Breake of Drawn.

Celestines adem stokte in haar keel. Ze haalde haar schouders op. "Ik heb hem nog nooit gezien." antwoordde ze en ze liep rustig door. "En wat maakt het uit, als zou hij de grootste klootzak ter wereld, ik heb geen keus. Al zou Milord McMahon me elke dag verrot slaan na het huwelijk, ik kan er niets aan doen. Dus ik hoop maar dat het meevalt." voegde ze toe aan haar 'verhaaltje'.

Liam keek opzij naar Celestine. Hij kon het zich niet voorstellen hoe het voelde om uitgehuwlijkt te worden. Als man kon je er nog veranderingen in aanbrengen, maar als vrouw moest je de keuze van je ouders respecteren. 'Klinkt lastig.' Stelde hij vast, en hij liep verder.

Celestine haalde haar schouders op. "Het is niet lastig, het is vrouwelijkheid." Ze keek naar de rand van haar jurk, gelukkig was die nog schoon, ondanks dat deze gebroken wit was, maar dat maakte niet uit. Wat uitmaakte was dat het schoon was en er geen vier uur jurken passen bij kwamen, maar waar het eigenlijk om ging, dat ze absoluut geen zin had om te trouwen.

'Misschien valt het allemaal wel mee.' Zei hij. Hij vertelde er niet bij dat ze geen oordeel moest veilen over iemand die ze nog nooit eerder gezien had, maar aangezien hij Celestine amper kende was het niet aan hem om haar hierop te wijzen. Het was een lastig pakket, maar het was normaal. Liam wist niet beter. Meisjes werden uitgehuwlijkt, en daar moesten ze zich dan maar bij neerleggen.

Celestine keek opzij naar Liam en stopte met lopen. "Misschien valt het allemaal wel mee?" In haar stem weerklonk een spottende ondertoon. "Het valt niet mee, want ik heb geen keus, ik heb niets in mijn leven kunnen kiezen, ik kan niet kiezen wat ik doe, wat ik draag, ik kan niet kiezen wie ik trouw, dus nee, het valt niet allemaal mee, jij hebt vrijheid, jij kan vanalles doen. Waarom? Omdat je een man bent. Die keuzes heb ik niet." Het hoefde niet lang te duren voordat ze in tranen zou uitbarsten, dus dat het donker was, was een fijne bijkomstigheid.

Liam keek haar iet wat ontdaan aan. 'Nee, ik kan er wat aan doen dat ik een man ben, moet je mij niet verwijten.' Sneerde hij terug. Hij zag dat het meisje op het punt om in huilen uit te barsten stond. Althans, dat dacht hij. Het was te donker om goed te kunnen zien. Ergens voelde hij zich iets schuldig, maar hij was niet van mening dat hij iets verkeerds gezegd had. 'Ik probeer alleen te helpen.'

Celestine schudde haar hoofd en stapte voor hem uit, zo snel als haar schoenen en korset haar toelieten. "Je helpt niet, je laat me verdomme huilen." Ze veegde een traan van haar wang en liep met hetzelfde tempo door. Toen ze zich realiseerde dat ze had gescholden zei ze in haar hoofd een schietgebedje, waarbij ze stilstond en daarna weer doorliep. Ze wilde aan de ene kant niet meer bij hem lopen, maar alleen lopen beangstigde haar wel, maar toch liep ze door. Als hij het nodig vond liep hij maar mee.

Liam stopte abrupt met lopen, en keek hoe Celestine woest wegliep. Hij hielp haar niet, hij liet haar huilen? Waar sloeg dat nou weer op. Nog een van de redenen waarom hij nog steeds single was, hij begreep niks van vrouwen. Toch wou hij het meisje niet alleen door het donker laten lopen. Hij liep achter haar aan, met een versnelde pas. 'Dat is niet mijn bedoeling geweest, Mylady.'

Celestine draaide zich abrupt om, waarbij het rode lint weer uit haar haren viel, maar het kon haar weinig schelen. Dat was niet haar grootste zorg. "Als dat niet zo is, waarom doe je het dan?" Ze veegde met een ruw gebaar een traan af aan de ruwe stof van gaar mouw, die toch wel lichtelijk schuurde langs haar bleke wang. Ze liep niet meer, ze wist dat ze geen pas kon verzetten of haar benen zouden pudding lijken. "Waarom dan Milord?" haar stem was niet langer fel, maar klonk niet-begrijpend. Ze zou waarschijnlijk nooit iets van mannen snappen, maar goed.

'Omdat het de realiteit is!' Ook Liam verhief zijn stem iets. 'Ik kan wel melodramatisch met je mee gaan zitten janken, maar daarmee komen we ook nergens. Of wel?' Het was niet zijn bedoeling om harteloos over te komen, maar soms deed de waarheid pijn. Toen de stem van het meisje niet meer zo fel, maar meer niet-begrijpend klonk, besloot hij om haar voorbeeld te volgen en zijn stem niet langer te verheffen. 'Omdat ik niet weet hoe het is om met iemand te zijn. Laat staan met iemand waar je niet bij wil zijn.' Sprak hij nu, rustig.

Celestine beet op haar lip. Hij ga gelijk. Ze had haar jeugd gespendeerd met lezen, harp spelen en balletdansen, maar ze was nooit geconfronteerd met de realiteit van het vrouw zijn, ze had er totaal niet aan gedacht dat het over zou zijn zodra haar ouders een geschikte huwelijkskandidaat hadden gevonden. Ze sloeg haar ogen neer, waarbij twee tranen zich een weg over haar wangen baanden en daarna een nat plekje op haar jurk maakten.

Liam bukte en pakte het rode lint dat uit haar haar was gevallen van de grond. Hij stak zijn arm naar haar uit, zodat ze het lint aan kon pakken. 'Niet huilen, mylady. Het komt allemaal goed. Uiteindelijk. Probeer er de zonnige kant van in te zien, voor zover dat mogelijk is.' Sprak hij rustig. Hij nam initiatief door een paar stappen vooruit te zetten. Hij keek om naar het meisje en maakte met een hoofdgebaar duidelijk dat ze door moest lopen. 'Het is al laat.'

Celestine pakte het lint aan liep traag achter hem aan. Haar energie was op, het leek alsof ze ineen was leeggezogen. Ze zou zich hoe dan ook niet verzeten tegen het huwelijk, maar de zonnige kant inzien? Ze wist niet of dat oog zou lukken. "Mag ik u wat vragen Milord?" vroeg ze, ze was stiekem toch wel nieuwsgierig geworden naar hem en of ze hem terecht 'milord' noemde.

Liam verminderde de snelheid tussen zijn passen toen hij haar vraag hoorde. "Mag ik u wat vragen Milord?" Hij wist nog steeds niet waarom zij hem milord noemde, hij zag er niet uit als iemand van een hoge rang en zo gedroeg hij zich ook niet. Hij had geld om mooie kleding en papier te kunnen betalen. Hij was niet arm, maar adel was hij niet.

Celestine nam aan dat zijn ingehouden pas betekende dat ze de vraag kon stellen, ook al kon dit even goed een foute aanname zijn. Momenteel maakte het vrij weinig uit naar haar mening. "Waar komt u eigenlijk vandaan?" vroeg ze, de vraag had al een tijdje gebrand bij haar, maar ze stelde hem nu pas. Waarom? Omdat ze niet boos of geïrriteerd meer was.

Liam draaide zijn hoofd in haar richting. Hij dacht niet veel terug aan zijn geboortedorp, maar vragen zoals deze waren gewoon niet te vermijden. Je kon aan alles wat hij zei, en aan alles wat hij deed merken dat hij niet van hier kwam. 'Een klein dorp uit het oosten van het land.' Zei hij. 'Je kent het waarschijnlijk niet.' Hij wierp haar even een klein glimlachje toe.

Celestine knikte, nee, dat zou goed kunnen. Ze was nog nooit verder van haar huis geweest dan het bos, dus dan snap je wel dat ze weinig geografische kennis had. "En hoe leefde u daar, Milord?" daarmee bedoelde ze eigenlijk welke stand hij had, maar ze besloot dat het onbeschoft was zo direct te zeggen. Misschien kwam hij uit een rijk gezin, misschien was z'n moeder bediende. Haar maakte het niet uit, maar haar ouders wel. Als ze dat zou weten, zou het voor haar allemaal simpeler zijn.

'Ik woonde daar in een vrij ruim huis. Mijn vader had een eigen zaak die goed liep, we konden ons alles permiteren.' Zei hij. Nu hij er zo over sprak, klonk het alsof hij een perfect leven had geleid, maar na het ongeluk was alles verandert. Zijn vader was grimmiger en de sfeer thuis was compleet omgeslagen. 'Mijn oudste broer was voorganger in de lokale kerk, ik studeerde zoveel ik maar kon.'

Celestine knikte opnieuw - ook al betwijfelde ze of hij het in het donker zou opmerken. "Lees je ook graag?" Ze keek naar heb boek in haar handen, de bordeauxrode kleur van het fluweel leek bijna licht te geven en de goudkleurige letters weerkaatsten het licht van de man zoals het water in een fontein deed. Ze hief haar lik weer op naar de weg voor zich, inmiddels liepen ze al richting het grindpad dat zou leiden naar haar huis.

'Zeker, lezen is goed voor de geest.' Zei hij. Hij hoefde er niet bij te vertellen dat hij het graag combineerde met schetsen, dat had ze al wel gemerkt. Uit de "ook" In haar vraag concludeerde hij dat zijzelf ook van lezen hield. Het grint knarste ondertussen al onder hun schoenen. Een teken dat ze dichter bij het huis kwamen.

Celestine hield haar pas in, als ze verder zouden lopen zouden haar ouders haar zien en dat betekende weinig goeds - voor hen beide. "Hier." zei ze, waarna ze het rode boek in zijn handen drukte. "Die mag je houden." zei ze, waarna ze een korte blik op het grote huis - landhuis zou een betere benaming zijn - waar de lichten nog brandden, haar ouders zaten duidelijk nog op haar te wachten en ze had geen idee hoe laat het was. "En vergeet niet de schets te komen laten zien."

Liam kreeg het boek in zijn handen geduwd, en keek Celestine verbaads aan. 'Weet je dat wel zeker?' Vroeg hij, terwijl hij zijn vingertoppen over de gehavende kaft van het boek liet glijden. De titel van het boek kende hij wel. Hij was ooit in het boek begonnen maar had het verhaal nooit compleet uitgelezen omdat het zoek was geraakt tijdens zijn verhuizing. Liam schudde zijn hoofd, hij zou de schets niet vergeten. 'Een goede nachtrust toegewenst, mylady.'

Celestine knikte. "Heel zeker. Ik heb het al een keer of veertig gelezen Milord." antwoordde ze en ze drukte een zacht kusje op zijn wang. "U ook een goede nachtrust, Milord." Ze hield haar waaier stevig vast en maakte nog vlug een vlecht van haar haren, waar ze het lint in bond dat ze in haar hand had gehouden, voordat ze zich omdraaide om het pas af te lopen naar de imposante voordeur.

Liam keek iet wat ontdaan van de kus op zijn wang het meisje na tot ze door de deur was verdwenen en hij zeker wist dat ze veilig thuis was. Hij stak zijn vrije hand in zijn broekzak en hield het dikke boek vast in zijn andere. Gauw liep hij de andere kant uit. Hij wou geen problemen krijgen met de ouders van het meisje en zeker niet met haar aanstaande.