Where it Rains

Nog een paar regenachtige dagen, en ze zou gek worden van Engeland. Ja, ze wist dat Engeland bekend stond om zijn prachtig regenachtige weer, maar dat betekende niet dat het iedereen keer zó hard hoefde te regenen. Helemaal niet wanneer ze het liefst weg wou uit het huis. Het was dan ook dat ze de hele dag nog niet uit haar vertrekken was geweest. Ze had er geen behoefte aan. Die ochtend, was ze al vroeg naar haar studeerkamer vertrokken, om het boek uit te lezen waar ze eerder in was begonnen. En nu, nu was ze terug in haar kamer. Ze had plaats genomen achter de kaptafel waar haar parfums, poeders, haarversiersels en dergelijke keurig netjes uitgestald stonden. Haar haar hing los over haar schouders, terwijl ze er met een borstel doorheen ging. Normaal was dit een werk voor haar dienders, maar uit pure verveling deed ze dit zelf. Ze gaf toe dat het ergens pijnlijk was om op haar kleine krukje te zitten met het strakke korset, waardoor ze normaal maar voor een kleine tijd bleef zitten. Maar ze wist dat haar benen het niet vol zouden houden om het grootste gedeelte van de dag nog door te komen door te staan en het grote aantal rokken mee te zeulen. Haar jurk had vandaag een lichte, goud gele kleur welke zonder mouwen was. Op iedere rand, wanner een rok overging op een andere, waren er witte kanten randen te vinden. Om haar nek hing een ketting, waarin een enkele goudgele edelsteen was gelegd. Voor de rest had ze nog steeds de familie ring om haar vinger, welke ze steeds weigerde af te doen. De ring had een bordeauxrode kleur, waarin met wit het wapen van de familie de Desirae was gegraveerd. Maar naast dit alles was Elisabeth nog steeds 'verveeld' terwijl ze in de verte staarde en opnieuw de borstel door haar bruine haren haalde.

Verveling was iets wat heerste in huize de Bois. Het was iets wat kwam, net als de griep en iedereen aan stak. Na een paar dagen verdween het weer. Of je stierf er aan, maar er waren maar weinig gevallen waarbij mensen stierven aan verveling. Het was dan ook geen wonder dat Alexander keer op keer feesten gaf. Feesten waar werd gedronken, waar veel organisatie en planning aan vooraf ging waar hij graag bij betrokken wilde worden. Het was afleiding. Het zorgde ervoor dat hij iets te doen had, zodat hij niet terug zou vallen op verveling. Plus, hij voelde zich belangrijk wanneer hij in de zoveelste vergadering deel nam. Maar nu was die verveling er toch. Na het verlovingsfeest kwam de trouwceremonie. Hoe graag hij ook had willen zijn bij de voorbereidingen hiervoor, dat ging helaas niet. Het werd hem verboden. Het was een feest dat voor hem en Elisabeth georganiseerd zou worden en alles zou een verrassing moeten zijn. Vandaar dat hij, op dit uur van de dag niks te doen had. Tuurlijk, hij kon gaan schermen of zijn paardje berijden maar veel liever bereed hij iemand anders. Sinds dat niet ging nu het regende en hij daarom geen zin had het gebouw te verlaten, liep hij maar wat rond. Nu had hij sinds, pak 'm beet, drie minuten een bestemming. Hij had besloten bij Elisabeth op bezoek te gaan. Misschien dat hij tóch iemand mocht berijden? Hij had zich laten vertellen dat mevrouw in haar kamer was, en dit was dus ook waar hij nu stond. Hij liet zijn hand even voor de deur zweven, voor hij hem twee keer liet neerkomen op het bewerkte hout.

Het geluid van geklop op háár deur, zorgde ervoor dat ze op schrok uit haar gedachten. Ze was te diep verzonken, om ook maar iets te merken van de omgeving om haar heen. Vandaar dat de borstel, die een paar seconden daarvoor nog in haar hand lag, nu met een lichte klap op de grond was gevallen. Een lichte zucht verliet haar lippen. " Binnen." Vlug pakte ze een van de spelden, om 2 plukken haar naar achteren vast te binden, zodat het leek alsof ze veel aandacht had besteed aan haar bruine haren. In werkelijkheid wist ze niemand die op dit moment haar kamer zou willen betreden, vandaar dat ze het kunstwerk, wat ze die ochtend nog in haar haar had, een paar uren later alweer had verwijderd. Terug op het feit dat ze inderdaad niemand wist die haar kamer zou willen betreden, was ze inderdaad verbaasd dat iemand op haar deur had geklopt. Het zou desnoods een diender kunnen zijn, maar die had ze allemaal al rustig verteld dat deze gewoon na een enkele keer kloppen naar binnen mochten komen. Syrena klopte tegenwoordig al niet meer, maar liep gewoon naar binnen in de hoop, dat zij er was. Dus wie nu om haar aandacht vroeg was een groot raadsel.

Dan was het vast een grote verrassing voor Elisabeth dat Alexander klopte. Het was waarschijnlijk meer iets voor hem geweest om gewoon binnen te lopen. Nog meer was het iets voor hem geweest om gewoon niet bij Elisabeth op bezoek te komen. Maar goed, nu hij dat wél deed, kon hij net zo goed al zijn gewoontes opzij gooien en beleefd kloppen. Zodra hij toestemming kreeg om binnen te komen drukte hij het koude metaal van de deurklink omlaag en opende de deur. Hij stapte de ruimte binnen en sloot de deur achter zich terwijl hij haar begroette. Vervolgens draaide hij zich weer naar haar om. 'Waar was u deze ochtend? Als verloofd stel wordt van ons verwacht dat we op zijn minst samen ontbijten, miss.' Hij had gesproken met de eeuwige glimlach rond zijn lippen. 'Ik was genoodzaakt uw afwezigheid af te schuiven op het feit dat u zich niet lekker voelde.'

Het was inderdaad een grote verassing dat het Alexander was die haar kamer binnenliep. Ze hoorde zijn woorden, waarna haar lippen tot een streep vertrokken. Er waren 2 optie's. Ze kon heel makkelijk zeggen dat ze zich inderdaad niet lekker voelde en dat ze daarom had ontbeten in haar kamer, wat verre van waar was, of ze kon zeggen dat ze meer behoefte had gehad om op haar kamer te ontbijten. "Ik had deze ochtend meer behoefte om te ontbijten op mijn eigen kamer, maar mijn verontschuldigingen. Morgenochtend zal ik weer aanwezig zijn." Wát een drama dat hij haar afwezigheid had moeten afschuiven op het feit dat ze zich niet lekker voelde. "Ik wist niet dat u zo begaan was met onze verwachtingen." Het was een opmerking die niet helemaal correct was geplaatst, maar ze had het idee gehad dat ze hem wel mocht maken.

Alexander schudde zijn hoofd. De glimlach was nog altijd niet weg te denken van zijn gezicht. 'Maar wel dat ik zeer begaan ben met mijn reputatie, lijkt me. Sinds u de persoon bent waar deze reputatie nu voor de helft van af hangt, ben ik inderdaad begaan met wat er van ons verwacht wordt.' Hij stapte verder de ruimte in en liet zijn blik hier doorheen glijden. Hij bleef rustten bij het bed, dat netjes opgemaakt was. Zijn blik gleed weer terug naar Elisabeth. 'Dus, wat heeft u zoal gedaan vandaag?' vroeg hij haar. Het was geen oprechte interesse, hij zocht gewoon naar gespreksstof.

Wat een drama. Ze wasde helft van zijn reputatie dus was hij begaan met wat er van hun verwacht werd. En reputatie kwam vast en zeker met stipt op nummer één bij Alex. Een zucht verliet haar lippen. Opnieuw, ondstond er verbazing, - of was het gewoon datze verrast was - toen hij vroeg wat ze zoal gedaan had vandaag. " Ik heb gelezen, en miss Syrena zal later deze middag langskomen. En u? Nog een vriend op bezoek vandaag?" Ze betwijfelde ten zeerste of hij überhaupt vrienden had, maar ze was bang dat, als ze deze opmerking zou maken deze niet in goede aarde zou vallen. Vandaar dat hij achterwege bleef. Ondanks was de spottende ondertoon bij de laatste zin onmisbaar en duidelijk te horen

De spottende toon in haar stem was ook zeker niet bevorderlijk voor zijn humeur. Hoe arrogant hij dan ook was, zelfs arrogante mensen konden vrolijk zijn, toch? Wel nu was hij niet vrolijk. Alexander stelde het niet erg op prijs wanneer iemand hem aansprak op een spottende manier. Nog minder stelde hij het op prijs wanneer die persoon een vrouw was. Met alle respect -oké, nee, leugen- maar Alexander duldde geen tegenspraak en zeker niet van de vrouw. De vrouw was goed voor twee dingen. Seks, dat was een van die dingen. Seks en het opvoeden van de kleine, huilende gevallen die daaruit voortkwamen. Vrouwen mochten best mooi zijn, maar meer dan uiterlijk was er niet nodig voor zulke gevallen. En nu kreeg hij een spottende opmerking toegeworpen van de vrouw waar hij al helemaal geen tegenspraak van accepteerde. Hij besloot zijn gekrenkte ego even achterwege te laten en precies te doen waar hij zin in had. Sinds dit te maken had met de enige kwaliteit van de vrouw, verwachtte hij meewerking vanuit Elisabeth haar kant. Hij wandelde verder de ruimte in om op Elisabeth af te stappen. 'Ik had eigenlijk gehoopt dat u me wilde vergezellen, de rest van de dag.'

Wat? Hem vergezellen de rest van de dag. Wat hield dat in? Braaf de hele dag naast hem lopen terwijl hij iets bezocht? Misschien was Elisabeth iets te onschuldig om de precieze betekenis te begrijpen, - want geef to de ware betekenis zou nooit in haar gedachten op komen - maar dat nam niet weg dat ze werkelijk geen idee had wát hij precies bedoelde. "En wat wordt daarmee precies verwacht?" Ze was te verward om een ondertoon toe te voegen, waardoor haar stem de normale zachte klank had gekregen. Dezelfde klank die ze gebruikte tegen zoveel mensen. Iets anders wat haar opviel, was dat Alexander verder niet in ging op haar spottende opmerking van eerder. Zou het hem niet eens gekrenkt hebben? Ze betwijfelde het. Alexander had zijn 'reputatie' te hoog in het vaandel om niet gekrenkt te worden door haar opmerking.

Alexander toonde een grijns die zowel geamuseerd als bijzonder vriendelijk te interpreteren was. In alle eerlijkheid, een persoon met ietswat kennis van Alexander zijn doen en laten, zou gelijk kunnen vertellen dat deze grijns geamuseerd ter wereld was gekomen maar dat maakte niet uit. Elisabeth was niet zo'n persoon, daar zorgde hij wel voor. Alexander was slim genoeg om er niet voor te zorgen dat zijn vrouw hem door en door zou leren kennen. Hij schatte de kans dat dit veilig voor hem was erg klein, weetje? De twee waren immers nog niet getrouwd en een vrouw die al het doen en laten van haar aanstaande kende, kon hem makkelijk het loodje leggen voor hij ook maar in zijn trouwpak kon worden gehesen. Hem niet gezien. 'Wat dat inhoudt? Zegt u het maar. Ik heb vandaag niks meer te doen. Ik zou u de tuinen kunnen tonen, maar helaas regent het zo hard dat daar niet veel leuks aan zal zijn. Dat moet ik wel onthouden, trouwens. De tuinen zou ik graag eens met u bezoeken.' Hij leek even te stoppen om een alternatief te vinden. 'Ik zou u natuurlijk ook de nog onbekende plekken van het huis kunnen tonen, als u dat zou willen.'

Hij bedoelde het vriendelijk. Elisabeth werd verbaasder met de minuut. Die glimlach op zijn gezicht, de voorstellen die hij maakte. Ze was diep, diep geschokt met deze houding. Maar ze vertrouwde het niet. Niet volledig. Ondanks dat zijn voorstellen heel aardig leken, om eerlijk te zijn was ze ook nog niet helemaal wegwijs in het huis, maar ze vond het misschien een beter idee van niet. Je wist nooit wat hij van plan was. "Ik denk dat ik liever op mijn kamer blijf." Een onschuldige, licht verontschuldigend, glimlach kwam rond haar lippen. Ze had nu wel heel lief en aardig gezegd dat ze liever op haar kamer bleef, maar wat zou hij daarvan vinden? Ze had wel even zijn voorstellen afgeslagen. Ondanks dat zijn laatste zinsdeel; Als u zou willen, was. Ze irriteerde zichzelf eraan dat ze Alexander eigenlijk helemaal niet goed kende en daardoor geen idee had wat ze iedere keer kon verwachten.