ORPG/Voortgezette RPG ondanks inspiratieloosheid

Je moet toegeven dat het alvast een titel is die nog waar is ook.
__
Seks veroverde ook snel een plaatsje in Ashes hart. Wat fijn. Het was bijna aandoenlijk. Bijna. Eric had niet het idee dat je een halve vampier die onder je lag en die je zomaar eens penetreerde aandoenlijk kon noemen. Sowieso was Ashe niet meteen een aandoenlijk type. Nu ja, Eric was ook niet echt iemand die naar dingen keek met een vertedering in de ogen. Hij was eerder het type die zulke woorden gebruikte om sarcasme uit te drukken. Zoals een hoop woorden die Eric gebruikte. Je kon de helft van Eric gesproken woorden sarcastisch noemen. Of meer. Eric telde ze niet. Het ging hem voornamelijk om wat de woorden bekwamen. Oftewel werden ze genegeerd oftewel kwam er een gevolg, dat om de één of andere reden zelden een vrolijke conversatie over koetjes en kalfjes bevatte. Nu ja, daarover ging Eric niet klagen. Hij had zelden goesting in een euforisch gesprek over zinloze dingen. Oké, Eric sprak vaak genoeg over zinloze dingen, maar dan was híj degene die erover begon. Eric kon van zichzelf heel veel verdragen. Van een ander ietsje minder. Logisch toch?

Seks had inderdaad een plekje in Ashes hart verovert. Waarom ook niet? Het scheen erg calorie arm te zijn en je scheen er veel calorieën mee te verbranden. Nee, deze schrijfster spreekt niet uit ervaring, de maagdelijkheid zelve. Nee, Ashe is minder lief dan ik. Maar bitches zijn fantastisch en Ashe is een bitch. En dat weet ze. Ze weet ook dat ze een halve vampier is en dat je haar blijer maakt met een groot glas bloed, dan met een sjieke maaltijd in een 3-sterren restaurant. Welke vrouw deed je daar nou geen plezier mee? Juist, elke vrouw die geen vampier was en dat waren er een hoop. Een hele hoop. Maar Ashe hield van bloed, jammie, bloed, jammie, jammie, jammie, seks. Ja, we verspringen weer van onderwerp; namelijk van bloed terug naar seks. Ashe nieuwe, favoriete bezigheid. Ze was geen maagd meer; mooi toch? Werd tijd, als je al 24 jaar op deze aardbol rondwandelde, hoewel je ook nog 50-jarige maagden hebt. Maar Ashe was nooit van plan geweest dat te worden - nu zou ze er ook nooit zo oud uit zien, maar toch.

Een aardige jongen had zich afgevraagd of Ashe zwanger kon worden en had zich ook afgevraagd of het wel zo’n goed idee was om ongevraagd te besluiten dat je best mocht klaarkomen in iemands vagina, om het eens wetenschappelijk te benoemen. Maar Eric was geen aardige jongen. En overigens was het behoorlijk vreemd als iemand van één keer meteen zwanger werd. Mocht een halve vampier zwanger kunnen worden. Hij vond persoonlijk dat het niet uitmaakte. Sowieso, als Ashe het niet goed vond, merkte hij dat wel. Dan hadden we dat ook alweer achter de rug. Nu ja, Ashes mening interesseerde hem over het algemeen niet. Voor zover iemands mening Eric wat kon schelen. Je kon een hoop zeggen over Eric, maar niet dat hij emotioneel kwetsbaar was. Wat erg goed uitkwam als je een “geniale, sarcastische drol” was.
Ach, seks en bloed waren de febbekes van onze Ashe. Toevallig dat Eric geregeld voor bloed zorgde en achter dat bloed wat seks plakte. Fantastische planning toch? Oké, Eric was geen planner. En hier hebben we het al over gehad. Helaas. Erg jammer voor je. Ik ben ook niet van plan om er nog veel over te hebben. Ik heb weinig te vertellen vandaag.

Je kon je afvragen of Ashe problemen zou hebben met het feit dat er een jongeman genaamd Eric in Ashe klaar kwam en of ze zwanger kon raken. Dat laatste antwoord kan gegeven worden; ja, maar gelukkig voor onze lieve jongeman op dit moment van de maand niet - nee, ongesteld was ze niet, maar toch. Het antwoord op de eerste vraag; nee, daar had ze geen problemen mee, ze kon er toch niet zwanger van worden momenteel. Maar als dit soort 'uitstapjes' zich bleven herhalen, zou iets als de pil misschien iets handigs worden, dat zag ze dan wel. Ashe had natuurlijk het geluk dat ze niet buiten adem raakte, als half vampier. "Nou, dat was wel oké." Ze duwde hem van zich af en stond op van het bed, ze merkte echt wel dat ze net ontmaagd was, maar het was niet dat ze niet meer zou kunnen lopen, zoals je sommige meiden wel eens hoorde klagen.

‘Je kunt alvast niet van jou zeggen dat je niet duidelijk bent,’ maakte Eric weer eens komaf met een stilte. Tadaam, daar ging de stilte. Voor zover het stilte was geweest. Je kon heel veel van deze locatie zeggen, maar niet dat het doodstil was. Hoewel het niet meteen in het centrum van de stad was gelegen, hoorde je heus wel de auto’s en een stel pubermeisjes die niet veel beters te doen hadden dan de stoep te barricaderen en iedereen te laten genieten van wat voor fantastische middag ze wel niet hadden gehad. Het gerinkel van een luide fietsbel, geroezemoes van een stuk stillere mensen dan de pubermeisjes waar al eerder over gesproken was. Nee, zelfs aan de rand van één of andere randgemeente was het niet zo stil als het woord “stilte” kon suggereren.
Eric zette zich rechtop op het bed. De roodheid van de kamer was hem eerder niet echt opgevallen. Hij was eerder bezig geweest met Ashe. Maar nu viel het hem wel op. Man, wíé hield zich met de inrichting van dit krot bezig? Wie hield zich in godsnaam met ervoor te zorgen dat je één kamer helemaal in het rood inrichtte? Eric vroeg zich af wie hier sliep. En hoe diegene hier in godsnaam kon slapen. Als het niet geheel donker was, alvast. Maar ach, erg veel kon het niet maken. Over een maand kon iedereen genieten van de korte duur van het daglicht.

Ashe keek hem met een scheve grijns aan. "Subtiliteit en onduidelijkheid in woorden staan niet in mijn woordenboek." Ze raapte haar ondergoed van de grond af - die jurk lag daar wel mooi. Mooie jurk, op de mooie grond, niet om het lijf van het mooie meisje. Het mooie meisje stond inmiddels enkel in haar ondergoed gehuld. Prima, ze verwachtte niet van Eric dat hij het erg zou vinden dat haar jurk nog op de grond lag. En misschien ook wel, moest hij dat zeggen. Niet dat ze 'm dan perse aan zou trekken, het voelde wel prima zo zonder jurk, eens wat anders dan de eeuwige jurkjes, broeken, shirts et cetera. Ze liep nooit zomaar in haar ondergoed rond, maar voor haar was dit een situatie waarin dat mocht, zonder dat ze een of andere smerige nudist was. Als je ook haar daar mee vergeleek, dan was haar humeur verpest.

‘Er staat wel meer niet in dat woordenboek van jou,’ nam Eric aan. Het was toch net iets te gemakkelijk om met zulke opmerkingen te komen. Beeldspraak was een fantastische uitvinding voor de sarcastische mens zonder veel zin in conversaties waar de vriendelijkheid vanaf spatte. Nu ja, het was echt niet zo alsof Eric zulke conversaties vaak had. Eric werd op z’n best als “de brutaliteit zelve” bestempeld. De momenten waarop hij de hormonenspiegel van een pubermeisje scheen te hebben uitgezonderd. Een aardige Eric kwam heus wel voor. Tenminste, een onoprecht aardige Eric kwam dikwijls voor. Meestal had hij dan wat nodig van je. Een oprecht aardige was eerder uitzondering. Maar die kwam weleens voor. Soms. Je moest een verdomd goede timing hebben. En oh ja, zulke momenten duurden meestal geen dagen. Zoveel moest je nu ook weer niet verwachten. Uiteindelijk hebben we het allemaal over eenzelfde Eric.
Ashes voorbeeld volgend viste hij de onderbroek van de grond. Hij vond dit bed prima. Het zat goed, hoor. Je moest bedden nooit onderschatten. Om de één of andere reden had je wel een heel erg slecht bed nodig, mocht het niet goed liggen. Hoeveel kon je nu met bedden verkeerd doen? Nu ja, om over bedden te schrijven zijn we niet gekomen. Waarover dan wel? Goede vraag.

Ashe liet zich achterover vallen op het bed, godzijdank was het plafond niet zo rood als de rest; ze kreeg er haast koppijn van. "Daar heb je gelijk in, alsof elk woord wel in het jouwe staat." Ze keek opzij naar Eric, haar handen onder haar hoofd gevouwen. Ashe verwachtte geen aardige Eric, zijzelf had ook niet bepaald vaak aardig-buien, over het algemeen was ze gewoon een bitch, niets meer en niets minder dan dat. Nee, dat is niet waar, ze was ook nog half vampier en half mens. En ze was half naakt en ze was nog veel meer dingen, maar die dingen zijn niet van belang. Vind je van wel? Pech. "Maar ik vind wel dat dit soort ruilen voor jouw bloed voor herhaling vatbaar is." Zei ze nonchalant, ja, dat zou ze zeker niet erg vinden.

‘Genoeg,’ was Erics dit keer een stuk kortere antwoord. Kijk, Eric kon ook kortaf antwoorden. Wauw toch? Goed, van oneliners naar één-woordantwoorden. Ach, waarom ook niet? Variatie aanbrengen in dit gedoe. Dat moest ook eens gebeuren, weet je? Constant hetzelfde begon ook te vervelen. Nu ja, discussies voeren vond hij geen saaie bezigheid. Je kon het haast filosofisch bekijken. Het hing volledig van de persoon zelf af of diegene steken onder water opmerkte en wat diegene ermee deed. Of je was niet filosofisch en was te koppig om naar iemands visie te luisteren, omdat je zo enorm overtuigd was van je gelijk. Of je hield gewoon van discussies voeren, omdat je snel antwoorden kon verzinnen op dingen. Wel, één van de weinige dingen die Eric oprecht goed kon, was snel antwoorden. Of dat nu zo goed was…Eh, tja. Hij vond het alvast leuk. Om het zo te noemen.
‘Ik betwijfel of dat nog wel zo’n eerlijke ruil is,’ antwoordde Eric, hoewel hij erom moest grijnzen. Erg nonchalant, hoor. Het was een stuk goedkoper en bovendien had Eric het idee dat het een stuk leuker was voor Ashe zelf. Ach, ach, kwam je daar ook nog eens achter. Ashe vond het prima om een vrijpartij met wat bloed zuipen te combineren.

"Nou, je zou mijn bloed ook mogen drinken, maar dat is gevuld met gif en daarnaast denk ik niet dat jij zo wild wordt van het drinken van bloed." Ze vond het inderdaad prima om bloed zuipen te combineren met seks, maar als hij wilde vond ze het niet erg om er ook nog een fles drank voor hem bij te halen. "Dan haal ik toch gewoon een fles drank, dan is het weer eerlijk." antwoordde ze en ze ging weer rechtop zitten, ja hoor, die rode muur deed z'n werk op haar hoofd. "En deze kamer geeft me hoofdpijn." mompelde ze, ze had echt de drang om dat lichtknopje te zoeken en het licht uit te schakelen, vervloekte roodheid ook. Het enige rood waar ze écht van hield was dat van bloed, haar kleren mochten ook rood zijn, pas de problème, maar die rode muren, alsjeblieft, sodemieter op.

Precies. Eric was niet zo dol op het zuipen van bloed. Prima als Ashe dat van hem zo perse wilde hebben, maar hijzelf zou het niet doen. Zelfs van een gewone mens bloed zuipen zou hem vergiftigen. Om maar een klein nadeel te noemen. Het was zo klein dat het bijna onoverkomelijk was. Vergiftigd worden was ook maar iets kleins, hoor. Niets aan. Alleen jammer dat de reële kans bestond dat hij eraan zou sterven. Maar ach, de dood. Ashe was ook dood. Zo ongeveer. Zo half en half. En op dit moment zat te zeuren over de roodheid van deze kamer. Hij had het weer eens voor elkaar gekregen, hoor, zonder het te beseffen had hij weer eens iemand een irritatie opgeleverd. Hij kon de keuze voor een rode kamer alvast op zijn lijst schrijven. Hoe mensen ergeren? Stuur ze in een rode kamer. Klonk goed.
‘Dan lijkt het me een goed idee om hier weg te wezen,’ opperde Eric, ‘het verbaast dat je daar zelf niet opkomt.’ Hé, hij was Eric – zo’n opmerking er bij pleuren was zo ongeveer zijn reden van bestaan, als je het zweverig wilde bekijken. In feite bestond hij voornamelijk omdat hij van een zaadcel tot één of ander schreiend ding was getransformeerd en puur toevallig nog niet morsdood was. Dag dag zweverigheid.

Ashe was inderdaad half dood en half levend, goed opgemerkt. "Slim bedacht." Ze negeerde zijn tweede opmerking, het was naar haar mening ook niet nodig er op in te gaan. Ze raapte haar jurk weer van de grond. "Wat wilde je gaan doen dan? Naar de anderen toe, of zou je liever een bezoekje brengen aan de zwarte kamer?" Het kon klinken als een dubbelzinnige opmerking, maar haar stem klonk neutraal, of ze bijbedoelingen had mocht hij zelf kiezen. Ze pakte haar schoentjes ook weer op, leuke schoentjes. Hé, klein meisje, kleine voeten. Klein meisje, kleine maat jurkje. Leuk toch? Ze vond het geen probleem dat ze klein was, haar slachtoffers kon ze toch met één duwtje op de grond krijgen, dan maakte lengte niets meer uit.

Naar de anderen? Waar zijn die anderen dan mee bezig? Nu ja, de anderen kennende was er vlammende ruzie waarbij Eric het onderwerp niet vatte en zich daaraan irriteerde, want hij wilde meedoen. Als er ruzie was, was Eric van de partij. En anders maakte hij wel een kutopmerking, zodat die ruzie wel heel plots ontstond. Geen moeite. In feite was dat zelfs nog leuker. Dan hing het alvast van hemzelf af. En man, ze hadden meteen wat tegen je. Of juist niet en ze stonden aan jouw kant. Dat was of irritant of fantastisch. Hing van de intelligentie af. Soms waren ze zo achterlijk als wat en vonden hem fantastisch geniaal, omdat hij doorhad hoe een microgolfoven werkte. En anders ontving Eric hen met plezier bij de anderen die hij apprecieerde. Zo enorm veel waren dat er niet, maar ze waren er welzeker. Toevallig. Zelfs Eric zou gek worden als hij dag in dag uit alleen met zichzelf bezig was. Zoveel hield hij nu ook weer niet van zichzelf. Hij was arrogant en had een hoge dunk van zijn eigen kunnen, maar dat betekende niet dat hij niet gek zou worden van zijn eigen gezelschap. Nu ja, Eric was al krankzinnig. Zo ongeveer. Alleen was deze krankzinnigheid niet het soort waarvoor je werd opgenomen. Wat goed uitkwam. ‘Ik heb geen zin om in een pikzwarte kamer te zitten.’ Wat een superlatieven, Eric.

"Dat is vervelend." zei ze, quasi-verdrietig. Het nieuws dat Eric niet-opname-kranzinnig was, was oud nieuw. Kom op, wie liet zich nou bijten door een vampier? Alleen Eric - vrijwillig althans. Er waren vast ook nog andere mensen, in ruil voor geld om drugs te kopen enzo, maar dat bloed smaakte smerig, naar coke, of meth of wat ze mensen dan ook gebruiken. Jammer genoeg had Ashe niet genoeg geld om én haar kleren én de drank die ze meestal voor Eric haalde én die mensen dan nog drugsgeld te geven. Ze was nou eenmaal geen miljonair. En misschien ook wel, maar dat is voor haar een weet en voor de rest een vraag. Mooi toch? En als je het wilde weten, had je pech. Je vroeg je ouders toch ook niet wat ze per jaar verdienden? Precies, dus dat doe je maar ook niet bij Ashe, het antwoord krijg je toch niet en het precieze aantal centjes zou ze toch niet weten.

Dane irriteerde zich op dit moment aan veel. Zoals aan het feit dat Sareth het niet de moeite vond om even te laten weten dat hij niet moest aannemen dat ze een relatie hadden, hoewel het toch wel verdacht veel op een relatie leek. Tenminste, Dane begon zo’n idee te krijgen. Als ze wat hadden, waarom ging ze dan in godsnaam op die schoot van dat klotemensje zitten? Nee, Dane had niet van dat tafereel gehouden. Nu ja, Dane vond een hoop taferelen niet lieflijk. Nu ja, “lieflijk” was zo’n woord waarbij hij instant aan madeliefjes en dansende vrouwen dacht. The Sound Of Music-achtig. Nu ja, het maakte niet uit. Hij had geen zin in een musical waarvan hij het verhaal nog altijd niet goed begreep. Oké, hij begreep ook niet echt wat van Sareth. Twee uur hiervoor had hij haar nog tegen de muur gesmeten, omdat Dane gewoon wat met muren had. En een kleine twee uur later zat ze alweer op de schoot bij een ander. En dat moest Dane leuk vinden? Nah. Maar nu was hij weggegaan en had hij besloten zich bezig te houden met zich in een rode slaapkamer te verstoppen of zo. Alvast niets met Sareth. Hij wilde er niet over nadenken. Dus hij opende de deur maar eens en merkte meteen dat hij nog niet eens alleen was. Oké, hier waren Ashe en Eric dus. ‘Wát doen jullie hier?’ liet Dane geërgerd horen. Op dit moment ergerde hij zich aan alles.
Hetzelfde voor Eric. Maar dat was zowat op alle momenten. Zeker als Dane plots besloot te verschijnen. Eric had de pest aan Dane. Hij wist niet waarom, maar die kloterige Dane irriteerde hem gewoon mateloos. Zeker als hij van zulke vragen stelde. Goh, zowel hij als Ashe droegen slechts hun ondergoed. ‘Goh, ik zou het niet weten.’

Ashe keek naar de jongeman in de deuropening. "We zijn aan het kaarten." Zei ze, op sarcastische toon. Tuurlijk waren ze niet aan het kaarten, maar het kwam in haar op en wat moest ze anders zeggen? 'Ja, wat wij hier doen; vrij weinig, we hebben alleen wel net geneukt,'? Ja, dat klonkt écht als iets wat zomaar even door Ashe gezegd werd. Nee, Ashe was meer van de sarcastische opmerkingen als iemand met zo'n stomme vraag kwam aanzetten. Ze vond het nou eenmaal een domme vraag en als onze grote vriend Dane daar problemen mee had, dat was dat volledig zijn eigen probleem, daar ging ze zich niet druk om maken. Je druk maken om niets, was onnodig en slecht voor je bloeddruk, zei men. "Doe je een potje mee?"

Oh, hoi Ashe. Fijn dat je Eric nog eens liet zien hoeveel je kon laten zien met lingerie. Had Eric echt nodig. Eric was niet erg geduldig. Nu ja, er waren twee mogelijkheden. Oftewel hadden ze gevreeën oftewel juist niet. Maar dat maakte ook geen reet uit, gezien Dane weinig zin had in Ashes of Erics karakter. Hij vond ze nu niet bepaald erg fantastisch tof. Misschien was Dane gewoon te doodgewoon voor die twee, maar voor Dane waren ze allebei te kloterig. Ze leken nog een beetje op elkaar ook. Fan-tas-tisch. Hier had Dane echt erg veel zin in.
‘Wie is onze vierde man,’ vroeg Eric Ashe, aannemend dat Dane zou toehappen. Nee, wacht, dat verwachtte hij niet. Hij had de pest aan Dane. Gewoon. Omdat het Dane was. Omdat Dane zo kloterig irritant was om zo veel verwachtingen te hebben en er dan geërgerd van te raken dat ze niet bewaarheid werden en ook omdat Dane zo simpel boos was te krijgen en dan plots hersens had om dingen te zeggen waarvan Eric nooit had verwacht dat hij het woord ervoor kende. Danes intelligentie ging met sprongen vooruit als hij echt kwaad was. Erg vreemd.

"Ik ben half mens half vampier, daar heb je je vierde man." antwoordde ze en ze richtte haar blik op Dane. "Dus, doe je mee?" Dane was naar Ashes mening te.. Te wat? Ja, te alles gewoon, kan dat? Behalve 'tevreden' natuurlijk. Alles me 'te' was niet goed, behalve 'tevreden' en naar haar mening was dat het enige dat Dane niet wat, waar 'te' voor stond. De sfeer was beter geweest voordat hij gezellig binnen kwam wandelen - hoewel en vrij weinig sfeer was, die beter kon zijn, maar toch. Een hand gleed door haar warrige haren en ze keek even van Dane naar Eric, waar haar blik bleef hangen. Eric was interessanter, Eric droeg geen shirt, Eric droeg geen broek. Veel interessanter.

‘Dan gaan we voor een vijfde,’ was Erics antwoord, de andere mogelijkheden verwerpend. Zelfs een mens als hij zou doorhebben dat dat niet helemaal klopte. Hij bedoelde, uiteindelijk was dat mens- en vampiergedeelte nu niet bepaald afzonderlijk en zouden twee deelnemers dus in elkaars kaarten kunnen kijken. Wat niet geheel zuiver op de graat was. Om het zo te zeggen. Eric ving een paar rollende ogen van Dane op en vond op slag deze situatie een stuk grappiger. Joehoe, Dane geheel gekleed en Ashe en hij in ondergoed. Fantastisch toch? Dane zou hem dankbaar moeten zijn. Kijk, Dane, door je verschrikkelijke timing zag je nu Ashe in lingerie. Fantastisch toch? Eric betwijfelde of Dane het zelf zou doen, laat staan dat hij het zou willen. Dane kennende deed hij zo ongelooflijk irritant om iemand als Sareth te claimen. Goh, dat ging je echt lukken. Maar ach, Eric had er weinig over te zeggen. Het interesseerde hem ook weinig.
‘Ik doe wel mee.’ Joehoe, onze Dane deed mee, hoor. Eric kon genieten van Danes kaartspel en overigens ook eens leren of Dane kon kaarten. Vast wel. Op zich was kaarten niet zo moeilijk. ‘Waar wil jij trouwens kaarten vandaan halen?’ Eh, Dane, Eric had geen idee. Maar dit was precies hetzelfde als dat geschaak. Eric was verschrikkelijk slecht in schaken en hij kende zo nog net hoe je moest kingen, hartenjagen, zwartepieten en al die overduidelijke kaartspelletjes. Dat gekaart kwam er gewoon niet, erg jammer voor je als je veel zin in had. Al vroeg Eric zich wel af of Dane doorhad dat ze niet echt gingen kaarten – nooit de intelligentie van de medemens vertrouwen, een slecht idee. Wacht even, wát gingen ze dan wel doen? Oké, Ashe mocht eens dringend met een suggestie komen. Hij weigerde ook maar iets dat weinig kleren vereiste te doen in Danes gezelschap. Laat staan daadwerkelijk met Dane.

"Dan hebben we wel een kaartspel nodig." Ashes stem klonk bedenkelijk. Gespeeld bedenkelijk, dat wel, maar bedenkelijk. Ze duwde Dane door de kamerdeur de kamer uit - waar anders, door de muur? - en keek hem even aan. "Als jij nou een kaartspel gaat zoeken." Ze sloot direct daarna de deur en draaide het slot om. "Dus, Eric." Ze legde haar hand op zijn onderrug en trok hem tegen zich aan. "Ik vond dit leuker dan gelul over kaarten." Na die woorden uitgesprokken te hebben nam ze Eric weer op z'n bek.

Die was duidelijk, vond Eric. Zelfs hij kon subtieler zijn. Niet dat hij het deed. Wat had hij eraan als men overtuigd was van zijn subtiliteit? Of ze hadden het gewoon niet door. Dat was de irritante soort. Goh, ja, Eric meende het echt, als hij je vertelde dat je achterste fantastisch gevormd was. Eric had wat met konten. Zo had hij zich eens beziggehouden met zich af te vragen of het normaal was dat sommige vrouwen een kont van twee millimeter hadden en anderen een kont die niet onderdeed voor de oppervlakte van het pantheon. En anderen? Van anderen vroeg Eric zich af of het de bedoeling was dat je zo de helft van die kont in een short geperst had en de andere helft er dan zo uitbungelde. Eric had niet echt het idee dat dat het schoonheidsideaal was. Maar hé, Eric had wat met konten. Met fatsoenlijke konten welteverstaan. En puur toevallig had Eric de neiging om de lat hoog te leggen. Nu ja, hij hoefde zijn eigen kont niet te beoordelen. Zoveel te beter. Hij was te druk met andermans konten te beoordelen.
Hoeveelste keer was dit? De zesde keer? Of de zevende? Ach, het maakte vrij weinig uit. Hij werd dus op de bek genomen. Het zou maar eens kunnen voorvallen dat Eric vergat dat hij dat nog kon. Konden we niet hebben, natuurlijk. Maar goed, het gebeurde dus. Ook hallo Ashe. Het zou natuurlijk een ramp zijn, als Eric het ook maar zou aandurven om vijf minuten zonder op de bek genomen te worden. Iemand op de bek nemen werd nog eens een fulltime job.

Ashes kont was nog geen slachtoffer geworden van Erics beoordeling. Maar de verwachting was dat dit erg lang zou duren. Of misschien ook wel, dat hing er vanaf of haar kont tot 'beoordeelbaar' hoorde. Dat oordeel lag aan hem. Zijzelf hield zich niet bezig met konten, al helemaal niet van vrouwen, van mannen ook niet. Ze was meer een bloedtype. Ja, goh. Nu kon je haar ook wel een cheeseburger eten, maar ze werd vrolijker van bloed. Net zoals dat veel mensen liever friet hadden dan bloemkool, waar of niet? Nu kon ene Dany tenminste niet binnenkomen met een kaartspel, hij was niet nodig, bij deze. Wel? Nee, niet dus. Waar hadden ze Dany voor nodig? Hij zou enkel een aanhangsel zijn in hun gezellige zoenpartijen en nu was Ashe niet het type voor trio's. En ze nam aan dat Eric het ook niet graag deed met Dany, gezien de vijandelijke houding die die twee hadden tegenover elkaar.

Ashe moest zich weinig zorgen maken. Eric kon met recht zeggen dat die kont van haar de meeste konten met gemak overtrof. Nee, Ashe hoefde zich geen zorgen te maken. Uitmuntende kont. Misschien dat ze klaagde over haar genen qua lengte, maar qua kont zou ze niet moeten klagen. Voor zover mensen klaagden over hun kont. Nu ja, dat deden mensen wel, hoewel het meestal niet de grootste prioriteit was. Wat Eric erg jammer vond, in feite. Hij stond geregeld achter mensen en zijn zicht was niet altijd even fraai. Letterlijk. Niet figuurlijk. Eric stond weinig achter mensen, figuurlijk gezien. Bof, je wist vast wel wat ik daarmee bedoelde. We spreken hier nog altijd over Eric en onderhand kende je Eric wel. Heb ik het idee.
Eric kennende besprong hij Dane nog een keer. Puur om hem te pesten. Gezien Dane zo’n kloterig joch was met een slechte smaak en een irritant karakter. Hij zou geen argumenten kunnen geven – Dane was gewoon irritant. Punt uit. Maar nee, Eric was niet zo voor trio’s. Tussen haakjes, Dane ook niet.

Ashe had dus een uitmuntende kont, mooie informatie. Echt waar, niet iedereen kon zeggen dat ze een uitmuntende kont hebben. Ashe blijkbaar wel. Nu kon ze ook zeggen dat ze het niet erg vond om Erics kont te zien - daar ging de onderbroek dan ook vanaf, terug op de grond. Daar lag 'ie naar haar mening beter dan om z'n kont. Mag een meisje ook een mening hebben over waar ze ondergoed liever zag? Ja, dankje. En Eric die Dane besprong? Dat zou toch niet seksueel zijn? Dat.. Nee, dat hoefde niet, althans; niet in Ashes bijzijn. Ze was honderd procent hetero en je maakte haar dan ook niet blij met een beetje gayporn.

Zelfs Eric was preuts genoeg om mensen niet te bespringen in andermans gezelschap. Wacht, dat deed hij wel. Dan ging hij gewoon niet zo ver. Maak je vooral geen zorgen om uitgekleed te worden in het bijzijn van anderen. Sowieso hoefde Ashe zich weinig zorgen te maken of Eric al dan niet Dane in haar bijzijn besprong. Puur toevallig was het redelijk duidelijk dat hij niet echt met plannen voor één of andere luipaardsprong bezig was. Oh, trouwens, Ashe, niet verwachten dat Eric je uit het niets besprong. De verrassing was er nu al wel af, hoor. Hij bedoelde, zijn onderbroek was weer eens ongewenst. Dat ding kreeg nog eens een hechtingstoornis door een gebrek aan gewenstheid. Erg jammer voor die lap stof die over het algemeen een stel geslachtsdelen zou moeten bedekken – niemand interesseerde zich in het lot van een onderbroek. Tenminste, het kon Eric weinig schelen en uiteindelijk was hij degene die dat ding droeg. Als men nog eens ging zeuren over zijn onderbroek, dan konden ze pas een geïrriteerde Eric op hun dak krijgen.
‘Heeft er al eens iemand tegen je gezegd dat je erg subtiel bent?’ Het was Eric. Eric had nood aan elke twee minuten een opmerking te geven. Eigenlijk had hij geen flauw idee waarom hij zo vaak kon zwijgen, als dat nodig was.