Forget them not

Sommige mensen zouden deze dag prachtig noemen. Een perfecte dag om te gaan wandelen, een prachtige dag om buiten te zijn. Voor Darren maakte het niet uit of de zon scheen of dat de lucht helderblauw was. Vandaag was een dag waarop hij met alle liefde zou verdwijnen. Gewoon voor een dag, hij genoot te veel van het leven om langer dan dat te verdwijnen. Toch was zijn leven nu niet bepaald om van te genieten. Hem was het drinken van alcohol verboden, een regel die hij hoogstwaarschijnlijk zou breken. Toch kon hij de wonden van de vorige keer nog voelen. De enige manier waarop hij iets af kon leren, geweld. Het was alsof geen andere manier bij hem werkte. Protesteren had geen zin, ze zouden hem verstoten. En wat zou er dan nog van hem overblijven? Verbannen, arm, verslaafd. Hij zou niks meer over hebben en om zonder de dingen te leven waar hij zo van genoot leek onmogelijk. Nee, dan liever op deze manier gestraft worden. Corrigerende tikken van vroeger waren uit de hand gelopen.
Toch was vandaag geen dag om aan fysieke pijn te denken. Nee, vandaag was een speciale dag en dat niet op een positieve manier. Twaalf jaren waren verstreken, twaalf pijnlijke jaren. En hij wist het maar zes jaar. Zes jaar lang had hij gedacht dat ze gewoon verdwenen waren, dat ze terug zouden komen. Maar nee, ze lagen hier al twaalf jaren onder de eik. De plaats waar ze elkaar hadden ontmoet. Ze waren uitgehuwelijkt, net zoals hij maar bij hun was het liefde op het eerste gezicht. Ze hadden een perfect leven gehad en even had hij de valse hoop gehad dat hij hetzelfde zou meemaken. Toch was het leven voor hem een leugen.
Hij liep tussen de bomen door, liet zijn voetstappen achter in de modder. Elke stap die hij achterliet voelde als een marteling, alsof iemand zijn hart doorboorde met een dolk. Bij elke stap vermenigvuldigde deze pijn zich. Hij kon dit pad blindelings volgen, zonder ook maar een enkele boom te raken. Het was in zijn geheugen gegrift. Als de rimpels in een verouderend gezicht.
Het was alsof het geen jaren geleden was maar enkele dagen. Hij liep hier, verveeld, op zoek naar iets om te doen. Nietsvermoedend sloop hij tussen de bomen door, vluchtend voor zijn oom en tante, mensen die hij geen familie meer durfde te noemen. En daar vond hij de steen. "Ter nagedachtenis van Christoph Quentin Mcmahon en Ariana Maria McMahon - Delaroux." Ook nu las hij deze woorden terwijl hij zich voor de steen op zijn knieën liet vallen. Hij veegde het mos en de bladeren van het witte marmer maar hun sporen konden niet uitgewist worden. Hij sloot zijn ogen in de hoop de pijn en het verdriet in te kunnen houden. Zelfs zonder ernaar te kijken kon hij de letters lezen. Hij haalde een enkele keer diep adem, liet deze weer gaan met de wind. Hoopte zo ook zijn verdriet te laten gaan. Toch bleef deze, zou deze nooit verdwijnen. Het was nog vaster dan een huwelijk. Tot de dood hem en zijn verdriet zou scheiden. Tot dan zou hij er aan vast zitten.

Celestine was door haar ouders naar buiten gestuurd, 'om kennis te maken met haar aanstaande'. Het woord alleen al deed haar bijna kotsen, maar zoals ze van haar moeder had geleerd toverde ze een glimlach op haar gezicht en liep het pad af, wat duidelijk meer dan eens belopen werd, aangezien het gras lichtelijk was weg gesleten. Haar moeder zou haar levend villen voor het kant aan de onderkant van haar rode jurk, dat bruinig werd van de modder en haar witte schoentjes die meer leken op die van een vijf-jarige die veel aan touwtje springen deed. Ze volgde het paadje dat gemaakt was in het gras en haar leidde tot iemand op zijn knieën. Ze hield zich stil, ze naam aan dat hij aan het bidden was en als Christelijk opgevoed meisje stoorde ze de persoon dus niet. In plaats daarvan nam ze de omgeving in zich op.

Hij zag niks maar hoorde dat er iemand aankwam, een vrouw aan het overvloedige geritsel te horen wat alleen maar van een jurk zou kunnen komen. Hij hoorde dat er iemand was gekomen om de serene rust en stilte te verstoren. Hij haalde zijn hand van de grafsteen af balde deze een enkele keer tot een vuist maar liet deze al snel weer gaan. Hij kon niet boos worden, niet hier, niet op de grond waar zijn ouders in lagen. Waarschijnlijk was ze onwetend, had ze geen reden om hier te zijn. Ze had het niet kunnen weten als ze niet bij de familie McMahon hoorde. Maar nu zou ze er snel genoeg achterkomen.
Hij opende zijn ogen, stond op en draaide zich om. Al snel bleek zijn ruwe gok waar. Het was een vrouw, een Jonge vrouw. Zou dit haar zijn? Zou deze jonge vrouw zijn aanstaande zijn? Zijn verdriet was nauwelijks nog van zijn gezicht af te lezen. Misschien zou ze het alleen kunnen merken aan de trieste blik die in zijn ogen was blijven hangen. 'Mag ik U vragen waarom U zich hier bevindt?' In zijn stem was vreemd genoeg geen emotie te vinden terwijl dat juist het gevoeligste was voor verdriet. Misschien was zijn stem alleen gemaakt voor woede, wie zou het weten? Zelfs nu wist hij nog het woord U uit te kunnen spreken, iets wat hem jaren geleden was aangeleerd. Spreek mensen aan met U als je weet dat ze over genoeg geld bezitten om dat waardig te zijn. Zij, zij zag er niet arm uit. Ze behoorde nog eerder tot de adel of rijke kooplieden.

Celestine keek de jongeman aan, hij was ouder dan zijzelf, maar niet meer dan vier of vijf jaar. Dat was tenminste beter dan een oude bok. Maar het maakte haar niet gelukkig. "Ik.. Ik moest u zoeken van mijn ouders en uw oom en tante, milord." antwoordde ze en ze richtte haar blik op haar tengere vingers, bedoeld om de harp te bespelen, niet om de ring van een onbekende te dragen. "Ik ben Celestine Bordeaux." voegde ze er aan toe, ze had met moeite het verdriet weggeslikt voordat ze sprak, hij hoefde niet te weten hoe ellendig ze zich voelde, het zou hem daarnaast vrij weinig uit maken, was haar aanname. Volgens haar moeder had het haar vader ook weinig uitgemaakt en waren alle mannen zo, dat had ze aangenomen en haar gevoelens werden eigenlijk dan ook niet met mannen gedeeld. Een enkele mannelijke bediende die haar liet weten als het ontbijt klaar was moest een eens ontgelden, maar meestal waren het Mary of Elisabeth die haar moesten aanhoren.

Hij werd dus gezocht en blijkbaar door niemand minder dan zijn aanstaande genaamd Celestine. Hij had haar naam meer dan eens gehoord maar het was altijd fijn om te weten bij welke persoon deze hoorde. Je wist maar nooit of je tegen de verkeerde stond te praten. 'Wel, Celestine. Aangenaam kennis te maken.' Weer was er nauwelijks emotie in zijn stem te herkennen. Iets waar hij beter in getraind was dan in zijn gezichtsuitdrukkingen in de plooi te houden, toch leek ook deze neutraal. 'Ik ben Darren McMahon.' Het duurde niet lang voor er een geforceerde glimlach op zijn gezicht verscheen.
Hij had geen idee wat hij moest zeggen, hij wist niet eens dat ze hem zou volgen. Hij had gehoopt dat hij deze dag hier rustig kon doorbrengen en later de toorn van zijn voogden over zich uitgeroepen kreeg. Hij durfde ze niet eens meer familie te noemen. Die titel verdienden ze niet, niet meer in ieder geval.
Hij keek haar aan, ze was jonger dan hij verwacht had. Om eerlijk te zijn had hij gedacht dat ze misschien een paar jaar ouder zou zijn. Ach, het maakte niet uit. Ze werd zijn vrouw, of ze het nou wilde of niet. Hij zelf had er geen problemen mee, hij was degene die zijn vrijheid behield als man. Zij was degene die er de grootste problemen mee zou krijgen.

Celestine glimlachte even, een geforceerde glimlach, maar het was iets. Ze had haar handen op haar buik gevouwen en keek naar de grond, of eigenlijk naar de onderkant van haar jurk, die door de modder bruin was geworden, ze wist zeker dat haar moeder woedend zou zijn, maar het maakte haar vrij weinig uit. Ze zou liever de straf van jurken passen en meer jurken passen ondergaan dan vrolijk zijn. Ze kende hem niet, ze wilde niet met hem trouwen, maar haar ouders wilden het en zij had geen inbreng. Ze wilde haar ouders absoluut niet teleurstellen, maar erg zin had ze ook niet om haar tijd van boeken, muziek en dans op te geven. Dat leventje vond ze wel prettig. "Wil je misschien een stukje wandelen?" stelde ze voor, nadat ze haar hoofd weer had opgeheft.

De drang om terug te gaan voelde hij niet. Hij was nooit buiten maar nu voelde het als een baken van veiligheid. Bescherming tegen vragen en confrontaties. Hij wist al wat hem verteld zou worden, wat ze hem zouden vragen. Hij wist dat ze momenteel bezig waren met de bruiloftsplannen, dat ze aan het bedenken waren hoe groot het verlovingsfeest zou worden. Hij luisterde maar half naar wat ze zei. 'Graag.' Hij had nauwelijks geluisterd maar bleek toch te kunnen antwoorden al wist hij nu niet helemaal waar ze het over had gehad. Hij had alleen iets gehoord over wandelen, had eigenlijk niet eens het hele woord gehoord. Toch ging hij ervanuit dat ze dat bedoelde. Hij kon zo snel niet iets anders bedenken. De geforceerde glimlach stond nog steeds op zijn gezicht, iets minder. Dat wel.

Celestine knikte even en veegde een krul uit haar gezicht die was losgeraakt uit haar vlechtwerk. Aangezien ze toch zouden trouwen, zou het waarschijnlijk niet verkeerd zijn haar aanstaande beter te leren kennen. Ze beet kort op de binnenkant van haar wang. De gedachte aan haar ouders die zaten te praten met zijn oom en tante over de bruiloft, het verlovingsfeest en al die dingen die ermee te maken hadden, maakte haar duizelig, dat haar korset haar grotendeels de adem benam hielp daar ook niet bij, maar daar was ze aan gewend. Ze was echter niet gewend om van haar vrijheid benomen te worden. Ze kon er niet eens iets aan doen. Ze werd verplicht, haar ouders vertelden haar wat te doen, ookal mocht ze van hen dansen, lezen, muziek maken, of deze persoon dat zou toestaan, was afwachten.

Hij keek heel even naar haar kledij en raakte verbaasd over hoe snel zij zich had kunnen voortbewegen. Hoe snel zij hem was gevolgd. Was zo iets niet onmogelijk in een jurk als deze? Een korset dat iemands adem wegnam, een rok die zou haken achter het minste takje dat uitstak. Het was bewonderenswaardig hoe zij hier kon lopen met deze jurk. Hij dacht aan hoe hij hier rondliep, in een simpel pak. Hij hield niet van tierlantijnen en ongemakkelijke kledij. Hij liep liever rond in iets waarin hij ook daadwerkelijk in kon bewegen.
Nu ze toch gingen wandelen moest er een richting worden gekozen en wie kende dit gebied beter dan iemand die zijn weg zelfs 's nachts hier kon vinden? Toch besloot hij een pad uit te kiezen dat leidde naar het landhuis om het haar makkelijk te maken. Natuurlijk wou hij haar niet zien ploeteren om vooruit te komen.
Langzaam maar zeker liep hij in de richting van het landhuis, een tempo dat zij makkelijk bij zou kunnen houden.

Celestine liep met hem mee, naast hem, maar op gepaste afstand. Ze streek de plooien in haar jurk glad, de wandeling op het pad had haar jurk overduidelijk geen goed gedaan, kreukels, moddervlekken. Het enige wat ontbrak was een scheur - dat wilde ze dan ook graag zo houden. Ze zuchtte. Ze zuchtte om zoveel redenen, haar jurk, haar schoenen, haar moeder, haar vader, de uithuwelijking. Nog veel meer. Ze keek opzij naar Darren. "Is er misschien iets dat ik over u moet weten, iets wat je als toekomstig echtgenote hoort te weten, Milord McMahon?" Vroeg ze, maar eigenlijk wilde ze meteen haar woorden inslikken, zoiets hoorde je niet te vragen.

'Niets waar u zich zorgen over hoeft te maken,' antwoordde hij. Natuurlijk waren er dingen die ze hoorde te weten, zoals het feit dat vrijwel iedereen om hem heen een ontzettende hekel aan hem had of het feit dat hij alcoholische dranken niet kon weerstaan. Ze zou er vanzelf wel achterkomen. Ze zou vanzelf wel horen dat er meer alcohol door zijn aderen stroomde dan bloed. Figuurlijk dan, anders lag hij nu al lang tussen zes plankjes. En aangezien hij hier nu rondliep, wel zo bleek als een lijk, zou dat onmogelijk zijn. Het duurde niet lang voor het landhuis verscheen en zo ook de aangrenzende hoofdstraat van het dorp. Toch leek hij nog niet te stoppen. Pas toen ze voor het huis stonden vertraagde zijn pas tot hij uiteindelijk stil stond. Weer verscheen er een geforceerde glimlach. Klein, dat wel.

Celestine hield haar pas in zodra hij dat ook deed. Ze hoorde haar schoenen op het knarsende grind en wendde haar blik even van hem af, waarin ze haar ogen dichtkneep. Vervloekte emoties ook, ze kwamen opwellen op de meest belachelijke momenten, zoals wanneer ze niet alleen was. Ze richtte haar blik weer op het gezicht van haar aanstaande. Ze was minstens een kop kleiner dan hij en dat hij breed was en zij erg tenger, hielp niet in het feit dat ze ergens een vreselijke angst voor hem voelde. Maar dat had ze altijd al gehad bij mannen.

Hij draaide zich met zijn rug naar Celestine toe en greep de metalen klopper vast. Heel even raakten zijn vingers het ruwe hout van de deur. Het geheel zag er niet erg uitnodigend uit, al zag dit eruit als een perfect landhuis voor Darren. Hij was zelf ook niet bepaald uitnodigend. Drie keer sloeg hij met het metaal tegen de muur en het duurde niet lang voor de deuren openden en er zo een iets uitnodigendere gang verscheen. Het witte marmer op de vloer glansde in het licht en de donkerrode loper leek het een chique sfeer te geven. Ook de prachtige schilderijen gaven het een huiselijke sfeer. Hij wist dat een bediende de deur had geopend maar keurde deze geen blik waardig. In plaats daarvan richtte hij zich op Celestine. 'Kom binnen,' zei hij met een uitnodigende glimlach op zijn gezicht.

Celestine stapte met een kleine glimlach over de drempel heen en gaf een vriendelijk knikje in de richting van de bediende. Normaal deed ze dat niet in het bijzijn van anderen, maar het was wel een gewoonte geworden. Ze beet dan ook op haar onderlip toen ze zich realiseerde dat ze bij haar aanstaande stond, dat ze niet alleen was. Ze vouwde haar handen weer op haar buik, alsof ze iets beschermde, maar het was eigenlijk omdat ze dat de meest aangename positie vond als ze stond, met het strakke korset om haar bovenlijf.

Hij keek naar hoe ze naar de bediende knikte. Daar moest dus nodig eens wat aan gedaan worden. Hoe haalde ze het in haar hoofd om zich zo tegen een bediende te gedragen. Ze hadden geen rechten. Ze hoorden te gehoorzamen zonder dank. Ze moesten blij zijn dat ze te eten kregen, ze hoorden niet bedankt te worden. Uiteindelijk wierp hij de bediende toch een blik toe, een blik die vertelde dat hij maar beter kon verdwijnen. Vervolgens ging zijn blik met een geforceerde glimlach naar Celestine toe. 'Laat me je iets duidelijk maken. Het is niet de bedoeling dat je zo doet tegen het personeel. Ik waarschuw je maar want er zijn meer dan genoeg mensen die het niet op prijs zullen stellen.' Om eerlijk te zijn waarschuwde hij haar eerder voor hemzelf dan dat hij haar waarschuwde voor anderen. Nee, hij stelde dit totaal niet op prijs. Zo hoorde je niet te doen tegen het mindere volk.

Celestine knikte even en keek met een schaamtevolle blik naar haar voeten, of waardie zouden zitten als haar vies geworden jurk niet in de weg zou zitten. Ze keek dus naar de vieze rand van haar jurk. "Sorry.." Alle vreugde was verdwenen uit haar eens zo vrolijke stem. Ze bedacht zich dat ze op die manier Mary niet meer zou kunnen spreken en dat voelde als een steek in har hart, maar dat was iets wat ze had kunnen weten. Haar ouders hadden het er ook ingehamerd dat ze onder hun stand waren? Maar Mary was voor har de moeder die ze nooit had gehad en dus spraken ze elkaar eens per week als haar ouders weer eens weg waren. Ze keek de man voor zich met een verontschuldigende blik aan. Haar ogen waren waterig, maar ze liet niet toe dat het water eruit zou vloeien. Ze was dan een vrouw, zwakte tonen kon niet. "Het zal niet meer gebeuren."

'Mooizo,' zei hij toen ze hem vertelde dat het niet meer zou gebeuren. 'Het is voor je eigen bestwil.' Het waren dezelfde woorden die hij elf jaren geleden te horen had gekregen. Het zou voor zijn eigen bestwil zijn. Hij had geen moment aan de woorden getwijfeld, zelfs als hij er niet naar luisterde werd het hem er zodanig ingehamerd dat hij hetzelfde als zijn oom en tante begon te geloven. Misschien was het wel erger dan bij hun. Toch twijfelde hij nog steeds niet aan deze manier van omgaan.
Hij zag de waterige blik in haar ogen maar negeerde deze, liep verder door de gangen van het landhuis. Vele schilderijen werden gepasseerd, de ene mooier dan de anderen. Schilderijen van Schotse en Engelse landschappen kwamen eerst. Niet veel later sloeg hij een gang in met portretten van zijn voorouders. Het was om eerlijk te zijn geen gang waar je graag door liep maar Darren stoorde zich er niet aan. De portretten die je aan leken te kijken waren voor hem niks meer dan herinneringen. Herinneringen aan verhalen, herinneringen van zijn ouders en grootouders. Hij stopte bij de laatsten, de schilderijen van zijn ouders, en keek even naar beide portretten. Al leken de schilderijen zo echt, voor hem waren dezen onwerkelijk. Hij kon zich niet voorstellen dat dit zijn ouders waren met de norse blikken op hun gezichten. Hij kon ze zich alleen maar herinneren met een brede glimlach op hun gezichten.

Celestine volgde hem zwijgzaam, naar naar de schilderijen en portretten. Zij hadden thuis vooral schilderijen en portretten van hun gezin en van haar grootouders, de generaties daarvoor hadden niet of nauwelijks schilderijen laten maken, omdat ze het toen nog niet breed hadden, maar nu waren haar ouders rijker dan een deel van de adel - een klein deel, maar het was iets. Ze keek naar het schilderij waar Darren langer bij bleef staan. "Zijn dat je.. Ouders?" vroeg ze aarzelend, ze had zijn oom en tante gezien en kon de conclusie trekken dat zij het niet waren, en omdat het schilderij recenter was dan de rest, ging ze daar van uit.

Hij knikte, al voelde hij zijn hoofd nauwelijks bewegen. Woorden werden niet uitgesproken, leek hij niet te kunnen. Hij leek geen stap te kunnen verzetten, leek aan de grond vastgenageld te zijn. 'Twaalf jaar geleden,' was het enige dat hij uit kon brengen op een fluistertoon. Alsof hij wilde dat niemand anders het kon horen. Normaal gesproken vermeed hij deze gang als er mensen bij waren, nu was hij toch weer de verkeerde gang ingelopen. Kwam het omdat het precies vandaag de dag was dat hij ze verloren had? Hij sloeg zijn ogen neer, draaide zich zonder woorden weer om en liep verder. Weg van de gang vol portretten, weg van alle goede en slechte herinneringen.

Celestine zei niets, deed niets. Het enige wat ze deed was lopen, achter hem aan. Ze liep naast hem, maar als ze zou in het dorp zouden lopen zou het net lijken alsof ze bij toeval hetzelfde tempo hadden, zo veel ruimte zo er tussen hen. "Het spijt me dat ik er over begon, Milord." Zei ze nog, zonder hem aan te kijken. Ze had het vermoeden dat haar ouders en zijn oom en tante hier ergens in de buurt moesten zitten, aangezien ze vier deftige stemmen hoorde en bediendes praatten niet zo.

'Maak je geen zorgen, je had het niet kunnen weten,' zei hij terwijl hij zijn gezicht naar haar toe draaide met een kleine glimlach op zijn gezicht, hopend dat deze geruststellend overkwam. Toch was Darren niet bepaald de persoon om iemand gerust te stellen. Als hij zichzelf al niet rustig kon houden was het al onmogelijk om dat voor een ander te doen. Niet veel later kwamen ze aan bij het einde van de gang waar zich aan hun rechterhand de ruimte bevond waar zijn oom en tante thee dronken met de ouders van Celestine. Er was geen deur in de muur, de ruimte was open.

Celestine knikte, ze had het niet kunnen weten, daar had hij gelijk in. Ze zag haar ouders zitten met de voogden van Darren. Haar moeder wierp haar een blik toe die niets meer betekende dan 'weg, we zijn nog niet klaar', gevolgd door een woedende toen ze de staat van haar jurk zag. "Milord, heeft u ook een bloementuin?" Nog een van Celestines passies; bloemen. Ze rook altijd naar rozen en in haar kamer stond een bos geurende lavendel. Haar kleren werden gedoopt in rozenwater voor het te drogen werd gehangen en haar haren werden gedrenkt in een kom kersenbloesemextrakt. Je kon dus wel zeggen dat ze dol was op bloemen. Niet zoals ze dol was op harp spelen. Ze vond ze mooi en rook er graag naar. Op die manier hield ze van bloemen.

Natuurlijk had Darren gemerkt dat ze naar bloemen rook, met name rozen. Om deze reden verbaasde het hem niet waarom ze naar een bloementuin vroeg. Toch was hij niet niet blij mee, sinds hij erachter was gekomen dat zijn ouders waren vermoord kwam hij nauwelijks in de bloementuin. Het was de plaats waar zijn moeder thee had gedronken op zonnige lentedagen, de plaats waar zijn vader haar altijd moest zoeken. Nee, hij was er niet blij mee dat ze ernaar vroeg maar toch leek hij niet te kunnen weigeren. Deze keer niet.
'Maar natuurlijk,' antwoordde hij terwijl hij de ruimte waar thee werd gedronken de rug toekeerde en een andere gang insloeg. Het zou niet lang duren voor ze er zouden zijn, ze deur naar de bloementuin was dichtbij.

Celestines gezicht klaarde op. 'Maar natuurlijk' meer was niet nodig om haar dag goed te maken. Ze liep met een luchtige pas achter hem aan, haar passen waren eerst traag en nors geweest, nu daarentegen waren ze vederlicht. De tegenzin was weg. Ze keek in de gang om zich heen, ineens was alles in een ander licht gesteld, kleuren leken levendiger en het gangpad leek lichter. Hoewel dit waarschijnlijk slechts haar verbeelding was. Het maakte haar niet uit, het ging erom dat er bloemen waren, die haar verbeelding al bijna kon ruiken.

Terwijl haar tegenzin verdween, werd die van hem groter. Hij wilde niet naar de bloementuin, wilde niet naar de plaats die hem zoveel aan zijn moeder deed denken. Niet op een dag als deze, nooit. Hij keek naar haar opgeklaarde gezicht maar zei of deed verder niets terwijl hij liep. Hij draaide zijn hoofd weer weg, sloeg een andere gang in. Voor hem leken de gangen steeds grauwer te worden in plaats dat ze zo licht werden als bij haar. Ze leken steeds donkerder te worden, iets waar hij nauwelijks aandacht aan besteedde. Hij kon hier zelfs blind zijn weg vinden, dus waarom zou hij letten op deze duisternis?
Niet veel later kwamen ze bij nog een deur aan en opende hij deze. Al snel kwam de tuin in zicht maar de prachtige kleuren en geuren lieten hem geen glimlach tonen. In plaats van dat hield hij de deur open zodat Celsetine voor hem naar buiten kon lopen.