Just a time for friends

Deze keer wist Sally de weg vrij makkelijk te vinden, godzijdank. Ze zag al weer een heel fiasco aankomen, als ze wéér de weg kwijt zou raken. Met snelle, trippelende pasjes (op een andere manier snel lopen was gewoonweg onmogelijk) liep ze de trappen op, richting de kamer van Elisabeth. Ze vond het fijn om weer een dagje met Elisabeth te hebben. Gewoonweg een beetje praten en dan hoefde Elisabeth ook even niet aan haar verloving te denken. Daarnaast, het zou gewoon een gezellig meidendagje zijn, praten met elkaar en lol hebben, zonder over verlovingen of bals na te denken. Ze wilde dat Elisabeth ook een dag zonder zorgen had, al was het misschien maar voor een paar uur.
Ze klopte op de deur van Elisabeths kamer en duwde deze toen zachtjes open. 'Eli, ben je hier?' Ze kwam hier vaak genoeg en wist dat ze niet hoefde te wachten om Elisabeths kamer in te komen. Ze kenden elkaar immers al een tijd nu en ze waren beste vriendinnen. Elisabeth mocht bij haar ook zo doorlopen, als ze naar huize Carter zou komen.

Elisabeth had - opnieuw - zichzelf de hele ochtend in haar kamer schuil gehouden, om in alle rust een boek te lezen. Ze had haar stoel vlakbij het raam gezet, zodat ze af en toe kon kijken naar het landgoed. Eigenlijk was het haar plan geweest om vandaag opnieuw te gaan rijden met haar paard, maar zoals gewoonlijk had het weer roet in het eten gegooid. Dus, was ze nood gedwongen binnen gebleven. Ze keek op toen ze geklopt hoorde op haar deur, waarna deze zachtjes geopend werd. Syrena. "Sal! " een lichte glimlach verscheen op haar lippen waarna ze haar boek weglegde om op te staan.

Sally glimlachte en liep snel, voor zover haar jurk dat toeliep, naar Elisabeth toe, om haar te omhelzen. 'Oh, ik heb je gemist, Eli,' zei ze, waarna ze haar vriendin los liet. Naar haar mening zag ze Elisabeth veel te weinig, nu al helemaal vanwege de verloving die haar vriend had met Alexander. 'Hoe is het nu met je?' Ze had haar vriendin na het verlovingsfeest niet meer gezien of gesproken en ze was blij haar weer te zien.

Elisabeth glimlachte, toen haar beste vriendin haar omhelsde. "Ik heb jou ook gemist. En het gaat prima. Voor zover je het noemt. Met jou." Ze wist dat Sal en zijzelf voor hun normale gewoontes elkaar deze periode weinig hadden gezien. Daarom was ze dan ook blij dat ze zomaar was gekomen. Elisabeth zelf zou nooit zomaar dit huis uit gaan. Mede omdat haar ouders dan afkeurend zouden vragen waarom ze niet in het huis bleef, bij haar verloofde.

Sally liet haar vriendin los en nam plaats op één van de fauteuils die er stond. Voorzichtig streek ze de rokken van haar jurk glad en keek haar vriendin met een glimlach aan. 'Alles gaat goed, zeer goed.' Ze streek een plukje van haar haar achter haar oor en keek toen haar vriendin weer aan. 'En alles gaat ook goed tussen jou en je verloofde? Hij kon volgens mij soms echt een - excuses voor mijn woordkeuze - arrogante klootzak zijn, of ik moet het mis hebben? Maar het lijkt me sterk dat hij een liefdevolle kant heeft, onder al die lagen van arrogantie.'

Een klein lachje verliet Elisabeth haar mond toen ze de woordkeuze van haar beste vriendin hoorde. "Je hebt volkomen gelijk Sal, niet dat ik zoveel interesse heb om, als hij al een liefdevolle kant heeft, deze op te gaan zoeken. Hij is meer met zijn reputatie en feesten bezig, dan met de mensen in zijn huis." Ze wist dat er een kans was dat mensen haar woorden zouden horen, maar dan was dat maar zo. Het was een mening die ze tegen Sal vertelde, en ze vertrouwde dan ook alleen háár die mening toe. " Hoe gaat het met jouw liefdes-leven? Jouw ouders hebben me nooit een type geleken om een huwelijk te regelen." Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen. Sal haar ouders waren lieve mensen, in tegendeel tot haar ouders. Maar dat kwam dan waarschijnlijk ook omdat haar ouders een adellijke reputatie hoog te houden hadden, en daardoor erg streng en stijfjes door het leven gingen, en nog steeds gaan.

Sally keek haar vriendin aan, blij dat deze nog gewoonweg kon lachen om de situatie. Ze kon zich niet voorstellen hoe verschrikkelijk het voor Elisabeth moest zijn, om verloofd te zijn met zo'n arrogante kwal als Alexander, wie achter de schermen ook nog eens met heel veel andere meisjes lag te naaien. Ze had van dat laatste geen zekerheid, maar het zou haar zeker niet verbazen.
De glimlach verdween echter, toen Elisabeth constateerde dat haar ouders geen type waren om een huwelijk te regelen. Was het maar zo. Ze beet even op haar lip en zuchtte. 'Mijn broers zijn ook uitgehuwelijk, Elisabeth. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ik dat ook wordt. ER gaan al woorden rond dat ik binnenkort uitgehuwelijkt wordt.' Ze merkte dat ze te hard op haar lip had gebeten. De roestige smaak van bloed proefde ze en snel bevrijdde ze haar lip van haar tanden. 'Kan je een geheim bewaren, Eli?' Haar ogen schitterden speels, hoewel haar blik verder nog wat droevig leek, bij het idee om zelf uitgehuwelijkt te worden.

Elisabeth haar glimlach verdween bij de woorden dat haar broers ook allemaal uitgehuwelijkt waren. " Ik hoop echt niet dat dat gebeurt, Sal." Haar stem had een serieuze ondertoon, welke alleen kwam wanneer ze bij voorbereidingen voor een feest was, of iets in die trant. Nieuwsgierigheid werd vervolgens bij haar opgewekt toen Sally haar vroeg of ze een geheim kon bewaren. Je kon niet om de schitterende ogen heen, wat Elisabeth haar nieuwsgierigheid alleen maar vergrootte. "Natuurlijk Sal, wat heb je me te vertellen?" een amusante toon lag in haar stem, maar ze was ook blij met de plotselinge verandering van onderwerp.

'Met mijn ouders weet je het maar nooit,' antwoordde Sally en ze zuchtte. Nee, met haar ouders wist je het maar nooit. Nam nu Liam. Waar ze verwacht had dat ze hem niet goed zouden keuren, hadden ze dat wel gedaan en ze was er blij mee, maar het had net zo goed anders kunnen lopen. Sally keek weer naar Elisabeth, bij het horen van de vraag. De amusante ondertoon ontging haar niet en ze kon zelf niets anders doen dan eveneens glimlachen. Ze frunnikte wat aan een stukje kant en keek Elisabeth toen weer aan. 'Ik ben verliefd, Eli.'

Een brede glimlach verscheen rond Elisabeth haar lippen toen ze de woorden van haar beste vriendin hoorde. Ze was verliefd. "Oh Sal, wat fijn! Wie is het? Wat is zijn naam? Van welke afkomst is hij?" Onmiddellijk begon ze met uithoren. Maar ze was oprecht blij voor haar vriendin. Dat zij geen verliefdheid voelde, betekende niet dat Syrena dat ook niet mocht. En het was zo, dat als Sal haar ouders de man goed zouden keuren, dat ze niet uitgehuwelijkt zou worden. En dat was ook iets wat ze hoopte voor haar.

Sally kon niet anders dan lachen bij de reactie van haar vriendin. Dat was typisch iets voor meiden. Zag je jongens zo reageren, als een vriend vertelde dat hij verliefd was? 'Ik weet niet of je hem kent. Hij is nog niet zo lang hier en houdt zich vaak vrij afwezig. Zijn naam is Liam Coyne en ik zweer je, Elisabeth, hij is gewoon geweldig.' Ze slaakte zo'n typisch, dromerig zuchtje. 'Het probleem is dus dat hij niet van adel is. Hij had een goede baan in zijn oude woonplaats, maar hier heeft hij nog geen werk. Hij heeft zat geld, dus het is niet dat hij in armoede leeft, mar ik heb geen idee of mijn ouders het zouden toelaten als ik met hem zou trouwen. Het ligt allemaal nog zo onstabiel. Ikb edoel, mijn ouders accepteren hem vooralsnog, maar ik heb geen idee wat de toekomst zal brengen.' Ze beet op haar lip en keek haar vriendin aan. 'Wat als ik nooit echt bij hem kan samenzijn? Wat dan, Eli?'

Ze kende inderdaad de naam niet, maar dat maakte haar voor de rest niet uit. Toch versomberden haar ogen een klein beetje toen ze het einde van Sal haar verhaal hoorde. "Sal, als hij een goeie baan hier kan vinden, een huis kan kopen, of in ieder geval uit kan stralen dat hij in weelde leeft en goed kan rondkomen, dan zullen je ouders toch geen probleem zien? " Eigenlijk wou ze haar vriendin helpen, maar ze had geen idee hoe. "Als je mijn hulp ooit nodig hebt moet je het zeggen Sal. Ik weet niet wat ik kan doen maar ik kan alles proberen. " Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen. "Het komt wel goed Sal."

Sally zuchtte en wierp even een blik naar buiten. 'Een huis heeft hij al. Hij is namelijk, wel...' Ze zweeg even. Het was absurd om te bedenken dat er gewoonweg zeven jaar leeftijdsverschil tussen haar en Liam zat. 'Hij is vijfentwintig.' Ze keek Elisabeth even aan en glimlachte zwakjes. 'Voorlopig ben jij de enige die van hem afweet, Eli en ik zou het waarderen als dat voorlopig ook zo blijft. Ik kan lang zeuren over de toekomst, maar alsnog kan ik er weinig aan veranderen. Ik zie vanzelf wel wat er gebeurd en ik kan alleen maar hopen dat mijn ouders me niet aan iemand anders uithuwelijken.' Ze zweeg even en glimlachte toen. 'Maar goed, ga je me nog verder ondervragen of kan ik nu jou gaan uithoren over weet ik veel wat?'

Vijfentwintig? Dat was een leeftijdsverschil van welgeteld.. 7 jaar. Maar nu was Elisabeth zo'n type die altijd zei dat liefde geen grenzen kende. - Behalve als je verloofd was met iemand die Alexander heette - "Ik beloof je dat ik niemand iets zal vertellen Sal. En ik hoop echt dat jullie samen kunnen trouwen, en een fijn huwelijk krijgen." Een brede glimlach lag om haar lippen. "Ik heb nog één vraag, hoe hebben jullie elkaar ontmoet?" Het was een vraag die naar voren was gekomen toen Sal had gezegd dat hij hiernaartoe was verhuisd en dat weinig mensen van hem af wisten. Hoe kenden ze elkaar dan?

Inderdaad, een leeftijdsverschil van zeven jaar. Het was absurd, als je erover nadacht, maar in de vele huwelijks die je hier had, was het relatief gezien niet zo'n heel groot verschil. Een glimlach kwam rondom haar lippen, bij de vraag van haar vriendin. 'Ik was op de markt, om inkopen te doen. Zoals je weet houd ik het zakje met geld altijd onderin mijn mandje. Ik denk dat er toen toevallig een touwtje uithing of iets, want een dief stal het van me. Met mijn vele rokken en korset kon ik hem natuurlijk onmogelijk inhalen, dus riep ik om hulp. En wel, Liam was degene die de dief tegen de grond aan werkte en ik stond erop om hem te bedanken, dus ging hij met me mee naar huis, om een glas wijn te drinken.' Goed, de behoorlijk ingekorte versie van hun ontmoetingsverhaal.

Ze hoorde het verhaal aan waarna een brede glimlach op haar gezicht verscheen. "Wat lief Sal! " Ze was oprecht blij voor haar vriendin maar ergens voelde ze ook een steek van jaloezie. Sal had de liefde gevonden terwijl zij hier, met een gedwongen huaelijk zat en zo de rest van haar dagen moesst slijten. Liefde? Nee, daar was geen sprake van. " Nu mag je mij weer uithoren, maar weet dat ik heel blij voor je ben." De glimlach rond haar lippen was afgezwakt, waarschijnlijk door de jaloezie die ze voelde.