Eh-ja help?

JE MAG DIT NIET LEZEN ALS JE JET BENT, HET IS VOOR GSM WA.

Goed, dit is zeg maar het enige wat ik heb en ik heb er een slecht gevoel over en het is niet goed, maar ik schrijf nooit meer iets nieuws voor die tijd, zeg maar. Ik wilde jullie mening even horen.

Angst zinderde door mijn lichaam bij het zien van het mes dat hij in zijn handen had. Bloed suisde in mijn oren bij het koele ijzer waar hij mee over mijn huid streelde. Hij deed me niets - natuurlijk niet. Het was slechts een spanning die hij voor zichzelf opbouwde, het ging hem niet eens meer om mij. Hij deed dit voor zichzelf, niet omdat hij van me hield en hier voor ons beiden plezier uit wilde halen. Het was om zijn plezier gaan draaien, naarmate de tijd vorderde. Het was steeds meer om hem gaan draaien en steeds minder om mij, tot ik alleen nog een pion in zijn spel was. Ik had voor de rest geen betekenis, maar was belangrijk om zijn zieke gedachtenspel te winnen. Ik rilde bij de herinnering en een traan prijkte eenzaam aan mijn ooghoek. Mijn tranen waren inmiddels opgeraakt en lieten zich alleen nog op zeldzame momenten zien; dit was één van die momenten. Hij had weer iets niets bedacht om zichzelf mee te vermaken, iets nieuws om zichzelf te kunnen vermaken en zijn honger te stillen. Hij had weer iets nieuws bedacht om zijn gedachtenspelletje interessanter te maken en dit keer was hij niet alleen. Het was al net zo zeldzaam, dat ik hem nog een keer alleen aantrof. Hij altijd wel iemand bij zich of dit nu een andere vrouw was of een man, het maakte hem niet uit. We waren stuk voor stuk pionnen, zonder betekenis, maar toch o zo belangrijk. Hij probeerde van zichzelf te winnen, zijn verlangens en zijn vernielde emoties, maar elke keer als hij weer zoiets flikte verloor hij steeds een beetje meer. Dat was waarschijnlijk het enige lichtpuntje van dit alles, het lichtje aan het einde van de tunnel die hoopvol voor me flakkerde. Hij verloor steeds een beetje meer, tot hij helemaal stuk zou zijn. Hij was al gebroken, dat viel niet te ontkennen, maar hij was nog altijd niet stuk. Hij ging verdomme steeds maar niet stuk. Ik droomde al jaren dat, dat zou gebeuren, maar hij hield zich sterker dan ik had gehoopt.
Ik beet op mijn lip, terwijl mijn hand die van de jongen naast me vond. Ik kneep erin, dit was nieuw voor hem, had ik gezien de seconde dat hij binnen was gekomen. Een verse angst loerde in de diepten van zijn ogen en zijn lichaam was nog onbeschadigd. Het was een gaafheid waar ik alleen maar van kon dromen en waarschijnlijk nooit meer zou bezitten. Dat het al zijn tweede dag was, maakte voor de rest niet uit. Ik zag hem vanuit mijn ooghoek onmerkbaar glimlachen, maar raakte afgeleid door het ijzer dat opnieuw mijn huid streelde. De geslepen punt, kraste over een aantal van mijn verste littekens en hij keek me vragend aan. Natuurlijk wilde hij weten waar ik ze vandaan had. ‘Het is niets,’ perste ik eruit, terwijl ik zijn blik vermeed en hij grijnsde. Ik zou de grijns zo graag van zijn gezicht slaan, maar nog voor ik de kans voor kreeg was hij alweer weg. De deur sloeg achter hem dicht en ik wist een zucht te slaken. Ik hoorde hoe de jongen naast me ook weer ademhaalde en keek hem voor de eerste keer recht aan. ‘Ik ben Samantha,’ zei ik zachtjes en perste mijn lippen in iets wat op een glimlach moest lijken. ‘Tomas.’ Zijn stem klonk kil en afstandelijk, terwijl hij een glimlach om zijn lippen dwong. Zijn lach leek tenminste nog ergens naar; hij was nog zo vers. Ik bleef enige tijd stil, waarna ik mijn lichaam een slag draaide en zo tegenover hem kwam te zitten. Onze handen belandden tussen ons in en hielden elkaar nog altijd vast. Hij keek me angstig aan en ik glimlachte droef. De angst paste hem niet; hij leek zo sterk, maar ook hij was voor de smerige trucjes gevallen.
‘Je overleeft het wel,’ probeerde ik hem moed in te praten, maar ik zag aan hem dat hij wist dat ik maar wat probeerde. ‘Niet waar,’ antwoordde hij dan ook en hij had gelijk. ‘Je moet,’ flapte ik er vervolgens uit en hij trok een borstelige wenkbrauw op. ‘O ja?’ ‘Ja, want ik denk dat ik dood ga als er nu niet snel iemand overleeft. Het is verdomde eenzaam.’ Ik merkte hoe boos ik klonk, maar eigenlijk kon het me geen reet schelen. Ik was ook boos, maar niet op hem natuurlijk. Ik was boos op het monster die ons dit aandeed. Hij moest glimlachen, al wist ik niet of het om mijn woorden of om mijn boosheid was. ‘Oké,’ verzekerde hij me uiteindelijk, na een korte stilte en drukte zijn lippen op de mijne. Het voelde goed en ik merkte niet dat de deur weer open ging - ik wilde het niet merken. Ik was eenzaam; ik wilde genieten. Ik zou het nooit liefde noemen, dat kon niet op een plaats als deze, maar het kwam er dicht in de buurt. Daar nam ik genoegen mee, ook al kende ik hem pas twee dagen. Ik was eenzaam - en dat zou niet veranderen. Dat wist ik zodra zijn lichaam ineenzakte en slap tegen me aanviel. Het gezicht van Roel verscheen achter hem, met een uiterst beheerste glimlach over zijn gezicht uitgestreken. ‘Je maakt het me moeilijk nog een geschikte partner te vinden Sammy,’ prevelde hij tegen de dode huid en ik wist dat hij gelijk had.

Ik vind 't goed, Nina, echt waar. Maar jij bent ook gewoon goed. Punt. Uitroepteken.

OH DEZE IS VAN JOU. (dat heb ik nu echt al 3 keer gezegd hier HAHAHA) Hij is awesome, maar ik snapte er niets van D: