Breake of Drawn.

'Wauw, dat klinkt Frans.' Zei Liam opgewekt. 'Moet ik je nu aanspreken met Madame?' Een ontdeugend grijnsje speelde rond zijn lippen. Hij had al lang geen gebruik meer gemaakt van zijn humor, maar hij had nu toch aardig de smaak te pakken. 'Gelukkig maar, ik zou ook niet graag gedurende vier uur jurken passen.' Zei hij. Hij pakte zijn schetsblok uit het gras en klemde die weer met zijn arm tegen zijn borst. Hij behandelde het zowat als zijn kind, of beter gezegd als zijn geliefde. Hij wou dat niemand anders er aan kwam.

"Mijn opa kwam als klein kind naar Engeland, vanuit Frankrijk." Zei ze en ze schudde haar hoofd. "Nee, alsjeblieft niet, zeg gewoon Celestine, of Celeste ofzo. Maar stel je zou toevallig mijn ouders tegenkomen, zeg dan wel Madame, of Miss of iets in die buurt." Ze keek naar het tekenblok dat hij opnieuw tegen zich aantrok. "Beloof je me dat je me de tekening laat zien als 'ie af is?"

'Interessant.' Opperde Liam. Hij keek nogmaals naar zijn omgeving. Hij vond dit tot nu toe het mooiste plekje van het dorp dat hij gezien had sinds hij hier was komen wonen. 'Zal ik doen, en ik beloof dat ik je opzoek als ik mijn schets af heb.' Hij sloet zijn schetsblok dicht, genoeg creatieve uitspattingen voor vandaag.

Celestine beet op haar lip. "Als je zin hebt om me aan te spreken als Miss McMahon.." Het was soms raar hoe haar humeur in de fractie van een seconde om kon slaan. Ze moest denken aan het nieuws dat haar ouders hadden verkondigd. Ze frunnikte aan het einde van het dunne lintje dat op haar buik zat geregen in een korset motief. Ze wilde helemaal niet verdrietig of depressief doen, dus forceerde ze snel zo goed mogelijk een glimlach. Ze moest juist van nu genieten, voordat ze vast zat aan iemand.

'McMahon?' Klonk Liams stem vragend. Net had het meisje zich nog voorgesteld als Celestine Bordeaux, een naam die hij veel beter bij het lieflijke gezichtje van het meisje vond passen. 'Staat er een verloving in de planning?' Vroeg hij. Misschien een slecht getimede vraag, maar hij was daadwerkelijk benieuwd.

Celestine knikte. Jammer genoeg wel meldden de stemmen in haar hoofd. "Mijn ouders vonden het tijd dat ik ging trouwen. Met andere woorden, ze vonden het tijd hun rijkdommen uit te breiden. En aangezien ik enigs kind ben, ben ik de 'gelukkige' zeg maar." Ze ging opnieuw in de hoop bladeren zitten waar ze eerder gezeten had en krabde een vuiltje van de kaft van haar versleten boek af.

Liam bleef nog enige tijd staan toen Celestine was gaan zitten, maar besloot uiteindelijk om toch maar naast haar plaats te nemen. Hij plaatste zijn rug tegen de schors van de boom. 'Ik bespeur enige twijfel in je stem.' Constateerde hij. Soms kon hij zo kil overkomen, maar zo was Liam nou eenmaal.

Celestine haalde haar schouders op, zoals een kind van negen dat bij haar Daneels de vraag krijgt of ze wel zin heeft. Lomp en misschien wel ongeïnteresseerd. "Ik ben 21, ik wil nog helemaal niet trouwen. Ik wil nog van alles doen zonder toestemming aan m'n man te vragen. Zonder een bruiloft te hebben waarbij ik een deel van mijn eigen familie niet ken, laat staan die van mijn aanstaande echtgenoot en.. Nou ja, het punt is dat ik absoluut niet wil trouwen." Zo, ze had het gezegd. Er was eruit, nu kon ze opgelucht ademhalen en. Nee, niet waar, ze was nog steeds verloofd en haar korset benam haar nog steeds het vermogen opgelucht adem te hal.

Liam knikte begrijpelijk. 'Ik snap je punt.' Zei hij, en hij keek omhoog naar de donkere lucht, waar de eerste sterren al begonnen te verschijnen. 'Waarom wil je niet trouwen, ik bedoel, er zijn genoeg mensen die vanaf hun twaalfde al dromen om in het huwlijk te treden. Waarom jij niet?' Hij keek even opzij naar Celestine, en keek haar vragend aan.

Celestine haalde haar schouders opnieuw op. Ditmaal wat subtieler. "Het is niet dat ik niet graag onder de mensen ben, maar ik vind er niet erg om niet aan iemand vast te zitten. Vooral niet aan iemand die ik nauwelijks ken en bovenal van wie ik niet houd." Ze wist ook wel dat mensen nauwelijks uit liefde trouwden, vooral niet met ouders zoals de hare, maar toch. Ach, ze zou er toch niets aan kunnen veranderen, dus ze moest het accepteren. "Ik kan er toch niets aan doen, dus ik neem het maar zoals het is." Hoe graag ze ook bij het altaar wilde staan en 'nee' zeggen, het zou iets zijn wat ze haar ouders niet aan kon doen. Zij wilden ook alleen maar een beter leven voor hun dochter - en meer geld, maar dat wil iedereen.

'Het spijt me voor je.' Was het enige was Liam uit kon brengen. Trouwen was ook aan hem niet uitbesteed. Hij was niet van plan om zo'n band met iemand te creeëren, wetende dat aan het leven van iedereen een einde kwam. Daar was hij op een pijnlijke manier achtergekomen. 'Ik denk dat je blij moet zijn met wat je hebt. Als je trouwt met tegenzin, kun je alles zeggen maar je bent in ieder geval niet alleen.'

Celestine knikte. Daar had hij misschien gelijk in, maar samen zijn met iemand die je niet kent, wat als je elkaar blijkt te haten? Dat is misschien nog wel eenzamer. Ze weigerde te gaan huilen. Niet nu, niet bij iemand die ze net kende. Haar ogen dachten daar echter anders over. Waarom moest ze ook zo vreselijk emotioneel zijn? Ze beet op haar lip en richtte haar blik op haar handen, die nog steeds aan het dunne lintje frunnikten, dat net zo rood was als het stiksel in haar jurk. Normaal gesproken zou ze zich verwonderen over het vakmanschap, nu kon ze enkel denken aan hoe haar leven op het punt stond drastisch te veranderen.

Liam keek opzij naar Celestine, en zag aan haar gezicht dat ze op instorten stond. Blijkbaar zat ze er dus wel erg mee, wat hij zich ook wel erg goed kon voorstellen. 'Gaat het wel?' Vroeg hij. Zijn stem klonk echter niet bezorgd. Hij wist zich niet zo goed een houding aan te nemen. Toen hij verdriet had, wou hij door niets en door niemand getroost worden. Een arm om haar heen slaan zou onbeschoft zijn. 'Kan ik iets voor je doen?'

Celestine knikte. "Het gaat wel." antwoordde ze, nadat ze zo hoe mogelijk een glimlach om haar lippen toverde en hem even kort aankeek, puur omdat ze wist dat die glimlach sneller zou instorten dan een muur zonder mortel. Ze schudde haar hoofd op zijn tweede vraag. "Buiten me te vermoorden zodat ik niet hoef te trouwen is er niets wat je kut doen, ben ik bang." verzuchtte ze en ze leunde achterover, tegen de bast van de boom aan. Haar haar zou er wel niet meer uit zien en haar jurk zou wel onder de schors zitten, maar de vier uur jurken passen leken een kleinigheidje bij trouwen.

Liam grinnikte even, en sloeg gauw zijn hand voor zijn mond. 'Excuseer.' Zei hij. Het was gewoon grappig hoe ze het onder woorden bracht. 'Zal ik je anders begeleiden naar je huis, het is al laat. Een jonge dame mag zo laat niet nog alleen over straat als je het aan mij vraagt.'

Celestine knipperde een paar keer achter elkaar met haar ogen om de tranen te verdrijven en knikte daarna. "Zolang mijn ouders geen foute ideeën zullen krijgen mag je me best begeleiden." antwoordde ze en ze pakte haar waaier en haar boek op van haar schoot, ze stond daarna moeizaam op door middel van de boom en klemde het boek stevig in haar hand. Haar moeder zou het nooit met haar eens zijn, maar het boek was voor haar waardevoller dan de waaier die ze in haar andere hand had.

Liam schudde zijn hoofd. 'Ik loop enkel met je mee tot het pad dat naar je huis lijdt. Dan zal ik wel wachten tot je binnen bent, en dan zal ik vertrekken.' Zei hij. Hij wou absoluut niet dat mensen verkeerd over hem gingen denken. Hij was niet eens geïnteresseerd in vrouwen op die manier, en al helemaal niet als ze op het punt stonden om uitgehuwlijkt te worden. Hij stond voorzichtig op, en klemde zijn schetsblok weer tussen zijn arm en zijn lichaam.

Celestine klopte zoveel mogelijk bladeren en stukjes boomschors van gaarst jurk en plukte er wat uit haar haren. Ze haatte de beperkte bewegingsvrijheid in het korset, ze kon niet zien wat er op haar rug zat, want ze kon haar middel niet draaien. "Nou ja, dan morgen maar de marteling van jurken passen door gaan." Ze zei het meer tegen zichzelf dan tegen Liam, maar het maakte niet uit dat hij het hoorde. Voor de zekerheid voelde ze even aan haar haar, maar het lint zat er nog in.

Liam kwam naast Celestine staan, en keek even om zich heen. De duisternis had nu bezit genomen van het dorp en alles wat er in de buurt lag. Gelukkig zorgde het maanlicht ervoor dat je nog wel kon zien waar je liep, anders lag je binnen de kortste keren languit op de grond op een plek als deze, aangezien hier geen verlichting was. 'Ik wou dat ik het voor je kon overnemen.' Zei hij. 'Zullen we dan maar?'

Celestine lachte even. "Lieg niet. Je zou voor geen goud vier uur lang jurken gaan passen. Vooral niet met een korset eronder." Ze knikte. Ja, het werd wel tijd om naar huis te gaan. Ze wist dat haar ouders niet blij gingen zijn over haar kleren, daar kon te laat zijn ook nog wel bij, toch? Nee dus, maar het gebeurde wel. Ze had ook niet moeten beginnen over haar gearrangeerde huwelijk, alsof het hem wat kon schelen wat er met iemand zoals zij gebeurde?

Liam klemde zijn schetsblok wat dichter tegen zich aan en keek opzij naar het meisje. 'Ik heb ook geen idee waar ik over praat, gelukkig.' Hij was God dankbaar dat Hij een man van hem had gemaakt. Die hadden het qua kledij veel makkelijker dan de vrouwen. En bovendien hadden ze ook veel meer vrijheid. 'Hoe ver is het lopen naar je huis, mylady?'

Celestine lachte kort. "Dat hoort ook zo, mylord." Ze had eigenlijk geen idee van wat voor afkomst de jongeman was, maar ze nam maar aan dat hij van betere stand was, bedelaars en bedienden konden geen papier en potlood betalen. Ze dacht even na. "Eerlijk gezegd, ik weet het niet precies. Maar het kan niet ver zijn, aangezien het op de rand van het bos en de stad ligt." antwoordde ze en ze keek omhoog, naar de maan en de sterren, ze leken zo veel te zeggen, maar ze begreep niets.

'Het is wel mooi hier, moet ik toegeven. Mooier dan waar ik vandaan kom.' Pleitte Liam, en hij begon langzaam te lopen in de richting waar hij eerder die dag vandaan was gekomen. Het was de enige weg terug richting de stad, dus die richting zouden ze wel in moeten lopen. Hij hoefde haar waarschijnlijk niet te vertellen dat hij van ver weg kwam, dat was aan zijn neus te zien. (spreekwoordelijk dan, hé.) 'Mag ik zo vrij zijn om je iets te vragen?' Vroeg hij terwijl hij zijn handen in zijn broekzakken stak.

Celestine keek opzij naar Liam. "Tuurlijk Milord." antwoordde ze en ze richtte haar blik weer op het pad voor zich, ze wilde niet onbeleefd doen, maar tegen een boom oplopen leek haar ook niet je van het. Ze had er geen problemen mee als men haar vragen stelde, alleen als hij zou vragen of ze van Milord McMahon hield kon hij een klap verwachten, dat zou namelijk de stomste vraag van de eeuw zijn.

'Is mylord McMahon een goed persoon?' Hij kende de naam niet, waarschijnlijk was dat bijna onmogelijk voor een inwoner van dit dorp. Hij liep naast Celestine, en hield zijn handen in zijn broekzakken om ze te beschermen tegen de kou. Het was al gauw afgekoeld.