Music of the heart

Romeo was zelden thuis, simpelweg omdat de sfeer thuis beklemmend op zijn borst aanvoelde, maar meestal als hij weer eens het huis uit vluchtte zocht hij de straat op. Meestal zocht hij de mensen op en niet zoiets als een verlaten, bedompt café. Meestal zocht hij de vreemden op, iemand al was het alleen om zich niet zo verdomde alleen te voelen. Om niet het idee te krijgen alleen te zijn, hoewel hij op die moment meestal niet eenzamer kon zijn. Er was niemand die hem echt kende, niemand die wist wat er door zijn hoofd omging en hoewel hij wist dat hij het er zelf naar maakte, voelde het afschuwelijk. Misschien was dat dan ook de reden dat hij het café had opgezocht en eens niet om de waarheid probeerde heem te draaien. Misschien wilde hij wel echt alleen zijn, zoals hij in principe altijd was, maar nooit durfde in te zien. Buiten een ladderzatte man in de hoek van de bar en de gezette bar vrouw, die met haar theedoek de glazen droogde, was er niemand. Vage schemerverlichting verlichtte een podium, waar een oude, versleten piano op stond, waar we Romeo uiteindelijk achter terugvonden. Een grote pul bier stond op de piano, terwijl zijn vingers bewegingloos boven de toetsen bleven hangen. In zijn groene ogen kon je zien dat hij in gedachte was, twijfelend over wat hij eigenlijk wilde doen. Wat hij wilde bereiken en waar het hem eigenlijk zou brengen. Wel, het zou hem sowieso nergens brengen en hij zou er net zo min mee bereiken. Hij wilde, hij wilde alleen zijn gedachten op een rijtje zetten. Zijn frustraties uiten, omdat er toch niemand belangrijk genoeg was om hem te zien. Hij beet op zijn onderlip, waarna hij zijn vingers op de toetsen legde en de eerste paar noten aansloeg. Uiteindelijk vormden de losse loten een melodie, die twijfelachtig tussen treurnis en geluk in schommelde, oh well.

Sally was nooit, maar dan ook nooit in dingen als cafés te vinden. Het waren plaatsen waar ze ten eerste niet hoorde te zijn en welke ten tweede niet aan haar besteed waren. Jezelf ladderzat drinken, was iets wat ze een eng idee vond en hoewel ze zo nu en dan wel eens wijn dronk, bleef ze verder van de alcoholische dranken af. Wat haar had doen besluiten om toch wel naar het café te gaan, is een interessant iets. Het was simpelweg een stomme weddenschap met haar broer. Hij had haar uitgemaakt voor mietje en gezegd dat ze niet eens een café in durfde en daar dan een uur bleef zitten. Zij had hem verteld dat ze hem het tegendeel zou bewijzen en ondanks dat hun vader het geen goed idee had gevonden, stond Sally nu voor de ingang van het café. Het was geen druk café - of ze kwam op een verkeerd tijdstip, maar ze vond het geen probleem. Ze haalde een keer diep adem en stapte toen het café binnen en liep door naar de bar. Ik zal je eens laten zien dat ik geen mietje ben, Bill, dacht ze. Ze liep door naar de bar en ging voorzichtig op een kruk zitten, waarna ze om een glas wijn vroeg. Wat zilverstukken legde ze op tafel, toen de bardame deze aan haar gaf. Ze glimlachte beleefd naar de barvrouw en bleef toen zitten. Nou, daar zat ze dan, in een haast verlaten café en hier moest ze een uur blijven zitten. De pianomuziek was wel rustgevend, maar om eerlijk te zijn verveelde ze zich nu al te pletter.

Romeo keek op toen de deur opende, alleen omdat dit gepaard ging met een gepiep dat pijn deed aan zijn oren en nog net onder deed aan het geluid van de piano. Een roodharige jongedame, die duidelijk niet op haar plaats was in de eenzame, bedompte kroeg stapte binnen en liep wat twijfelachtig op de bar af. Ze nam plaats op een kruk, waarbij de jurk om haar lichaam haar een kussen bood tegen het splinterige houd. Klassiek zoals haar uiterlijk al wel liet blijken, vroeg ze een glas wijn aan de bardame en hij kon het niet laten om licht te glimlachen. Ze was misplaats in het geheel en stak fel af tegen het schemerlicht in de kroeg. Haar kleuren waren te helder om te vermoeden dat ze hier vaker kwam en hij wist ook zeker dat hij haar nooit eerder had gezien. Ze was vast niet moeilijk te onthouden met haar helderblauwe ogen en vuurrode lokken. Zijn vingers klommen behendig over de toetsen en langzaam veranderde de melodie naar de vreugde die in zijn eerdere melodie al ergens onder het oppervlak had gezeten. Zijn ogen bestudeerden nog voor een moment haar uiterlijk - innerlijk was immers moeilijk in te schatten vanaf zijn positie - waarna hij zijn blik weer op de toetsen richtte. Een hand liet los en pakte de pul bier om een gulzige slok te nemen, waarna hij beiden handen weer aan de toetsen legde. ‘I was walking, and as I passed I was mesmerized, I was taken in by those bright and gorgeous blue eyes.’ Zijn stem klonk prettig, warm in de oren terwijl hij zong en een ondeugende glimlach sierde zijn lippen, terwijl zijn glinsterend groene ogen op de toetsen gericht bleven. ‘I know that staring at beauty is not always wise. But, it was as if her eyes had the power to hypnotize.’

De muziek, afkomstig van de piano, kreeg een vrolijker deuntje, maar Sally lette er niet echt op. Ze was aan het nadenken hoe ze hier een uur lang kon blijven. Ze had gehoopt dat er wat meer mensen waren, maar nee, er was vrijwel niemand. Een behoorlijk melodieuze stem drong haar oren binnen en als vanzelf keek ze op, naar de bron van het geluid. Zijn stem was warm, klonk prettig in de oren en bij het zien van de jongeman, kon ze het niet laten om te glimlachen. Zacht beet ze op haar onderlip, hoewel een glimlach nog altijd aanwezig was. Het was overduidelijk dat hij het naar haar zong - of over haar, want er was verder niemand anders en het was haar heus wel opgevallen dat de melodie pas veranderd was, op het moment dat zij binnen was gekomen. Zacht hield ze haar onderlip gevangen tussen haar tanden, terwijl ze naar de jongeman keek en naar het pianospel luisterde. Het was een teken van verlegenheid en een manier om een blos te voorkomen, hoewel ze er nog wel eens in wilde falen. Natuurlijk faalde ze er vandaag ook weer in en snel wendde ze haar blik af, terwijl een vaag, zacht ongelovig lachje over haar roze lippen kwam. Ze keek nog even vanuit haar ooghoeken naar de jongeman en wendde toen haar blik weer af, nog steeds zacht op haar onderlip bijtend, terwijl een glimlach haar lippen sierde. Misschien meende hij er wel helemaal niets van en was het gewoon zo'n typische flirt, die met elk meisje flirtte en er rustig ook bright and gorgeous brown eyes van maakte. Dat moest het zijn, besloot ze en om wat te doen te hebben, pakte ze het glas wijn en nipte van de zoete drank.

Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar de jongedame, die haar onderlip tussen haar tanden gevangen nam, zo snel als ze besefte dat het lied over haar leek te gaan. En natuurlijk was het gemakkelijk te zingen over blauwe ogen, heldere en prachtige blauwe ogen, maar het was iets wat hij ter plekke bedacht. Het waren woorden die hij nooit eerder in de mond had genomen, maar voor hem mocht ze het ook beschouwen als een waardeloze versierpoging. Ze mocht er vanuit gaan dat hij het naar iedere schone dame zong, hoewel niets minder waar was. Muziek maken deed hij geregeld, maar de tekst bepaalde hij pas op het moment zelf, simpelweg omdat er dan de beste teksten uit hem rolden. Hij wilde niet hier en nu bevestigen dat hij een goed muzikant was, hij kon alleen hopen bekend, maar persoonlijk vond hij zijn teksten het prettigs als ze niet van te voren op papier hadden gestaan. Het was ook niet altijd goed, maar het was nog altijd oprechter dan iets dat hij al eerder had geschreven en gewoon herhaalde, als hij weer eens interesse had in een ander vrouwelijk schoon. Hij persoonlijk deed het niet op die manier, waardoor iedereen zijn eigen unieke lied kon verwachten. Meestal onthield hij het niet eens tot de volgende dag; had hij niet genoeg tijd om het op te schrijven. Zijn vingers dansten sierlijk, behendig over de toetsen, terwijl hij verder ging. ‘They say that the eyes are the windows to the soul, this lovely ladies eyes were much more to behold. I was taken, I was embodied, and I was smothered in lust, And to speak to her beauty my heart I could not trust.’ Muziek was een passie, iets wat hem oprecht gelukkig maakte en hij zou het nooit anders voelen. Kalm eindigde hij de melodie, waarna hij de kruk naar achteren schoof en zijn pul bier in de hand nam. Hij drong de laatst overgebleven slokken op, waarna met de lege pul naar de bar liep en op een kruk naast de jongedame neerviel. Zijn groene ogen twinkelden vrolijk, terwijl hij de barvrouw wenkte en haar om een nieuwe pul vroeg.

De muziek was prachtig, werkelijk prachtig. Vergeleken met dit, vond ze haar eigen vioolstukken maar kinderspel. De jongeman leek de melodie zo op te hoesten, zonder er ook maar iets voor te hoeven doen. Hij mocht zichzelf gelukkig stellen met die gave, want er waren er maar weinig die dat hadden.
De muziek kwam tot een einde en aan het geluid dat erop volgde, kon ze horen dat hij zijn kruk naar achteren schoof. Voetstappen volgden en ze hoefde niet op te kijken, om te weten dat hij naast haar was gaan zitten. Was dit zo'n typische versiertruc van hem? Ze nipte van de zoete wijn, die brandend een weg naar haar slokdarm zocht en haar, zoals altijd, van binnen opwarmde. 'Versier je zo elk meisje dat op je pad komt, Romeo?' Ze kende het verhaal van Romeo en Julia, natuurlijk. Vele werken van Shakespear werden gewaardeerd door haar ouders en ze was er voor een groot deel mee opgevoed. Ze streek een plukje van haar haar achter haar oor. Om de één of andere reden ging dat plukje constant los en het irriteerde haar mateloos. Haar lange haar was weer eens opgestoken, zoals gewoonlijk eigenlijk en ze had dit keer een zwarte jurk aangetrokken. Het was niet precies pikzwart, want het kant dat eroverheen liep, was duidelijk zichtbaar en was eveneens zwart. Hoewel normaal dienstmeisjes in deze kleur liepen, had Sally besloten de jurk gewoonweg te dragen, omdat hij over het algemeen mooi afstak tegen haar huid, haren en ogen en daarnaast, ze zat in een café, niemand wist wie ze wel en niet was.

Romeo schoot in de lach bij de woorden die haar rozige lippen verlieten en dreigde zich te verslikken in een slok van zijn bier, was het niet dat hij zich snel wist te herstellen en de bittere vloeistof doorslikte. Zijn ogen glinsterden ondeugend, terwijl hij de jongedame aankeek en schaamteloos haar gezicht en kleding bestudeerde. Ze droeg een kleur die voornamelijk gezien werd aan dienders, maar haar houding en elegantie maakte duidelijk dat ze nooit aan iemand voeten had gelegen. Ze hoefde niet per se een edele te zijn, maar ze was goed opgevoed, gezien ze bekend was met het stuk van William Shakespeare. Romeo en Juliet, zoals het werd genoeg en waar mensen vaak om hadden gelachen als zijn moeder hem als kind zijnde voorstelde aan kennissen. Met een naam als Juliet was het immers vrij ironisch dat ze haar eerste zoon Romeo had genoemd, al had hij de grap nooit goed begrepen toen hij nog een kind was. Hij had zijn moeder altijd wat hulpeloos aangekeken als ze bij zijn naam begonnen te grinniken, bang dat hij werd uitgelachen en pas nadat zijn moeder het op een keer had uitgelegd en hem het verhaal van Shakespeare had uitgelegd, had hij begrepen. Hij lachte sindsdien altijd vrolijk mee als iemand hem nog Romeo noemde. Hij grinnikte nog even na, voordat hij haar weer in de ogen keek en keek direct een stuk bedenkelijker. ‘Wie weet miss, maar laat ik me eerst voorstellen, voordat we elkaar beter leren kennen.’ Kalm stond hij op van zijn kruk, terwijl hij haar hand pakte en een buiging maakte. Zacht en kort kuste hij de rug van haar hand, waarna hij haar glimlachend aankeek. ‘Romeo Cesare Lamon, prettig kennismaken.’ En met deze woorden ging hij weer recht staan, voordat hij terug op zijn kruk zakte. Hij zette te pul weer aan zijn lippen en grijsde, terwijl hij enkele slokken nam en uiteindelijk zijn pul weer neerzette. ‘Maar u zult wel niet Juliet zijn, of wel?’

'Wie zegt dat we elkaar beter leren kennen?' De vraag klonk speels, net zoals de glimlach rondom haar lippen speels was. Wie hij ook was, hij had in ieder geval wel manier. 'De ironie,' was haar antwoord, toen hij zijn naam vertelde. Ze nipte van haar wijn en glimlachte bij zijn woorden. 'Helaas, Romeo, als u naar Juliet op zoek bent, hebt u niet de goede persoon voor u.' Nee, ze was zeer zeker niet Juliet en daarnaast, de naam Romeo riep toch wel associaties op met het verhaal van Shakespear. Ze kon niet anders doen dan denken dat hij een hartenbreekster was en enkel en alleen op zoek was naar zijn ware Juliet. Ze keek hem weer aan, een speelse glimlach rondom haar lippen. 'Had u gehoopt dat ik Juliet was, dan?' Nogmaals nipte ze van de zoete wijn, om vervolgens weer de lok uit haar gezicht te vegen. Vreemd, als haar haar los hing, had ze nooit last van die pluk, maar zodra het vast zat, deed die pluk behoorlijk irritant. 'Maar aangenaam kennis te maken, milord Lamon.' Ze keek nog even naar het glas wijn, dronk de laatste slok toen op en keek hem weer aan. 'Syrena Evelynn Carter, maar voor de meesten ben ik bekend als Sally. Aangenaam.' Ze keek naar de bardame, gebaarde dat ze graag een nieuw glas wilde en trok het zakje met zilverstukken omhoog, tussen haar boezem vandaan. Sinds de keer dat ze bestolen was, hield ze het zakje constant daar als ze ergens heen ging en geld mee had. Ze viste er wat een zilverstuk uit en legde dat op de toonbank, waarna ze het zakje weer weg stopte.