Everything seems better when the sun goes down

Zijn voetstappen lieten takken kraken, lieten bladeren knisperen en gras ritselen. Hij genoot van de duisternis om hem heen, genoot van hoe hij zo zou kunnen verdwijnen in de zwarte massa. Alleen zijn lijkbleke gezicht zou nog opvallen in de duisternis. Alleen zijn gezicht zou het zilveren licht van de maan op kunnen vangen. Zijn gezicht was wit als sneeuw maar niet op een gezonde manier. Het gebrek aan zonlicht en vitaminen zorgde ervoor dat hij eruitzag als een wandelend lijk. Een spookachtige verschijning. Hem maakte het niet uit, hij voelde de drang om zijn levensstijl te veranderen niet. Hij genoot niet van licht, genoot niet van de levendigheid die het met zich meebracht. De duisternis was veel fijner, veel rustiger. Het deed geen pijn aan je ogen, nam geen lawaai met zich mee. Alleen serene rust, zachte geluiden van de nacht. Fonkelende sterren aan de hemel en de maan als prachtig middelpunt. Het was het enige dat tegenwoordig nog een glimlach op zijn gezicht kon toveren. Een gemeende glimlach. Een lach die niet liet zien dat hij zich vermaakte wegens andermans leed. Het was een lach die liet zien dat hij het hier fijn vond, dat hij hier wel uren van kon genieten. Heel even sloot hij zijn ogen om in de complete duisternis te kunnen lopen en zelfs nu leek hij alle obstakels te kunnen vermijden. Zelfs toen hij zijn ogen weer opende zag hij geen boom vlak voor zijn neus. Nee, een klein schelpenpad verscheen niet ver van hem vandaan, enkele meters.

Het was nacht. En als je Elisabeth een beetje goed kende hield ze niet van nacht. Maar als je haar net zo goed kende, wist je dat ze vaak naar buiten wou om de bedompte gangen te ontsnappen. Dus had ze, die avond voor een moeilijke beslissing gestaan. Het was een vrij heldere nacht, en de maan scheen met gemak door de wolken. Dus er zou genoeg te zien zijn. Daarom had ze dan ook een van de lantaarns gepakt en deze aangestoken om vervolgens de nacht in te lopen. Voordat ze het huis verliet, had ze wel haar zwarte cape om gedaan om haarzelf tegen de eventuele kou te beschermen. Ze volgde een schelpenpad, waarbij je bij iedere stap de schelpen hoorde kraken. Het enige van haar was een klein oranje lichtje te zien, wat haar lantaarn maakte. Nadat ze over de eerste angst heen was vond ze het nog niet eens heel erg om 's nachts naar buiten te gaan. Tenminste, als er niks zou gebeuren.

Tot zijn teleurstelling werd de rust en stilte verstoord door de geluiden van iemand die zich voortbewoog over het schelpenpad. Hij kon ze horen kraken, kon ze horen breken bij elke stap die gezet werd. Schelpen waren zo fragiel, bij het minste gewicht begaven ze het, braken ze. Ze maakten een hels kabaal voor hun formaat. In verhouding maakten zelfs takken en bladeren minder geluid. Langzaam verscheen er een gedaante gehuld in een zwarte cape met in haar hand een lantaarn. Het zwakke licht kon hem niet bereiken, verlichtte nauwelijks de vrouw. Tenminste, hij nam aan dat er een vrouw langs liep. Hij zou het nog wel merken, zou niet eeuwig wachten tot ze gepasseerd was. 'Een prachtige nacht voor een wandeling, is het niet?' zei hij terwijl hij uit de schaduwen van de bomen verdween en enkele stappen in het zwakke licht zette. Nu hij dichterbij was kon hij beter zien dat voor hem een vrouw stond. Ze was nog jong, waarschijnlijk ongehuwd. Toch bleef hij op een gepaste afstand, hij kon immers niet alles zeker weten. Voor hetzelfde geld waren de verkeerde mensen aan het kijken.

Haar adem stokte even in haar keel toen ze iemand hoorde praten, tegen haar. Hij kwam uit de schaduwen, en bleef een paar meter van haar vandaan staan. Toen ze van de ergste schrik was bekomen liet ze de lantaarn in haar handen een klein beetje zakken, zodat ze de ander niet zou verblinden. "Ja, het is een zeer heldere nacht." Haar stem was zacht, en als je ver van haar af stond zou je amper kunnen verstaan wat ze zei. Ze wist bijna zeker dat de man tegenover haar ouder was, wat ervoor zorgde dat er toch lichte angst bij haar omhoog kwam. Je wist maar nooit wat diegene zijn plan was. En fysieke kracht was nooit Elisabeth haar sterkste punt geweest.

Een onzichtbare grijns verscheen op zijn gezicht toen hij dacht te zien dat ze schrok. Hij kon de grijns voelen maar waarschijnlijk was deze niet te zien en als het zichtbaar was, was het maar klein. Bij deze grijns liet hij zijn blik even naar de grond gaan, alsof hij lachte om een miezerig iets dat op de grond lag. Hij wendde zijn blik weer af, luisterde naar wat ze zei en richtte hierbij zijn blik weer op de lucht. 'Ja,' herhaalde hij met een afwezige toon in zijn stem terwijl hij keek naar de sterren die aan de lucht hingen, naar de maan wiens licht alles een spookachtige kleur gaf. Wit dat nog bleker leek dan het was, het leek alsof alle kleuren werden weggenomen. De schaduwen leken nog donkerder dan ze waren, leken nog beangstigender. Maar Darren voelde deze angst voor het maanlicht niet. Hij vond het maanlicht prachtig om naar te kijken, genoot ervan.