In één van de vele gangen

Godnogantoe, hoe groot was dit huis? Hoewel, "huis"? Zeg maar gerust kasteel. Sally was bij Elisabeth op bezoek en was, om het even heel plat te zeggen, verdwaald. Een dienstbode had haar verteld waar ze Elisabeth kon vinden, maar Sally kon het met geen mogelijkheid vinden. Daarnaast werkte de kleding die ze droeg ook niet eens mee. Omdat het behoorlijk warm was, had Sally vandaag gewoonweg een jurk aangetrokken, waar geen mouwen aan zaten. Hij sloot echter netjes rondom haar lichaam, waardoor het geheel niet als sloerig gezien kon worden. De jurk was van een donkerblauwe stof en haar lange lokken hingen voor de verandering eens volledig los. Ze hadden een lichte slag en leken bij elke stap vrolijk mee te dansen op haar rug, hoewel ze zich zo echter niet voelde. Ze was verdwaald en straks kwam ze iemand tegen die ze niet wilde zien - je wist maar nooit in een huis als deze.
Het was vreemd, normaal verdwaalde ze nooit bij Elisabeth, wist ze haar kamer meteen te vinden, maar nu Elisabeth niet op haar kamer bleek te zijn, kon ze ineens niets meer vinden. Ze begon lichtelijk in paniek te raken, want elke gang leek op elkaar en ze twijfelde of ze niet gewoon in rondjes aan het lopen was. 'Verdomme,' mompelde ze zacht, toen ze voor een tweesprong kwam te staan. In hemelsnaam, waarom zo'n groot huis? Ze had soms al moeite om de weg te vinden in haar eigen huis, laat staan in een huis als deze, die minstens twee keer zo groot was. Ze besloot uiteindelijk rechtsaf te gaan, maar liep langzaam, twijfelend of ze hier niet al eerder was geweest. Oh, als ze Elisabeth of een dienstmeid nu maar tegenkwam, dan kon ze tenminste stoppen met het doelloze dwalen. Maar natuurlijk, zulk geluk had ze vast niet.

Alexander was een van zijn vertrekken uit komen lopen toen er net een geval met lange, rode haren langs kwam wandelen. De haren dansen mee op haar rug, terwijl de dame aan wie ze toebehoorden koortsachtig de gang uit wandelde. Laten we eerlijk zijn, Alexander had het wel grappig gevonden om het meisje zo te zien dwalen. De houding van het meisje gaf al heel duidelijk aan dat ze verdwaald was en in plaats van te helpen, had Alexander besloten het arme kind te volgen. Hij wist wie het was. Het was een van die vriendinnen van Elisabeth die, op het verlovingsfeest, geen stap van Elisabeth had willen zetten. Het was maar een wilde gok van Alexander om te denken dat het aan hem lag. Er schenen niet veel vriendinnen van Elisabeth te zijn die Alexander mochten. Hij had het meisje de vele gangen van zijn nederig stulpje door gevolgd tot ze bij een tweesplitsing rechtsaf was geslagen. Hij had haar nu ruim drie gangen gevolgd en de lol was er wel weer af. Hij versnelde zijn pas tot hij achter het meisje stond. 'Hulp nodig, miss?' vroeg hij met zijn meest beleefde stem. Nogmaals, Alexander was niet vaak erg beleefd tegen vrouwen. Het lag heel erg aan uiterlijk, stand, gedrag en in welke mood Alexander nu was. Helaas voor de dame met de rode haren vond hij haar wel knap, om het even makkelijk te zeggen. Dit had zijn mood dan ook enigszinds beïnvloed.

Dat ze al drie gangen lang achtervolgd werd, was haar volledig gegaan en een geschrokken geluidje kwam dan ook over haar lippen, toen een plotselinge stem door de ruimte klonk. Abrupt draaide ze zich om, wat er voor zorgde dat haar lange haren meebewogen en om haar lichaam heen krulden, om vervolgens weer terug te krullen en weer op haar rug te blijven. Ze had niet verwacht dat Elisabeths verloofde iets kon zeggen op zo'n beleefde manier. Even overwoog ze of ze maar gewoon moest zeggen dat ze inderdaad hulp nodig had, maar ze vermoedde dat er de kans was, dat hij haar dan zou uitleggen, weg zou lopen en haar na zou roepen dat ze het zelf kon uitzoeken. Daar zag ze hem wel voor aan.
Ze keek hem aan, een glimlachje rondom haar lippen. 'Als ik zou zeggen dat ik hulp nodig heb, zou je me dan ook daadwerkelijk helpen, milord?' Ook haar stem klonk beleefd, wat absoluut niet in de context leek te vallen. Zelfs haar glimlach oogde beleefd, terwijl hier eerder een spottende glimlach bij zou passen. Maar goed, ergens was ze benieuwd wie Alexander nu werkelijk was en ze was toch al te laat, dan kon ze net zo goed nog wat later komen.

Alexander trok een wenkbrauw op. "Graag of niet," was een motto waar hij altijd wel achter had gestaan en normaal zou hij hier op zo'n moment dan ook gehoor aan geven maar momenteel had hij daar geen zin in. Rond zijn lippen hing de befaamde Alexander-glimlach. De glimlach was oké, maar gepaard met een blik in zijn ogen werd hij ietswat arrogant en zelfverzekerd. 'Iets zegt me dat ik uw vertrouwen heb geschonden. Het zou toch duidelijk moeten zijn dat ik u niet voor niets hulp aanbied?' Alexander zijn stem klonk gekwetst. Het was dan extréém geacteerd waardoor alleen een volkomen debiel zou geloven dat hij écht gekwetst was, maar toch. Om maar even Alexander zijn acteertalent ter sprake te brengen. Alles om zijn ego te strelen, nietwaar?

Sally haalde even een hand door haar haar en keek hem aan. 'Men weet maar nooit met U, milord,' antwoordde ze simpelweg. 'Maar goed, als U werkelijk uw hulp aanbiedt, dan ja, ik zou hulp kunnen gebruiken, maar volgens mij was U dat al opgevallen.' Nogmaals haalde ze een hand door haar haar. Zijn gekwetste toon deed haar vrij weinig. Ze had heus wel van Elisabeth gehoord wat voor acteertalent Alexander had. Ze was dan ook vastbesloten om daar niet voor te zwichten - als ze er al voor zou zwichten. Ze betwijfelde nog steeds of hij haar zou helpen. Ze zag hem er werkelijk voor aan dat hij haar zo belachelijk maakte, dat was iets wat hij waarschijnlijk rustig zou doen. Natuurlijk, ze kende hem niet werkelijk, maar ze hoorde genoeg.

'Met alle respect, maar ik heb niet de indruk dat u mij zo goed kent om daarover te oordelen.' Alexander en zijn formaliteit. Wat een wonder. 'Ik vind het niet prettig wanneer mensen onterecht over mij oordelen.' Hij zuchtte en tilde zijn hand op om deze door zijn haar te halen. 'Maar goed, juist, de weg.' Alexander was er niet zeker van of hij het meisje inderdaad direct zou doorverwijzen naar de plek waar ze momenteel heen wilde, maar hij kon haar heus wel brengen naar een andere plek. Elisabeth hoefde daar niet te zijn, maar hij wel. 'Wat is het waar u naar op zoek bent?' vroeg hij, met een charmante glimlach rond zijn lippen.

'Misschien is het dan aan U om er voor te zorgen dat mijn mening veranderd en niet meer onterecht over U oordeel?' Ze hield haar hoofd ietwat schuin, vragend, terwijl ze er voor zorgde dat haar lange haar weer volledig op haar rug kwam te liggen. Haar korset drukte op haar longen, merkte ze bij die handeling. Het was niet nieuw dat het ding te straks was dicht gesnoerd, maar het bleef vervelend en behoorlijk irritant. 'Ik was op weg naar milady Elisabeth, maar sinds ze bij U is ingetrokken, is er vrij weinig dat ik nog kan vinden,' antwoordde ze op zijn vraag. In hemelsnaam, Alexanders huis was ook gewoon te idioot groot. Haar eigen huis vond ze al groot, die van Elisabeth had ze al immens gevonden, maar dit huis was gewoon absurd geweest. Een ietwat vriendelijkere glimlach kwam rondom haar lippen, wat minder spottend.

De spot droop langzaam uit de houding van het meisje en dit was iets wat Alexander graag zag. Hij haalde zijn schouders op terwijl de brede grijns rond zijn lippen niet verdween en verontschuldigde zich. Niet geheel naar verlangen, maar hij verontschuldigde zich wel. 'Dat spijt me, miss. Helaas hebben wij geen bordjes door de gangen hangen, dit om de eventuele sluipmoordenaars in precies diezelfde val te lokken waar u zich nu in bevind. Enfin, geef me een hand en dan zal ik u uit de val halen. Misschien dat een rondleiding u verder helpt?' Het voorstel kwam redelijk out of nowhere en sloeg nergens op, maar Alexander zijn humeur was duidelijk beter dan het een uur van te voren nog was geweest.

Een rondleiding? Sinds wanneer bood Alexander rondleidingen aan? Goed, misschien moest ze niet zo bevooroordeeld doen en hem een kans geven, uitzoeken wat er nu werkelijk aan de hand was. Daarnaast, ze was nu toch al te laat, dan kon ze net zo goed nog wat later komen. Elisabeth kennende, vermaakte ze zich wel en zou ze het geen ramp vinden dat zij, Sally, te laat was gekomen. 'Misschien dat dat handig is, anders verdwaal ik de volgende keer weer,' antwoordde ze, een zwakke hint van amuse in haar stem. Goed, bij deze zou Alexander haar dus gaan rondleiden. In godsnaam, waar begon ze aan. Nee, geen vooroordelen, ook hij verdiende een eerlijke kans. Ze stak haar hand uit, een glimlach rondom haar lippen. 'Haal mij dan maar uit deze val, milord.'

Alexander nam met een zelfvoldane grijns haar hand in de zijne en trok haar uit de imaginaire val. Vervolgens draaide hij zich van de vrouw af, zonder haar hand los te laten om haar mee te kunnen trekken. Hij gebaarde nog een keer naar de richting waarnaar de vrouw toe had willen lopen en paarde dat met een afkeurend geluidje. 'De richting waarnaar u zich begaf heeft u niks te bieden dan de kelders en onbelangrijke ruimtes als bezemkasten. Eindeloze, ondergrondse gangen, gebouwd om u te doen verdwalen zijn deze kant op.' Deze keer wees hij recht voor zich. Hij had de vrouw van de rechterkant van de tweesplitsing kunnen behoeden, en nu ook de linkerkant. Vervolgens trok hij haar terug de gang in waar ze uit was gekomen en voorheen voor rechts had gekozen. 'U liep goed, tot u deze gang in liep,' besloot hij. Hij leidde haar ook deze gang weer helemaal door, tot de twee terecht kwamen in de 'hoofdgang'. Hier was de keuze ook links en rechts, maar welke keuze er ook werd genomen, een juiste bestemming was haast altijd gegarandeerd.

Sally liet zich meetrekken en luisterde, hoewel ze vreesde dat ze het de volgende keer weer zou vergeten. 'Het lijkt me sterk dat ik kan weten dat ik mij in die richting begaf,' antwoordde ze, maar er klonk een vage hint van amuse. Natuurlijk had ze geen idee dat ze in die richting zou lopen. Hoe moest zij dat nu weten? Ze liep met hem mee en probeerde op te slaat wat hij zei, maar het ging eigenlijk redelijk haar hoofd in en uit, zonder dat er veel van bleef hangen. Goed, weer een tweesprong, maar weer had ze geen idee of ze links of rechts moet? 'Fijn om te weten dat ik in ieder geval nog iets goed had gelopen,' sprak ze. 'Maar goed, ik zou geen flauw benul hebben hoe ik nu verder moet lopen. Bent u nog galant genoeg om me naar mijn bestemming te brengen?' Er klonk geen verwijt in haar stem, eerder nog steeds amuse.