of niet.'

Liam sloot zijn arm rond haar en trok haar tegen zich aan. De warmte van haar lichaam hield zijn ontbloote lichaam warm. Langzaam draaide hij zijn hoofd opzij en keek hij haar aan. 'Meen je dat?' Hij voelde zich gevleid, ze had zojuist gezegd dat ze wou dat hij haar eerste keer zou zijn, of ze nou in het echt verbonden was met een andere, invloedrijke man. Ze had hem gekozen. Hij glimlachte even en drukte een kus op haar lippen. 'Misschien trouw ik wel met je.' Zei hij. Hij grinnikte even. Hij wist dat de kans aanzienlijk klein was, maar de kans was er.

Ze glimlachte en knikte. 'Anders zou ik het niet zeggen. Ik zeg niet iets wat ik niet meen, tenzij het om een uiterst geval gaat.' Ze verplaatste haar hand naar zijn gezicht en zocht zijn lippen weer, in een nooit aflatend verlangen. Ze lachte even zachtjes om zijn woorden. 'Weet dat ik volmondig "ja" zal zeggen, op je aanzoek, hoe hypocriet het ook klinkt. Het zal echter aan mijn ouders liggen of een huwelijk tussen ons mogelijk is.' Ze zuchtte even en legde haar hoofd op zijn borstkas. Waarom was het af en toe zo verdomd lastig? Had ze iemand gevonden waar ze van hield, werkelijk van hield, hoe kort ze elkaar misschien ook kenden, was er een kans dat ze nooit de zijne kon zijn. Geweldig.

Liam drukte een kus op Sally's slaap. 'Het komt wel goed, ik beloof het je.' Sprak hij zacht, maar duidelijk. Langzaam rechtte hij zich weer waar hij Sally in mee trok. Hij zat nu weer op de rand van het bed, en pakte zijn overhemd. Hij stak zijn armen door de mouwen en keek haar nog even aan, voodat hij zijn overhemd weer langzaam dichtknoopte. 'Je moet naar bed, jongedame.' Sprak hij streng, maar zijn glimlach verraadde dat hij het niet serieus bedoelde. Toch moest hij zo wel gaan, wou Sally hem eerder weghebben dan dat haar ouders terug kwamen. 'Ik zie je morgen weer, beloofd.' Hij haalde een paar keer zijn hand door zijn haar om het iet wat in model te brengen.

Sally kon niet anders doen dan lachen en duwde zichzelf overeind. 'Nog niet eens officieel samen en milord denkt al dat hij de baas is,' grapte ze. Dat was nog één ding dat ze wilde weten, voor hij zou gaan. Of ze nu samen waren - hoewel, het leek haar logisch, maar goed, ze wilde het geowonweg horen. 'Laat me je in ieder geval eruit laten,' zei ze, 'want de vorige keer vluchtte je behoorlijk snel weg.' Ze ging voor hem staan en leunde wat voorover, drukte nog even haar lippen op de zijne. 'Het is je geraden dat je morgen terug komt, anders kom ik je opzoeken en ik zal je vinden, neem dat maar van me aan.' Ze leunde weer naar achteren en stak haar hand uit, ten teken dat ze met hem naar beneden zou lopen. Ze moest immers ook nog de glazen wijn opruimen en zorgen dat haar ouders niets konden ontdekken.

Liam grinnikte even. Hij trok zijn overhemd recht, de tik was meteen terug gekomen toen hij de linnen stof weer om zijn lichaam had geknoopt. 'Moet je je voorstellen hoe erg ik ben als we officieël samen zijn.' Grapte hij. De eerst volgende keer zouden ze kunnen beslissen of ze het risico durfden te nemen. Ze konden niet in het openbaar laten zien wat ze voor elkaar voelden, dat zou argwaan wekken en Sally's ouders zouden er achter komen. 'Zal ik morgenavond voor je koken?' Vroeg hij. Hij vond zelf dat hij wel redelijk kon koken. 'Als je wil mag je je ouders en je broer ook uitnodigen.' Dan konden haar ouders meteen zijn werk bewonderen. 'Oh, en sorry dat ik de vorige keer zo gauw weg was. Ik had haast.' Hij pakte haar hand beet en liep met haar richting de deur van de kamer.

'Ik neem dat risico dan maar,' antwoordde ze en ze glimlachte. 'Zou je dat werkelijk voor me doen?' Hoeveel jongemannen zouden zoiets nu doen voor hun meisje? Wel, waarschijnlijk redelijk wat, maar het ging om het principe. 'Hmm, mijn ouders zou ik nu nog niet uitnodigen. Als we ze nu meteen gelijk er zo in meesleuren, is er een grote kans dat ze het gelijk doorkijgen.' Ze liep met hem naar beneden en opende de deur voor hem, hoewel ze zijn hand nog beet hield. 'Er is echter wel een vriendin, die ik misschien over mijn gevoelens voor je verteld heb en om eerlijk te zijn wil ze je wel graag zien. Ik weet niet of je het ziet zitten om haar uit te nodigen? En anders wordt het gewoon een volledige dag voor ons samen.'

'Tuurlijk. Ik vind koken niet erg.' Zei Liam en hij keek haar even gliachend aan. Hij snapte wel dat hij misschien niet zo verstandig zou zijn om Sallys ouders mee te slepen naar zijn huis, al bedoelde hij het alleen maar vriendelijk. 'Hoe heet je vriendin?' Vroeg hij, met een iet wat verbaasde blik op zijn gezicht. Hij had niet verwacht dat ze iemand over haar gevoeld voor hem had verteld. Niet dat hij het erg vond, integendeel. Het gaf hem alleen maar de bevestiging dat haar gevoelens oprecht en gemeend waren. Het was een onnodige vraag geweest hoe de vriendin heette, hij kende immers nog bijna niemand hier. 'Jouw vrienden zijn altijd welkom, milady.'

'Ik verzeker je nu al dat ik geen goede hulp ga zijn,' zei ze en ze glimlachte eveneens. 'Elisabeth de Desirae,' antwoordde ze, terwijl ze hem iets dichter tegen zich aan trok. Haar armen sloeg ze om zijn nek, terwijl ze hem aan keek. 'Werkelijk, Liam? Milady?' Haar stem klonk geamuseerd. Het klonk zo vreemd om zo nog door hem aangesproken te worden, terwijl ze nog geen kwartier geleden een behoorlijk ongepaste scène hadden gehad. 'Hoe laat ben je hier morgen weer? Ik denk dat mijn ouders het wel zullen waarderen als je me netjes op komt halen.' Ze drukt haar lippen speels tegen zijn kaak aan, kuste de huid daar zacht.

Liam schudde zijn hoofd even toen hij de naam hoorde, hij wist niet wie het was, hij had.zelfs de naam nog nooit voorbij horen komen. Hij haalde nogmaals een hand door mijn haar. 'Ja, milady. Ik ben hier nog altijd de buitenstaander en jij.. jij bent een familielid van een welvarend gezin. Respect is op zijn plaats.' Gaf hij als tegenargument, al was er wel een element van amuse in zijn stem te bespeuren. 'Ik zal hier zijn tegen het eind van de middag. Wat wil je eten?' Vroeg hij. Hij draaide zijn hoofd weg toen hij haar lippen in zijn nek voelde en drukte zijn lippen kort maar krachtig tegen de hare. En nog een keer, en nog een keer. Hij kon er geen genoeg van krijgen. Hij pakte haar hand weer beet en liep met haar de trap af.

Ze snapte heel goed dat Elisabeth waarschijnlijk bloednieuwsgierig was naar Liam, maar om eerlijk te zijn had ze hem liever nog even voor zichzelf. Zeker als hij haar pas aan het einde van de middag liet komen. 'Bij nader inzien moet mijn vriendin maar geduld hebben. Het is denk ik beter voor ons beiden als we eerst gewoon een aantal keer samen zijn geweest,' zei ze, terwijl ze zich mee liet trekken. In de hal hield ze hem tegen, om hem nogmaals naar zich toe te trekken. Ze verlangde naar hem, wilde hem begeren, haar liefde voor hem tonen. Dus dit was liefde? Wel, het was geweldig, nu al. 'Ik zou het waarderen als je me gewoon Sally noemt, als we gewoonweg samen zijn. Milady klinkt zo... afstandelijk.' Weer drukte ze haar lippen op de zijne. Het was verslavend, ontzettend verslavend. 'Verras me maar,' gebood ze hem, 'het maakt me namelijk vrij weinig uit.' Nogmaals drukte ze haar lippen tegen de zijne, langer dit keer en er was de drang, het verlangen om hun sessie op het bed te herhalen. Onmogelijk voor nu, natuurlijk. 'Maar goed, dan zie ik je dus morgen. Niet te laat komen, het is niet beleefd om een jongedame te laten wachten.' Ze bracht haar lippen naar zijn oor en fluisterde zacht, ietwat uitdagend: 'En het is al helemaal onbeleefd om een jongedame te laten wachten die naar u verlangt, milord.'

Liam glimlachte even toen ze vertelde dat ze toch liever alleen met hem was. Hij had niet willen verbieden om haar vriendin uit te nodigen, maar een avond voor hen twee was misschien wel goed. Ze konden hun affectie voor elkaar immers niet in het openbaar tonen. Liam zal veel moeite gehad hebben om Sally te weerstaan terwijl Elisabeth ook aan tafel zat om te dineren. Hij drukte zijn lippen op haar wang en drukte er een liefdevol kusje op. 'Dan hebben ee gezellig een avondje voor ons tweetjes.' Zei hij vrolijk. Het was handig dat Sally vrijwel alles lustte, dan kon hij maken waar hij zin in had. Dat was elke avond anders. De ene keer had hij zin in wat makkelijks en de andere keer pakte hij groots uit. Zijn hand reikte naar de kapstok, toen Sally haar lippen naar zijn oor bracht. Haar woorden deden hem huiveren. 'Ik zal je niet lang laten wachten, Sally. Ik kan niet wachten tot ik je weer zie.' Fluisterde hij, en hij drukte een laatste kusje op haar voorhoofd. Hij stak een hoofd boven haar uit, Dus dat viel nog wel mee. Hij stak zijn armen door de mouwen van zijn lichtbruine jasje en pakte de deurklink beet. 'Ik zie je morgen, lieveling.' Zei hij, mierzoet en met een soort amuse verstopt in zijn stem. 

'Elke seconde die ik moet wachten is eigenlijk al te lang.' Natuurlijk, de woorden waren redelijk overdreven, maar ook hier zat een kern van waarheid in. Ze wilde bij hem blijven, zijn aanwezigheid voelen. Het stak om te weten dat ze waarschijnlijk nooit de zijne kon zijn, op de manier waar zij beiden uiteindelijk naar zouden verlangen. 'Kom veilig thuis, alsjeblieft,' sprak ze zacht, waarbij ze hem aan keek. Als hem iets zou overkomen dan - nee, ze wist niet wat ze dan zou doen. Ze glimlachte kort om het mierzoete koosnaampje, maar ze zat er niet mee. Het was beter dan milady. Nog steeds hield ze zijn hand vast, eigenlijk niet willend hem los te laten. 'Liam?' Zijn naam kwam zacht en ietwat trillerig over haar lippen. Het was ook behoorlijk wat om te zeggen wat ze zou gaan zeggen, zeker tegenover een jongeman van zeven jaar ouder. 'Ik hou van je.'

Liam voelde zich gevleid door haar woorden. Hij zou natuurlijk zijn best doen om ongehavend thuis te komen, maar mannen werden in het donker niet vaak aangevallen. Dit dorp was sowieso niet crimineel, de meeste mensen die hier woonden konden goed met elkaar overweg dus er was geen rede om iemand te pijnigen. Hij drukte nogmaals een kus op haar voorhoofd en rechtte zich toen weer. Hij trok de voordeur alvast wat open. 'Ik ook van jou.' Zei hij, bijna net zo zacht als Sally het over haar lippen had gekregen. 'Tot morgen.' Hij wierp haar een vriendelijke glimlach toe, en stapte over de drempel.

'Tot morgen,' antwoordde ze, terwijl ook zij glimlachte. Het was fijn om de woorden ook over zijn lippen te horen. Ze meenden het, hielden werkelijk van elkaar. Nogmaals glimlachte ze, voordat ze de deur langzaam sloot. Het was moeilijk te bevatten wat er nu werkelijk allemaal gebeurd was. Ze liep naar de zitkamer, liep met de glassen wijn naar de keuken, spoelde die om en verdween toen naar boven, om daar haar nachtkleding aan te doen en haar bed in te verdwijnen.

Volgende meet.
________________________

Liam liep, met zijn handen in zijn broekzakken over het pad dat grenste aan Sally's huis. Hij had zijn vertrouwde jasje thuis in de kast laten hangen, het was immers een mooie zomerdag en een jasje zou veel te verstikkend zijn. Hij floot een melodie terwijl hij genoot van de felle zomerzon die op zijn huid brandde. Hij hield van dit soort dagen, en hoewel gisteren slecht was begonnen was hij top geeindigt. Hij had nog steeds niet kunnen bevatten wat er tussen hem en Sally had plaatsgevonden, het was in iedergeval zeer ongepast geweest maar hij had gedaan wat zijn hart had verteld: Hij had Sally laten weten dat hij wat voor haar voelde. Zijn gevoelens waren overweldigend geweest. Hij dacht dat het allemaal wat te snel was gegaan, ze kenden elkaar immers maar pak 'm beet twee weken, maar hij kon geen grijnsje spijt betuigen. Als Sally er spijt van had gehad had hij het wel gemerkt. Hij had een ander overhemd aan dan gister, de boord van zijn overhemd had hem de hele dag lang geïrriteerd, en rook bovendien helemaal naar Sally's parfum. Zijn gekrulde haar had hij getemd door zijn handen te bevochtigen met water en er met zijn handen wild doorheen te gaan. Hij had al boodschappen gedaan en was nu onderweg naar Sally's huis om haar op te halen zoals ze hadden afgesproken. Hij zou voor haar gaan koken, iets wat hij niet echt gewend was. Hij was altijd gewend aan koken voor één persoon, maar vanavond at hij niet alleen. In de verte kon hij Sally's huis al zien liggen, en bij dat aanzicht verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht. Hij was zowaar gelukkig en vrolijk, iets wat hij al lange tijd niet was geweest.

Sally droeg een vrij makkelijke jurk, hoewel haar ouders het waarschijnlijk anders zouden zien. Ze droeg vandaag een jurk aan zonder korset, hoewel deze wel wat verstevigingen had, om het wat strakker te laten lijken. Ze had het nog niet nodig om alles daadwerkelijk op zijn plaats te houden. Ze was jong, het hing nog niet. De jurk was van een zachte stof en van een blauwige kleur. Hij was vrij simpel, maar netjes en bovenal niet verstikkend heet. Daarnaast had ze geen zin om weer in ademnood te komen, als ze een korset droeg. Haar lange haren hingen vandaag gewoon los en toen ze de trap af kwam, kreeg ze natuurlijk ook meteen commentaar erover van haar moeder. 'Moeder, milord Coyne komt me simpelweg ophalen en heeft me gisteren uitgenodigd voor een diner bij hem, om iets terug te doen voor gisteren. Het is veel te warm nu om een korset te dragen,' ging ze tegen haar moeders argumenten in. Die keek haar dochter nog even vertwijfeld aan en vervolgde toen haar weg.
Sally wierp een blik uit het raam en glimlachte, toen ze in de verte al een persoon zag lopen. Het was onvoorstelbaar hoe snel ze werkelijk voor hem gevallen was, maar het deerde haar niet. Ze hield van hem en hij van haar, dat was het enige wat nu telde.

Liam voelde het grint onder de zolen van zijn schoenen knarsen, een teken dat hij het land dat bij de familie Carter behoorde had bereikt. De schaduw die de hoge bomen over hem heen wierpen waren een verademing, hij had een lange tijd pal in de zon gelopen en hoewel hij van warmte hield, wat dat iets te veel van het goeie. Maarja, je moest er toch wat voor over hebben om bij Sally te komen. Hij haalde even diep adem en liet zijn ogen op het grote landhuis rusten. Hij keek naar het raam met gesloten ramen, waarachter Sally's kamer was. Daar hadden ze gisteren een groot gedeelte van de avond doorgebracht, en Liam had zich kostelijk vermaakt. Hij was altijd liever op zichzelf geweest, maar nu hij Sally had ontmoet was elke minuut dat hij zonder haar was een verloren minuut. Hij opende het tuinhek, en liep het tuinpad op. Hij herkende alles nog precies, hoewel het donker was geweest toen Liam hier gister was aangekomen, en was weg gegaan. Hij telde het aantal stappen dat hij moest zetten om de afstand tussen het tuinhek en de voordeur te overbruggen. 11, 12, 13, 14.. En hij was er. Zijn hand klopte enkele keren luid op het eikenhout, waarna hij een stap naar achter zette.

En toen was er eindelijk die roffel op de deur, ten teken dat hij er was. 'Ik ga wel!' riep ze, voordat iemand anders in haar huis ook maar kon overwegen om de deur open te doen. Ze bleef voor de deur even stil staan, haalde diep adem en trok toen de deur open. 'Milord Coyne,' begroette ze hem. In de buurt van haar ouders (en reken er maar op dat die in de buurt waren) hield ze de formaliteiten in stand. Het was goed om hem weer te zien. Wat zei ze, fantastisch! Ze voelde hoe haar hart wat versnelde en als vanzelf kreeg ze een glimlach op haar gezicht, die ze niet van haar gezicht af kreeg. 'Ik ga dan nu, moeder!' riep Sally. 'Ik ben op tijd weer thuis!' Ze gebaarde naar Liam dat ze weg konden gaan, want werkelijk, ze had geen zin in haar moeder die Liam nog uren aan de praat zou houden - want dat zou gebeuren. Ze hoorde nog vaag de 'Pas op jezelf, Syrena!', voordat ze over de drempel stapte en de deur sloot. Goed, ook geen last meer van haar ouders. Ze keek Liam aan en glimlachte. 'Hé.'

Een glimlach sierde Liams lippen toen Sally in de deuropening verscheen. Hij had eerst verwacht dat één van haar ouders zou komen kijken wie er aan de deur was, maar blijkbaar had Sally hen al verteld dat hij haar op kwam halen want ze trok de deur meteen weer achter zich dicht. 'Milady.' Sprak Liam. Hij kon Sally niet bij haar voornaam noemen nu ze nog op hoorafstand van haar ouders waren, dat zouden ze niet waarderen. 'Hey.' Zei hij met een glimlach en hij draaide zich een kwartslag om aan te geven dat hij op het punt stond om het tuinpad in tegengestelde richting te belopen. 'Heb je al trek?' Vroeg hij. Een glimlach speelde nog steeds rond zijn lippen, terwijl hij zijn ogen even tot spleetjes kneep tegen het felle licht van de zon.

Sally wierp nog even een blik naar achteren, om - zoals verwacht - haar moeder voor het raam te zien staan. Over nieuwsgierig gesproken. Ze hief haar hand even op, zwaaide kort naar haar moeder en richtte zich toen weer tot Liam, om in bewegen te komen. Hoe eerder ze weg was van haar huis, hoe beter. 'Dat ligt geheel aan over welke trek je het hebt,' antwoordde ze en een speelse glimlach kwam rondom haar lippen. Kort wierp ze een blik naar de lucht, naar de felle zon, die haar licht fel op de aarde neer liet dalen. Soms begreep ze niets van het weer, maar ze betwijfelde of er mensen waren die dat wel deden. Ze haalde even haar hand door haar haar en keek Liam toen weer aan. 'En, heb je me nog gemist?' Niet dat het een vraag was waar ze verwachtte antwoord op te krijgen, het was meer een vraag om een gesprek te hebben, zodat haar moeder dacht dat ze gewoonweg met Liam sprak. Ze kon niet zeggen en doen wat ze nu werkelijk wilde, omdat ze met argusogen in de gaten gehouden werd.

Ook Liam keek even om en zag Sally's moeder achter het raam staan. Ze hielden hen wel in de gate, maar dat was aan de andere kant ook wel logisch. Hij schonk Antoinette een vriendelijke glimlach en keerde zich weer tot Sally. Ze was hem duidelijk nu al aan het uitdagen, en was ook duidelijk nog niet vergeten hoe de vorige avond was verlopen. 'Dat is geen praat voor een jongedame.' Zei hij streng, maar de grijns op zijn gezicht verraadde dat hij het niet streng meende. De bladeren van de hoge bomen beschermden hun enkele passen tegen het velle licht van de zon. 'En, heb je me nog gemist?' Liam keek opzij naar Sally. 'Ontzettend.' Zei hij. De geamuseerde toon in zijn stem was goed te herkennen. Als het aan hem lag had hij haar allang weer overladen met kussen, maar aangezien ze nog te dicht in de buurt van haar huis, en bovendien in het openbaar waren besloot hij dat het verstandiger was om daar nog even mee te wachten. Thuis had hij de tafel al gedekt. De aardappels had hij al geschild en de boontjes had hij al gedopt. 'En jij, heb je mij nog een beetje gemist?' Vroeg hij. Zijn stem klonk warm, misschien nog wel warmer dan deze hete zomerdag.