Forget them not

Celestine liep de bloementuin in en voelde ze zich voor even weer als het meisje van voor de verloving. Vrolijk, opgewekt en een tikkeltje naïef. Ze keek om naar Darren, maar toen ze de blik in zijn ogen en de uitdrukking op zijn gezicht zag, verdween haar glimlach. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, wat kon je zeggen als je verloofde ontzettend nors voor zich uit keek? Ze liep terug naar Darren en vouwde haar handen ineen voor haar buik. "Gaat het, Milord?" vroeg ze en ze keek omhoog naar hem, ze had er een hekel aan dat ze zo veel kleiner was dan haar verloofde, ze kon het niet gewoon aankijken, ze moest naar hem opkijken.

Hij keek toe hoe haar glimlach verdween, iets wat waarschijnlijk door hem kwam. Hij glimlachte immers niet. Hij was verre van blij en gelukkig, toch wist hij een glimlach op zijn gezicht te zetten. Alleen om haar gerust te stellen. Met gemengde gevoelens stapte hij naar buiten en sloot hij de deur. Zijn herinneringen kwamen weer terug, voelden goed maar vreselijk tegelijkertijd, als wijn en gif, liefde en haat.
De glimlach bleef op zijn gezicht staan maar deze was niet gemeend. Bijna niks kon nog een lach uit hem krijgen in dit huis en toch was het de enige plek waar hij wilde zijn. Hij wilde weg maar hij wilde ook blijven.
Uiteindelijk besloot hij te doen alsof hij niet wist waarom haar glimlach was verdwenen, alsof hij nooit zo nors had gekeken. 'Is er iets?'

Celestine schudde haar hoofd. "Nee, er is niets." antwoordde ze en ze liep tussen de bloemen door op de daarvoor bedoelde paden. Bij een enkele hurkte ze neer en rook ze aan een bloem. Voor zover dit mogelijk was althans, doordat ze niet echt kon buigen, aangezien haar korset die beweging belemmerde. "Ze ruiken heerlijk, Milord." zei ze en ze keek Darren aan, de geforceerde glimlach was duidelijk te zien, maar het was niet aan haar er iets van te zeggen.

Hij keek naar haar, volgde haar bewegingen, zag hoe ze aan de bloemen rook. Blijkbaar vond ze het niet erg om hier te zijn en wie was hij om ook dit van haar weg te nemen? Ze raakte haar vrijheid al kwijt, hij kon haar toch niet dwingen om uit de tuinen te blijven? Van hem mocht ze hier zo vaak zijn als ze maar wilde, zo lang hij maar niet mee hoefde. Hij was geen bloemenliefhebber. Niet meer in ieder geval, al kon hij zich nauwelijks nog herinneren dat hij ze mooi had gevonden. Hij wist alleen nog dat zijn moeder hem had laten zien hoe mooi ze waren. Ze had hem verteld over alles dat er te leren viel over de planten in deze tuin.
'Ja,' antwoordde hij afwezig. De gedachten aan zijn ouders brachten deze toon in zijn stem, afwezig, alsof hij ergens was waar het beter was.

Celestine richtte zich weer tot Darren. "Wilt u misschien terug naar de theeruimte, ik denk dat ze wel klaar zijn inmiddels." Ze wilde niet perse weg, maar ze zag aan zijn blik dat hij dat wel wilde. Ze ging weer rechtop staan en keek naar haar met modderbesmeurde jurk, ja, haar moeder zou een beroerte krijgen. Ach, het maakte haar niet uit, het was maar een jurk, ze had er meer dan ze kon dragen - waaronder enkele die ze nooit zou wíllen dragen. "En een kopje thee zou ik wel lusten."