A Friendly Visit

Ze kon niet wennen aan het landhuis. Toch zou ze het voor de rest van haar leven haar thuis móeten noemen. Maar dat wou ze eigenlijk niet. Eigenlijk wou ze haar dienders bevelen, alles wat in haar bezit was in te pakken en de koets klaar te maken voor de reis terug naar het landgoed van haar ouders. Maar het kon niet. Ze zou haar ouders teleurstellen, om al niet te spreken van wat haar verloofde wel niet zou denken, waarvan het huis en het omringende land eigenlijk was. Dus zat ze nu in een van de stoelen bij het raam te kijken naar de binnenplaats. Want in een overmoedige bui had ze Celestine uitgenodigd op het landgoed van Alexander. En vandaag, zou ze inderdaad langs komen. Ze was wel blij, dat ze eindelijk een van haar goede vriendinnen kon ontvangen. Het zou haar in ieder geval afleiden. Toen ze in de verte de koets aan zag komen rijden, verscheen er een lichte glimlach rond haar gezicht om de gangen te doorkruisen en naar de hal te lopen. Wachtend op het arriveren van Celestine.

Celestine zat naast Mary, een zestigjarige bediende die haar ongeveer had opgevoed, in de koets. Mary zou terug naar huis gaan terwijl zij bij Elisabeth was. Ze vouwde de waaier dicht toen de koets stopte en stapte met behulp van de koetsier het trappetje af. Haar jurk had een verticaal gestreept motief, rood met gebroken wit, waardoor haar slanke lijfje nog slanker leek - het korset dat ze droeg hielp daar uiteraard ook. Ze liep naar de deur van het grote huis en klopte met de deurklopper op de grote deur. Ze had wat 'fantastisch' nieuws, dat was het althans voor haar ouders.

Bij het horen van de deurklopper werd de glimlach breder op haar gezicht. Een bediende opende de deur, waarna ze al gauw het figuur van Celestine in de deuropening zag. Met een versnelde pas liep ze naar haar toe, om haar vervolgens te omhelzen. "Celestine, wat fijn je te zien. " Elisabeth haar jurk had een lichtblauwe kleur, waarbij pas onderaan enkele kanten details te vinden waren. Hetzelfde was te vinden bij haar mouwen en bij de hals. Als je dichtbij haar jurk stond zag je dat met een nog lichtere blauw details in de jurk waren genaaid. Elisabeth besteedde niet veel aandacht aan de jurken, maar dit betekende niet dat ze iedere dag gewoon wat pakte. Ze lette wel degelijk op wat ze aantrok.

Celestine omhelsde Elisabeth en nadat ze haar had losgelaten keek ze naar Elisabeth. "Mijn ouders kwamen vanochtend met het meest fantastische nieuws." Ze keek er overdreven vrolijk bij en haar stem klonk vreselijk sarcastisch. Dat was ze ook. Het was het nieuws wat ze het liefst nooit had gehad. Maar zo ging dat nou eenmaal, het zou toch wel gebeuren, of ze het nu leuk vond of niet. Ze had haar haren vandaag weer eens in een ingewikkeld vlechtstelsel, met speldjes erin, die ingelegd waren met robijntjes, in dezelfde kleur als de strepen op haar jurk.

Elisabeth keek Celestine verbaasd aan. Fantastisch nieuws? Ze merkte dat de stem sarcastisch klonk, maar alsnog begreep ze het niet helemaal. Ze liet haar los, waarna ze een gebaar maakte dat ze wel naar binnen konden lopen. "Wat bedoel je daarmee? " Haar stem klonk licht verbaasd en ook een beetje bezorgd. Je wist maar nooit wat ouders voor je regelden. Ze had het immers zelf ook gemerkt. En nu woonde ze ook in een ander huis, en nodigde ze wanhopig vriendinnen uit om toch nog wat tijd te kunnen doden.

Celestine stapte over de drempel heen en liep de hal in. "Mijn ouders hebben een huwelijk geregeld." zuchtte ze en ze streek haar jurk glad, die gekreukeld was van het zitten. Ze kende de man nog niet eens, had hem - voor zover zij wist - nog nooit gezien of gesproken en nu was ze zijn verloofde. "Dus ja, mijn humeur van vanochtend is dus compleet verpest." Ze kon wel janken, ze deed het echter niet, omdat het niet net stond, maar als ze ergens alleen zat, zou ze tranen met tuiten huilen. Weg onbezorgd leven vol muziek, dans en boeken.

Elisabeth bleef even staan om haar vriendin geschokt aan te kijken. Ze had medelijden met haar. [b] " Oh Celestine..."[b] Opnieuw omhelsde Elisabeth haar, uit teken van medeleven. Ze wist zo ongeveer waar ze doorheen ging. Maar ze wist genoeg om te weten dat het niet leuk was. [b]" Ik hoop niet dat mijn ouders het voorbeeld zijn voor andere ouders."[b] Ze bedoelde het als grapje, maar er was een serieuze ondertoon in haar stem. Plotseling waren overal verlovingen te bekennen, en dat kwam echt niet omdat stellen de moed hadden gevonden hun liefde te openbaren.

Celestine zuchtt diep, waarom kon ze niet nog een extra jaartje genieten van haar leven, zoals Elisabeth? "Mijn ouders zijn er geloof ik al ruim een jaar mee bezig me aan iemand te koppelen, die hopelijk meer geld heeft dan zij. Of ik die persoon nou ken of niet." Ze wilde eigenlijk even gaan zitten, ze werd duizelig van alles en dan hielp dat strakke korset ook niet echt. "Ik ben 21, ik wil nog helemaal niet trouwen."

Ze zuchtte, nadat ze de woorden van haar had gehoord [b]" Ik weet het Celestine."[b] Nadat ze dit had gezegd pakte ze de hand van haar vriendin beet om deze daarna mee te loodsen naar een van de vele zitkamers. Ze opende de deur, waarna ze Celestine eerst binnen liet om vervolgens zelf naar binnen te gaan en de deur met een zachte klik. Vervolgens ging ze zitten in een van de stoelen. [b]" Wanneer kwamen ze met het nieuws?"[b]

Celestine gin op de divan zitten en vouwde haar handen in haar schoot - precies zoals haar moeder het er had ingehamerd. "Vanochtend, tijdens het ontbijt, aangezien ik dan niet weg kan en wel móét luisteren, want ze weten dat ik het zoveel mogelijk ontwijk." Antwoordde ze en ze staarde naar haar handen, alles was tot in de puntjes verzorgd, maar als je Celestine langer kende zou je kunnen zien dat ze had gehuild, terwijl anderen dolgelukkig zouden zijn als ze als dochter van een gegoede handelaar werden uitgehuwelijkt aan een man van adel, kon zij niet ongelukkiger zijn. Celestine was dan misschien wereld vreemd, ze wilde Mary niet achterlaten en haar bibliotheek, of de grote harp, ze wilde de balletlessen niet opgeven, ook al HD ze niet bepaald een keus.

Elisabeth schudde haar hoofd, waarna ze Celestine opnieuw aankeek. " Weet je al wie het is? Erger als mij..." Ze stopte even. Ze wou iets in vertrouwen zeggen, maar je wist nooit wie er aan het luisteren waren. "Je weet wel wat ik bedoel." Een nieuwe zucht verliet haar mond. Ze wist dat Celestine het niet leuk vond, dat had ze het immers zelf nooit gevonden. Maar zij was de dochter van een rijke koopman, en werd uitgehuwelijkt aan iemand van adel. Het was een vooruitgang van stand die weinig, haast niemand, boekte. Al zou er natuurlijk ook schande van worden gesproken. Dat wist ze nu al. Adel hoorde met adel te trouwen. Niet met de dochter van een rijke kooplied. Hoe rijk die ook was.

Celestine haalde haar schouders op. "Weet ik niet, ik ken hem niet.." antwoordde ze en ze pulkte een beetje aan haar mooi verzorgde nagels. "Hij heet Darren McMahon." voegde ze er aan toe, misschien dat zij hem kende, maar zijzelf niet. Ze liet haar nagel weer los, haar moeder zou weer boos worden om de verpeste manicure en dreigen met nog vier uur lang jurken passen, als ze niet op zou letten zou dat het enige wat ze deed.

De naam kende Elisbeth wel, maar ze kon er geen gezicht bij verzinnen. "Ik ken alleen de naam. " Kort hierna verliet opnieuw een korte zucht haar lippen. Ze vond het jammer voor Celestine, dat ze, ondanks als de dochter van een kooplied toch niet ontkwam aan het uithuwelijken. Meestal zouden deze wel de dans ontspringen. Maar de tijden veranderden. "Als je wilt praten ben ik hier altijd Celestine, dat weet je, toch?"

Celestine knikte. "Dat weet ik. En als jij wilt praten weet je me te vinden, over een tijdje moet je maar de weg vragen." Ze wist ook wel dat Elisabeth de weg niet zélf zou vragen, zij ook niet, haar ouders zouden het nooit toestaan dat ze met een random persoon zou praten, al helemaal niet als het iemand was die gewoon in het dorp was, aangezien naar hun mening dat allemaal bediendes en zwervers waren. Daar hoorde je niet mee te praten.

Elisabeth glimlachte lichtjes. "Je kan me altijd hier een keer ophalen en me de weg wijzen, dan kan ik daarna meteen op bezoek komen." Ze zei dit uit voorzorg, omdat ze wist hoe haar ouders ertegenover stonden als ze iemand in het dorp zomaar ging vragen. En laten we Alexander ook niet weglaten. Ze wist niet eens wat die ervan zou vinden. Ergens irriteerde het haar dat ze overal rekening mee moest houden, niet alleen haar ouders, maar ook wat haar verloofde ervan zou vinden. Terwijl ze niet eens van hem hield.

Celestine knikte. "Dat is een fantastisch plan." reageerde ze en ze keek even door het raam naar buiten. "Zullen we misschien even buiten gaan wandelen, ergens waar niemand ons ongezien kan afluisteren." Zei ze, met een blik op de deur, hij was gesloten, maar ze wist zeker dat iemand kon horen wat ze zeiden en zonder twijfel zou het door worden gegeven aan Alexander. Dat was zeker.

Elisabeth was het eens met wat Celestine zei. Ze wist dat er altijd een grote kans was dat ze in de gaten zou worden gehouden, omdat ze de 'helft van Alexander zijn reputatie was'. Alsof zij die reputatie zou gaan schenden. In ieder geval knikte Elisabeth op het voorstel van Celestine, waarna ze opstond. "Natuurlijk, een wandeling buiten lijkt me een prima idee." Een lichte glimlach verscheen om haar lippen, terwijl ze probeerde de echte reden zoveel mogelijk weg te wuiven. Met langzame passen liep ze naar haar deur - snellere passen waren niet mogelijk door de vele rokken -. De zitkamer was vlakbij de deuren die opende naar de achtertuin, dus veel hoefden ze niet te lopen.

Celestine stond op van de divan en liep met Elisabeth mee. "Hoe is Alex' familie eigenlijk?" vroeg ze, met die vraag bedoelde ze eigenlijk 'is die familie net zo vreselijk als hijzelf?'. Ze voelde de Engelse wind met haar haren spelen, die toch grotendeels vast zaten, maar de wind wist wel enkele lokken los te rukken. Ze keek naar de bloemen en de zon die licht leek te werpen op specifieke plekken, waar ze zich door de wolken heen kon wurmen.

Elisabeth zuchtte bij de vraag van Celestine. " Hetzelfde vrees ik. Ik heb alleen zijn ouders ontmoet, maar over de rest van zijn familie praat hij niet." Het voelde fijn haar hart te luchten, terwijl niemand anders behalve Celestine het kon horen. Of de wind moest juist die kant op staan dat hij haar woorden meedroeg. Ze betwijfelde het. Overigens waanden dienders zich weinung tot nooit buiten, ze hadden genoeg werk binnen te doen.

Celestine knikte even, ze had niet anders verwacht. "Ik bezoek morgen het land van de McMahons.." verzuchtte ze en ze liet de linten dat in haar haren zat door haar vingers glijden. Het ene lint was dezelfde bordeauxrode kleur als de strepen op haar jurk en het andere was dezelfde gebroken witte kleur als de rest van haar jurk. Haar moeder stond er op dat alles bij elkaar paste, of ze dat nou wilde of niet.