What did I do to deserve this?

Halverwege het muziekstuk opende ze haar ogen, om te zien hoe hij erbij zat. Een glimlach kon ze niet tegenhouden, toen ze zag hij hij zijn ogen gesloten had. Ze vond het fijn dat hij haar muziek waarschijnlijk kon waarderen, zoals zij zijn tekenkunsten waardeerde. Ze sloot har ogen weer, ging weer op in haar passie.
Uiteindelijk speelde ze de laatste noten, die langzaam wegstierven, meegenomen werden door de zachte bries. Ze liet haar strijkstok zakken en toen ook haar viool, waarna ze deze voorzichtig neerlegde in de koffer. 'Ik mag dus concluderen dat het niet walgelijk was?' vroeg ze, geamuseerd. Het leek haar sterk, anders had hij het haar wel gezegd. Tenminste, ze hoopte dat hij zo eerlijk tegen haar was. Ze hoopte sowieso dat hij eerlijk was, in het algemeen. Als er iets was waar ze niet tegen kon, dan was het leugenaar en oneerlijkheid. Vandaar ook dat ze geen verwijten en vooroordelen had over lagere of hogere standen. De oneerlijkheid die ertussen heerste verachtte ze, haatte ze.

Liam opende zijn ogen toen de laatste noten gespeeld waren. Hij klapte even. Zacht weliswaar, hij wou geen vogels doen opschrikken. 'Bravo.' Was het enige was hij uit kon brengen. 'Dat was prachtig Sally. Werkelijk prachtig.' Hij stond op uit het gras, en stond nu op ooghoogte van Sally. Het was mooi dat ze elkaars passie konden waarderen. Ze waren een dynamisch duo. Hij kon haar natekenen, en zij kon hem amuseren door het spelen van een voortreffelijk muziekstuk. Een glimlach sierde zijn lippen. De man aan wie Sally ooit uitgehuwlijkt zou gaan worden, mocht zichzelf in de hemel prijzen. Maar misschien dacht hij er ook wel zo over omdat ze elkaar alleen nog maar informeel hadden gesproken. Hij was immers niet van adel, en er werd dus niet van hem verwacht dat je een diepgaandgesprek met hem kon voeren.

Ze glimlachte, maar beet weer zacht op haar onderlip, terwijl ze de hitte op haar wangen voelde. Verdorie, dat was dus de reden waarom ze liever complimenten gaf dan kreeg. Zodra ze complimenten kreeg, en zeker over haar vioolstukken, dan trok er altijd een irritante blos over haar wangen. Zo'n typisch stereotype van "schattig, porseleinen popje". Een beetje verlegen streek ze een lok van haar haar weer achter haar oor. 'Denk je dat je me nog een keer zou kunnen natekenen?' vroeg ze behoorlijk uit het niets. Ze wilde dat hij haar zou natekenen, als ze aan het spelen was. Het was de enige manier om te zien of zij dezelfde blik had als hij, als zij haar passie uitvoerde. 'Want in dat geval heb ik nog wel een "opdracht" voor je,' vervolgde ze met een glimlach.

Liam keek even op van haar onverwachte vraag, maar hij hoefde er niet lang over na te denken. Hij knikte. 'Tuurlijk, graag zelfs.' Zei Liam, en hij haalde een hand door zijn haar om het wat meer in model te brengen. Hoewel het mooi weer was, stond er een aardig windje. 'Hoe wil je dat ik je teken?' Hij keek haar vragend aan. Het zou niet vanavond meer lukken, de zon stond niet hoog genoeg om details goed in beeld te brengen. Liam schetste het liefst overdag als het om mensportretten ging.

Sally glimlachte, blij om te horen dat hij haar nog een keer wilde natekenen. Het was bij hem geen vervelend werk, om constant stil te zitten, hoewel ze bij zijn volgende tekening niet stil zou staan. Het was een soort plezier om naar hem te kijken, terwijl hij tekende. Ze streek weer een pluk haar achter haar oor, maar het was een haast nutteloze handeling. 'Ik zou graag willen dat je me tekent als ik viool speel,' antwoordde ze op zijn vraag. Nogmaals streek ze het plukje achter haar oor, lichtelijk geïrriteerd omdat deze niet bleef zitten waar hij was, maar de lichte irritatie voelde ze slechts van binnen, vertikte ze om aan hem te laten zien. Ze keek hem aan, een glimlach rondom haar lippen.

Liam knikte goedkeurend. 'Leuke uitdaging.' Hij had nog nooit eerder een wonderschoon meisje, met haar tot op haar heupen, getekend terwijl zij viool speelde. Het leek hem dan naast een leuk bezigheid ook een goede oefening om zijn vaardigheid uit te breiden. Hij wist zeker dat haar magische vioolspel zijn concentratie ten goede zou komen. Het gerafelde einde van de mouw van zijn overhemd, waar nu bijna elke man in liep, reek bijna tot zijn vingers. Liam was niet bepaald een spierbundel, dus hadden zijn bovenarmen niet de mogelijkheid om de mouw voldoende op te vullen zodat het uiteinde van zijn mouw rond zijn pols zou vallen, maar dat maakte Liam niks uit. Zijn jasje, dat trouwens dezelfde kleur had als zijn overhemd, liet hij van zijn schouders vallen en hing hij over zijn arm. Hij had het vrij warm gekregen, en hoewel het voor vrouwen zeer ongepast was om wat uit te trekken in het openbaar, was dat voor mannen niet zo'n big issue.

Sally glimlachte en sloeg haar armen over elkaar, al was het maar om zichzelf een houding te geven. Waar het praten vrij gemakkelijk ging, was het aannemen van een houding een stuk ongemakkelijker. 'Ik ben blij dat je het wilt doen,' zei ze en ze meende het. Ze kende niemand anders die precies zou kunnen verwezenlijken wat zij in haar hoofd had. Hij had al eerder bewezen dat hij prachtig kon tekenen. Het verbaasde haar dat hij nog geen grootse kunstenaar was, want daar hoorde hij wel degelijk bij. Sally keek toe hoe hij zijn jasje uittrok en verbaasde zich er weer eens over hoe mannen het soms zo warm konden hebben, terwijl zij het vaker koud had. Ze rilde en trachtte haar armen wat strakker om haarzelf heen te slaan. 'Dus, wanneer zou je tijd hebben?'

Liam had zijn mondhoeken niet langer opgekruld en zijn mond was weer in dezelfde plooi gevallen als waar hij altijd in zat. Glimlachen als een gek voelde voor hem altijd onnatuurlijk maar hij kon het niet helpen, Sally deed haar best om hem op zijn gemak te stellen en daar genoot hij intens van. 'Graag zelfs.' Zei hij, en ook hij vouwde zijn armen over elkaar. Hier stonden ze dan, tegenover elkaar met hun armen gevouwen terwijl het al wat begon te schemeren. Ze had haar armen stevig rond haar lichaam geklemd, en hieruit zou hij kunnen concluderen dat ze het koud had. Toch besloot hij om nog even te wachten, als ze het niet koud had en hij haar zijn jasje aanbood stond hij voor aap. "Wanneer zou je tijd hebben?" Vroeg ze. Hij dacht even na. Morgen zou hij wat brood gaan kopen op de markt en was hij van plan om de rest van de middag buiten door te brengen om de wonderbaarlijke natuur op papier te zetten. 'Ligt eraan in welke omgeving je geschetst wilt worden.' Zei hij, en hij keek haar aan. Recht in haar ogen deze keer. Recht in haar mooie, helderblauwe ogen.

Sally rilde nogmaals en streek toen nogmaals de pluk haar achter haar oor. Vervelende pluk ook. Het begon haar echt op haar zenuwen te werken. 'In welke omgeving zou je mij het liefste willen schetsen?' vroeg ze, terwijl ze haar hoofd iets schuin hield. Een rilling liep over haar ruggengraat toen hij haar recht aan keek. Zijn ogen waren diepbruin, zeker in vergelijking met haar felblauwe ogen. 'Je weet dat je het alleen hoeft te doen als je echt wilt, hé?' vervolgde ze, iets zachter. Weer beet ze zacht op haar onderlip. Ze wilde niet dat hij haar zou gaan natekenen, als hij daar eigenlijk helemaal niet op te wachten zat. Ze wilde hem niet dwingen, tot niets.

Liam zag haar nu duidelijk rillen en kon het niet over zijn hart verkrijgen om haar zo te laten staan. Voorzichtig en subtiel sloeg hij zijn jasje om haar schouders, en wreef hij even over haar ontblote bovenarmen om die op te warmen. Hij schraapte zijn keel even, en trok toen beleefd zijn armen weer terug. Hij wou haar immers alleen beschermen tegen de kou en wou haar niet intimideren of iets dergelijks. 'Tuurlijk wil ik je wel tekenen. Misschien is het een goed idee om je ergens buiten viool te laten spelen. Dat straalt natuurlijke schoonheid uit en is compleet anders dan de eerste schets die ik van je maakte.' Hij keek haar nogmaals aan, maar dit maal minder indringend dan zonet. Hij liet een lieflijke glimlach zijn lippen sieren.

Ze keek hem aan, toen hij zijn jasje om haar schouders sloeg en ze glimlachte dankbaar. In haar haast om weg te komen, had ze zelf niet aan een mantel gedacht, waardoor ze dus nu met blote armen liep. Even stokte haar adem, toen hij over haar bovenarmen wreef. Zijn handen waren warm, in ieder geval warmer dan haar bovenarmen, terwijl zijn handen eerst nog kouder dan die van haar waren geweest. 'Thank you,' sprak ze zachtjes, maar dankbaar uit. Ze sloeg het jasje wat beter om haar schouders heen en knikte toen. 'Wel, jij bent de tekenaar, het is aan jou om me te plaatsen waar jij wilt. Ik denk niet dat het uitmaakt hoe en waar je me tekent, het wordt toch wel een meesterwerk.' Ze glimlachte. Ze ervoer zijn blik niet als indringend, om eerlijk te zijn, maar misschien was dat omdat ze zelf ook altijd mensen aankeek als ze met of tegen hen sprak.

Liam glimlachte even lieflijk terug, en trok zijn overhemd nogmaals recht. Een tic waar hij echt van af moest zien te komen, want je kon niet in alle situaties aan je kleren blijven trekken. Hij kon er gewoon niet tegen als zijn kleren niet netjes zaten. 'Ach, dat mag ook wel naar twintig jaar geoefent te hebben.' Wimpelde hij het complimentje weg. Hij vond het niet erg om complimentjes te ontvangen, integendeel. Het was gewoonweg de eerste keer dat hij door iemand overladen werd met complimentjes, en het was ook niet echt bescheiden om ze stuk voor stuk aan te nemen. Hij wist dat zijn schetsen goed waren, maar er is altijd ruimte voor verbetering. 'We zullen morgen kijken waar het licht het best is.'

Sally stoorde zich niet aan zijn tic, integendeel. Zijzelf loop ook constant aan haar haar te frunniken, dus ze kon het hem niet kwalijk nemen als hij aan zijn kleding liep te trekken. Ieder had zijn of haar eigen tik. 'Als zou ik dertig jaar oefenen, Liam, ik zal nooit zo goed worden als dat jij nu bent.' Ze meende haar woorden. Ze zei ze niet puur en alleen om hem een compliment te geven, het waren echt gemeende woorden. Ze knikte en keek toen even om zich heen. Ze moest zo langzamerhand weer terug, anders zouden haar ouders ontzettend bezorgd zijn en daar zat ze niet op te wachten. Een ietwat speelse glimlach kwam rondom haar lippen te liggen. 'Breng je me naar huis of ben je niet zo'n gentleman?' Het klonk niet beschuldigend of iets, meer een verhullende vraag om te weten of hij nog met haar mee zou lopen. Ze genoot van zijn gezelschap en voelde nog geen behoefte om dat nu abrupt te laten beëindigen.

Liam glimlachte even en stak zijn handen in zijn broekzakken, zodat hij niet meer aan zijn overhemd kon plukken. 'Ik loop wel mee, milady. Ik kan immers zo'n verschijning niet alleen in het schemerdonker alleen laten lopen, en eigenlijk wil ik mijn jasje ook nog terug voordat ik huiswaarts ga.' Hij grinnikte even om zijn eigen humor, maar herpakte zich snel. Het was niet goed om om je eigen grappen te lachen. Hij hoekte zijn arm en keek opzij naar haar. 'Haak je in?' Vroeg hij. Het was niet zozeer een vraag, het was meer een verzoek. Als ze het zou afwijzen vond hij het prima, dan zou hij geen tweede poging wagen.

Een lachje kwam over haar lippen en met een twinkeling in haar ogen keek ze hem aan. 'Wie zegt dat je je jasje nog terugkrijgt?' Ook zei kon het niet laten om zacht te lachen om haar eigen humor, maar wist dit ook snel weer in te binden. 'Wel,' begon ze, 'ik kan een zo'n aanbod van een gentlemen toch niet afwijzen?' was haar antwoord op zijn vraag. Ze tilde haar vioolkoffer op en hield die in haar ene hand, terwijl ze haar andere arm door de zijne haakte. 'Goed, breng me maar thuis, milord en zorg maar dat me niets overkomt.' Haar stem klonk speels, geamuseerd, terwijl ze hem aan keek. Ze voelde zich op haar gemak bij hem, heel erg op haar gemak.

'Ik mag toch hopen dat ik hem terug krijg.' Zei hij, op bedeesde toon. Waarschijnlijk zou de afwezigheid van Sally zodra hij haar bij haar ouderlijk huis had afgezet, ervoor zorgen dat Liam weer van slag zou raken omdat hij geen afleiding had, maar dat was dan maar zo. Soms was het goed om te rouwen, om stil te staan bij dingen die je verdriet deden. Hij hield zijn arm in een gehoekte houding, zodat Sally houvast kon vinden aan zijn arm. 'Ik zal je ongehavend thuisbrengen. Beloofd.' Zei hij, met een zoet glimlachje en hij begon over het grasveld te lopen, in de richting van waar Sally's huis -dat hij nu wist te vinden - was gevestigd.

'En wat als ik hem niet terug zou geven?' Pure speelsheid. Natuurlijk zou hij zijn jasje terug krijgen. Het zou onbeleefd zijn om zijn jasje te houden en daarnaast ook ongeveer zoiets zijn als diefstal. Ze klemde haar arm wat beter en liep met hem mee. De wind was nog steeds fris, ook al was de lucht helder. Ze keek even naar de lucht, voordat ze haar blik weer naar hem richtte. 'En was als ik toch gehavend thuiskom?' Niet dat ze daar op rekende. Ze had Liam nu bij zich en ondanks dat ze geen angst kende voor de nacht en haar gevaren, en ze wist dat hij haar wel zou beschermen, mocht er iets gebeuren. Bij hem voelde ze zich veilig, veilig genoeg, in ieder geval.

'Dan ben ik niet zo'n gentleman meer.' Kaatste hij op een speelse manier terug. Hij vond het heerlijk dat hij zulke gesprekken met Sally kon voeren. Alle vrouwen waren deftige dames, en die waren er niet van gediend als je zo met elkaar communiceerde. Eigenlijk was het begin van de band tussen Sally en Liam zeer opmerkelijk en tegelijkertijd ongepast maar Liam kon het niks schelen. Het was puur vriendschappelijk, toch? Hij escorteerde Sally over de betegelde paden van de buitenrand naar de stad. Het zou niet lang duren voordat ze het zandpad zouden bereiken waaran het huis van Sally grenste. 'Ik zal wel niet te ver met je meelopen.' Zei hij, en hij keek opzij naar Sally. Hij wou haar niet in verlegenheid brengen tegenover haar ouders.

'Misschien ben ik daar wel op uit,' kaatste ze weer terug, nog steeds net zo speels. Het was prettig om eens andere gesprekken te hebben, dan staat de meest deftige gesprekken. Ze kon bij Liam zijn wie ze was en dat voelde prettig. Ze beet even op haar lip, toen hij meedeelde niet zo ver met haar mee te lopen. 'En wat als me dan in dat laatste stuk wel wat overkomt?' Toegegeven, eigenlijk zat ze er helemaal niet op te wachten om nu al afscheid te nemen. Ten tweede, als hij haar thuisbracht, als een gentlemen en zich zo netjes voorstelde, dan konden haar ouders er onmogelijk moeilijk over doen. Ze wist natuurlijk niet of dat de reden was waarom hij haar niet verder zou brengen. Haar ouders. Soms was het leven moeilijker, veel moeilijker dan ze zou willen.

'Vast niet.' Zei hij, met een grijnsje. Hij hield zijn arm tegen zijn lijf aangedrukt. Zonder zijn jasje was het al een stuk frisser, maar echt koud had hij het nog niet. Hij keek opzij naar Sally, terwijl hij in haar tempo naast haar bleef lopen. 'Er gebeurd je vast niks. Ik heb ook geen zin dat je straks problemen krijgt thuis omdat je ouders ons hebben gezien.' Zei hij, en hij tuurde weer voor zich uit. Het was toch best bitter, dat hij eigenlijk niet met Sally om mocht gaan omdat hij niet enorm rijk of van adel was. Het leven is oneerlijk. Hij omklemde Sally's arm wat steviger en liep het begin van het zandpad op.

'Je weet maar nooit.' Ze keek hem aan, een glimlach rondom haar lippen. Het ging hem dus wel om haar ouders. 'Wel, ik denk dat mijn ouders alleen maar blij zijn, dat je me als een gentleman thuisbrengt.' Ze keek weer voor zich uit, beet even op haar lip. 'En daarnaast, er moet een moment komen dat mijn ouders van je bestaan af weten. Ik mag je, Liam en ik stel je gezelschap zeer op prijs. Ik kan niet steeds liegen tegen mijn ouders dat ik naar een vriendin ga. Ze zullen je heus niet meteen de deur weer wijzen. Mijn ouders zijn ook mensen die anderen een kans geven.' Ze zweeg even en keek hem toen weer aan. 'En ten derde, ik ben dan degene die voor de problemen kiest, niet jij. Dus, loop je de volledige weg mee?' Ze glimlachte zwakjes. 'Alsjeblieft?' Het laatste woord kwam zacht over haar lippen, alsof ze het liever niet zei. Ze haatte het om iemand te moeten "smeken" om iets, maar ze had liever dat hij meeliep, dan dat ze halverwege het pad in haar eentje verder moest lopen.

Liam dacht even na over wat ze zei. Hij zette zijn vraagtekens bij wat ze vertelde over haar ouders, dat ze net zoals haar anderen een kans gaven. Hij kon het echter niet uitsluiten, want hij kende de beste mensen niet. "Dus, loop je de volledige weg met me mee?" Stilte. "Alsjeblieft?" Liam twijfelde even. Het zou niet verantwoord zijn om Sally in haar eentje over een onbewaakt pad te laten lopen. Het maakte niet uit dat het nog maar honderd meter naar haar huis lopen was, er kon van alles gebeuren en niemand zou haar kunnen horen als ze om hulp zou roepen. 'Vooruit.' Flapte hij eruit. 'Omdat jij het bent.' Hij vroeg zich af hoe haar ouders zouden reageren.

Sally glimlachte, hield even haar pas in, zodat ze op haar tenen kon gaan staan en een kus tegen zijn wang kon drukken. 'Thank you,' waren haar zachte woorden daarna, terwijl ze weer in beweging kwam, 'voor alles.' Ze wendde haar blik weer van hem af en liep door. Hoe haar ouders zouden reageren was inderdaad een goede vraag. Ze betwijfelde of haar ouders hem zouden haten. Haar vader was immers zelf ook een arme man geweest en had zichzelf naar de top gewerkt. Haar moeder had altijd al wel in deze trant geleefd, was in ieder geval nooit iets tekort gekomen. Maar goed, als haar ouders ook maar dachten dat er meer was tussen haar en Liam, dan kon contact met hem wel eens verboden worden. Ze moest immers nog steeds uitgehuwelijkt worden en bij uithuwelijken ging het nog altijd om geld. 'Maak je alsjeblieft niet druk om mijn ouders en om hun reacties. Als ze vragen waar ik je van ken, combineer ik onze eerste ontmoeting en vandaag wel samen. Waarschijnlijk mogen ze je wel als ze horen dat je me gered hebt.' Ze keek hem met een glimlach aan.

Liam voelde Sally's zachte lippen op zijn wang voor de tweede keer sinds hun eerste ontmoeting. Hij had geluk dat hij juist vanmorgen zijn gezicht had geschoren. Enkel een goed verzorgd bakkebaardje sierde zijn gezicht. Zo zou hij ook wel beter voor de dag komen tegenover Sally's ouders. Hij glimlachte even bescheiden naar haar. 'Geen dank, Sally. Ik doe het graag.' Zei hij, op dezelfde zachte toon. Hij vervolgde zijn weg, met Sally aan zijn arm over het zandweggetje. Het was dat hij de omgeving een beetje kende, want in het donker was het verdomd lastig om het gras van het zandpad te onderscheiden. 'Daar heb je een punt, ik heb je gered. Dat kunnen ze me niet kwalijk nemen.' Hij glimlachte terug naar haar en liep het pad op dat naar de voordeur zou leiden. 'Misschien met je nu mijn arm loslaten.'

'Dat zullen ze je ook niet kwalijk nemen,' verzekerde ze hem, een glimlach nog altijd rondom haar lippen. Bij zijn opmerking, knikte ze en liet zijn arm los. Voorzichtig zette ze haar vioolkoffer neer om zijn jasje van haar schouders te halen en dat weer aan hem te geven. 'Je hebt mazzel, milord. Ik ben in een genereuze bui, dus je krijgt gewoon je jasje terug.' Ze voelde er weinig voor eigenlijk nu naar binnen te gaan, maar ze besefte ook wel dat ze moest. Als ze hier lang zouden blijven staan, zouden haar ouders waarschijnlijk naar buiten komen, want ze wist dondersgoed dat haar ouders binnen nu en vijf minuten doorhadden dat ze daar stond. 'Loop je nog mee naar de deur als een ware gentlemen, of vlucht je nu het nog kan?' vroeg ze, een zwakke hint van amuse in haar stem, hoewel de vraag wel degelijk serieus bedoeld was.