What did I do to deserve this?

Liam lang op zijn rug in het gras. De zon stond hoog in de lucht en er was geen wolkje aan de lucht: De mooiste dag die de zomer van dit jaar kende zou je zeggen. Liam beet op zijn onderlip en staarde naar de strakblauwe lucht. Deze dag was alles behalve mooi, voor Liam kwam deze zonnige zomerdag absoluut niet in de buurt van perfectie. Het was vandaar vier jaar geleden. Ze zeggen dat tijd de wonden heelt, maar dat geld blijkbaar niet voor iedereen. Hoewel Liam nooit in het bijzijn van een ander zijn verdriet zou uiten, ondervond hij dat dat op een dag als deze verdomd moeilijk was. Telkens als hij iemand vrolijk zag rondwandelen, voelde hij diezelfde steek in zijn hart. Het was een steek van jaloezie. Hij wou dat hij net zoals die lachende mensen onbezorgd van deze mooie zomerdag kon genieten, maar hij kon het niet. Hij kon niet meer genieten. Hij had er geen zin en hij had er geen kracht meer voor. Hij sloot zijn ogen, en concentreerde zich op zijn ademhaling. De beelden die op zijn netvlies gebrand stonden kwamen weer in beeld. De kist, de bloemen, het verdriet van zijn moeder. Vandaag had Liam nergens zin in, hij wou gewoon alleen zijn. Alleen met zijn verdriet.

Sally was gevlucht uit haar ouderlijk huis, weg bij haar ouders en broers. Er was een ruzie ontstaan, aangezien haar jongste broer binnenkort moest trouwen met zijn verloofde, maar wat haar broer wilde, wilde haar vader of moeder niet en andersom. Het was nogal oververhit geraakt en Sally, wie zich er niet mee wilde bemoeien, was weggegaan. Ze had haar vioolkoffer beet, maar wist niet of ze daadwerkelijk zou gaan spelen. Desondanks had ze het ding liever bij zich, voor het geval dat.
Ze droeg een witte jurk, hoewel hij van een gebroken wit was, zodat hij niet absurd opvallend was. Het korset drukte op haar longen en de vele lagen rokken belemmerde het lopen, maar ze liep desondanks stevig door. Hoe verder weg bij haar ouderlijk huis, hoe beter. Ze had een hekel aan ruzies en zeker als ze zich in haar familie bevonden. Een eindje verderop zag ze een jongeman liggen en ze besloot daar maar voorbij te lopen. Echter, ze bleef staan toen ze in het silhouet van de man, Liam herkende. Na hun eenmalige ontmoeting had ze hem noch gezien noch gesproken en ze had zich hier maar snel bij neergelegd. Ze zou hem vanzelf wel een keer tegenkomen en ze had gelijk gehad. Haar pas versnelde iets en op een meter of twee afstand bleef ze staan. 'Liam?'

Liam betrapte zichzelf op het feit dat zijn onderlip iets begon te trillen. Dat was vaak een van de voortekenen. Het betekende dat het verdriet zijn tol eiste, en naar buiten wou. Voor de hele wereld om te zien. Toch was hij vastbesloten om het tegen te gaan. Huilen lostte niks op, en erg mannelijk was het ook niet: Huilen, en dan ook nog eens in het openbaar. Hij haalde zijn neus even op en hield zijn ogen gesloten. Het vervelende gevoel ebte iets weg, en hij voelde zijn ademhaling weer rustig worden. Het was gelukt, voor deze keer dan. Dit zou nog een lange dag gaan worden. De stilte werd doorbroken door een bekende vrouwenstem. "Liam?" Hij herkende de stem: Het was Sally. Hij schoot overeind en keek ontdaan om zich heen. Hoe lang stond ze daar a? Had ze gemerkt dat hij.. 'Sukkel, je had ook thuis in je bed moeten blijven." Zei zijn stem in zijn hoofd. 'Oh, goeiemiddag Sally.' Hij glimlachte even naar haar, als een boer met kiespijn weliswaar. Hij wendde zijn hoofd gauw weer af, hij wou immers niet door de mand vallen.

Sally overbrugde de afstand tussen hem en ging naast hem zitten, keek hem aan. Hij zag er zo... ontdaan uit, haast alsof ze hem betrapt had op iets dat geheim was. Nu ze erover nadacht, hij zag er nu niet bepaald vrolijk uit. Als vanzelf raakte ze bezorgd, zoals vrijwel altijd gebeurde, in situaties als deze. 'Goeiemiddag,' antwoordde ze, maar haar stem was zacht en het was duidelijk dat ze nadacht. Ze wilde hem vragen wat er was, maar aan de andere kant kon het misschien privé zijn en wilde hij er niet over praten. Ze wilde hem niet dwingen tot praten, als hij daar geen behoefte toe had. Maar ze wilde hem helpen, of in ieder geval een poging doen tot. Ze vond het niet fijn om mensen zo te zien en al helemaal niet als ze hen kende en om ze gaf, op wat voor manier dan ook. Kort wendde ze haar blik af, wist niet precies wat ze moest doen. Zacht zonken haar tanden in haar onderlip, om hem uiteindelijk waar aan te kijken. 'Wat is er?' Het kwam gedachteloos over haar lippen en als vanzelf sloeg ze haar hand voor haar mond, om meteen een verontschuldiging te uiten. 'Sorry, het is onbeleefd om zoiets te vragen.'

Liam hield zijn hoofd van haar weg gedraaid. Hij wist zeker dat ze aan zijn gezicht kon zien dat hij niet goed te pas was, en hij wou haar niet ongerust maken. Hij wou er ook niet over praten, dat zou het alleen maar erger maken. Hij voelde dat ze naast hem was komen zitten, en liet zich langzaam weer achterover zakken in het gras. Hij vouwde zijn handen onder zijn hoofd en sloot zijn ogen weer. 'Er is niks.' Zei hij. Kort, met een teken van zwakte in zijn stem. Hij beet op de binnenkant van zijn onderlip en haalde zijn neus even op. Hij wou haar wel vragen hoe haar dag was, maar hij wist zeker dat hij dan dezelfde vraag terug zou krijgen en hij wist niet was hij daarop moest antwoorden. "Mijn dag kan niet slechter. Ik lig hier bijna te janken omdat er vier jaar geleden wat ergs gebeurd is, zielig he?" De stem in zijn hoofd deed het alleen maar raarder klinken. Hij opende zijn ogen iets en keek omhoog naar Sally. Aan haar gezicht zag hij dat ze aan het nadenken was. 'Waar was je naar onderweg?' Vroeg hij zacht, en hij draaide zijn hoofd weer weg. Zijn blik hield hij gericht op één van de bosjes.

Sally leunde op haar ene hand en ging wat schuiner zitten, terwijl haar blik op hem gericht was. Er was wel zeker iets, het was gewoonweg te horen aan zijn stem en te zien aan zijn blik, maar als hij er niet over wilde praten, was het niet aan haar om het uit hem te trekken. Ze wende haar blik af, keek een tijdje naar niets in het speciaal, terwijl haar hand een losgeraakte pluk achter haar oor streek. Haar haar was weer opgestoken, zoals gewoonlijk, gaf haar weer de verschijning van de porseleinen pop. Zijn stem liet haar weer naar hem kijken en kort fronste ze. 'Ik was niet naar iets speciaal op weg. Ik wilde gewoon weg van thuis.' Ze schudde haar hoofd, zuchtte even, maar herstelde zich. Misschien zat hij wel helemaal niet op haar gezelschap te wachten. 'Heb je liever dat ik ga? Ik bedoel, het is niet erg beleefd van me om zomaar bij je te komen zetten, terwijl je misschien liever alleen bent.' Ze had haar hand al op het handvat van de koffer gelegd, waarin haar viool lag. Ze zou zo opstaan als hij dat zou willen en hem met rust laten. Dat soort respect had ze wel. Respect voor iemands keuze.

Liam draaide zijn hoofd weer opzij toen hij Sally's stem hoorde. "Ik wilde gewoon weg van huis." Liam herkende zich erin. Hoewel hij geen idee had waar ze het over had, had hij zichzelf in het verleden ook horen zeggen dat hij weg wou van huis. Weg van al dat depressieve gedoe en ergens verweg een nieuw leven opbouwen. Het was nu twee en een half jaar verder, maar het was hem nog niet echt gelukt. Hij vroeg niet naar de rede achter het vertrek uit haar huis, dat was waarschijnlijk iets wat hem niks aan ging. 'Nee, blijf maar.' Zei hij. Hij had zich voorgenomen om de hele dag voor zichzelf te nemen, maar Sally was prettig gezelschap. Dat had hij al ervaren toen hij die middag bij haar thuis was geweest. 'Ben jij wel eens iemand verloren waar je heel veel van hield, iemand die eigenlijk gewoon deel uitmaakte van je leven?' Vroeg hij. Hij keek haar met iet wat waterige ogen aan, maar hij huilde niet.

Haar lichaam had zich al voorbereid op een 'Ja, ik ben liever alleen', maar schijnbaar vond hij het niet erg dat ze hem gezelschap hield. Haar vingers lieten de koffer weer los en ze legde haar handen in haar schoot, niet precies wetend wat ze met haar handen moest doen. Er was de neiging aan haar haar te gaan zitten, maar haar haar zat goed vastgebonden, dus er was geen mogelijkheid voor haar om eraan te gaan zitten, zonder het hele kapsel te verpesten. Opnieuw fronste ze bij de woorden van Liam en wilde in eerste instantie haar hoofd schudden, toen ze zich plotseling bedacht. 'Wel, ze hebben maar kort deel uitgemaakt van mijn leven, maar ja, als ik erover nadenk wel ja. Mijn opa en oma stierven vlak na elkaar, toen ik nog vrij jong was, maar ze waren er altijd voor me. Ze betekenden heel veel voor me en zeker in de periode dat ik nog heel klein was, hebben ze veel voor me gezorgd, omdat mijn ouders het druk hadden met mijn opgroeiende broers. En toen plotseling stierven ze, vlak na elkaar.' Ze wende haar blik even af, dacht terug aan de korte periode dat haar opa en oma in haar leven waren geweest. 'Het is bizar, eigenlijk. Ik kan me amper wat van de eerste zes jaar van mijn leven herinneren, maar ik kan me zoveel herinneren van mijn tijd met mijn opa en oma.' Ze keek hem weer aan. 'Maar ik weet niet of dat precies valt onder hetgeen wat jij bedoelt. Ik hield van ze, nog steeds, maar ik was jong toen ze stierven, te jong om zoiets eigenlijk te beseffen.' Ze beet even op haar lip en vervolgde toen zachter: 'Ben jij dan wel iemand verloren, die heel veel voor je betekende en eigenlijk nog steeds betekent?'

Liam draaide zijn gezicht weer naar de helderblauwe lucht, en haalde diep adem. Hij luisterde aandachtig naar het verhaal van Sally, maar het was op geen enkel oppervlak te vergelijken met zijn verhaal. Hij was een jongvolwassene toen Jari zonder enige rede uit zijn leven werd gerukt. 'Het is nooit fijn om iemand te verliezen.' Gaf hij toe. Het maakte niet uit of je een erg sterke band met ze had, of je oud genoeg was om hun geur te herinneren, de kleur van hun ogen.. De klank van hun stem. Leuk was het nooit. Het idee dat Sally's opa en oma kort naar elkaar waren gestorven, liet Liam denken dat de oma van Sally puur van verdriet om het verlies van haar echtgenoot was gestorven. Dat was mogelijk. Langzaam draaide hij zijn hoofd in Sally's richting. Hij had er nog nooit iemand over verteld, maar niemand had er ooit naar gevraagd. 'Het is vandaag vier jaar geleden.' Begon hij. Hij merkte gelijk dat de brok in zijn keel groter werd, en hem belemmerde om fatsoenlijk te kunnen spreken. Hij schraapte zijn keel even en haalde diep adem. 'Het was onverwachts.. Hij was.. Wij waren nog maar éénentwintigjaar oud.'

Ze had gelijk gehad. Het verlies dat zij had gekend, was in vergelijking met de zijne slechts kinderspel. Natuurlijk, iemand verliezen was nooit fijn, maar haar opa en oma waren op leeftijd geweest, het was op een bepaald punt te verwachten. Maar hij was schijnbaar iemand verloren, relatief nog maar kort geleden. De manier waarop hij over de persoon sprak, het kon niet anders dan een immens goede vriend of een familielid zijn. Het was te zien dat hij het moeilijk had en daarom strekte ze haar arm, pakte voorzichtig zijn hand en omsloot zijn vingers met de hare. Zacht, maar bemoedigend kneep ze in zijn hand. 'Houd je emoties niet tegen, Liam,' sprak ze zachtjes, ten teken dat hij zich niet hoefde te schamen tegenover haar, als hij nu in tranen uit zou barsten. Ze zou het begrijpen, omdat het niet meer dan logisch was. 'Je hoeft er niet over te vertellen, als je niet wilt. Voel je niet gedwongen omdat ik waarschijnlijk makkelijker over zoiets kan praten dan jij dat kunt.' Nogmaals een zacht, bemoedigend kneepje in zijn hand. 'Maar weet wel dat ik er voor je ben,' vervolgde ze, zachter.

Liam was verbaasd dat hij überhaupt over Jari was begonnen. Hij had Sally nog maar één keer gezien, maar toch vertrouwde hij haar woorden. Ze klonken oprecht, eerlijk. Liam haalde even diep adem toen haar vingers de zijne omsloten. Hij hield haar hand beet, en hoe raar het er voor een buitenstaander uit zou zien, voelde het niet verkeerd. Hij kneep even zacht terug, en rechtte zijn rug. Nu hij ook rechtop zat, kon hij haar goed in de ogen kijken. Toch kon hij haar blik niet lang vasthouden, en staarde hij naar het groene gras dat voor hun lag. 'Ik houd mijn emoties al 4 jaar binnen.' Zei hij. 'Ik dacht dat het wel weg zou ebben, achteraf dom geweest om dat te geloven.' Zei hij zacht, en hij sloeg zijn ogen even neer. Het sloeg ook nergens op, hij had de tijd niet genomen om het normaal te verwerken. Hij draaide zijn hoofd even naar Sally, en kneep nogmaals in haar hand. 'Ik had.. heb.. een tweelingbroer.' Zei hij. 'Jari.' Het was jaren geleden dat hij zijn naam hardop had genoemd, en hij had het er dan ook aanzienlijk moeilijk mee. Hij perste zijn lippen even samen.

Kort glimlachte ze zwakjes, toen hij een kneepje teruggaf. 'Emoties zijn als wolven,' antwoordde ze op zijn opmerking, 'het maakt niet uit hoelang je het binnen houdt, uiteindelijk komen ze aan de oppervlakte om je te verscheuren. Dat is altijd zo, Liam, maar er zijn er velen die alsnog proberen ertegen te vechten, omdat dat vaak makkelijker is. Het is neit dom om zoiets te geloven, het is simpelweg de makkelijkste uitweg.' Ze ging wat verzitten, zodat ze in kleermakerszit zat en keek hem aan, hield zijn hand beet. Het was duidelijk hoe moeilijk hij het er mee had en ze voelde hoe ook een brok in haar keel begon te vormen. Het was moeilijk om te zien dat hij het moeilijk had. Ze kon zijn werkelijke pijn niet voorstellen, maar wel voor een deel voelen. Ze kende immers ook de pijn van het verlies. Maar hij had zijn tweelingbroer verloren, degene die waarschijnlijk haast aan hem gelijk was geweest. Kort dacht ze eraan als ze zelf één van haar broers zou verliezen. Ze kon het zich niet inbeelden, zoiets kon gewoon niet. Ze kneep zachtjes in zijn hand en pakte toen ook zijn andere hand, hield nu zijn beide handen beet. Ze hoefde nu niet te praten, als hij wat wilde vertellen zou het vanzelf wel komen. De zachte kneepjes in zijn hand waren waarschijnlijk genoeg om hem te laten weten dat ze er voor hem was, nu hij haar nodig had.

Liam keek naar zijn handen, die in de warme handen van Sally lagen. Hij haalde een paar keer diep adem. Hij wou niet dat hij in het midden van een zin zou breken, hij wou eerst het verhaal vertellen voordat hij melodramatisch jankend in Sally's armen zou vallen. Oké, dat was een grapje. Haar woorden waren wijs, en zeker voor haar leeftijd. Het was goed te merken dat ze een goede opvoeding had gehad. 'Ik was weg van huis, om te schetsen.' Zei hij. Hij had zich weer herpakt, als hij opschoot kon hij zijn verhaal afmaken zonder dat zijn hevige emoties daar een stokje voor zouden steken. 'Ik was weg voor.. een paar uur, denk ik. Toen ik terug kwam voelde het anders.' Hij haalde even diep adem. Hij had het mis, de emoties kwamen al weer naar boven. Even slikte hij hoorbaar, en sloot hij zijn ogen. Hij kneep zacht in Sally's handen en opende zijn ogen weer. 'Het voelde niet goed. Jari en ik.. we voelden elkaar aan. Ik kon vertellen dat hij zijn arm had bezeerd, zonder dat hij het verteld had. Snap je?' Hij keek Sally even vragend aan. 'Ik voelde zijn aanwezigheid niet meer, en later werd dat gevoel bevestigd.' De eerste traan verliet zijn oog, maar hij huilde niet met schokkende schouder. Hij huilde stil.

Sally keek hem aan, kneep af en toe bemoedigend in zijn handen. Zijn handen voelden koud aan, waren in ieder geval kouder dan de hare. Hij was waarschijnlijk ook al langer buiten dan zij dat was en ondanks dat de zon warm op hen scheen, was er een bepaalde frisheid. Ze knikte, toen hij vroeg of ze het snapte. Het was logisch, vond ze. Hij had een tweelingbroer gehad, iemand wie haast identiek aan hemzelf was geweest. Het was logisch dat ze elkaar hadden aangevoeld. 'Ik snap je,' antwoordde ze zacht en ze beet zacht op haar lip, toen ze hoorde dat haar stem redelijk schor klonk. Zijn verhaal, zijn verleden, het stak haar en ondanks dat ze niet de werkelijke pijn kon voelen, kon ze wel de pijn voelen die hij uitstraalde. Ze kende een nieuwsgierigheid, naar de reden waarom en hoe Jari gestorven was, maar om de één of andere reden kreeg ze de vraag niet over haar lippen. In plaats daarvan duwde ze zichzelf iets overeind, liet zijn handen los en sloeg haar armen om zijn nek heen, om hem troostend te omhelzen.

Liam wist dat zijn handen klam waren, maar daar trok hij zich op dit moment even niks van aan. Dit was zeker een openbaring, Liam had nog nooit gesproken over Jari en had daar ook nooit behoefte aan gehad. Nogmaals haalde hij diep adem om zijn verhaal te vervolgen. Het was moeilijk om het te vertellen, om het moment weer naar boven te roepen, maar het moest. Hij sloeg zijn ogen even neer en keek naar het groene gras waar ze op zaten. Toen hij voelde hoe Sally haar armen rond zijn nek sloeg, en hem een omhelzing gaf. Een tweede traan stroomde over zijn wang. 'Mijn moeder viel voor mijn knieën op de grond, met haar gezicht in haar handen begraven. Je had het moeten zien Sally, zelfs al had je haar niet gekend, het was hartverscheurend.' Hij haalde even diep adem, en schoof wat dichter naar Sally toe. Hoewel het raar was om als vrouw een man te troosten, maakte het Liam nu niks uit. Er was niemand die hun kon zien, en het voelde goed. 'Ze vertelde dat er een ongeluk was gebeurd.' Vervolgde hij zijn verhaal. 'Een van de paarden was op hol geslagen. Zijn hoefijzer had Jari's hersenpan ingeslagen. Hij was op slag dood.' Hij kneep zijn ogen dicht, en vocht tegen zijn tranen.

Sally leunde weer iets naar achter, toen hij zijn verhaal vervolgde, maar hield haar armen om zijn nek heen. Haar hand verplaatste ze naar zijn wang en streek de traan weg. 'Ik kan niet bevatten met wat voor pijn jij en je familie moeten leven, Liam, puur en alleen vanwege het feit dat ik zoiets nooit heb meegemaakt.' Ze beet even op haar lip, wist niet precies wat ze hem moest zeggen. 'Is dat waarom je bent weggegaan van je ouderlijk huis?' Ze liet haar andere hand naar zijn hand glijden, pakte die weer beet. Zijn hand voelde klam aan, maar ze vond het niet erg. Het leek haar een vrij normale reactie. 'Het is oké, dat je zo reageert, Liam. Je mag je emoties laten zien, het is een normale reactie. Het is niet raar, of gek of onmannelijk, mocht je dat denken. Je hebt een zeer dierbaar familielid verloren, ook al is het dan vier jaar geleden. Het verschilt per persoon hoelang je daarover verdriet voelt.' Haar duim streek licht over zijn wang, troostend.

Liam hoorde de troostende woorden van Sally aan, en voelde haar hand lieftallig de tranen van zijn wangen strijken. Nu hij het verhaal verteld had en Sally begrip had getoond, was zijn hart weer gekalmeerd. De tranen hielden langzaam op met vloeien, en zijn adem stokte niet meer in zijn keel. Eigenlijk zat Liam raar in elkaar. Hij kon het ene moment intens verdrietig zijn, en vijf minuten later zich weer volledig herpakt hebben. Liam glimlachte wrang, en keek Sally recht in haar ogen aan. 'Bedankt.' Zei hij. Dat was het enige wat hij uit kon brengen. Hij bracht zijn hand naar haar haar, dat prachtig opgestoken zat, en veegde een loshangend plukje dat te kort was om opgestoken te worden achter haar oor, en liet zijn hand even in haar nek rusten. 'Je bent een goed mens Sally.' Hij trok zijn hand weer terug en haalde zijn neus even op. De brok in zijn keel was vrijwel verdwenen. Sally had hem doen vertellen, en had hem daarna getroost. Iets waar niemand eerder in was geslaagd.

Sally glimlachte, blij te zien dat het schijnbaar weer wat beter met hem ging. 'Geen dank,' antwoordde ze en ze meende het. Ze zag dit niet als een "plicht" om het te doen, omdat hij toevallig verdriet had. Ze wilde hem werkelijk helpen, omdat dat in haar zat en niet omdat dat zou moeten. Ze keek hem aan, toen hij zijn hand even in haar nek liet rusten. 'Ik ben een goede vriend, maar ik ben heus niet altijd een goed mens, Liam.' typisch iets voor Sally. Ze kon gewoonweg niet met complimenten omgaan. Ze gaf complimenten, maar ook enkel alleen als ze het meende. Andersom ging ze er een stuk minder makkelijk mee om. Ze streek nog enkele seconden over zijn wang heen en liet toen ook haar hand zakken, hoewel ze zijn andere hand nog beet hield. 'Voel je je beter, nu?'

Liam ging niet op haar argument in. Voor zover hij het meisje kende, was ze een goed mens en daar konden haar woorden geen verandering in brengen. 'Ja, het gaat.' Zei hij. Hij kon nou ook weer niet zeggen dat zijn humeur honderd procent was omgeslagen, het huilen stond hem nog steeds nader dan het lachen. Toch krulden zijn mondhoeken iets omhoog toen Sally's duim over zijn wang wreef. Het was vertederend, en hij vroeg zich af of ze ook zo lief was geweest als Liam iemand anders was geweest. Hij kneep even zacht, als teken van dank in haar hand die nog in de zijne lag, en liet toen haar hand langzaam los. Hij wou niet te klef bij haar overkomen, dat zou haar alleen maar afschrikken. Hij had afgezworen om banden met mensen op te bouwen voor de rest van zijn leven, maar voor Sally maakte hij een uitzondering. Graag zelfs.

Sally glimlachte. 'Fijn,' antwoordde ze. Ze vond het niet prettig om hem verdrietig te zien en ze was blij dat ze iets voor hem had kunnen betekenen. Ze keek even naar hun handen, toen hij hier zacht in kneep en liet deze toen los. Niet precies wetend wat ze nu met haar hand moest doen, streek ze de pluk haar weer achter haar oor en legde toen haar handen in haar schoot. 'Je bent een uniek iemand, Liam, op een positieve manier.' Ze kon niet ontkennen dat ze het jammer vond dat hij haar hand had losgelaten, maar aan de andere kant was het logisch. In feite hoorde dit al helemaal niet plaats te vinden. Als haar ouders er eens van wisten... Ze wilde niet eens weten wat voor problemen ze dan had. Ze wende haar blik uiteindelijk weer af, beet zachtjes op haar lip en keek even naar haar vioolkoffer, die nog steeds naast haar lag, voordat ze hem weer aan keek.

Liam plukte een stofje van zijn broek, en richtte zich daarna weer op Sally. Hij sloeg zijn ogen even neer. 'Wat ben je complimenteus, zeg.' Constateerde hij. Zijn oogwit was iets rood gekleurd door de zoute tranen die zijn ogen enkele minuten gelden had gevuld. Hij wist zeker dat Jari wou dat hij verder ging met zijn leven, maar het was verdomd moeilijk. Het warme gevoel dat hij voelde rond zijn hart was een teken dat Jari bij hem was. Of was het omdat hij net omhelsd en getroost was door Sally? Hij wist het niet. Het voelde in iedergeval goed, beter dan hoe hij zich eerder deze middag gevoeld had. De ogen van Sally waren gericht op een koffer die ze met zich had meegedragen. Het leek een vioolkoffer te zijn. 'Heb je je viool meegenomen?' Vroeg hij, terwijl hij wat van haar vandaan schoof. Mensen die langs zouden lopen zouden nog rare dingen gaan denken, als ze dichter bij elkaar zaten dan gepast.

'Ik complimenteer alleen als het de waarheid is,' was haar simpele antwoord, terwijl een glimlach haar lippen sierde. Ze knikte, toen hij vroeg of ze haar viool had beetgenomen. Nogmaals beet ze zacht op haar onderlip, toen hij iets bij elkaar vandaan schoof. Het was logisch, want dit hoorde natuurlijk niet. Daarnaast, er ging nog steeds het gerucht te rondte dat zijn ook binnenkort zou worden uitgehuwelijkt en als iemand dit verkeerd op zou vatten en aan haar vader zou vertellen, dan had ze meer dan alleen een probleem. 'Ik was van plan om gewoon ergens heen te gaan en wat te spelen. Mijn gedachten weer op een rijtje te krijgen, maar wel, toen kwam ik jou tegen en jij was op dat moment belangrijker.' Nu ze het er weer over had, voelde ze het benauwde gevoel weer. De woorden, het geruzie, het was allemaal weer op haar netvlies gebrand. Misschien hielp ze daarom mensen graag, dan hoefde ze niet aan haar eigen problemen te denken, hoe weinig ze die eigenlijk ook had.

Liam keek van de koffer naar Sally, en vervolgens weer terug naar de koffer. 'Ik had nog een concert van je te goed, mylady.' Zei hij, en hij stond op tot op zijn knieën en bewoog zich over het gras. Hij nam tegenover haar plaats en keek haar verwachtingsvol aan. 'Het ziet er niet naar uit dat iemand je hier zal komen storen.' Merkte hij op. En dat was zo. Hoewel hij nog zo voorzichtig was geweest voor het geval dat iemand langs kwam lopen, was dat zeer onwaarschijnlijk. Zeker nu het al iets begon te schemeren. Sally had iets in hem losgemaakt. Voor het eerst sinds tijden had hij zich weer bij iemand thuis gevoeld en kon hij zichzelf zijn. Ze was oprecht geïnteresseerd in zijn leven, en hij was op zijn beurt weer geïnteresseerd in haar leven. Hij vroeg zich af of deze prachtige verschijning al was uitgehuwlijkd aan een of andere hoge pief, maar dat was een ongepaste vraag om nu te stellen.

Natuurlijk, die had hij nog van haar te goed. De opmerking liet haar kort lachen, hoewel het zacht was. Ze deed echter geen enkele poging om haar lach dit keer te smoren, zodat deze zacht, maar vrij over haar lippen kwam. Ze hoefde haar lach niet in te houden bij hem, hoefde niet volgens de etiquette te leven bij hem. Hij gaf haar een bepaald gevoel van vrijheid, dat ze bij anderen nooit had gehad. 'Goed, dan krijg je je privéconcert. Zegen je zelf met dat privilege, milord, want er zijn er maar weinig die dat van me krijgen.' Ze ritste haar vioolkoffer open en haalde haar geliefde viool eruit, om vervolgens overeind te komen. Vervolgens pakte ze de strijkstok en kort keek ze naar hem. 'Als het afschuwelijk is, roep me gerust tot een halt toe. Ik wil je niet langer kwellen dan nodig is.' Een speelse glimlach lach rondom haar lippen, waarna ze haar viool tegen haar kin aan zette. Licht zette ze de strijktok tegen de snaren aan, om te concluderen dat het instrument nog goed gestemd was. Kort keek ze hem nog even aan, een glimlach rondom haar lippen, waarna ze haar ogen sloot en de strijkstok daadwerkelijk tegen de snaren aanzette. Als vanzelf kwam ze in haar eigen wereld, speelde ze, zoals ze altijd speelde. En ondanks dat het leek alsof ze niet meer van hem bewust was, was ze dat zeker.

Liam grinnikte even. Sally had een goed gevoel voor humor, dat stelde hij zeer op prijs. Hij volgde haar bewegingen, die ondanks dat ze verhuld zat in een te strak korset, nog steeds sierlijk en vrouwelijk waren. Ze had hem al eerder verteld dat vioolspelen een van haar passies was, en dat was hem niet ontgaan. Hoe ze naar het instrument keek alleen al, hij herkende zichzelf erin als hij trots een nieuw penseel of een nieuw potlood tevoorschijn toverde. De verdoezelaar en het schetspotlood dat hij van Sally had gekregen had hij thuis veilig opgeborgen. Hij had er nog geen tweede keer gebruik van gemaakt, maar voor morgen had hij gepland om zijn middag te besteden aan het schetsen van silhouetten, iets was hij ook graag deed. Hij glimlachte lief terug naar Sally, toen ze hem aankeek voordat ze haar strijkstok tegen de snaren streelde, en mooie consonante klanken produceerde. Hij sloot zijn ogen en genoot van haar spel, het was prachtig.