Skinny dipping

Daniël had dringend nood aan wat omgeving die niet alle mogelijkheden tot fatsoenlijk ademhalen de kop indrukte. Vijver dus. Vijver, vijver, vijver. Alle eendjes zwemmen in het water. Daniël liep dus rond in de omgeving van de vijver. Het was een heus contrast met Daniëls gewoonlijke bezigheden. Ach, de vijver dus. Een stel water in een natuurlijke put. Fantastisch verschijnsel. Desondanks had Daniël nog niet eens een direct uitzicht op de vijver. Directe omgeving, ja. Uitzicht op de vijver, nee. De hedendaagse stad zat vreemd ineen, vond Daniël. Nee, wacht, dat vond hij niet. Hij vond gewoon dat er wel erg veel ruimte in de directe omgeving van die vijver zat. Ach, misschien was dit niet eens de directe omgeving, maar wat ruimte om de vijver. Of misschien zat Daniël gewoon compleet verkeerd. Maar dat dacht hij niet. Daniël was vaak genoeg hier geweest om te weten waar dingen zich bevonden. Dit was dus echt niet de eerste keer dat Daniël hier kwam. Maar goed, je weet vast wel wat Daniël nu deed.

Celestines jurk lag onder de grote eikenboom, ze had die dag een juk gekozen met een korset dat te strikken was aan de voorkant, zodat ze alleen kon gaan zwemmen. Ze had die ochtend haar haren niet laten doen, waardoor het, nu ze onder water was, achter haar aan golfde. Ze zwom naar het oppervlak en veegde een aantal lokken uit haar gezicht. Ze zwom hier vaak, omdat er weinig mensen kwamen en het direct grensde aan haar vaders terrein. Ze was dol op zwemmen en aangezien haar ouders iemand op bezoek hadden die bij de bruiloft zou helpen weigerde ze in het huis te zijn. Ze stond met haar tenen op de kleiige bodem, ze hield van het gevoel van die ondergrond tussen haar tenen. Ze kreeg het gevoel dat ze dichter bij de natuur stond. En ze hield van de natuur.

Natuur? Daniël hield van puur natuur. Om het zo te noemen. Ach, dat maakte niet uit. Daniël kwam dus aan bij de vijver. Hoewel Daniël, erg cliché, zin had gehad om zich alleen bij de vijver te manoeuvreren, zonder opzij te hoeven gaan voor een gevolg waar de helft hoepelrokken bij zich had waarvan de omvang groter was dan strikt noodzakelijk was. Maar dat was nu niet zo. Er was welzeker iemand in de vijver, maar diegene had geen hoepelrokken met een omvang van dertig meter, laat staan dat deze persoon een heel gevolg was. En oh ja, erg veel aan had ze niet meer.
Daniël wendde zich blik af van de vijver en liet diezelfde blik, heel aardig, naar de omgeving rond de vijver glijden. Oh kijk, daar was die jurk. Was Daniël er alvast zeker van dat ze niet erg veel aan kon hebben. Of ze had nog twintig onderjurken aan, maar hij nam aan van niet. Tenminste, hij dacht van niet. Kon hij toch niet weten? Hij was niet helemaal mee met wat de etiquette voor onderjurken voorschreef. Hij stond er meestal niet bij stil, bij onderjurken. Onderjurken bestuderen was zijn hobby niet.

Celestine hoorde geritsel van bladeren, de bladeren die inmiddels dezelfde kleur hadden als haar goudkleurige ogen. Het geritsel zorgde voor een abrupte draai van haar hoofd. Daar stond iemand, iemand die duidelijk geen onderdeel van de bedienden die haar verzorgden uitmaakte. Nee. Deze jongeman was rijk. Van adel, te zien aan zijn kledij - uiteraard kon hij ook een rijke koopman zijn zoals haar vader, die ging immers hetzelfde gekleed, maar ze ging uit dat hij van adel was. Ze hield een arm voor haar voorgevel, om toch minder zichtbaar te zijn, voordat ze zich omdraaide. Ze liep richting de rand van de vijver, tot ze ongeveer tot haar heupen uit het water was, haar moeder hield haar eetgewoontes zo erg in de gaten dat haar heupbeenderen zichtbaar waren, zonder dat het onmiddellijk lelijk was - haar lichaam was niet volledig in proportie, want voor haar dunne taille en platte buik had ze aardige 'rondingen' die goed gevormd waren, haar moeder vond het enkel vervelend omdat jurken dan niet fatsoenlijk pasten aangezien het dan redelijk uitpuilde. "Goedemiddag Milord." Zei ze, om niet al te onbeleefd over te komen.

Daniël kende haar wel. Tenminste, dat idee had hij in ieder geval. Ze kwam niet op hem over als een volslagen vreemde, al kon hij niet eens op haar naam komen. In ieder geval dacht Daniël dat ze tot de kringen behoorde waartoe Daniël ook toe gerekend werd. Zo ongeveer, in ieder geval. Ach, zoveel had hij nu ook weer niet op haar gelet. Ach, wat maakte het ook uit?
‘Goedemiddag,’ beantwoordde Daniël de groet. Hij had geen flauw idee wat hij hiermee nu moest doen. Eh, ja, hallo jongedame. Bonjour Mademoiselle, pourquoi est-ce que tes vêtements sont partis? Daniël had niets tegen een zwempartijtje, al zou hij toch wel even fronsen als men hem vroeg mee te doen, maar waarom in godsnaam in de vijver? Hier kwamen heus wel mensen? Ach, wat maakte het ook uit?
Daniëls huidige interpretatie van de situatie kwam neer op een naakte jongedame en Daniël waarbij de één in de vijver stond en zo aardig was haar boezem te bedekken en de ander vijf meter verder en zin had zichzelf voor kop te slaan. Waarom had hij ook alweer zo perse naar de vijver gewild? Ah, wat maakte het ook uit? Hij was er nu en voor zover hij het voor elkaar kreeg om niet al te veel naar haar lichaam te kijken, was er vast niets aan de hand. En oh ja, misschien moest hij maar eens op haar naam komen. Wat was die ook alweer? Ah, die was vast wel een keer gezegd op één van die feesten. Daniël meende in ieder geval haar daar een keer gezien te hebben.

Celestine keek naar de jongeman. Ze kende hem. Wie was hij ook al weer? Daniël, dat was het. "Kwam je ook zwemmen, of kwam je hier enkel kijken naar de mensen die dat doen?" vroeg ze met een scheef, uitdagend lachje. Niet uitdagend op de manier van 'kom hier, neuk me', nee de hand die haar boezem verborg glinsterde niet alleen door het water, maar ook door de verlovingsring. Haar ouders en Darrens oom en tante hadden die blijkbaar uitgezocht of overgedragen of iets in die richting. Ze veegde met haar losse hand een paar plokken naar haar weg, die aan haar wangen waren blijven plakken. "Daniël, was het toch?" Ze zette nog een paar passen vooruit, maar zorgde er wel voor dat haar kruis bedekt bleef door het ietwat troebele vijverwater. "Zag ik u niet toevallig op het verlovingsfeest van Milord Alexander en Milady Elisabeth?" vroeg ze om wat duidelijkheid te krijgen.

‘Is dat een uitdaging?’ antwoordde Daniël, geheel zinloos, met een vraag. Gebeurde wel vaker. Tenminste, als Daniël geen flauw idee had wat een eerlijk antwoord zijn zou. Kijk, Daniël had gewoon geen zin om bepaalde mensen gezelschap te houden en hij had eveneens weinig zin in die twintig formaliteiten om de toestemming te verkrijgen om een centimeter te verzitten. Oké, dat was ietwat overdreven, maar hé, hé, je wist vast wel wat hij bedoelde. Of niet. Maar dat maakte dan weinig uit, want in feite zijn gedachten alleen van jou alleen en hoewel zijn gedachten op dit moment net iets te vaak gedeeld werden, pretenderen we nog altijd niet te weten waaraan Daniël dacht.
Wauw, zijn naam werd beter onthouden dan hij die van haar kon onthouden. Hij begon op de C te gokken, al kwam dat voornamelijk omdat hij een stel vrouwen kende wiens naam begon met de C. Altijd gaan voor de meerderheid. De meerderheid had geregeld ongelijk, maar wat maakte het uit? Als je ongelijk had en je zat in de meerderheid, was je niet alleen.
Daniël kwam onze C-nog wat tegemoet. Tenminste, hij maakte de vijf meter afstand wat kleiner. Het sprak voor zich dat hij niet beklemmend dicht kwam. Dat waren gewoon manieren. Voor zover we Daniël beleefd kunnen noemen. En oh ja, die vijver was ietwat lastig, want Daniël was er nog niet over uit of het nu de bedoeling was of hij ook in de vijver kwam of er juist helemaal uitbleef. Ah, wat maakte het ook uit? Hij bleef gewoon uit de vijver, punt uit. Erg simpel.
‘Dat is inderdaad zo,’ beaamde Daniël. Inderdaad, daar waren ze elkander tegengekomen. Zo ongeveer. Voor zover Daniël op anderen had gelet toen.

Celestine haalde haar schouders op. "Zie het zoals je wilt." antwoordde ze onverschillig en ze keek Daniël direct aan. Ze moest toegeven dat wat spanning niet verkeerd zou zijn. Ze had ergens een vermoeden dat er weinig spanning meer in haar leven zou komen zodra ze getrouwd zou zijn, dus zou ze nu zo veel mogelijk profiteren van haar leven zonder man. Ook al was ze dan verloofd. Ze wist dat haar moeder meer kinderen wilde, maar ze betwijfelde of ze van Milord McMahon er überhaupt één zou willen. Ze kende hem nauwelijks, maar ze kende Alex en ze kreeg het gevoel dat hij ook zo'n type was. En dat was niet bepaald om vrolijk van te worden.

Hoe Daniël het wilde zien? Ze mocht gaan raden hoe Daniël het zag, hoor. Als ze haar spanning wilde, ging Daniël niet alles voorkauwen. Maar ach, Daniël had geen idee waar onze C…nog wat aan dacht. Interesseerde het hem? Absoluut niet. Maar het interesseerde Daniël ook niet waar deze ontmoeting heen ging. Hij had eveneens geen flauw idee hoe dit ging evolueren. Wel, tja, wat verwachtte je immers als je bij een volstrekt naakte vrouw in een vijver stond? Nu ja, Daniël nam alvast aan dat ze volstrekt naakt was. Anders was ze vast niet zo voorzichtig. Ach, wist hij toch veel? Zo goed had hij die berg kleren daar ook weer niet bekeken.
Wacht…Celestine! Dat was het! Nu ja, hij kon alvast op haar naam komen. Daniël sprak liever mensen aan met hun naam of met juffrouw, meneer, mevrouw, wat dan ook. Hij was niet iemand van de titelen. Gewoon…niet iets voor hem. Hij wist niet wat ermee was. Of misschien was het gewoon redelijk ingebakken dat, als je bij de adel hoorde, beleefdheid op zijn plaats was, maar dat ook genoeg was. De adel was gewoon hoogstaand. Ah, hij kon het niet uitleggen. Je begreep het of je begreep het niet.
‘Hoe wilt u het zien?’ Het was de dag der vragen, had Daniël het idee. ‘Mijn persoonlijke interpretatie hoeft niet dezelfde als de uwe te zijn.’ Ach, Daniël ging voor beleefdheid, hoor.

"Kijk, Milord Daniël, het gaat er niet om hoe ik het wil zien. Het gaat er om hoe u het wil zien." antwoordde ze, waarna ze zich omdraaide, haar arm weer liet zakken en dieper het water in liep en over haar schouder naar hem keek. "En als je komt 'zwemmen', lijkt het me handig om dat niet in uw volledige kledij te doen. Tenzij u als een verzopen kat wilt rondlopen." Zei ze waarna ze zich weer naar hem toe draaide en deze keer niet de moeite nam om haar rondingen te bedekken, het kon onmogelijk de eerste keer zijn dat hij voor het eerst een vrouwenboezem zag. Ze kende zijn reputatie met Catherine, die dingen gingen als een lopend vuurtje rond. Daarnaast was haar lichaam was iets waarvoor die zich nooit had geschaamd; ze wist dat ze een goed lichaam had, ze hield er alleen niet zo van er mee te pronken. Nu was ze echter toch naakt.

Nee, Daniël had weinig zin om er als verzopen kat bij te lopen. Fijn dat Celestine – jazeker, hij wist het heus wel – het nog eens aangaf. ‘Dat is inderdaad een goed idee.’ Ach, laten we maar niet melden dat het voor zich sprak. Zo aardig zijn we nu ook weer wel. Daniël had heus wel door dat het over het algemeen van de stand afhing, hoe aardig men tegen elkander deed. Maar ach, Daniël kon er niet over klagen. Meestal deed hij precies hetzelfde.
Ah? Zijn reputatie met Catherine? Nu ja, het was dan ook niet altijd zo’n fantastisch intelligent idee om de drang haar aan te raken niet te kunnen onderdrukken, midden op een feest. Maar ach, dat kwam wel vaker voor. Daniël vond het gewoon erg moeilijk om van Catherine af te blijven. Of dat nu al dan niet in het openbaar was, maakte toch niet zoveel uit? Ondertussen hadden de meesten al wel wat uitgevogeld en hoewel ze waarschijnlijk niet verwachtten dat het aantal bedpartners niet altijd geteld hoefde te worden om iemand lief te hebben, was het nu eenmaal zo. Daniël zou met plezier een brave jongen zijn en zich tot Christina beperken. Erg jammer voor de reputatie was die verloving net wat te laat gekomen. Jammer, maar helaas.
Mais bon, Daniël volgde Celestines wijze advies dan maar op en voegde zich bij haar in het water.

Celestine keek naar de jongeman. "Vertel eens, hoe zit dat met Catherine?" vroeg ze nieuwsgierig en ze zette een paar stappen achteruit, zodat ze weer tot haar navel in het water stond. "Volgens mij zou u liever met haar getrouwd zijn dan met Christina, is het niet?" Het was enkel een aanname, maar misschien zat ze er ook wel volledig naast. "Of zit ik nou volledig verkeerd, Milord?" ze keek hem nog steeds met haar schuine grijns aan, diezelfde als waarmee ze hem had aangekeken toen hij nog op de oever stond.

Er was eens een vrouw, die Catherine werd genoemd. Er was eens een man, Daniël geheten. Deze twee kregen wat, erg cliché. En toen kreeg Daniël te horen dat hij nu eenmaal ging trouwen met een zekere Christina, maar beëindigde desondanks de affaire niet. Wel, zo zat dat dus. Christina had vast een hekel aan hem. Jammer dan. Maar zo zat dat dus. Erg gemakkelijk te bedenken, hoor. Daniël deed ook niet erg veel moeite om het te verbergen. Waarom zou hij ook? Catherine legde het hoogstwaarschijnlijk met iedereen wel wat aan. Er waren naar Daniëls mening weinig mannen die nooit contact met Catherine hadden gehad. En ach, die verloving. Hoogstwaarschijnlijk zouden ze nog weleens trouwen en dan kwamen ze niet meer van elkaar af. Desondanks sprak Daniël de uitleg van wat er nu met Catherine was niet uit, want uiteindelijk zou het nog redelijk platvloers klinken. Om eerlijk te zijn. En trouwens, wat ging haar de details aan? Sowieso, ze had het al uitgevogeld.
‘U zit niet verkeerd.’ Het was duidelijk genoeg, vond Daniël. Ach, ze haalden de spotlights, hij en Catherine. Was dat goed? Geen flauw idee. Het interesseerde hem ook niet zo. Als ze zich daarin interesseerden, moesten ze dat vooral doen. Het was niet zijn zaak dat ze niets beters te doen hadden. Ach, ze waren zelf niet zo onschuldig als ze schenen te zijn. Grappig dat ze het bleven volhouden.

Celestine beet kort op de binnenkant van haar wang, toen ze zich bedacht dat hij het litteken dat over haar rug liep waarschijnlijk had gezien. Ach, wat maakte het uit, ze kwam er toch niet van af. Geen reden om zich te schamen, toch? Het maakte gewoon duidelijk dat ze een mens was, net zoals sproeten bij iemand met rood haar, of puistjes in je puberteit. Niet dat ze leek op een aliën ofzo, maar het ging erom dat het een van haar imperfecties was. "Kom je hier graag zwemmen?" vroeg ze, om het onderwerp een beetje te veranderen.

Oh, dat litteken had Daniël welzeker gezien. Kon je ook niet naast kijken. Hallo, dat was een litteken dat je compleet niet verwachtte dat zich plots kwam tentoonstellen op haar rug. Eh, ja, hoi litteken. Kijk, het was echt niet zo dat Daniël zo enorm aardig en meelevend en gevoelig was – ik zou liegen als ik het beweerde – maar Daniël was goed genoeg opgevoed om er niet meteen achter te vragen. Achter alles vragen was in feite gewoon onbeleefd. Nu ja, hij kon het achter de hand houden voor een ongemakkelijke stilte, zijn kop gewoon houden en er niet al te hard op proberen te letten. Waarschijnlijk de tweede optie. Trouwens, hij kon er moeilijk opletten, terwijl hij goed bezig was met zijn ogen op haar gezicht te houden of ergens anders, maakte ook niet eens uit. Daniël probeerde in ieder geval niet al te veel naar haar boezem te kijken. Zo welopgevoed was hij nu ook weer wel.
‘Ik zwem niet zo vaak,’ antwoordde Daniël. Precies, hij zwom niet zo vaak. Hij was meer bezig met het voor elkaar krijgen zo weinig mogelijk thuis te zijn, gezien Daniël er over het algemeen gewoon niet zo van hield, van thuis zitten en niets te doen. Aan thuis zitten had je niets. Aan je gezicht in het openbaar laten zien had je ook niets, maar het was alvast een stuk leuker. ‘U zwemt vaker, neem ik aan?’

Celestine knikte. "Goed aangenomen." antwoordde ze en ze liep langs hem het water uit, de oever op. Ze moest toegeven dat het stiekem toch echt koud water was en voor het eerst verlangde ze naar de warmte van haar jurk en een lekker bad met lavendelolie. Ze kneep het water uit haar lange, bruine haren, die door het water een ton leken te wegen en donkerder waren dan de gebruikelijke, lichtbruine kleur. Meestal zwom ze langer, ze kon tijden in een warm bad liggen, maar als het water zo koud was, hield ze het vaak vlug voor gezien. Ze pakte onder jaar jurk een groot badlaken vandaan en sloeg deze om zich heen. Mary had haar geleerd er een knoop achtig iets in te leggen, zodat deze bleef zitten, tot ze droog was.

‘Ik betwijfel of die knoop zal blijven zitten,’ merkte Daniël op. Volstrekt normale opmerking, vond hij persoonlijk. Je mocht best een knoop bekritiseren. Het was echt niet zo alsof Daniël meester knopenmaker was, maar zelfs een klein kind kon zijn dat die knoop zó zou lossen. Dat was gewoon goed te zien. De locatie van de knoop niet meegerekend dan. Hij betwijfelde of kleine kinderen er meteen naar zouden kijken. Nu ja, Daniël wist niet meer of hij als klein kind naar de boezem van vrouwen had staan staren. Vast wel een paar keer. Kleine kinderen waren nieuwsgierige schepsels. Daniël was een zekere nieuwsgierigheid nooit echt kwijtgeraakt. Maar ach, over die nieuwsgierigheid zullen we onze kop maar houden.
‘Zal ik die knoop overdoen?’ stelde Daniël voor. Hij bedoelde er niets eens wat mee. Het was gewoon vriendelijkheid. Kijk, Daniël was niet altijd de vriendelijkheid zelve, maar op dit moment kon je echt geen spoortje verkeerde gedachten bij hem aantreffen. Hij vond die knoop gewoon niet goed en stelde voor die knoop te herdoen, zodat dat badlaken niet compleet onverwacht naar beneden viel. Op een verkeerd moment. Dingen vielen altijd op de verkeerde momenten. Dat kon je van Daniël aannemen. Geen voorbeelden.

Celestine keek naar de knoop, hij had gelijk, ondanks dat ze de knoop vaak zat had gedaan, had ze 'm deze keer helemaal verkeerd geknoopt, misschien door de koude en haar trillende handen. "Als u het beter kan dan ik met trillende handen, dan graag, Milord." antwoordde ze en ze merkte dat ze begon te klappertanden, ze wist vrijwel zeker dat haar lippen paarsig waren geworden, dat had ze altijd, maar normaal moest er altijd een heel gevolg mee om haar meteen warm te krijgen. Vandaag gelukkig niet, maar ze merkte wel dat ze de onmiddellijke warmte miste.

Prima. Dan deed Daniël het wel. Daniël kon heus wel knopen maken. Toevallig. Hij kon zich niet herinneren hoe hij het precies had geleerd, maar bepaalde dingen waren nu eenmaal van die dingen die je om de één of andere reden kon, hoewel je niet precies wist hoe je het had geleerd. Ach, het maakte ook vrij weinig uit.
Daniël liep dan maar naar Celestine toe, knoopte de armzalige knoop los en knoopte hem opnieuw. Simpel toch? Ik kan je geruststellen met het rapporteren van het feit dat Daniël haar boezem ondertussen niet even uitgebreid bekeek. Rustig maar. Had hij overigens niet erg veel zin in, in Celestines voorgevel te bekijken, terwijl hij een knoop maakte. Maar ach, die knoop was er. En dat was zoveel te beter, toch? Dan viel dat badlaken niet op een slecht moment af. Tenminste, Daniël nam maar aan dat hij die knoop beter had gedaan. Het scheen hem in elk geval een stuk steviger dan de vorige knoop. En dat was de bedoeling. Uiteindelijk.