De Noah-draait-door-oneshot voor een wedstrijd

En jullie zeggen mij of het een goede inzending is.
_
Ze was zo enorm opgewekt, zo vrolijk bezig met uitnodigingen uitdelend. Dertig oktober was haar verjaardag, zoals ze elk jaar weer meldde. En elk jaar weer was er het feestje, in het horrorthema, de dag erna. En elk jaar weer was hij niet uitgenodigd. Bespottelijk, hoe je elk jaar genegeerd kon worden door een bloedmooi meisje, die de neiging had om fantastische feestjes te geven. Maar dit keer werd hij niet genegeerd. Verbaasd ontving hij de uitnodiging en staarde naar het sierlijke geschrift, in goedkope glitterpen geschreven. Ach, hallo uitnodiging. Het werd weleens tijd dat je kwam. ‘Ik zal er zijn,’ hoorde hij zichzelf zeggen. Wie wilde een meisje, zo bloedmooi als zij, nu teleurstellen? Haar al brede glimlach scheen nog breder te worden en uiteindelijk liet ze een sierlijke pirouette zijn, waarop ze naar de arme uitnodiginglozen scheerde om hen uit hun lijden te verlossen. Het feest van het mooiste meisje van de klas kwam er weer eens aan. En daar wilde toch iedereen bij zijn? Al was het maar om indruk te maken op één van die vriendinnen van haar. Tja, je was er of je was er niet. Meestal was hij er niet. Maar dit keer zou hij er wel zijn.
Gekleed als de Dood arriveerde hij, eenendertig oktober. Er waren een stel heksen, die er al helemaal niet meer heksachtig uitzagen, wat dappere jongens die voor “griezelige” personages uit videospelletjes waren gegaan en hij meende een zombie te zien, al leek het amper nog op een zombie. En oh ja, de twee wiens geslacht al niet meer te herkennen was die als armoedige spoken probeerden uit te vogelen hoe ze nu in godsnaam dat wel erg lekkere hapje zouden opeten en wie in feite, want als je met z’n twee in één kostuum zat… n Ach, wat maakte het ook uit? Wat uitmaakte, was de organisator die hem op dit moment verwelkomde op het feest.
Hij had niet het idee dat ze goed doorhad wat Halloween in feite was. Halloween was het feest van de doden, lieverd, het moment waarop hun geesten rondwaarden om hun geliefden te bezoeken. Had zijzelf niet iemand om op te wachten? Was zij niet degene die vorig jaar huilend had laten weten dat het feest van dit jaar niet zou doorgaan. Je vierde immers geen feest, een dag nadat je te horen had gekregen dat je vader zo dood als een pier was. Hij had verwacht dat ze wat minder vrolijk zou zijn, iets…menselijker. Maar ach, als een bekoorlijk nimfje zag ze er precies uit zoals ze was. Beeldschoon, de élégance zelve, onmenselijk. Hij had haar nooit menselijk kunnen noemen. Ze kwam niet op hem over als menselijk, al was ze dat wel. Er was iets ongrijpbaars aan haar. Iets ondefinieerbaars. ‘Hallo Noah,’ verwelkomde ze hem en keek hem glimlachend aan. Wat lief van haar. Een echte organisator, dat was ze. Alleen jammer dat ze er niets van begreep.
‘Hoi,’ begroette hij haar, een onzekere glimlach tonend. Hij wendde gelaten zijn blik af en keek nogmaals de ruimte door, vooraleer zijn blik terug op de plots pratende organisator viel. Ze leek plots zo vermoeid, nu hij terug in haar ogen keek. Wat bizar. ‘Noah…Ik denk wel dat je dit zou begrijpen…Wil je even met me meekomen?’ vroeg ze, waarna ze zijn onderarm vastgreep, alsof ze anders haar evenwicht zou verliezen. Waar had ze het over? Waarom zou hij het moeten begrijpen? Wát zou hij moeten begrijpen? Nee, hij begreep er absoluut niets van. ‘Oké,’ antwoordde hij, niet-begrijpend.
Hij volgde haar naar buiten, gezien ze daar klaarblijkelijk erg graag heen wilde. ‘Ik denk niet dat anderen het willen horen, maar ik vond het een beetje ongepast om nu een feest te geven. Ik wil papa toch herdenken. Jij begrijpt het vast wel. Toch? Jij hebt je broer toch verloren?’ schoot ze haar monoloog op hem af. Ja, dat had hij. Grote broer lag inderdaad onder de groene zoden. Ja, hij begreep wel wat ze nu zo ongeveer doormaakte. Maar nee, hij begreep absoluut niet waarom ze naar hem daarvoor kwam, alsof ze elkander meer kenden dan elkanders naam. Hij stoorde zich eraan, aan die plotse stap zijn richting uit. Als ze dat wilde, waarom dan niet eerder? Zoals, vlak nadat zijn broer had besloten het leven niet meer aan te kunnen en zijn kleine broertje achter te laten? Maar nee, natuurlijk niet. Het was echt niet zo alsof hij er nog elke dag aan dacht. Maar wel vandaag. Wel precies zes maanden nadat Noah het lijk had gevonden en geschokt zijn ouders had verwittigd. De ene helft dan. De andere helft vond het erg grappig om na zijn geboorte de plaats te poetsen. Had het haar kunnen schelen? Nee, natuurlijk niet. ‘Wees niet zo stil, Noah…Ik begrijp wel als je er niet over wil praten, maar je bent de enige die ik ken die het zou kunnen begrijpen.’
Noah keek haar aan, woedend om de plotse interruptie op zijn gedachtestroom. Hallo, hij dacht erover na? ‘Oké, oké, ander onderwerp dan,’ liet ze horen. Hield ze niet van de stilte? Van alleen zijn met de gedachten? Prima, ander onderwerp. Vond hij best. ‘Gaaf kostuum eigenlijk! Is dat mes echt?’ vroeg ze. Interesseerde dat haar? Of hij nu een keukenmes uit de la had genomen of niet?
Ach, ter informatie. Dit was geen keukenmes. Geen broodmes. Geen vleesmes, al begon hij te denken dat sommige mensen het zo hadden opgevat. Als uit het niets nam hij haar in een houdgreep. In feite wist hij niet eens waarom hij het deed, waarom hij haar keel doorsneed. Het voelde juist aan, alsof hij het moest doen. Levenslot? Ach, de mooiste meisjes leefden het kortst. Je kon het een natuurwet noemen. Perfectie bleef niet duren.
‘Ter informatie, dit is het mes waarmee mijn broer een einde aan zijn leven maakte, Eva,’ was Noahs antwoord.

Ik vind het goed geschreven. :3

Ik had nooit gedacht dat het ooit bij Noah op zou komen om iemand neer te steken.

En ja, ik kan geen zeurende, muggenziftende feedbacks geven, en daarom zeg ik bij deze dat ik het goed vind.

Niks op aan te merken Margaux, like always.

Ik ook niet. In feite zou het Barry zijn. Toen was ik echt van "fuck it" en werd het Noah. Ik speelde nog met het idee om het Dream te laten zijn. Heb ik maar niet gedaan.

Oeeeh, ik vind 't goed geschreven, echt waar. Ik ga alleen ook hier muggenzifterig zijn, want er staat een 'n' ergens te veel.

"...want als je met z’n twee in één kostuum zat… n Ach, wat maakte het ook uit? Wat uitmaakte, was de organisator die hem op dit moment verwelkomde op het feest..."

Die 'n' staat daar nogal random, lol.

Wacht, staat die er serieus? Die had ik nog niet eens gezien.

Anders zou ik het niet zeggen, lol.