Worried about nobody but me

Darren slenterde door de straten van het dorp, keek toe hoe kooplui langzaam hun waar inpakten en hoe mensen terug naar huis gingen. Gillende kinderen waren naar binnen gegaan, rondlopend gevogelte scharrelde rond op zoek naar gevallen kruimels. Hij genoot van de stilte die langzaam weer terugkeerde, genoot van de smaak die in zijn mond werd gebracht door de sigaar die hij rookte. Hij had 'm ongeveer een uurtje geleden opgestoken maar nog steeds brandde deze alsof hij net het vuur had gevoeld. Het was een Cubaanse sigaar, de beste van de besten. Hij had er wat geld voor neergelegd maar het was elke cent waard. Was alles waar hij van genoot het niet waard? Er waren maar weinig dingen waar hij dat over kon zeggen maar toch. Dit was goud waard. Hij sloot zijn ogen even, liep verder door de straten. Hij draaide zijn rug naar het landhuis dat aan de hoofdstraat stond, liep langzaam weg van zijn huis. Hij genoot meer van de duisternis als hij buiten was dan wanneer hij binnen was. Overdag kwam hij bijna nooit buiten. Zijn gezicht was daarom ook lijkbleek, was het altijd al geweest. Toch had het ooit nog gezond geleken. Nu was het verre van gezond. Hij besteedde er zijn aandacht in ieder geval niet meer aan.

Met snelle passen liep Estelle richting het huis van Lady Elisabeth. Zelfs Estelle voelde zich niet al te gemakkelijk nu het donker begon te worden. Eigenlijk was ze een uur of wat naar het dorp gestuurd om iets te kopen, maar de ongehoorzame Estelle had besloten dat ze uitgebreid alle koopwaar die uitgestald lag wilde bekijken. Niet omdat ze dan erg graag iets had willen kopen, hoor. Helemaal niet zelfs. Estelle wilde gewoon tijd rekken, zo lang mogelijk weg blijven van haar klusjes. In haar handen had ze een mandje met appelen. Even keek ze achterom om te kijken of er nog mensen op straat liepen, en toen gebeurde het. Het mandje viel uit haar handen en alle appels rolden over straat. 'Godbetert.' vloekte Estelle luid. Snel raapte ze het mandje op, een raapte alle appels die ze zag liggen bij elkaar. Ze duwde zelfs iemand ruw aan de kant zodat ze achter een appel aan kon. Estelle vond het niet nodig zich te verontschuldigen tegen de man. Hij liep tenslotte in de weg. 'Godbetert.' vloekte ze nogmaals, dit keer binnensmonds, toen ze zag dat vrijwel alle appels beurs waren.

Hij keek toe hoe een appel langs zijn voet rolde maar deed geen moeite deze tegen te houden. Al snel hoorde hij dat er iemand was die deze had laten vallen, hij hoorde het aan het gevloek. Iets wat niet erg bij een jongedame paste. Tenminste, hij nam aan dat het een jongedame was. Aan haar stem te horen leek het wel zo, aan haar gedrag te merken zou het net zo goed een lompe boerenzoon kunnen zijn. Hij voelde hoe hij aan de kant werd geduwd en vervloekte het meisje al snel. 'Verdomd mispunt, kijk eens uit.' Door de onverwachtse duw was zijn peperdure sigaar op de grond gevallen en zou hij snel volgen. Toch kon hij zich op het laatste moment nog beschermen tegen de val. Hij mocht god wel bedanken dat hij in de richting van een muur werd geduwd. Zijn hand werd ernaartoe gestoken, hield hem net op tijd tegen. Wat had hij toch een geluk vandaag. Toch zou de jongedame misschien wat minder geluk hebben. Ze had een voordeel dat hij niet in een slecht humeur was. Hij kon niet zeggen dat hij in een goed humeur was, dat was hij nooit. Neutraal kwam dan nog eerder in de buurt al was zelfs dat zeldzaam.

Estelle rende van hot naar her om de appels in haar mandje te leggen. Ze had heel erg veel zin om 'Graag gedaan!' naar de man te roepen, maar toch deed ze het niet, want dan zou ze sowieso op de een of andere manier problemen krijgen, en dit vond ze al erg genoeg. Toen ze dacht dat ze alle appels gevonden had, zeeg ze neer op haar knieën om de appels te tellen en aan haar schort schoon te vegen. Vijftien had ze er gekocht, toch lagen er maar dertien in het mandje. 'Zeg.' zei ze luid. Het was gericht tegen de man die ze per ongeluk omver geduwd had. 'Meneer. Heeft u hier nog twee appels rond zien rollen? Die ik nog niet had, bedoel ik?' Met korte bewegingen van haar handen klopte ze het stof van haar schort en raapte haar mandje op. Vervolgens keek ze de man vragend aan. Ze betwijfelde het dat hij haar zou helpen, maar het viel altijd te proberen. Als hij ze niet gezien had zou ze ook geen moeite doen om ze verder nog te zoeken, want dan waren ze al zo gebutst dat ze niet meer eetbaar waren.

Hij zette zich af tegen de muur zodat hij de kans kreeg om zonder moeite weer rechtop te staan en draaide zich om naar het meisje. Bij deze beweging zette hij zijn voet op de sigaar die vertrapt werd en stopte met gloeien. Zonde van het geld, een kistje vol sigaren kostte al een klein fortuin. 'Hoe haal je het in je hoofd?' riep hij verontwaardigd. Hoe durfde ze hem om te duwen en dan ook nog te verwachten dat hij haar zou helpen? Was ze gek? Geschift misschien? Hij keek naar de kleding die ze droeg. Wat een schande, hij werd omvergeduwd door een respectloze diender. Hoe kon ze van hem verwachten dat hij een diender zou helpen? Dit mens kon niets ander dan geschift zijn. Waarom moest hij dat nu weer hebben. Een diender, in gods naam. Waarom een diender? Hij wilde zich niet eens in het openbaar vertonen in de buurt van een diender en hier stond hij dan, bij een diender. Een respectloze ook nog. Het was gewoon dramatisch.