De stilte was drukkend. De houding die ik had aangenomen was eeuwig. Niet alleen voelde het zo, hij zou tot in de eeuwigheid worden vastgelegd. Het idee van het werk was simpel. Ik zou poseren in een kamer met een bureau en een stoel en hij zou me schilderen. Ik deed geen moeilijk werk, ik moest alleen stil zitten. Helaas was zelfs stilzitten te veel gevraagd voor mij.
Het begon dus met die stilte. De stilte werd steeds stiller en het enige geluid dat er in werd geproduceerd, werd drukkend en vervelend. Het penseel op het papier stond gelijk aan het kauwen van iemand. Zodra je het geluid opmerkte, ging je er op letten. En zodra je er op lette, werd het vervelend. Het duurde niet lang voor mijn handen begonnen te jeuken en ik ze niet meer stil in mijn schoot kon houden. Mijn gebogen rug begon pijn te doen en ik kon de drang om hem te rechten niet weerstaan.
‘Stil zitten,’ beval de schilder mij. Hij stond bekend om de vreemde schilderijen die hij maakte. Hij stond bekend om te vreselijke dingen die hij via een simpel schilderij uit een lichaam kon laten groeien. Huiden die compleet bedekt werden met gras, hout of haar. De beelden van deze schilderijen schoten door mijn hoofd. Zodra deze gedachten in mijn hoofd omhoog kwamen, drong ook de vraag wat hij op mijn huid projecteerde zich naar de voorgrond. Het was alsof ik de onnatuurlijke dingen op mijn huid kon voelen groeien. Ik voelde hoe een hard iets omhoog kwam zetten uit de kwetsbare cellen van mijn huid. Ik meende te voelen hoe verschillende blokjes zich omhoog drongen en zichtbaar werden voor de buitenwereld. Het jeukte, zoals een genezende huid jeukt. Als vanzelf schoten mijn handen naar mijn onderarmen om hier te krabben.
Mijn adem haperde en stokte vervolgens in mijn keel. Voorzichtig haalde ik de nagels van mijn huid. Nog voorzichtiger draaide ik mijn ogen naar mijn onderarmen om hier precies aan te treffen waar ik bang voor was geweest. De blokjes. De blokjes hard, bruin spul die ik in mijn verbeelding had voelen groeien. Ze waren er. Ze lagen op mijn huid, hadden zich er in genesteld en ze wáren er gewoon. Een voor een legde ik mijn vingers op mijn huid, of wat er van over was. Mijn wijsvinger gleed over het blokje en tastte zijn randen af. Met een schok trok ik mijn vinger los van de huid.
'Stil-zitten!' bromde de jongeman weer. Deze keer harder en bozer. In plaats van gehoor te geven aan zijn verzoek, tilde ik mijn hoofd op om hem aan te kijken.
'Wat heb je met me gedaan?' vroeg ik hem. Mijn ogen stonden groot en ongeloofwaardig. Mijn stem was angstig en zacht. Hij had net genoeg kracht om de stilte te doorbreken.
De man trok een wenkbrauw op. 'Wat?' vroeg hij om duidelijkheid. Hij had zijn kwast neergelegd en was langzaam overeind gekomen.
Samen met hem, was ook ik overeind gekomen. Ik had mijn beblokte vingers rond de rugleuning van de stoel gesloten om mijzelf omhoog te drukken en stond nu overeind. Ik voelde hoe de blokjes over elkaar schuurden terwijl ik bewoog. Het maakte me misselijk.
'Wat heb je met me gedaan?' herhaalde ik mijn vraag. Ik sprak rustig, legde nadruk op ieder woord. De jongeman leek nog altijd geen idee te hebben van wat ik bedoelde. Langzaam kwam ik weer in beweging. Bij elke stap die ik naar de jongen toe zette, voelde ik de blokjes langs elkaar schuren. Het was alsof ik de splinters in mijn huid voelde zitten. 'Kijk naar me. Dit is jouw schuld!'
Terwijl ik dichterbij kwam, zette de jongen een stap achteruit. 'Ik heb werkelijk geen idee waar je het over hebt!' verweerde hij zichzelf. Ik vroeg me af hoe het mogelijk was. Hoe hij zich zo voor de domme kon houden. Hij was een multitalent, die man. Acteren en schilderen. Hij ging nog heel groot worden, dat was een feit. De vraag was alleen waarom ik het proefpersoon moest zijn voor de zieke kunsten die de man uit kon halen.
Het was duidelijk dat ik agressie uitstraalde. Mijn armen waren naar de man uitgestoken en mijn pas was versneld, terwijl ik meerdere malen vroeg wat hij in vredesnaam met mijn huid had gedaan. De angst was in de man zijn ogen te lezen. Hij had zijn handen naast zijn hoofd en zette telkens stappen achteruit. 'Ik weet echt, écht niet waar je het over hebt!' schreeuwde hij nog. Ik schudde mijn hoofd. Mijn lippen waren tot een streep vertrokken en ook hier voelde ik de houtblokjes. Ik had mijn handen om zijn hals gesloten en schudde de man heen en weer.
'Wat heb je, verdômme met mijn huid gedaan?!'
[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]
