DUDES, Y U NO LOOK LIKE DARREN?

De ruimte was gevuld met muziek en mensen. Deze mensen brachten geroezemoes mee wat het geheel een gezellige uitdrukking gaf. In de vrije hand een glas drank, in de andere een hand van een danspartner. Een van de beruchte feesten van lord Mcchaier en Catherine was van de partij. Zo ook Daniël, die rechts van haar danste met een of andere vrouw. Ze was Catherine niet geheel onbekend, dat wilde zeggen dat ze wel eens had horen spreken van de desbetreffende vrouw, maar een gesprek was er nog niet van gekomen. Veel zin in een gesprek met de vrouw had Catherine ook niet. Veel liever sprak ze met de vrouw haar danspartner, die op het sein die van Catherine zou zijn. En daar was het sein. Catherine kon de brede glimlach rond haar lippen niet onderdrukken toen de man met wie ze eerder had staan dansen haar voorzichtig los liet en overdroeg aan Daniël. 'Prettig weerzien,' fluisterde ze onder haar masker vandaan. Als vanzelf legde ze haar hand in de zijne en de andere op zijn borstkas.

Catherine hield niet van de vorige danspartner, die volgens Daniëls geheugen Anastacia heette. In ieder geval zo’n naam met bespottelijk veel a’s. Nu ja, maakte niet uit. Hij liet onze Anastacia immers aan Catherines danspartner over en kreeg Catherine als danspartner. Waarover Daniël niet kon klagen. Hallo Catherine.
‘Geheel wederzijds,’ antwoordde Daniël. Wat, puur toevallig, als de waarheid beschouwd kon worden. Het was dan ook geheel wederzijds. Want hal-lo, er was iets mis in je bovenkamer als je niet merkte dat Daniël dit weerzien prettig vond. Nu ja, zulke mensen waren er met hopen.
Sommige dansen waren niet zo afstandelijk meer met enkele, minieme aanpassingen. Deze dans was daar een voorbeeld van. Sowieso, als je niets beter te doen had dan tot in de precieze de beginnende dans tussen Daniël en Catherine analyseren, was er wat mis met je. Er waren een hoop interessantere dingen. Zoals een beleefde indruk maken, terwijl je de plaat poetste. Zoals een drankje nuttigen. Zoals logisch nadenken. Zoals jezelf afvragen waarom je zoiets in godsnaam zou doen.
Maar goed, dit ging niet om de toeschouwers. Dit ging om hen. Een dans ging altijd over degenen die de dans uitoefenden. Op dit moment waren er een hoop die eenzelfde dans uitoefenden, maar wij zijn nu eenmaal niet geïnteresseerd genoeg om naar anderen te kijken. Dus wij kijken naar Catherine en Daniël. Wel, de dans was op dit moment begonnen. Twee handen ineen, Catherines andere hand op zijn borstkas – dat was natuurlijk een enorm belangrijk gegeven in het verhaal – en Daniëls andere hand waar ‘m zou moeten zijn. Aan jou te weten waar.
De ruimte leek op dit moment niet eens zo gevuld met mensen. In ruime zalen had Daniël die indruk wel vaker. De muziek was zoiets waar je niet omheen kon. Daniël zou je niet kunnen zeggen waar de bron zich bevond, maar hij kon er alvast zeker van zijn dat die er was. Oh, man, daar kon je gewoon niet omheen. De mensen waren eveneens dichtbij, maar desondanks een stuk minder indringend. Tenminste, die indruk had Daniël. Nu ja, als je Catherine niet heette dan.

Zoals van haar verwacht werd, danste ze. Ze volgde de passen van de dans precies zoals zij ze geleerd had gekregen en lette erop dat zij geen enkele fout maakte. Ze herinnerde zich het moment waarop zij deze dans geleerd had maar al te goed, en dit was niet een van de vrolijkste herinneringen die ze kende. Dansleraren en leraressen waren er altijd erg op gebrand dat er straffen stonden op fouten maken. Vandaar, foutloos. Catherine was maar op één fout te beschuldigen en dat was de fout dat ze iets te dichtbij een getrouwd, of verloofd man stond. Het verschil maakte haar niet uit, het kwam op hetzelfde neer. 'En waar heeft u vandaag zoal uw tijd aan besteed?' vroeg ze hem. Ze sloeg het bekende 'ik heb u gemist'-gedeelte vandaag open. De kans dat iemand hen zou horen was te groot.

Waar hij zijn tijd aan had besteed? Een hoop gezeur over nutteloze dingen aanhoren, zich afvragen waarom het zo’n punt was dat hij net ietsje te laat was gearriveerd en eh, tja, dat was het wel zowat. Daniël deed niet zo enorm veel in feite. Niet veel zinnigs in feite. Goed, hij deed heus wel wat zinnigs, nam hij aan. Hij kon er gewoon niet opkomen. Of wacht, op bals arriveren was vast wel iets zinnigs. Al was je te laat. Al vond je niet dat mensen er zo’n punt over moesten maken. Hal-lo, dat gebeurde heus wel vaker. Nu ja, Daniël ging de reactie van onze gastheren niet analyseren, want dan was hij lang bezig. Een gastheer was altijd een beetje een rare kwiet. Ze konden erg toffe mensen zijn, maar zodra iemand wat moest organiseren, veranderden ze, poef, in één of andere gestoorde kwibus. Daniël had het proces nooit begrepen.
‘Met niet zoveel bijzonders,’ was Daniëls antwoord. Niet veel bijzonders. Natuurlijk niet. Wat Daniël gewoonlijk deed, was nu eenmaal niet veel bijzonders meer. En dit was in feite een dag zoals gewoonlijk. Behalve dan dat Daniël niet elke dag op een bal arriveerde. Vaak genoeg, maar niet elke dag. Nu ja, je kon moeilijk zeggen dat het enige bijzondere was dat je die dag gedaan had een bal bezoeken was geweest, terwijl je op dat bal zat. Nee, dat klopte niet. Ah, wat maakte het ook uit? ‘En wat was uw tijdsbesteding vandaag?’ Heel origineel, Daniël.

Catherine had haar hele dag nog redelijk interessant door weten te brengen. Al waren haar dagen dan vaak hetzelfde, de sleur was niet vervelend. Het begon met opstaan, het gedoe met makeup, haren en kledij en vervolgens aan het werk. Precies zo was Catherine haar dag vandaag ook geweest. Wat dat 'werk' precies in hield, werd niet verteld. Iedereen wist het immers al, dus er was helemaal geen reden om het uit te leggen. Daniël wist het ook. Catherine wist dat Daniël dat wist. Al hield ze dan nog zo veel van hem, Catherine was Catherine niet als ze hem niet zou teasen op de meest voor de hand liggende manier. 'Wilt u dat werkelijk weten? Raad maar,' zei ze daarna, terwijl ze breed naar hem glimlachte.

Precies. Daniël wist het. Daniël wist heel goed hoe ze de dag had doorgebracht. Tenminste, als dit een dag zoals gewoonlijk was geweest. In feite wilde hij het niet echt weten. Hij kon het zich zo indenken. Catherine met één of andere naamloze vent. Het was niet eens zo moeilijk om het zich in te beelden. Maar ach, Daniël was een hypocriet op dit vlak. Het was echt niet zo dat hij een trouw man was. Het maakte niet eens uit vanuit wiens standpunt je het bekeek. Ach, het was echt niet zo dat er ook maar iemand was die het van hem verwachtte. En anders waren ze net zoals hij hypocrieten. Maar wat maakte het ook uit? De hypocrisie was alom aanwezig. Daar had hij geen filosofie voor nodig.
‘Een raadspel is niet leuk als men bij voorbaat het antwoord al weet,’ antwoordde Daniël. En dat was nu precies het probleem met dit geplaag. Daniël had precies door wat ze deed, was zo hypocriet het niet leuk te vinden en het was een raadspel van niets, gezien iedereen het antwoord hierop zou kunnen geven. Nu ja, behalve als je zo enorm onschuldig was om nooit over anderen te praten. Daniël betwijfelde het bestaan van dit soort mensen.

Een reactie als deze was natuurlijk te verwachten geweest, en dat was dan ook precies wat Catherine had gedaan. Haast onzichtbaar schudde ze haar hoofd, terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Helaas. Maar u moet weten dat ik houd van raadspelletjes,' zei ze. De glimlach verdween geen enkel moment van haar gezicht. 'Ze houden het interessant, misschien zelfs spannend.' De hand op zijn borst liet ze voorzichtig heen en weer strelen terwijl ze haar gezicht dichterbij die van hem bracht. 'Dus hier is er nog een: Waar, milord, gaat mijn voorkeur nu naar uit?' Ze had het gefluisterd. Vanonder haar met veren bezette masker keken haar felblauwe ogen de jongeman aan. In deze ogen was een zekere lust naar- naar wat?- af te lezen.

Daniël wist heel goed waar zijn voorkeur naar uitging. Op dit moment had Daniël zin in om haar uit te kleden, vrijwillig of niet. Daniël was vast redelijk voorspelbaar, maar allemachtig, ze vroeg erom. Ach, Daniël verwachtte niet dat het erg onvrijwillig zou zijn. Maar man, wat maakte het uit dat iedereen het al had uitgevogeld? Met taferelen als deze was het niet meer dan logisch. Ach, het was niet zo dat Daniël het zich beklaagde. Integendeel zelfs. Nu ja, het zou een vreemd soort man moeten zijn dat zich in Daniëls situatie.
‘Ik denk dat uw voorkeur uitgaat naar boeiende lectuur in de bibliotheek,’ antwoordde Daniël. Erg boeiende lectuur. Zo enorm boeiend dat er vast geen letter zou gelezen worden. Je zou ook niet kunnen verwachten dat er een letter gelezen zou worden. Daniël was niet iemand om te verdrinken in fictieve werelden. Daniël was niet iemand van de diepgaande literatuur. Hij was meer iemand van een ander soort diepgaand. Ach, wat een metaforen vandaag toch allemaal. Het leek wel alsof Daniël nog een keer diepzinnig werd.
Snap de hint, zou ik zeggen. Wat interesseerde die dans hem? Er waren leukere dingen te doen dan één of andere half stopgezette dans. Boeiende lectuur in de bibliotheek. Nogmaals, Daniël werd nog eens iemand van de metaforen. Of misschien werd hij nog weleens diepzinnig. Daniël zou eens moeten proberen iets meer met zijn leven te doen dan de tijd verdrijven tot hij morsdood was.

Wat een prettig antwoord. Wat een enorm plezierig en goedgeplaatst antwoord. Er zou gelogen worden wanneer men zei dat Catherine niet blij was om dit te horen. En dan niet zomaar een leugen, maar een enorme leugen. Zo'n grote, die een leven verandert en er voor zorgt dat een persoon zich slecht voelt, puur omdat hij heeft gelogen. En grote leugen dus, omdat Catherine erg pleased was met dit antwoord. 'U kent me goed, sir,' complimenteerde ze hem. Ze minderde vaart en stopte uiteindelijk de dans. Om de dans af te sluiten, greep ze in haar rokken en zakte ze licht door haar knieën als een buiging. Carherine had geen idee waar hier die oh zo boeiende lectuur te vinden was, waar ze opeens behoorlijk veel lust naar voelde. Er was maar een manier om deze plek te vinden en dat was door te zoeken. 'Laten we ons wederom in een zoektocht storten,' grijnsde ze.

Ach, je ging niet veel met een vrouw om zonder diezelfde vrouw toch enigszins in te kunnen schatten. Een vrouw zou altijd kunnen beweren dat er geen een was die haar door en door kende, zelfs zijzelf niet, maar het was verloren moeite om een vrouw proberen te begrijpen. Daniël had het dan ook opgegeven. Wat hij desondanks niet had opgegeven, was uitzoeken waar Catherines voorkeuren naartoe gingen. Die had hij ondanks de onbegrijpelijkheid van de meeste vrouwen doorgehad. En ach, bepaalde gevolgen waren ermee gepaard gegaan. Daniël zou liegen als hij zich het slachtoffer van het lot noemde. Want dat was hij niet. Daniël noemde zichzelf veel, maar de slachtofferrol was desondanks niets voor hem. Maar ach, gevolgen. Sommigen noemden ze een vloek. Anderen vonden ze een zegen. Daniël was niet de man om de liefde in een hokje te plaatsen. Zo intelligent is hij nu ook weer niet.
Waarvoor hij klaarblijkelijk wel intelligent genoeg was, was Catherine inschatten. Ach, wat een compliment. Het was dan ook erg moeilijk om te beseffen wat Catherine wilde. Wat het nog bemoeilijkte, was het jammerlijke feit dat Daniël precies hetzelfde wilde. ‘Dat hoeft geen tweede keer gezegd te worden,’ antwoordde hij. Absoluut niet. Dat de zoektocht begon.
Je zou het nonchalant kunnen noemen, de manier waarop hij haar pols vastgreep en haar meenam naar een gang, waar volgens Daniël alvast een stel deuren waren die naar kamers leidde. Daniël kwam hier niet zo enorm vaak, maar hé, als je een deur had en je meende te geloven dat er achter die deur een gang was met een stel deuren... En ach, kijk nu eens - Daniël had nog eens gelijk ook.