Music of the Night

Een zachte bries woei over het vrij open veld heen. Het was één van Sally's favoriete plekken, waar ze graag kwam. Vandaag had ze haar vioolkoffer meegenomen, zodat ze kon spelen, onder een boom, met uitzicht op de stad. Ze hield ervan om zoiets af en toe te doen.
Uiteindelijk bleef ze stil staan, vlakbij een boom, waar wat stenen omheen lagen. Op één van die stenen legde ze de koffer, waarna ze deze open ritste. Haar viool lag erin opgesteld en voorzichtig, liefdevol haalde ze het instrument eruit. Viool spelen was haar passie en werkelijk, ze kon er meer dan alleen van genieten. Voorzichtig sloten haar vingers zich om de strijkstok, waarna ze deze eruit haalde. Haar viool was het volgende en voorzichtig zette ze het instrument tegen haar kin aan. Haar ogen sloot ze en als vanzelf kwam de strijkstok op de snaren terecht. Ze had geen bladmuziek nodig, mede dankzij het feit dat ze dit nummer zo vaak gespeeld had. Ze had het nummer zelf geschreven, jaren geleden. Het was niet haar beste nummer ooit, maar wel één van de belangrijkste nummers. Ze had het geschreven voor de begrafenis van haar oma, het daarvoor ook speciaal geschreven. Ze nu en dan moest ze het nummer gewoon spelen, moest ze weer even opgaan in het muziekstuk. Het zou niet uitmaken wie nu zou komen opdagen, ze zou het toch niet merken. Ze ging nu op in haar passie en even schoot het door haar hoofd heen, hoe Liam was opgegaan in het tekenen, toen hij haar natekende. Zou zij er ook zo uitzien, als ze viool speelde? Of zou ze er heel anders uitzien? Misschien moest ze eens vragen of hij haar op die manier wilde natekenen, want ze betwijfelde of een schilder dat zou doen. Ze kende niemand anders dan hij, die haar tekende op de manier die zij wilde. Af en toe werd ze het spuugzat om maar het lieve meisje te zijn, de porseleinen pop die niemand kwaad deed. Ze was gewoonweg te netjes opgevoed om iets anders te doen, hoe ontzettend dat soms ook aan het oppervlakte borrelde. Maar het kwam tot uiting, merkte ze, soms, als haar ouders niet in de buurt waren en ze zich op haar gemak voelde bij iemand. Dan werd ze langzaamaan zichzelf, durfde ze te lachen, zonder meteen haar lach te verbergen. Dan droeg ze haar haar los, werd ze wat vrijer, durfde ze opmerkingen te maken. Het was idioot hoeveel anders ze was, als haar ouders niet in de buurt waren. Dan kon ze even die vervelende etiquette laten varen, zich gedragen naar de persoon wie ze was en niet naar de persoon wie ze moest zijn.

Très was gefascineerd door de wind, die de bladeren aan de kersenbloesem voor haar huis had laten ruisen tot een prachtige melodie. Ze werd geraakt door het water uit de gracht niet ver van haar huis vandaan, die de ene golf over de andere spoelde. Het waren vreemde dingen die haar raakten, nieuwe inspiratie gaven om te schrijven, maar de natuur was gewoon zo wonderschoon. Lente, zomer, herfst of winter, elk seizoen had zo zijn eigen schoonheid die haar weer nieuwe ideeën gaf. Inmiddels was de herfst al enige tijd aangebroken en had het de bladeren in de mooiste kleuren gekleurd. Zo wonderschoon, zo onschuldig en fijn. Très voelde zich waarschijnlijk het prettigst in de herfst, misschien omdat ze zelf ook zo veel gemeen had met het seizoen. Het was zo veranderlijk dat men er gek van kan worden en ook zij leek zo regelmatig te veranderen, dat het moeilijk was haar te begrijpen. Kleuren van de herfst sloten vaak als een cocon op haar aan, met haar donkerrode haren en diepe ogen. Ze vond het wonderbaarlijk, al hield ze net zo goed van de andere seizoenen, de herfst bood haar net dat beetje meer en ook Rascal leek zich het meest te vermaken in de herfst. Inmiddels liep Très namelijk met de kitten aan haar zijde over een grote grasvlakte, versierd met duizend van deze gevallen bladeren. Een grote koffer hield ze in haar rechterhand, terwijl ze Rascal links van haar in de gaten hield. Het gestreepte beestje wist niet waar hij het zoeken moest en besloot om de zoveel meter een aantal van de dorren, gevallen bladeren aan te vallen. Luid miauwend stortte het diertje zich op een zoveelste blaadje, tot zijn aandacht werd getrokken door een figuur in de verte. Er stonden niet bijster veel bomen op de vlakte, maar de figuur leek wel bij de grootste van allen te staan. Rascal raakte gefascineerd door haar rode, op de wind zwevend haren, terwijl zijzelf - Très - naar het instrument in diens handen keek. Het was qua vorm niet zeer verschillend van de cello, die zich in haar eigen koffer schuilhield en verschilde in gebruik ook vrij weinig. Het was slecht kleiner, vele malen kleiner dan haar cello - een viool. Met kalme passen liep Très op de persoon af, terwijl Rascal voor haar uit schoot en uiteindelijk de aanval op de rode haren inzette, door allereerst via de rok omhoog proberen te klauteren. Direct zette Très haar koffer neer en rende naar het tweetal, om de kitten van het meisje af te halen. ‘Rascal, verdorie.’

Haar ogen waren nog altijd gesloten, terwijl ze de strijkstok over de snaren liet gaan. Het zachte, lieflijke geluid werd meegenomen door de wind, vervormde het geluid misschien iets, maar klonk nog steeds precies zoals ze het jaren geleden geschreven had.
Ze stopte echter abrupt toen ze iets aan haar rok voelde. Haar ogen vlogen open en een beetje verwonderd keek ze naar de oorzaak van het gevoel. Een vertederende glimlach kwam rondom haar lippen bij het zien van een klein gestreept katje. Ze legde haar viool en strijkstok in de koffer en haalde toen voorzichtig de kitten uit haar rok, om deze op te tillen. Vertederd door de verschijning van de pluizebol, streek ze over het kopje van het ondeugende diertje. 'Hallo, kleintje,' sprak ze vertederd, om op te kijken toen ze iemand hoorde. Schijnbaar de bazin van het te schattige diertje. 'Maak je geen zorgen, het is niet erg,' zei ze tegen het meisje, als teken dat ze niet boos hoefde te worden op de kitten, die schijnbaar Rascal heette. 'Hij is gewoonweg nieuwsgierig, is het niet?' Ze liet haar vingers voor de ogen van het diertje bewegen en streek toen weer over het kopje van de haarbal. 'Wat een te lief dingetje,' zei ze vertederd, waarna ze naar de roodharige jongedame keek. 'Sorry, ik ben Syrena Evelynn Carter, maar je mag me gerust Sally noemen - graag zelfs.'

Très glimlachte bij de reactie van de jongedame, die het doerakkengedrag van de kitten niet erg of onprettig leek te vinden en zelfs vertederd raakte door het pluizige bolletje ondeugendheid. Ook uit haar woorden bleek dat ze het geen probleem vond en wel begreep dat dit door de jonge leeftijd van het beestje kwam, dat het op ontdekkingstocht in haar rok was gegaan, terwijl Rascal ondertussen met zijn pootje naar de rode haren van het meisje uithaalde. Het zachte miauw dat hij hierbij losliet, maakte het geheel nog eens compleet en Très grinnikte zachtjes, terwijl ze haar vingers ook over de kop van Rascal liet gaan en kort achter zijn oren kietelde. Vervolgens ging ze kort door haar enkels, bij de voorstelling die de roodharige jongedame - schijnbaar Syrena ofwel Sally deed - en stelde zich op haar beurt voor. ‘Geen probleem, mijn naam is Thérèse Novella Garnet, maar ik zou het waarderen als je me gewoon Très noemt.’ Ze tikte op de neus van de kitten en glimlachte. ‘En deze kleine boef is Rascal, mijn maatje nu ik weg van huis ben,’ ging ze verder, waarna haar blik op de viool van Sally viel. ‘Je speelt viool?’ En direct daarna besefte ze weer dat ze haar instrumentkoffer - met hierin haar waardevolle cello - alleen had achtergelaten. ‘Oh, snap. Excuseer me.’ Op een holletje rende Très terug naar haar instrumentkoffer en kwam met het ding, terug naar Sally gelopen.