Looking for trouble?

Het was over het algemeen bekend dat hij liever buiten was, dan tussen de houtsnippers in de werkplaats van zijn vader. Het was bekend dat hij liever bij zijn “vrienden” was, dan bij zijn familie - op enkele uitzonderingen hier en daar. Hij was liever op de straten, waar inmiddels iedereen zijn glimlach en muziek kende, dan bij het gezin dat hem alleen nog om zijn verraad kende. Hier keek iedereen hem aan, zoals hij hen het liefst zag. Het waren dan wel geen bekenden, hooguit naamloze kennissen, want hoewel hij ze vrijwel iedere dag zag, kende hij van bijna niemand de naam. Dat maakte hem ook niet uit hoor, hij hoefde niet per se hun naam te weten. Hij hoefde niet per se alles van hen te weten, zolang ze hem maar het gevoel gaven niet alleen te zijn en op de straat was hij nooit alleen. Er was altijd iemand die hem passeerde, de ene keer meer dan de andere, maar ook dat maakte hem niet uit. Vandaag had hij zijn gitaar meegenomen op zijn tocht door steegjes en straten, maar inmiddels stond hij stil bij een boom te midden van een groot plein. Hij hing wat nonchalant tegen de stam op, terwijl zijn vingers enkele simpele akkoorden aansloegen en nietszeggende melodieën tokkelden. Er was niemand die zijn aandacht trok om over te zingen en dat verveelde hem. Hij slaakte dan ook een verveelde zucht en keek al tokkelend op zijn gitaar de passerende menigte in.

Liam liep met zijn schetblok onder zijn arm geklemd en zijn potloden in zijn borst gestoken over een voor hem nog onbekende straat. Hoewel hij al enkele weken in dit dorpje woonde kende hij de weg nog steeds niet. Het was dan ook niet gek dat nadat hij een eindje verderop was gaan zitten om schetsen te maken van zijn omgeving, de weg terug niet meer wist te vinden. Met een geërgerde blik in zijn ogen baande hij zich een weg tussen de menigte door, opzoek naar een punt van herkenning. Tevergeefs. Het enige was Liam tegenkwam was een grote boom die hij al meerdere malen had gezien, wat betekende dat hij in rondjes liep. Hij slaakte een diepe zucht, en liet zich op de rand van de fontein zakken. Zijn voeten waren moe van het lopen, en zijn maag rammelde van de honger. Toch moest de schreeuw om voedsel nog even geduld hebben. Hij had geen geld bij zich om iets te kopen, en moest eerst thuis zien te geraken om eten te bereiden.

Romeo floot met zijn eigen melodie mee, terwijl hij verveelt naar het passerende volk keek. Jonge vrouwen wierpen een blik op hem en zijn gitaar, giechelden naar elkaar, voordat ze door hun verloofde of echtgenoot aan de arm werden getrokken. Ze dienden zich te gedragen, als de partner van een ander, al was het waarschijnlijk dat hun mannen net zo min trouw waren. Het leek in de mode te zijn, je eigen partner achter haar rug om te bedriegen. Het was “geweldig” om de prachtige vlinder die je had aan iedereen te laten zien en hen te laten sidderen van pure jaloezie, terwijl het tegelijkertijd met nog tal van anderen schoonheden deed. Het was verraderlijk, de schoonheid van de vrouw, leek veel van de mannen gek te maken. Gek genoeg om niet in ware liefde te geloven en gek genoeg om vreemd te gaan, als je wettelijk al een partner had. Wel, het maakte ook niet uit. Wie was hij om zich daarmee te bemoeien? Uiteindelijk viel zijn blik op een jongeman die in een enigszins gefrustreerde houding op de rand van de fontein neerzakte en als vanzelf krulde een glimlach om Romeo’s lippen. Hij sloeg een paar nieuwe akkoorden op zijn gitaar en begon een melodie, terwijl hij tussen de mensen zigzagde en naar de jongen liep. ‘Hey there, stranger.’ Zijn stem klonk vriendelijk met een hint van amuse, terwijl zijn donkergroene ogen vrolijk glinsterden.

Liam mopperde binnensmonds en vervloekte het feit dat hij zo ver van huis was gegaan om te schetsen. Hij had geen idee hoe hij nu terug moest komen, het zal nog wel even duren voordat hij thuis zou aankomen. Hij bekeek de mensen die over het plein liepen en zuchtte even. Ze leken allemaal zo levendig, zo geamuseerd en vrolijk. Liam was op dit moment het tegenovergestelde van dat: Gefrustreerd, moe en geïrriteerd. Het kwam dan ook niet goed uit dat een jonge man met een gitaar vrolijk op hem af stapte. Hey there, stranger. Zijn stem klonk vriendelijk, met een hint van amuse in zijn stem. Hij knikte even naar de jongen om hem terug te groeten. 'Goeiemiddag.' Bracht hij uit, en hij richtte zijn blik vervolgens weer op de menigte die voor hem op het plein stond. Zijn schetsblok had hij nog altijd tegen zijn lijf geklemd, hij wou niet dat het het door iemand werd afgenomen.