Vergeef de zondaar - hij is zo awesome om te biechten

Ach, de kerk. De vorm van een kruis, hoewel je daar echt bij moest stilstaan, gezien dat niet opviel, als je een mis bijwoonde. Dat was zoiets dat je vanuit de lucht kon zien. Tenminste, dat nam Daniël aan. Daniël was nooit in de lucht geweest. Nee, Daniël bleef letterlijk met beide voeten op de grond. Figuurlijk, meestal. Hoewel het vast niet erg realistisch was van hem om op bepaalde dingen te blijven hopen. Eigenlijk was dat nog niet eens wat voor hem. Maar ach, elke mens had iets dat van hun gewoonlijke gedrag afweek. Was dat dan niet zo? Daniël had in ieder geval het idee van wel. Zelfs de meest nuchtere mens kon dromen van surrealistische dingen. Zelfs de grootste dromer had bepaalde momenten van realisme. Zelfs de lafste persoon had momenten van moed. Wat een filosofie, Daniël. De uitwerking van kerken?
De mis was al een hele tijd voorbij, Daniël was de drukte kotsbeu van de blijkbaar erg interessante dood van een oude man waar niemand zich ooit in had geïnteresseerd, maar een hoop geld had. Puur toevallig geen erfgenamen. Nu ja, waarschijnlijk wel. Maar wie was de inhalige mens om die op te zoeken? Nu ja, Daniël had er weinig interesse in getoond. Er was een reden dat Daniël in de kerk was verschenen.

Catherine was wel te spreken over buiten echtelijke afspraakjes. Helaas had Catherine geen huwelijk en kon ze niet uit ervaring spreken, maar ze was de slechtste niet en vond het fijn om anderen wel aan zo'n ervaring te helpen. Er was een persoon in het bijzonder, die ze graag wat leerde over deze afspraakjes. Daniël, was zijn naam. En vandaag was een zeer prettige dag om hem eens wat bij te brengen. Deze mis, die van en voor een overleden man was geweest, leek hen het perfecte moment. De man was gestorven en dat zou waarschijnlijk niemand iets kunnen schelen, maar Catherine en Daniël waren zo lief geweest om te komen opdagen en de gehele mis uit te zitten. Hoe saai deze ook was, daar hadden zij het voor over gehad. Wat een iconen, niet? Ze zouden een kerk voor zichzelf moeten laten bouwen. Maargoed, irrelevant. Nu was de mis al weer even afgelopen en liep de kerk langzaam leeg. De twee figuren die achter bleven, wachtten tot iedereen de ruimte had verlaten. Zodra er in de kerk geen galm meer te horen was van sprekende mensen, kwam Catherine overeind uit haar bank. 'Gegroet, Daniël,' sprak ze. Ze verhief haar stem niet. Door de natuurlijke kerkgalm zou zelfs iemand aan het andere uiteinde van de kerk haar kunnen verstaan.

Man, Daniël had geen zin in dat plagerige doch nette gedoe. Hij had lang genoeg gewacht, oké. Hij had die man amper gekend. Niet dat Daniël erg veel mensen goed kende. Nu ja, hij kende er genoeg, maar het was niet bepaald zo dat Daniëls vriendenkring zo enorm uitgebreid was dat hij iedereen die gewoon wachtte op de dood kende. Je kon sociaal zijn, maar je kon ook gewoon zielig op de grond zitten en ervoor zorgen dat iemand over je viel, zodat er aandacht aan je werd geschonken. Daniël kon de grond meestal wel waarderen, maar helaas had hij zo’n grote liefde voor de grond nog niet opgevat. Erg jammer. Het moest een interessante bezigheid zijn. Ook al leek het verdomd veel op bedelen.
Goed, Daniël was niet meteen een subtiel iemand. Maar je kon ook ietsje subtieler zijn dan iemand gewoon vast te pakken en uiteindelijk tegen de muur te duwen. Men moest er eventjes voor stappen, maar hé, het doel heiligt de middelen. Sowieso, de middelen hier waren niet meteen zo enorm verschrikkelijk, hoor. ‘Het lijkt me een goed idee dat over te slaan.’ Daniël wist namelijk heel goed wie hij voor zich had, geen twijfel mogelijk. Hallo Catherine. Hij had dat door en vond dat het zinloos was. Op dit moment alvast.

Oh, altijd zo subtiel. Bedankt, Daniël. Bedankt voor een fijne nachtrust. Bedankt voor het zijn van een God. Bedankt voor onkuisheid in de kerk. Dank voor muren en woorden uit uw mond. Dank voor het wezen van een natte droom voor jonge dames, als dames dat al zouden hebben. Duizend maal denk. Catherine was de muren gewend. Niet door haar vele klanten, maar door haar ene, vaste klant. Er waren geen anderen die haar tegen de muur drukten. Er was er maar een en deze jongeman was dan ook de enige die hiertoe recht had. Waarschijnlijk zou Catherine er extra prijs voor rekenen, als Daniël niet al gratis bij haar naar binnen mocht. Afijn. Formeel zijn over slaan? Waarom ook niet. Ze waren alleen. Ze waren eindelijk alleen, alleen zij tweeën en het toeziend oog van God. Hallo, God, bedankt voor het scheppen van onze twee seksobjecten en bedankt voor het kijken. Tot ziens! Het was de eerste keer in lange tijd dat Catherine en Daniël elkaar troffen zonder dat het om een verloving of dergelijk draaide. Geen feest, enkel een kerk. Een kerk, Daniël en Catherine. Dat bracht veel goeds voort, toch? Kindjes in de naam van God, bijvoorbeeld. 'Zoals u wenst,' grijnsde ze. Haar vingers gleden als vanzelf via zijn borst naar beneden, een bepaald edel deel tegemoet.

Geen dank. Daniël deed het met plezier. Met veel plezier, welteverstaan. Ach, werd het nog steeds een edel deel genoemd? Onderhand was de edelheid er vast al wel vanaf. Nu ja, Daniël ging niet klagen. Sowieso, Daniël kon moeilijk klagen als dit precies was wat Daniël had gewild. Laten we dat maar toegeven. En oh, voor die muren? Daniël was niet degene die ze gemetseld had. Maar hij was wel degene om haar tegen een muur te duwen. Ze waren alleen – ze mochten ervan profiteren. Vond Daniël. Nu ja, Daniël had wel meer standpunten. Die hij graag met Catherine deelde. Alleen dan in minder verbaal gedoe. Dat was een stuk meer memorabel, weet je wel? Nu ja, het maakte niet uit of jij het wist. Zolang Catherine het maar wist. Met jou ging Daniël niet veel doen. Om je uit je droom te halen. Maar ach, je mag blijven dromen.
Daniël hoefde niet zo perse kindjes, hoor. Had hij weer eens wat uit te leggen. Maar ach, hij kon het nog altijd op een andere man afschuiven. Catherines tijdsbesteding was niet onbekend. Ze zouden hem nog geloven ook. Wat snoezig. Maar dat maakte niet uit. Andere mannen duwden haar niet tegen muren om kerken te ontheiligen, omdat ze daar puur toevallig zin in hadden. Andere mannen hadden vast wel zin in wat plagerige formaliteiten. Maar die andere mannen konden Daniël geen reet schelen op dit moment.
Zeurde ik daarnet niet over verbaliteit? Ach, onze “god” Daniël maakte deze verbaliteit voor even niet heel erg simpel door haar te kussen, terwijl hij besloot dat als Catherine de edelheid van een lichaamsdeel weer eens mocht schenden, zoals sommige mensen dat zo optimistisch uitdrukten, mocht hij dat vast ook wel. Toch? Ze vergaf het hem vast wel dat Daniël niet heel erg lang van Catherines voorgevel kon afblijven.

Catherine hoefde niet te praten. Ze was verbaal wel sterk, maar ze kon net zo veel met haar lichaam en om heel eerlijk te zijn waren er vast veel meer die dat verkozen boven verbale communicatie. Zo ook Daniël, bleek. Want voor heel even speelde hij daadwerkelijk God, door Catherine haar vermogen om te praten af te nemen. Catherine zeurde niet. Als er ooit een ander was die haar haar stem zou afnemen, zou dat niet gaan zonder horten of stoten maar Catherine kon veel hebben van Daniël. In plaats van te protesteren, beantwoordde ze de kus. Oh, en die hand op haar voorgevel? Echt, daar had Catherine geen problemen mee. Integendeel. Sinds zij Daniël toch als God beschouwde in deze kerk, kon het niks slechts betekenen dat hij haar voorgeven nu aanraakte. Misschien heiligde hij de twee wonderen wel? Misschien werden ze wel van goud door zijn aanraking. Het zou allemaal kunnen. Oke nee, leugen. Het zou beiden niet kunnen. Daniël was God niet en het was vreselijk van Catherine om zo te denken in een kerk maar hallo, Catherine was niet zo gelovig. Als de dat wel was, dan zou ze nu geen God uit zijn Huis zetten en dan zou ze er een probleem van maken als on- en gehuwde mannen haar kwamen bezoeken. Dat deed ze niet, dus bij deze. Haar vingers hadden zich rond de gesp van die riem gesloten om deze te openen terwijl haar lippen bezig waren met die van Daniël.

Daniël wilde dat duo niet in goud. Een heel deel van het punt van die twee zou er dan meteen van af zijn, hoor. Hij bedoelde, als die twee heel vreemd in goud veranderden, had je daar toch niets aan? Nee, hij wilde ze niet eens in goud, hoor. Sowieso, een gouden Catherine… Nah, Daniël verkoos degene van vlees en bloed boven het gouden exemplaar. Het kwam natuurlijk erg goed uit dat er geen gouden Catherine bestond. Tenminste, Daniël dacht van niet. En als dat wel het geval was, zou Daniël fronsen en zich afvragen of dat beeld met het levende model was gemaakt of juist niet. Hij was er nog niet over uit welke versie het schandaligst zou zijn. Maar ach, Daniël nam maar aan dat er geen gouden Catherine bestond. Sowieso, hij prefereerde de Catherine van vlees en bloed. De Catherine die vlak voor hem stond. Die positie kwam erg goed uit. Er was een reden dat Daniël voor die positie had gezorgd. Niemand kon Daniël erg nadenkend noemen, maar volslagen onintelligent was hij nu ook weer niet. Tenminste, dat was Daniël meestal niet. Het was niet erg nadenkend om zo in het openbaar dit te gaan doen, maar hé, ze waren nog altijd alleen. Wat goed uitkwam.
Daniël had het idee dat Catherine een enorme hekel aan broeken had. Of nee, wacht, Daniël dacht eerder dat ze er een hekel aan had als iemand broeken droeg. In het bijzonder als Daniël geen zin had in formaliteiten. Wat een toeval toch allemaal. Ze mocht best een hekel aan broeken hebben. Zat Daniël niet mee. Net zoals Catherine er niet mee zat dat Daniël uitzonderlijke interesse vertoonde in dat voorgevel van haar. Maar ach, een hekel aan broeken en een interesse in lichaamsdelen. Ze konden elkanders voorkeuren wel erg goed combineren.

Wanneer Catherine van goud zou zijn, beste vrienden, konden we haar het beste gelijk in een sekswinkel zetten, als ze deze in een dergelijke tijd al hadden. Catherine zou duur zijn, aangezien ze van goud was, maar ze zou zeker behoren tot de seksartikelen. Het was niet moeilijk om Catherine als een sekspop te zien nu ze nog gewoon van vlees en bloed was. Hoe veel moeilijker kon het dan zijn om haar op die manier te zien wanneer ze echt van goud was? Niet erg veel meer, toch. Goed, intussen was Catherine met iets heel anders bezig. Met haar handen, en haar lippen bijvoorbeeld. Die handen en lippen waren dan ook weer ergens mee bezig maar sinds het gênant zou zijn als ik de enige was die voor gedetailleerd ging, laten we deze handelingen onbeschreven. Wat we wel kunnen beschrijven, is de handeling die er volgde nadat Catherine een geluid had gevoerd. Het geluid was zeer aanwezig geweest en van een deur afkomstig. Een die open ging en zich vervolgens weer sloot. Het geluid van voetstappen was waarschijnlijk het meest onheilspellend, sinds deze dichterbij kwamen. Catherine, die nog altijd met haar rug tegen de muur stond, trok zich terug uit de kus om de ruimte rond te kunnen kijken. Een dergelijke vraag als: 'Hoorde je dat?' leek haar overbodig. Niemand kon zo'n geluid negeren. Vandaar dat ze haar vingers van de piet haalde en deze zijn pols liet omsluiten. Haar blik was gericht op de biechtstoel een paar meter van hen vandaan en momenteel Catherine haar enige optie om zich te kunnen verschuilen.

Dát noem ik een hint, mijn beste. En inderdaad, dat zou erg gênant zijn. Wat ook een hoop gêne zou veroorzaken, was als er heel plots iemand binnenkwam. Wat op dit moment het geval was. Ook hallo, hoor. Daniël en Catherine waren erg goed bezig met de kerk te ontheiligen. Doe je mee? Wacht, nee, Daniël was bezitterig genoeg om daar een gloeiende hekel aan te hebben. Puur omdat het met drie was. Hij hield niet zo van dat getal. Pakweg twee vond hij dan weer een leuker getal. Overigens was “twee” een fantastisch aantal. Om het niet wiskundig te bekijken. Als we iets wiskundig willen bekijken, zullen we wel over vergelijkingen gaan lullen. Wat we niet doen. Wat deels te maken heeft met onkunde. Maar ook met onwil.
Eh, ja, dat hoorde hij. Daar hebben we zonet over staan lullen. Mocht je het niet doorhebben. Wat ik niet verwacht. Ik heb niet altijd erg veel vertrouwen in de mensheid, maar in jou wel. Overigens was Catherine degene die hem een biechtstoel in trok. Eh, hoi biechtstoel. Daniël had niets tegen biechtstoelen, hoor, maar eh. Een bíéchtstoel. Oké. Een biechtstoel. Waarom ook niet. ‘Een bíéchtstoel?’ Het werd niet hard gezegd, hoor. In biechtstoelen praatte je niet luid. Hij wist niet zeker waarom, maar hij had het idee dat men weinig zin had om hun zonden aan iedereen op te biechten. Er was een reden dat dit een vreemd geval met twee hokjes was.