Ik zet de oneshot er wel even bij.
__
Dane vroeg zich af wat er precies aan de hand was, wat hij dit keer weer eens verkeerd had gedaan. Na dertig jaar had je door dat de meeste dingen je eigen schuld waren en dat het niemand sowieso wat kon schelen of je er nu iets aan kon doen of niet. Zo was het nu eenmaal.
Mensen zeiden heel vaak dat je rustiger werd naarmate je ouder werd. Dane liet hen graag weten dat het dikke onzin was. Hij kon niet zeggen dat het moeilijker was om hem uit balans te brengen. Het was niet zo dat Dane het ooit voor elkaar had gekregen om naar een tafereel te staren dat hij niet leuk vond om er dan rustig naartoe te lopen om doodleuk om uitleg te vragen. Die rust was er nooit geweest. En nu? Absoluut niet. Het zou eveneens redelijk belachelijk zijn om nu een rustig optreden van hem te verwachten. Je geloof in de mensheid zou dan enorm hooggespannen zijn en je zou eveneens vaak teleurgesteld worden. Ook nu. Zeker door iemand als Dane. Dane was niet iemand die mijmerde over hoe uitzonderlijk tegenslagen hun slachtoffers leken uit te kiezen. Was het niet ironisch dat hij er alles aan deed dat dit niet gebeurde, hoewel het onvermijdelijk leek te zijn? Oh, ironie. Dane begon een pesthekel aan die ironie te krijgen. Dit verdiende hij niet. Toch?
Misschien was het toeval dat zich ermee bemoeide. Misschien was het gewoon typisch het lot om op haar af te stappen,zodra ze alleen gelaten werd. Dane wist niet zeker of hij dit later zou goedkeuren, maar de oudere Dane zou er maar mee moeten leven dat hij op dit moment geen zin had om een potje te gaan janken. Hij had zin om wat te doen. Zoals zijn woede te uiten in gewelddadige handelingen. Zoals nu. Zoals zo ongeveer altijd. Er was een reden dat Dane er niet van hield om niets om handen te hebben. Hij was redelijk rusteloos en in woede werd dat trekje versterkt. Wat deed je als je woedend was en je iets om handen moest hebben? Je werd agressief. Nu was dat nooit een verrassing geweest. Die grote ogen van ‘r waren zinloos. Dane kwam er altijd achter. Had ze dat nog niet door? Heel voorzichtig kon ze niet geweest zijn, als ze niet had verwacht dat Dane onraad had geroken. Maar dat had hij. En het was nog terecht ook. Dane had liever dat het wantrouwen onterecht was geweest, dat ze iets bânaals voor zich hield. Maar nee, natuurlijk niet. Hij begon te vermoeden dat het grappig was, om hem elke keer weer hetzelfde te flikken. Nu konden die ogen natuurlijk ook zijn, omdat hij haar heel plots had geraakt. Uiteindelijk maakte het ook niet uit, want het was gebeurd. En het gebeurde nog een keer. Het was moeilijk om ergens mee te stoppen, als je wilde dat diegene leed en je zag dat diegene ook daadwerkelijk leed. Leedvermaak? Nee, het was absoluut geen leedvermaak. Dane vermaakte zich hier niet mee.
Het zou ongelooflijk defensief klinken als Dane toegaf dat hij dit niet had gewild, maar dat hij niet anders had gekund. Het was dan ook een leugen. Dane had zich best kunnen bedwingen. Hij had best weg kunnen gaan en hij had best iets doodnormaals kunnen doen, als haar achteraf een keer opzoeken om uitleg te eisen. Maar nee, natuurlijk niet. Zo was Dane niet. Dane was eerder het soort mens dat meteen op iemand af ging om diegene een klap te verkopen. En nog één. Tot ze letterlijk gilden dat hij moest stoppen.
Tussen jou en mij, Dane had door moeten hebben gehad dat mensen dat zeiden voor een reden. Maar hij stopte niet. Kon hij het niet meer? Stoppen? Misschien was het idee van haar pijn doen zoals zij hem pijn had gedaan verleidelijk. Dat was het ook. Desondanks was ze nooit iemand geweest die iemand fysiek pijn zou doen. Niet dat ze ooit zou kunnen. Maar Dane was dat wel. En dat had ze nu vast heel goed door.
Het was een harde klap op haar slapen die haar het bewustzijn deed verliezen. Helaas, lieverd. Het was voorbij. Met een beetje geluk eveneens het einde van dat kloterige bedrog van ‘r. Vast wel. Wie zou immers een relatie willen aangaan met iemand die geen alcohol nodig had om door het lint te gaan en een ex, die in feite geen ex was, maar dat nu vast wel was om begrijpelijke redenen voor beide partijen, bewusteloos te slaan? Maar hé, ze had het verdiend. Dane had niet het idee dat het slechts voor een avondje was geweest. Nee, vast niet. Dat hoofdstuk had Dane tien jaar geleden al afgesloten. Dane had graag gehad dat het hoofdstuk “bedrieg Dane maar zoveel je kan, dat is grappig!” ook was afgesloten. Niet dus, blijkbaar. Ironisch. Was het zijn jaloezie? Het was terecht, na het steeds wederkerende feit dat het, naar het schijnt, erg grappig was om hem te bedriegen met één of andere vent die het natuurlijk helemaal waard was. Alsof ze niet hetzelfde tegen hem zeiden. Leugenaars. Dat waren vrouwen, begon hij te begrijpen. Beweringen dat ze oneerlijkheid haatten, maar desondanks niet eens het lef hebben om het uit te maken. Een korte beschrijving van de vrouw, waar Dane elke keer weer dol op werd. Zijn agressie? Daar kwamen ze meestal pas achter na de feiten. Schattig. Ze leerden zijn slechtste kant pas kennen, toen hij het afscheidscadeautje gaf. Ze waren vast blij dat ze van hem afwaren.
Gedachten wervelden doorheen Dane, toen hij van de plek van de feiten liep. Voet voor voet, genoeg decimeters tussen. Herhaal deze stappen om ergens weg te benen, met je gedachten ergens anders. Niet dat de plek der gedachten nu zo ver weg was. Dat was nog het ergste. Hij wilde niet zo dichtbij zijn. “Weg” klonk een stuk aanlokkelijker. Als een wandelende verleiding van het soort waarvan je wist dat ze binnen handbereik zaten, maar wetende dat ze altijd schenen weg te lopen. Het begon op een tantaluskwelling te lijken. Maar goed. Afgesloten hoofdstuk. Alweer een hoofdstuk afgesloten. Dat ging vlot vooruit. Dane had ze liever wat langer gehad. Niet dat de verschrikkelijke soapschrijver, die blijkbaar een bijbaantje nodig had gehad, naar hem luisterde, want ho, maar, dan zou het toch een stuk saaier zijn? Als je wist wat er komen ging? Sowieso begon het voorspelbaar te worden. Voorspelbare dingen zouden minder pijn moeten doen. Maar dat deden ze niet. Hij hield van illusie dat het niet weer zou gebeuren, dat ze dit keer echt anders was. Maar dat waren ze nooit. Ze lieten hem elke keer weer merken dat het niet meer dan een illusie was. Een mooie, dat wel. Maar een illusie. En een illusie werd nooit meer dan dat. De wreedheid van een vrouw was kwellend.
Het viel hem nu pas op dat zijn rechterhand donkerder was dan de linkerhand en eveneens ook anders aanvoelde. Toen hij halt hield onder het kille licht van een straatlamp merkte hij pas de gestolde vloeistof op. Misschien dat een vrouw enorm wreed kon zijn, maar de liefde van een gekwetste man merkte je tot bloedens toe.
_
Nu weet ik dat je niet om kritiek gevraagd hebt, maar ik geef het je toch
Ik vind het zelf altijd fijn om kritiek te krijgen, want je leert er erg veel van. En ik heb er nu eenmaal een handje van om alles te verbeteren
Dit is een hele waslijst, maar dat doe ik altijd. Denk dus niet dat je een enorm slecht verhaal hebt geschreven, want dat heb je dus helemaal niet. Ik schrijf gewoon alles op wat ik zou veranderen.
Mocht je dit een waardeloos advies geven zeg ik je maar een ding: negeer het!
Dit is slechts de mening van 1 persoon, dus je hebt het volste recht om hier niet naar te luisteren.
Verder zou ik ook de naam 'Wonden' gebruiken, dat vind ik een mooie titel en als je het zelf ook leuk vind is het helemaal perfect
Dane vroeg zich af wat er precies aan de hand was, wat hij dit keer weer eens verkeerd had gedaan.
Deze zin loopt voor mij niet helemaal lekker. Ik zou óf alleen het eerste stuk doen óf alleen het laatste. En ik vind de naam 'Dane' ook een beetje apart. Spreek je het op z'n Engels uit? (Deen) of echt Nederlands? Als Nederlander ben ik namelijk snel geneigd dit op zijn Nederlands te lezen en dan lijkt het best wel een meisjesnaam. Maar goed, dat is mijn mening
Na dertig jaar had je door dat de meeste dingen je eigen schuld waren en dat het niemand sowieso wat kon schelen of je er nu iets aan kon doen of niet.
Ik zou van alle 'je's een 'hij' maken, of anders erbij zetten dat hij het denkt. Ik zou ook zeggen 'de meeste slechte dingen' of 'de meeste fouten' of iets dergelijks. Zo leg je meer de nadruk dat hij allerlei problemen heeft.
Mensen zeiden heel vaak dat je rustiger werd naarmate je ouder werd.
Heel vaak? Ik heb het nog nooit gehoord. Misschien dat ze het tegen hem zeiden, maar dat moet je er dan wel even bij zeggen. 'Mensen zeiden vaak tegen hem dat hij wel rustiger zou worden naarmate hij ouder werd' of zo. 'heel vaak' veranderen in 'vaak'. Het lijkt me niet dat dit elke dag wel een paar keer tegen hem gezegd wordt.
Hij kon niet zeggen dat het moeilijker was om hem uit balans te brengen.
Deze zin snap ik niet helemaal. Wat heeft hem uit balans brengen te maken met rustiger worden?
Het was niet zo dat Dane het ooit voor elkaar had gekregen om naar een tafereel te staren dat hij niet leuk vond om er dan rustig naartoe te lopen om doodleuk om uitleg te vragen.
Deze zin snap ik ook niet. Is dit een voorbeeld? Wat voor een tafereel? Waarom zou hij uitleg willen vragen over iets dat hij niet leuk vind?
En nu? Absoluut niet.
Hier zou ik 'En nu? Nog steeds niet.' van maken.
Je geloof in de mensheid zou dan enorm hooggespannen zijn en je zou eveneens vaak teleurgesteld worden.
Hooggespannen? Ik zou een ander woord gebruiken, want dit vind ik nou niet zo heel sterk. 'Je zou dan wel heel erg veel vertrouwen in de mensheid hebben en daardoor ook vaak teleur gesteld worden.'
Ook nu. Zeker door iemand als Dane.
Ik dacht dat dat 'nu' al aansloot op dit hele avontuur van Dane? Het komt nu een beetje wazig naar voren. Ik zou 'ook nu' weghalen.
Dane was niet iemand die mijmerde over hoe uitzonderlijk tegenslagen hun slachtoffers leken uit te kiezen.
Ik snapte deze zin pas na twee keer lezen. Dat is vervelend, want een verhaal moet vlot lezen en niet zo zijn dat je alles pas snapt na een paar keer. Ik zou hier nog een paar keer over nadenken als ik jou was!
Misschien was het gewoon typisch het lot om op haar af te stappen,zodra ze alleen gelaten werd.
'Misschien was dit gewoon typisch iets dat het lot bepaald had. Op haar af stappen zodra ze alleen was.' Je zegt het zelf een beetje alsof het lot ineens een persoon is dat graag naar meisjes toe stapt. 'zodra ze alleen gelaten werd' klinkt alsof iemand vastgebonden aan een boom zit en haar ontvoerders haar alleen achterlaten.
Zoals nu.
Bedoel je hiermee dat hij op dit moment bezig is met gewelddadige handelingen of dat hij dat op dit moment wil? Als het het eerste is had je dat beter eerder kunnen vertellen, want het lijkt alsof hij gewoon ergens aan het mokken is. Als het het tweede is kun je dit zinnetje beter weglaten, want je had al gezegd dat hij iets wilde doen zoals gewelddadige handelingen. Dat is zoiets als zeggen 'Ik had zin om iets te eten, een ijsje of zo. Zoals nu. Zoals eigenlijk altijd.' Dat klinkt ook niet.
Die grote ogen van ‘r waren zinloos.
'r? Wat bedoel je hiermee?
Dane vermaakte zich hier niet mee.
Hij verveelt zich en wil dus iets gaan doen wat hij eigenlijk niet leuk vind?
Tussen jou en mij, Dane had door moeten hebben gehad dat mensen dat zeiden voor een reden.
Het duurde even om te realiseren dat dit eerste stuk vanuit de schrijver richting de lezer was. Ik zou het weglaten, tenzij je al eerder de lezer aanspreekt.
Maar hij stopte niet. Kon hij het niet meer? Stoppen?
Dat vind ik een beetje raar lopen. Wat dacht je van: 'Maar hij stopte niet. Kon hij eigenlijk nog wel stoppen?'
Misschien was het idee van haar pijn doen zoals zij hem pijn had gedaan verleidelijk. Dat was het ook.
Je zegt eerst 'misschien' en dan stel je vast dat dat zo is. 'Het idee van haar pijn doen zoals zij hem pijn had gedaan was verleidelijk.' klinkt beter vind ik.
Desondanks was ze nooit iemand geweest die iemand fysiek pijn zou doen. Niet dat ze ooit zou kunnen.
Die laatste zin zou ik weghalen. Je hebt al gezegd dat ze nooit iemand pijn zou doen, dus je herhaald alleen wat eerder gezegd is.
Helaas, lieverd. Het was voorbij.
Hier lijkt het alsof je vanuit de eerste persoon (ik-vorm) schrijft. Je kunt beter iets erbij zeggen als 'dacht hij' of 'zei hij'.
Dat hoofdstuk had Dane tien jaar geleden al afgesloten. Dane had graag gehad dat het hoofdstuk “bedrieg Dane maar zoveel je kan, dat is grappig!” ook was afgesloten.
Ik zou het eerste woord van die tweede zin veranderen in 'Hij'.
Niet dus, blijkbaar.
Ik zou hier van maken 'maar dat was niet zo' of iets dergelijks. 'niet dus' komt over alsof de hoofdpersoon ooit iets bedacht heeft dat dus niet waar bleek te zijn. In jou verhaal hoopt hij alleen iets.
Beweringen dat ze oneerlijkheid haatten, maar desondanks niet eens het lef hebben om het uit te maken.
Het uit maken heeft niets te maken met oneerlijk zijn, dus dit sluit niet echt op elkaar aan. Misschien: 'Beweren dat ze oneerlijkheid haten, maar desondanks niet eens het lef hebben om zelf eerlijk te zijn'.
Een korte beschrijving van de vrouw, waar Dane elke keer weer dol op werd.
Ik dacht juist dat hij haar haatte?
Voet voor voet, genoeg decimeters tussen.
'Genoeg decimeters tussen'? Ik zou dit of weghalen of veranderen!
Als een wandelende verleiding van het soort waarvan je wist dat ze binnen handbereik zaten, maar wetende dat ze altijd schenen weg te lopen.
Ik vind dit echt een hele mooie zin, maar het past absoluut niet bij de vorige.
Nu ik dit hele verhaal een paar keer gelezen heb: WAUW!! Ik vind het echt super mooi geschreven en ik zou echt heel graag meer van jou lezen! Zoals ik al zei is dit kritiek dan ook helemaal niet negatief bedoeld, maar juist bedoeld om je te helpen!
Veel succes met verdere verhalen en ik hoop dat je hier wat aan hebt gehad, ook al vroeg je er niet om!
