A terrible day

Met een ongeïnteresseerde blik in zijn ogen liep hij tussen de marktkraampjes door. Hij kwam nauwelijks buiten, laat staan dat hij in de buurt kwam van het dorp. Iets wat duidelijk te zien was aan zijn lijkbleke huidskleur. zijn haren staken nog donkerder af tegen zijn huid, leken vrijwel zwart. De enige momenten waarop hij buiten kwam waren meestal 's nachts. Wie niet beter wist zou hem kunnen zien als een wezen van de nacht. Een monster dat het daglicht niet kon verdragen. Een wezen uit volksverhalen. Toch bevond hij zich nu in het daglicht, voelde hij de brandende zon op zijn bleke huid. Hij leefde niet als een gezond persoon, werd hem verteld. Hij moest eens de deur uit, onder de mensen komen, hadden ze gezegd. Hij vond het prima om niet onder de mensen te zijn. Het enige waarvan hij nog kon genieten was hun misère. Niks meer en niks minder. Het feit dat sommigen geen bezittingen hadden en moeite hadden om in leven te blijven was al genoeg voor hem om een glimlach op zijn gezicht te toveren. Niet een meelevende glimlach, pure leedvermaak.

Met het mandje aan haar arm, liep Sally voor de tweede keer die dag over de markt. Aangezien ze nog niet alle boodschappen had weten te bemachtigen eerder die dag, besloot ze dat nu maar te doen. Er was immers iets tussen gekomen en ze had geen zin in zeurende ouders, dus vandaar dat ze weer op pad was gegaan. Haar lange lokken had ze gevlochten en die vlecht had ze ineen gedraaid in een knot, die ze weer vast had gezet met verschillende speldjes. Het was makkelijker dan het weer helemaal vastzetten, maar ze wit uit ervaring dat het een hel was om met los haar over de markt te lopen, zeker met de lengte die zij bezat.
Net zoals die morgen begroette ze zo nu en dan mensen, die haar bekend voorkwamen. Het zakje met geld hing weer om haar nek, verscholen in haar boezem. Nogmaals, niet de ideale plaats, maar wel de meest veilige. Ze had weinig zin in een herhaling van vanmorgen, dan kon ze weer iemand om hulp vragen. Ondanks dat ze blij was met de hulp van Liam, voelde ze er weinig voor om steeds de "dame in nood" te zijn. Ze bleef uiteindelijk staan bij een kraampje en haalde het boodschappenlijstje tevoorschijn, waarna ze opsomde wat ze nodig had.

Hij moest oppassen met waar hij liep, voor hij het wist trapte hij tegen een loslopende kip aan of tegen het kleine meisje dat behoorlijk langzaam voor hem liep. Een klein meisje met blonde haren die minstens twee of drie koppen kleiner was. Was hij nou zo lang of was zij nou zo klein? Hij wist het niet. Het moest wel meevallen hoe lang hij was. Er waren meerdere mannen van zijn lengte.
Met een blik vol minachting liep hij verder, een blik die hij wierp op iedereen die hem in de weg stond. De uitgestoken hand van een bedelaar die hem volgde werd weggeduwd. Waarom zou hij iemand iets geven wat hij niet verdiende? Er was toch een reden waarom deze man arm en werkloos was? Er waren genoeg banen in het dorp en anders kon de man toch vertrekken naar de grote steden? Ook de bedelaar kreeg een minachtende blik toegeworpen. Dat hij hem sowieso al durfde te vragen om geld. Het was bespottelijk. Wist hij dan niet wie hij was. Hij was Darren Finnegan Bartolomeüs McMahon. De vierde nog wel. En dan durfde die bedelaar hem om geld te vragen. Wie dacht hij wel niet dat hij was?
Hij wendde zijn blik weer af, zou de bedelaar ook nooit meer een waardig keuren. Zelfs al groeide hij uit tot de rijkste koopman van het dorp. Het maakte Darren niet uit. Hij was van Adel, stond boven het gewone volk. Daar moesten ze eens van leren.

Sally had de vrouw achter het kraampje de zilverstukken gegeven en haar een prettige dag gewenst, waarna ze weer verder liep. Ze moest een pas opzij zetten, voor een klein jongetje, dat wegrende voor een vriendje, die hem achterna rende. Een glimlach kwam rondom haar lippen, bij het zien van de vrolijke, spelende kinderen. De moeders van de twee kinderen stonden een eindje verderop met elkaar te praten en hielden hun kinderen nauwlettend in de gaten. Het verbaasde haar vaak, hoe vrolijk mensen soms konden zijn op een markt. Als zij hier zelf elke dag zou zijn, zou ze niet elke dag met zo'n glimlach lopen. Een jongeman die dan ook niet heel vrolijk rondliep, viel haar dan ook op. Kijk, zo'n houding zou ze eerder verwachten, van de mensen op de markt. Kort bekeek ze de jongeman vanaf haar plaats, hoe hij de hand van een bedelaar ruw wegduwde en met een bepaalde arrogantie doorliep. Goed, zulke mannen waren niet aan haar besteed en ze zou nog liever slaaf worden, dan dat ze zou trouwen met zo'n persoon.

Niet erg ver van waar hij de hand van de bedelaar vond hij een kraampje waar vers fruit te vinden was. Hij keek naar de appels waarvan de kleur groen die in zijn ogen te vinden was overliep in een felle kleur rood. Een rood dat nog dieper was dan het haar van een jonge vrouw die verderop stond. Hij viste enkele muntstukken uit de binnenzak van zijn colbert en liet deze in de handen vallen van de eigenaar van het kraampje, het was meer dan een appel kostte maar één of twee zilverstukken missen kon hij wel. De appels zagen eruit alsof ze het wel waard waren en hij pakte dan ook één die er het beste uitzag. Men zei vaak dat uiterlijk kon bedriegen maar een bruine appel was toch lang niet zo smakelijk als één die zijn mooie kleuren nog met zich meedroeg. En hij zelf dan, hij zag er niet uit als een perfecte lord. Hij was geen perfecte lord. Hij was verre van perfect en zelfs hij wist dat. Hij was een geweldig voorbeeld voor iemand die er niet geweldig uitzag en al helemaal niet geweldig was. Hij liep verder, keek naar de hoofdweg van het dorp die langzaam veranderde in een oprit naar huize McMahon. Hij kon de stallen al zien, waar hij de appel naartoe zou brengen. Daar in de stal zou zijn inktzwarte paard staan die eigenlijk zelden iets anders dan haver voorgeschoteld kreeg. Die verdiende wel eens wat anders. Ja, het was waar. Darren behandelde dieren beter dan mensen. Dieren maakten geen opmerkingen over je gedrag en over hoe je eruit zag.
Hij leek niet echt op te letten, zijn arm stootte tegen de roodharige jonge vrouw aan. Nee, ze leek nog zo jong. Je kon haar nauwelijks een jonge vrouw noemen.

Sally had haar blik weer afgewend van de jongeman, die kort haar aandacht had getrokken door zijn chagrijnige gezicht. Het boodschappenlijstje had ze weer bekeken en ze vroeg naar hetgeen wat ze nodig had, waarna ze wat zilverstukken in de hand van de man achter het kraampje duwde. Hij wenste haar een fijne dag en zij deed hetzelfde. Voorzichtig legde ze de spullen in het rieten mandje en liet het zakje met geld weer tussen haar boezem verdwijnen.
Een plotselinge, en zeker onverwachte, pijn schoot plots door haar arm heen, toen iemand daar tegenaan botste, met zijn of haar eigen arm. Onmiddellijk keek ze op, op zoek naar de bron de pijn. Haar blik viel op de chagrijnige jongeman en ze zuchtte even geërgerd. 'Zeg, milord, dat u nu toevallig zo chagrijnig als een ik weet niet wat bent, wil niet betekenen dat je niet meer hoeft uit te kijken,' beet ze de jongeman toe, in haar stem een verontwaardigde toon. Niet bepaald beleefd, maar zelfs Sally kon soms onbeleefd zijn. En dan ook echt onbeleefd.

Heel even leek zijn blik weer neutraal te staan, lichtelijk geschrokken omdat hij niet verwacht had om tegen iemand aan te stoten en een reactie als deze te krijgen. Hij wou een poging doen zijn excuses aan te bieden maar daar was het nu al te laat voor. Ze had het er zelf al naar gemaakt dat Darren geen poging meer wou doen. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde weer terug naar hoe het eerst was, deze keer met een vleugje woede.
Hoe haalde ze het in haar hoofd om hem op die manier aan te spreken? Hij was een Lord, geen arbeider of bedelaar. Hoe durfde ze zich te gedragen tegenover hem alsof hij bij het mindere volk hoorde. Hij hoorde niet bij de simpele burgerij, laat staan dat hij bij het gemeen hoorde. 'En hoe haal jij het in je hoofd om zo tegen mij te spreken.' Verontwaardiging en arrogantie waren te horen. Zij zou nog eerder bij het mindere volk horen dan hij en dan durfde ze hem zo aan te spreken. Hij vergat de manieren op momenten als deze, vergat de etiquette.

Sally was weer doorgelopen, aangezien ze gezegd had wat ze wilde zeggen. Er was voor haar geen reden geweest om nog te blijven hangen. Echter, de stem van de jongeman - het was overduidelijk aan haar gericht - liet haar weer omkijken. Ze verplaatste de mand naar haar andere arm, terwijl ze luisterde naar de verontwaardigde en arrogante woorden van de jongeman. Ze bekeek hem even, om al snel tot de conclusie te komen dat hij wel van adel moest zijn. Ze stond onder de mensen van adel, in feite en als hij al zo tegen haar sprak, kon hij niets anders dan van adel zijn. 'Dat er toevallig adellijke bloed in je aderen stroomt, hoeft niet te betekenen dat ik je als één of andere God moet behandelen. Niet iedereen hoeft last te hebben van je chagrijnige bui, milord.' Het laatste woord kwam sarcastisch over haar lippen. Haar blik bleef strak, haar houding kalm. Ze kwam weinig in dit soort scenario's terecht, maar Sally was niet heel bang om hier een woordenwisseling met iemand te hebben. Mocht het fout gaan, hoefde ze simpelweg een kreet om hulp te uiten en je kon er de donder op zeggen dat ze geholpen zou worden.

'Dat zou ook niet hoeven, er is immers maar één god maar zelfs dan hoef je het nog niet te wagen om zo tegen mij te spreken.' Hij sprak de woorden uit alsof ze tegen hem had gesproken met een belediging van de hoogste graad, al zei ze vooral dat hij een chagrijn was. Oud nieuws, ze was niet de eerste om dit te vertellen. Ze was de zoveelste die deze woorden uitsprak en het deed hem maar weinig. Was hij immers niet altijd zo? Het was moeilijk om een mens te veranderen, vooral als het om Darren ging. Darren vond dat hij helemaal niet so erg was, voelde de drang om te veranderen niet. Alles was prima zo en hij was te koppig om anders te geloven. Hij was zo en wie daar niet tevreden mee was moest er maar mee om zien te gaan. 'Als je ook maar een greintje meer respect toont zal je een stuk verder komen in het leven.' Geen nette woorden voor vandaag. Hij vergat zijn manieren weer. De twee woorden regel werd overgeslagen vandaag. die zou later nog wel aan bod komen.