Opnieuw wat ik tot nu toe heb opnieuw stress fewhfuwe

Het geluid van sirenes drong door merg en been. Zelfs nu de wagens die dit geluid produceerden, tientallen meters onder hem reden was het een geluid dat niet te negeren was. Voor het gebouw hielden de wagens halt. Rode, gele en witte wagens hadden zich aan de voet van het gebouw opgesteld en de drie verschillende soorten sirenes loeiden door elkaar heen als een band met slecht gestemde instrumenten.
De jongen op het dak zette zijn voeten op de dakrand. Onheilspellend staken de punten van zijn schoenen er overheen. Op zijn handeling week de menigte die zich onderaan het gebouw had verzameld uiteen, alsof de mensen alvast een ruimte vrij maakten waar hij kon landen wanneer hij toch zou springen.
Het meisje stond een paar meter achter hem en hield hem in de gaten. Ze hield hem altijd in de gaten. Overal waar hij ging, ging zij. Ze stond naast zijn bed, op de hoek van de straat en nu hier, achter hem. Ze was er, niet omdat zij er voor had gekozen, maar omdat hij haar niet kon laten gaan. Ze was een illusie, opgewekt door zijn brein. Ze was niks, maar betekende de wereld voor de jongen op de rand van het gebouw. Haar kastanjebruine pijpenkrullen werden voor haar gezicht geblazen door de wind die bovenop het gebouw bijzonder sterk was. Haar jurkje was sneeuwwit en wapperde onheilspellend met haar haren mee. Hij voelde haar blik in zijn rug priemen terwijl hij voorzichtig over de rand van het gebouw naar beneden keek.
'I-ik doe het voor jou,' stamelde hij. De mensen op de grond keken met verschrikte, bezorgde blikken naar hoe hij dit deed. Meerdere kreten werden geuit, maar hij kon niet verstaan wat ze zeiden.
Een vederlichte aanraking op zijn schouder deed hem schrikken. Hij was er vrij zeker van dat het een hand was, zo voelde het in ieder geval. Het enige wat hem deed twijfelen was de kou van de hand. De aanraking voelde als water. Zacht, koud en bijna onmenselijk. Hij droeg een jas, maar de hand was nog altijd zo aanwezig dat het eng was. Heel even dacht hij dat hij zijn evenwicht zou verliezen en naar beneden zou vallen. Het publiek dat zich had verzameld om hem te zien springen, hield zijn adem in. Hij herstelde zich en in koor lieten de toeschouwers een opgeluchte zucht horen.
De zachte en volmaakte stem van het meisje deed hem zijn hoofd omdraaien. Hij trof het meisje achter hem. Het was haar hand die op zijn schouder rustte en haar glimlach die hem aan keek. Ze had hem een vraag gesteld, waar hij maar een antwoord op kon geven. “Nee,” was niet eens meer een optie.
'Houd je van me?' had ze gevraagd. Haar stem, zo perfect en prachtig, had hem kippenvel op zijn armen bezorgd. Ze had haar hand van zijn schouder gehaald en haar glimlach was van haar gezicht geveegd terwijl ze wachtte op zijn antwoord.
'Ja,' antwoordde de jongen. Ja, hij hield van haar. Hij hield meer van haar dan van wie dan ook. Zij was de reden van zijn bestaan geweest. Zij was geweest waarvoor hij had geleefd en zij was de persoon waarvoor hij nu zou sterven. 'Ja, ik hou van je.'
Het antwoord leek het meisje goed te doen. De glimlach kwam weer terug en rond haar donkerbruine ogen vormden zich lachrimpeltjes.
'En ga je me missen?' vroeg ze hem daarna. Weer een vraag met maar een antwoord.
Hij huiverde en haalde zijn schouders op. Een gebaar zonder betekenis. Hij wist het antwoord wel. 'Nee,' sprak hij, zijn stem onzeker en twijfelend. 'Ik ga je niet missen, ik kom naar je toe.'
'Mooi,' was het enige wat het meisje zei.
Er volgde een stilte waarin de wind harder begon te blazen. Hij tilde de punten van de donkergrijze jas op en blies deze omhoog. De wind speelde met zijn haren zoals met die van het meisje. Voorzichtig tilde de jongen zijn hand op om die van het meisje beet te pakken. Opnieuw voelde hij die koude aanraking. Hij had zijn blik van het meisje afgedraaid en deze op zijn voeten gericht terwijl hij sprak.
'Jij ook van mij?' Op de vraag tilde het meisje haar hand op en legde deze op zijn wang. Deze keer voelde het echt alsof de hand van water was, zo vochtig en onecht. Hij wilde zijn hand op die van haar leggen, maar toen hij dacht dat hij deze had bereikt, voelde hij niks dan lucht. Daarna voelde hij zijn eigen huid, die inderdaad vochtig was.
'Niet huilen,' sprak ze verschrikt. 'Ik hou ook van jou, echt. Je hoeft niet te huilen. Je komt naar mij toe, toch? Dat wilde je toch?'
Hij knikte. Hij wilde naar haar toe, kostte wat het kost. Hij wilde voor eeuwig samen zijn.
'Mooi,' bootste hij haar antwoord na. Hij liet haar hand los en draaide zich van haar weg. Zijn blik was nu opnieuw gericht op de richel van het gebouw. Hij had zijn voeten van de rand gehaald toen hij zich naar haar draaide, maar zette ze nu weer terug. 'Mooi.'
Hij hapte lucht naar binnen en sloot zijn ogen. Hij voelde de lucht al langs zijn gezicht strijken. Zijn voeten lieten los van de richel en heel even voelde hij niks dan vrijheid. Heel even, voor hij te pletter sloeg op de harde straatstenen.

"Hij hield meer van haar dan van wie dan ook. Zij was de reden van zijn bestaan geweest. Zij was geweest waarvoor hij had geleefd en zij was de persoon waarvoor zij nu zou sterven. 'Ja, ik hou van je.'"

Volgens mij moet dat dikgedrukte "hij" zijn. Maar verder is het goed? Het is heus wel romantisch, want hij gaan springen, om bij haar te zijn. Romantiek kan je op verschillende manier interpreteren. Dus niet zo kritisch zijn jij.

Maar ik weet niet hoe ik nu verder moet en ik weet niet wat ik nu moet doen en fucking hell

OH IS DEZE VAN JOU. Serieus, ik vond 'm echt zo goed! WHY DID YOU KILL HIM

Hij moest dood, Jet. Ik voelde het. HAHAHA.