Making Friends

De buitenste zijden van het landgoed 'Desirae' ging bijna onopgemerkt over in het natuurgebied wat simpelweg niemandsland was. Ooit, waren er plannen geweest van een adellijke familie om ernaar toe te verhuizen, maar de plannen werden nooit waargemaakt. Ondanks dat was de natuur goed begaanbaar en heel soms waren er zelfs sporen van paarden te vinden. Paarden welke als rijdieren werden gebruikt natuurlijk. De wilde soort was allang verdreven. Het was dan ook nu, dat op de rand tussen deze twee gebieden opnieuw een rijdier te vinden was. Een prachtig lichtbruin dier welke zwarte manen had. Het halster om het hoofd van het dier was duidelijk duurder dan wat nodig zou moeten zijn, welke liet merken dat dit paard zou moeten behoren tot een rijke familie. En datgene was waar. Want bovenop het dier, zat een vrouw, - al zou je haar, op haar uiterlijk afgaand, nog steeds een meisje kunnen noemen - welke een dure zalmkleurige jurk droeg, versierd met witte kleine steentjes en andere vormen. Haar bruine haren waren opgestoken, waarboven op keurig netjes een hoedje met diverse veren was geplaatst. Haar handen welke de teugels vast hielden, waren in dezelfde zalmkleurige handschoenen gestoken. Al met al een geheel welke rijkdom uitstraalde. En dat had zij ook. Elisabeth de Desirae. Afgekort Eli. Ze was enig kind, en opgegroeid met de luxe die je zou kunnen verwachten. Al werd het nooit onder stoelen of banken gestoken dat haar vader, het liefste nog een zoon zou hebben om de naam in eer te houden. Maar desalniettemin had hij nooit minder gehouden van zijn dochter als dat hij van zijn zoon zou houden. Inmiddels was ze opgegroeid tot een leeftijd van 22 jaar, en maakte ze vaak lange ritten over het landgoed die haar familie rijk was. Maar ook daarbuiten, zoals ze nu van plan was.

Over het algemeen stond Sally bekend als iemand wie luisterde en deed wat er van haar werd verwacht. Je kon haar als iemand van Adel zien, aangezien ze haast eenzelfde opvoeding had gehad. Echter, zo nu en dan wilde Sally - wiens officiële naam Syrena is - iets anders. Dan wilde ze weg, zodat ze de etiquette voor even gedag kon zeggen. En dat waren de momenten dat zij de teugels van haar trouwe rijdier greep, om met deze naar de bossen te gaan. Haar trouwe rijdier had de naam Brego gekregen en was een prachtig roodbruin dier, met sterke benen, wie haar gemakkelijk overal naartoe wist te brengen.
En zo kwam het dat de jongedame op een dag in het zadel van Brego was geklommen, omdat ze even wilde ontsnappen van de vele verwachtingen. Begrijp haar alsjeblieft niet verkeerd, ze was blij met het leven dat ze had en wist hoeveel geluk ze had gehad. Haar vader was immers een rijke boekanier, een ontzettend belangrijke man in de handelswereld en had zijn vier kinderen, haar drie broers en zijzelf, een prachtige, zorgeloze jeugd kunnen schenken, waarin zij de mogelijkheid hadden te leren. Maar desondanks wilde de roodharige jongedame af en toe weg, zodat ze niet elke keer weer de schijn hoefde op te houden van het liefdevolle, gelukkige meisje. Immers, ze besefte heel goed dat ze niet eeuwig deze vrijheid had. Ze was achttien jaar oud, hoewel het in feite nog vrij jong was, en ze besefte dat ze binnen nu en een aantal jaar, een man moest hebben, zoals haar broers ook ieder een vrouw hadden. Ondanks dat ze slechts achttien jaar was, was ze behoorlijk volwassen voor haar leeftijd.
Maar goed, deze jongedame reed dus nu door een immens groot bos, op haar geliefde rijdier. Ze had niet de intentie ergens heen te gaan, ze zou immers altijd weer terugkomen naar haar thuishaven. Ze was een voorbeeldige dochter en wilde niet de goede en belangrijke reputatie van haar vader door het slijk halen, door zich te misdragen. Soms had ze gewoonweg even wat tijd voor zichzelf nodig, meer niet.

Misschien zou zij, de dochter van een rijke landheer beter moeten opletten voordat ze de grens overstak. Nooit wist je waar het gevaar zou kunnen liggen. Maar ze was een ervaren ruiter, en ze kende het gebied buiten het landgoed ook. Wat betekende, dat ze nooit eerder het gevaar had gezien, dus ze verwachtte simpelweg ook niet dat deze nu wel te vinden zou zijn. Ze spoorde het rijdier aan om wat sneller te gaan, waarna ze vervolgens algauw de veilige thuishaven achter haar liet. Ze verwachtte, over een paar uren hoogstens dat het diner pas geserveerd zou worden. Tot die tijd had ze alle ruimte, om nog een lange rit te maken. Het was niet zo, dat ze vanochtend gefrustreerd uit haar bed was gestapt en nu hoognodig de buitenlucht moest voelen. Nee, als een dame van adel, had je - naast wachten wanneer je uitgehuwelijkt werd - weinig te doen. Het eeuwige studeren, lezen, borduren, jurken kopen, ging zelfs Elisabeth, op het laatst vervelen. Het was simpelweg een manier om de tijd te doden. Ze liet haar paard halt houden, waarna ze heel even op zijn hals klopte om vervolgens af te stijgen. Ze bond de teugels vast aan een dichtstbijzijnde boom, om vervolgens naar bloemen te lopen die er niet ver vandaan stonden. Ze had een grote voorliefde voor de wilde bloemen die te vinden waren. En als ze al een paar bloemen in haar kamer liet staan, waren het vaak diegene die ze hier vandaan haalde.

Ze was vaker in dit gebied, zij het misschien op sommige dagen tegen de waarschuwingen van haar vader in. Haar vader was een voorzichtig man, wilde zeker zijn dochter beschermen voor al het kwade dat in de buitenwereld aanwezig was. Maar Sally was nieuwsgierig en bovenal leergierig. Ze wilde deze gevaren leren kennen, zodat ze zelf kon bepalen of ze voor haar een gevaar vormden. Daardoor gebeurde het zo nu en dan, dat ze tegen de woorden van haar vader in ging, zonder zijn weten. Vandaag was echter niet zo'n dag. Ze had simpelweg aangekondigd dat ze ging rijden met Brego en had beloofd op tijd weer thuis te zijn. Haar moeder, wie had zitten borduren, was overeind gekomen en had een cape voor haar gehaald, met de woorden dat het misschien nog wat fris kon zijn. Haar vader had haar laten beloven dat ze zou oppassen en geen gevaar zou opzoeken. Sally was niet van plan geweest om enig gevaar op te zoeken, dus ze had hem op het hart gedrukt dat niet te doen.
Sally was op haar hoede, zeker in dit bos. Het was behoorlijk groot en ondanks dat Sally vermoedde dat ze niet zou verdwalen, betwijfelde ze of ze ook maar een kwart wist, van wat zich in het bos schuil hield. Ze hield uiteindelijk in, toen ze geluiden dacht te horen en liet Brego van een drafje, naar simpelweg lopen overgaan. Uiteindelijk hield ze halt, toen ze aan ander paard zag en een eindje verderop een jongedame. 'Goedendag,' begroette ze de jongedame, ook al stond deze met haar rug naar Sally toe. Ze steeg af, klopte Brego even op de hals en hield de teugels van haar rijdier in haar hand geklemd.

Ze had wel gehoord, hoe haar paard, Sienna wat onrustig begon te bewegen. Maar dat deed ze eveneens wanneer er een eekhoorn te dicht bij haar kwam voor haar gevoel, dus alsnog had Elisabeth verder geen aandacht eraan besteed. Maar toen ze een stem hoorde die haar begroette, overnam het gevoel van schrik haar voor een moment. Al gauw was de schok verdwenen, en draaide ze om naar diegene die haar had begroet. Een vrouw, welke net zoals haar van haar paard was afgestegen. Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen. "Goedendag." Ze veegde de enkele vuiltjes die ze op haar jurk had gekregen met haar vrije hand eraf, terwijl ze in haar andere hand een klein bosje met geplukte bloemen hield. Ze had niet verwacht mensen hier te vinden, laat staan een vrouw die net zoals haar, alleen in dit natuurgebied was. Zou deze vrouw, überhaupt wel weten dat ze dichtbij het landgoed van haar vader was? Ze betwijfelde het. Maar ze zou de roodharige vrouw er niet op duiden. Want zo strikt was ze zelf immers ook niet met de regels welk deel natuur je wel en niet mocht betreden.

'Sorry, liet ik je schrikken?' vroeg Sally verontschuldigend. Het was logisch dat iemand schrok, als diegene ineens toegesproken werd, terwijl diegene niemand verwacht had. De jongedame voor haar kende ze wel van gezicht, besefte ze, maar een naam die hier bij hoorde, zou ze zo gauw niet weten. Namen waren niet haar sterkste kant. Voorzichtig trok ze Brego iets dichterbij, welke erg graag naar het paard van de andere jongedame wilde gaan. 'Rustig, Brego,' suste ze het dier, dat wat onrustig bewoog. 'Mijn naam is Syrena Evelynn Carter, maar ik zou het waarderen als je me Sally noemt,' stelde ze zichzelf voor, terwijl ze over de hals van Brego streek. Ze glimlachte, bekeek de jongedame. Ze had een vriendelijke uitstraling, eentje die Sally waardeerde en Sally had niet het idee dat deze jongedame haar ineens uit zou jouwen, om te zeggen dat ze op een terrein was dat niet van haar was - wat mogelijk zo zou kunnen zijn. Sally was zich niet bewust van alle duidelijke grenzen en het gebeurde nog wel eens dat ze deze overschreed.

Ze schudde licht haar hoofd toen haar werd gevraagd of ze was geschrokken. "Een klein beetje maar, het maakt niet uit." Ze zag hoe haar paard, net zoals die van de vrouw redelijk onrustig werd, waarna ze de bloemen al gauw in een van de zadeltassen stopte om vervolgens Sienna opnieuw over haar hals te wrijven en wat te zeggen. Ze hoorde hoe de naam werd verteld, waarna ze de roodharige vrouw weer aankeek. De glimach rond haar lippen werden breder, waarna ze heel even door haar knieen zakte om een buiging te maken. "Het is fijn je te ontmoeten Sally, mijn naam is Elisabeth Lavinia Isabella de Desirae. Maar mij mag je gewoon Elisabeth noemen." Ze had wel meerdere namen, maar ze ging Sally niet vervelen met de vele namen die zij rijk was. Ze kon prima overweg met Elisabeth.

Sally keek de jongedame aan en begon te lachen toen Elisabeth concludeerde dat ze ook gewoon met Elisabeth mocht worden aangesproken. 'Aangenaam, Elisabeth en je wilt niet weten hoe blij ik ben dat ik je gewoon Elisabeth mag noemen. Ik vrees dat al je andere namen niet in mijn geheugen zullen blijven. Niet persoonlijk, maar ik vrees dat mijn geheugen een hekel heeft aan veel namen.' Ze keek naar Brego, wie onrustig bewoog en nogmaals streek ze liefdevol over de hals van het dier, waarna ze in beweging kwam, zodat het dier kon laten zien wat hij wilde. Resoluut liep het dier op de merrie van Elisabeth af, snuffelde aan het dier en Sally kon een glimlach niet onderdrukken. 'Iets zegt me dat Brego je merrie wel kan waarderen,' sprak ze, een hint van amuse in haar stem. 'Kom je hier vaker?' vroeg ze uiteindelijk.

Ze begon eveneens te lachen toen ze hoorde wat Sally zei. "Dat is best begrijpelijk Sally, de meeste tweede en derde namen van mensen blijven ook lang niet in mijn geheugen." Nog steeds met een geamuseerde glimlach rond haar lippen, zag ze hoe het paard van Sally rustig naar haar paard, Sienna liep. Opnieuw ontsnapte een kleine lach haar lippen. "Ik geloof dat Sienna hem ook wel kan waarderen." nogmaals streek ze met haar hand over de hals van het dier, om vervolgens Sally aan te kijken. "Ja, het landgoed van mijn vader is hier dichtbij, dus vaak ga ik er niet buiten wanneer ik een buitenrit maak. En jij?" Ze vond het fijn met Sally te praten, welke niet geschrokken achteruit was gedeinsd toen ze haar adellijke naam hoorde. Het praten ging makkelijk, en het was net alsof ze altijd al vriendinnen waren.