WA INZENDING WAT IK TOT NU TOE HEB RED ME

Even serieus, ik weet écht niet meer wat ik er mee aan moet. Ik vind hem niet goed en fnuwefhweufe de zinnen komen er niet lekker uit. Dus willen jullie even heel eerlijk zeggen wat jullie er tot nu toe van vinden?

De zon stond laag aan de hemel. In samenwerking met de bomen die verspreid stonden over het veld, wierp hij vele schaduwen over het gras. De schaduwen waren hoekig en misvormd, sinds het jonge, kale bomen waren. Onder een van deze bomen, zat een jongen. Zijn benen waren opgetrokken en zijn ellebogen rustten op zijn knieën. Met een nietszeggende blik in zijn ogen staarde hij voor zich uit.
Rechts van de jongen stroomde een riviertje. Het ruisen van het water leek steeds luider te worden, nu de jongen alle andere geluiden wilde verbannen. De woorden van het meisje, die als een draaikolk rond zijn hoofd bewogen, wilde hij vergeten. Hij wilde haar zachte lippen vergeten. Zelfs haar stem was iets waar hij nooit meer aan herinnerd wilde worden. Maar deze wil had een averechts effect. In plaats van de bomen en schaduwen of de op en neer deinende grassprietjes, zag hij haar hoofd. Duidelijker en prachtiger dan ooit. Hij zag hoe ze haar ogen sloot en weer opende, hoe ze zijn naam fluisterde. Het leek allemaal in slowmotion te gaan. Haar kastanjebruine pijpenkrullen werden voor haar gezicht geblazen, door wind die er niet was.
'To me, fair friend, you can never be old,' fluisterde de jongen tegen het meisje dat alleen in zijn verbeelding voor hem stond.
'For as you were when first your eye I eyed,' ging het meisje mee in zijn quotatie van Shakespeare.
'Such seems your beauty still.' De jongen sloeg zijn ogen neer in de hoop het meisje niet meer te zien. Tevergeefs. Al drie jaar zag hij haar. Waar hij ging, was zij. Ze stond op de hoek van de straat, naast zijn bed en nu hier, in het gras. Haar jurk was spierwit, alsof er nooit een spetter bloed op had gezeten. Haar voeten waren bloot, maar ze leek het nooit koud te hebben. Haar lippen vol en roze als altijd. Haar handen elegant, haar nagels lang en schoon. Zelfs nu hij niet naar haar keek, zag hij haar in zijn gedachtes.
Hij schrok op uit de gedachtes waarin zij rond dwarrelde als een blaadje in een storm, toen hij iets op zijn schouder voelde. Hij was er vrij zeker van dat het een hand was, zo voelde het in ieder geval. Het enige wat hem deed twijfelen was de kou van de hand. De aanraking voelde als water. Zacht, koud en bijna onmenselijk. Hij droeg een jas, maar de hand was nog altijd zo aanwezig dat het eng was.
Een volmaakte, zachte en vederlichte stem deed hem zijn ogen opnieuw openen. De stem leek op de wind mee te zweven en de woorden leken met vlagen binnen te komen. Het was zijn naam, die meerdere keren herhaald werd. Inmiddels liepen de rillingen over zijn ruggengraat naar boven en stond het kippenvel hem op zijn armen. De hand op zijn schouder was naar boven gekropen en streelde nu de huid in zijn nek. Ook hier stonden de haartjes overeind. Hij meende een meisjesachtige giechel te kunnen onderscheiden van de wind. Zijn vingers waren gebald tot een vuist toen hij zijn hoofd omdraaide om daar, opnieuw, het meisje te vinden.
Haar glimlachende gezicht was nog geen tien centimeter van die van hem verwijderd. Haar glinsterende bruine ogen zochten zijn gezicht af maar vonden niet wat ze verwacht hadden. Zodra het meisje dit geconstateerd had, verdween de glimlach van haar gezicht. In plaats van een glimlach rond zijn lippen, stonden er tranen in zijn ogen.
'G-ga weg,' sprak hij met een trillende stem. Hij draaide zijn blik weer van het meisje.
'Noël,' fluisterde ze voor de zoveelste keer. Haar stem tolde rond in zijn hoofd. De keren dat ze zijn naam precies zo had uitgesproken, werden in zijn hoofd achter elkaar geplakt en als een lang filmpje afgespeeld met op de achtergrond verdrietige muziek. Hij zag hoe hij haar in zijn armen hield. Zij droeg een prachtige, dieprode jurk en haar hoofd leunde op zijn schouder. Samen hadden ze op de muziek heen en weer bewogen. Beiden hadden ze in een eigen wereld geleefd, waar alleen zij en de muziek leefden. Het filmpje gaf hem geen tijd om van deze herinnering te genieten en het beeld maakte plaats voor een nieuwe. Opnieuw zag hij het meisje met de bruine krullen terwijl ze in zijn armen lag. Deze keer had hij haar dicht, heel dicht tegen zich aan gedrukt. Ook deze keer was haar jurk rood geweest. Terwijl rood haar niet misstond, was dit rood niet juist geweest. De dieprode, bloedrode kleur die het voorheen sneeuwwitte jurkje had bevlekt hoorde er niet thuis. Het was bloed geweest op dat prachtige jurkje. Bloed, afkomstig van het meisje. Vanaf hier werd zijn herinnering troebel. Zijn tranen deden het meisje en haar jurkje vervagen en maakten plaats voor weer een nieuw beeld.

Ik begrijp er eerlijk gezegd geen reet van.