What did I do to deserve this?

Liam glimlachte even. Hij pakte zijn jasje aan en stak zijn armen door zijn mauwen. Hij schraapte zijn keel even en staarde naar de deur. 'Ik was eigenlijk van plan te vluchten, maar dat doet een gentleman niet hé.' Zei hij, synisch. 'Weet je zeker dat het verstandig is?' Vroeg hij. Hij vroeg zich wel af hoe haar ouders eruit zagen. Hij kon totaal geen gezicht voor zich krijgen maar dat was ook niet zo gek, hij had ze immers nog nooit gezien. Zou Sally op haar moeder lijken, of had ze haar ogen van haar vader? 'Als je er op staat loop ik met je mee totdat je veilig binnen bent.' Zei hij. Hij zette een stap vooruit als teken dat hij door wou lopen. Als één van haar ouders nu uit het raam zou kijken omdat ze stemmen hoorden en hun zo zag praten, gingen ze alleen maar rare dingen denken.

Sally schudde haar hoofd, terwijl een lachje over haar lippen kwam. 'Dat doet een gentleman niet, nee,' beaamde ze. 'Wel, of het verstandig is, geen idee, maar het zal er toch een keer van moeten komen.' Ze tilde haar vioolkoffer weer op en begon ook te lopen. 'Oh, als ik er niet op zou staan zou je vluchten?' Weer die speelsheid in haar stem. Eigenlijk had ze de neiging weer zijn arm te pakken, zeker nu de frisse wind haar armen weer kon bereiken en ze rilde. Bijna thuis. Ze liep door, tilde met één hand haar rok een beetje op. Ze opende het hek naar de tuin en ging hem voor de tuin in. Een eindje verderop hoorde ze het bekende gehinnik van Brego. Dat dier ging haar nog eens verraden als ze echt zou wegsneaken. 'Welkom terug bij huize Carter,' sprak ze zacht, waarna ze hem aan keek. 'You ready?'

'Zo hard als ik maar kon rennen.' Zei hij, met een geamuseerde ondertoon. Hij volgde Sally die hem voor was gegaan door het tuinhek. Hij aarzelde nu of hij wel de juiste keuze had gemaakt, maar hij moest er maar aan geloven. In de verte hoorde hij gehinnik van een paard. Ze hielden hier dus paarden, een teken van welvaart. Hij sloot het tuinhek achter zich en liep stilletjes achter Sally aan, tot hij weer dichtbij genoeg was dat ze hem kon horen als hij fluisterde. 'Gauw, voordat ik me bedenk.' Zei hij en hij keek haar even aan. Hij besefte nu pas dat dit misschien wel de laatste keer kon zijn dat hij haar zou zien.

'Dat is gemeen, want ik zou je dan nooit meer kunnen inhalen,' sprak ze met een hint van amuse in haar stem. Ze keek hem even aan en glimlachte. 'Maak je geen zorgen,' gebood ze hem, waarna ze de deur opende, om vrijwel gelijk haar ouder te zien staan. Haar vader was een lange man, breed en nog redelijk gespierd vanwege zijn jonge jaren. Hij had donkerbruine, bijna zwarte haren en haast net zulke donkere ogen. Haar moeder daarentegen was klein en slank, ongeveer zoals Sally, met blond haar en blauwe ogen. Waar Sally haar rode haar vandaan had, was op het eerste gezicht een raadsel. 'En wie heb je meegenomen?' klonk onmiddelijk de zware basstem van haar vader. Een typische stem die je bij zo'n man zou verwachten. 'Vader, moeder, dit is Liam,' begon Sally, waarbij ze even gebaarde naar Liam. 'Liam heeft me vandaag als het ware gered, toen een dief me van mijn viool probeerde te bestelen. Liam is daarna zo attent geweest om me naar huis te brengen, omdat hij er zeker van wilde zijn dat ik veilig thuis kwam.' Ze keek nu even naar Liam en glimlachte. 'Liam, dit zijn mijn vader William en mijn moeder Antoinette.'
William had de jongeman argwanend aangekeken, zich ondertussen afvragend waar zijn dochter het lef vandaan haalde, om hem mee naar huis te brengen. Haar verhaal toverde echter een zwakke glimlach op zijn gezicht en hij stak zijn hand uit naar de jongeman. 'In dat geval moeten we je dankbaar zijn, jongeman.'

Liam hield wijselijk zijn mond en liet Sally het woord doen. Hij had de argwanende blik van haar vader - die er groter en sterker uit zag dan hij had verwacht - wel gezien, maar hij had zich erop voorbereid. Hij snapte het wel. Liam had, als hij een rijke koopman ook op zichzelf neergekeken. Gelukkig klaarde de norse blik wat op toen Sally vertelde dat Liam haar "gered" had. Hij snapte echter niet dat ze vertelde dat haar viool was gestolen, het ging daadwerkelijk om een zakje geld maar hij besloot om er maar niet op in te gaan. Hij zag de uitgestoken hand van de man, en beantwoordde die door zijn hand stevig te schudden. 'Geen dank, mylord.' Sprak hij net. 'Mijn naam is Liam Coyne, aangenaam.' Hij liet de hand van de sterke, gespierde man weer los en keerde zich tot de de moeder van Sally, die blijkbaar Antoinett hete. 'Mylady.' Zei hij, en hij boog iets voorover om haar te groeten en tegelijk respect te tonen. Hij besloot om niet zijn hand naar de vrouw uit te steken. Hij had geleerd om een vrouw alleen de hand te schudden als zij het aanbood.

William knikte even goedkeurend, bij het zien dat de jongeman wel degelijk manieren had. Hij wierp even een blik naar zijn vrouw, wie een glimlach rondom haar lippen had. 'Aangenaam, sir Coyne. Het is zeer attent van u om onze dochter thuis te brengen,' sprak ze. Ze stak haar hand niet uit, maar nu deed ze zoiets nooit, dus dat was niet nieuws. 'We waren zojuist van plan om aan tafel te gaan. Eet je mee?' Ze keek de jongeman aan en wierp toen even een blik naar haar dochter.
Sally was alleen maar blij dat haar ouders verder niet moeilijk deden over het feit dat Liam duidelijk niet iemand van "hogere" rang was. Ze keek hem aan, toen haar moeder vroeg of hij zou blijven mee-eten. Dat was nieuw. Maar goed, hij was ook eigenlijk de eerste jongen die ze mee naar huis bracht, sinds er woord was over een eventuele verloving. Ze zette haar vioolkoffer neer en sloot de deur, die nog steeds open had gestaan, om de frisse wind buiten te sluiten.