Huize Carter

Een glimlach sierde Liam's lippen toen Sally de vraag, zoals verwacht, terugkaatste. 'Ik weet het niet, daar heb ik geen verstand van.' Zei hij. Hij was blij dat de onaangename stilte was verbroken, maar nog steeds voelde hij de drang om naar huis te gaan. Hij was al meer onder de mensen geweest in één dag, dan hij in lange tijd was geweest. 'Misschien kun je het een keer laten horen.' Stelde hij voor. Hij liet zijn schouders even zakken en legte zijn hand op het borstzakje van zijn overhemd waar hij zojuist het potlood en de verdoezelaar in had gestoken. 'Dan laat ik je nu alleen met, nouja.. Jezelf.' Zei hij synisch, en hij knikte in de richting van het portret. 'Ik weet de uitgang wel te vinden, neem maar wat rust. Model staan is een uitputtende bezigheid.' Hij wierp haar een laatste glimlach toe, stapte richting de deuropening en verdween in de gang. Hij pakte zijn jasje van de kapstop en sloeg die op zijn schouders. Hij haalde even diep adem. "Zie je nou wel dat je het kan." Hoorde hij de stem in zijn hoofd. "Je broer is dood, jij niet. Ga verder met je leven." Geërgerd door zijn eigen gedachtes schudde hij zijn hoofd. Hij wou niet verder, hij wou dat alles was zoals het toen was. Hij keek even om, om te kijken of Sally hem was gevolgd maar dat was niet het geval. Hij trok de grote deur open, en verliet het huis dat er nog steeds hetzelfde bij lag als voordat hij was binnen komen lopen.

Vervolg tweede meet
_____________
Liam wist wel dat hij goede manieren had, maar toch moest hij redelijk zijn best doen. Hij wou immers een goede eerste indruk maken, wou hij nog met Sally om blijven gaan. Hij wist zijn verbazing gelukkig goed te verbergen toen Sally's moeder Antoinette hem uitnodigde om te blijven eten. Hij keek even opzij naar Sally, keek toen de grote sterke man genaamd William aan en richtte zijn ogen daarna weer op de vrouw, die er tamelijk vriendelijk uit zag. 'Wel, als dat niet te veel moeite is, sla ik zo'n aanbod niet af, mylady.' Sprak hij. Zijn stem klonk rustig, maar hij was wel degelijk zenuwachtig. Nu moest hij ook nog met deze mensen aan tafel gaan zitten. Nu maar hopen dat ze niet op hem zouden afknappen. Sally leek blij met de uitnodiging van haar moeder.

'Natuurlijk niet,' antwoordde Antoinette, terwijl ze de jongeman een glimlach schonk. Vervolgens liep ze voor haar man naar de keuken, waaraan de eetzaal meteen grensde. Ze zette er een extra bord bij en legde het bestek neer, waarna ze terugliep, om onderaan de trap te roepen dat het eten klaar was.
Sally glimlachte, inderdaad blij met de uitnodiging van haar moeder. Het was in ieder geval fijn om te weten dat haar moeder hem vooralsnog accepteerde. Haar vader verdween nog even naar de zitkamer, om iets op te halen en nu haar moeder ook even niet meer aanwezig was, pakte ze voorzichtig Liams hand, zodat ze hem mee kon trekken naar de eetkamer. 'Zie, ze zijn zo slecht nog niet,' zei ze, waarna ze zijn hand weer los liet.

Liam glimlachte even dankbaar, en keek opzij naar Sally. Ook zij had een glimlach op haar gezicht. Gelukkig maar, want als ze niet wou dat hij bleef plakken had hij het aanbod vriendelijk afgewezen. Hij liet zich aan zijn hand meetrekken naar de eetzaal en schudde zijn hoofd. 'Dat viel mee.' Zei hij, met een klein glimlachje en hij bekeek de gedekte tafel even. Hij hoopte dat hij plaats mocht nemen naast Sally, of in ieder geval naast één van haar broers of zussen. - Hij nam aan dat die er waren, anders had Antoinette niet onderaan de trap staan roepen. 'Wat eten we?' Vroeg hij. Hij lustte gelukkig vrijwel alles, want het was zeer ongepast om je bord niet leeg te eten omdat je het niet lustte, zeker als je ergens te gast was.

Sally keek even naar de deur die naar de keuken zou leiden en waar haar ouders en broers zo doorheen zouden komen, maar ze hoorde er nog geen enkel geluid vandaan komen. 'Volgens mij iets met salade en wat vlees.' Ze glimlachte weer de typische, speelse glimlach. 'Hoezo, was je weggerend als ik je nu vertelde dat we iets gingen eten dat je niet lust?' Ze trok een stoel voor hem naar achteren, gebaarde dat hij kon gaan zitten. Ze nam zelf op de stoel daarnaast plaats en keek hem aan. 'Ik heb drie broers, maar je zult slechts de jongste daarvan zien, vanavond. Wat misschien maar beter is, af en toe is het een afschuwelijk drietal. Maar goed.' Ze streek het plukje weer achter haar oor, want zoals gewoonlijk hing dat plukje weer in haar gezicht.

Liam nam plaats op de stoel die Sally voor hem naar achter had geschoven, en haalde even opgelucht adem toen Sally naast hem plaats nam. Hij was benieuwd wie er aan zijn andere zijde zou komen zitten. Ook was hij benieuwd hoe haar broert eruit zag, en of hij net zo aardig was als zijn zusje. 'Nee hoor, gewoon nieuwsgierig.' Zei hij, met een glimlachje. Gelukkig zag hij er net uit vandaag, anders had Sally's moeder hem vast niet uitgenodigt om te blijven eten. 'Hij is vast aardig.' Zei hij. Zij had tenminste een broer. Drie stuks zelfs. Ergens was Liam jaloers, maar daar kon Sally ook niks aan doen.

Sally keek hem aan. 'Voor het geval je niet met de etiquette bent opgevoed zoals wij hier, je hebt mazzel. Geen heel voorgerecht en alles, dus je mag jezelf gelukkig prijzen, anders zat je hier over drie uur nog.' Ze streek haar rok glad en nipte van het glas water dat er stond. 'Over het algemeen wel, maar ik zie mijn broers weinig, de laatste tijd. Mijn oudste twee broers zijn al getrouwd en de oudste is al vader, de middelste wordt binnenkort vader. Mijn jongste broer heeft een verloofde, maar die is op dit moment in haar geboorteland, op bezoek bij haar stokoude oma.' Ze glimlachte, een warme, oprechte glimlach en legde even haar hand op de zijne. 'Dank je, Liam, dat je gewoon nog blijft. Waarschijnlijk sta je nu wel op goede voet bij mijn moeder en ik heb het idee dat mijn vader ook erg blij is dat je zijn dierbare dochter gered hebt.' Ze haalde haar hand weer weg, net op tijd, want ze hoorde al gestommel in de keuken, ten teken dat haar ouders en broer er zo aan zouden komen.

Liam glimlachte. 'Dan ben jij dus de laatste die het nest zal verlaten.' Constateerde hij. Hij voelde zich gevleid door haar woorden, en door het feit dat haar ouders hem waarschijnlijk wel mochten al zou dat voor korte duur zijn als ze zagen dat Sally haar hand op de zijne had gelegd. Die trok ze dus ook gauw terug toen de keukendeur open zwiepte en Sally's broer, gevolgd door haar ouders, de eetkamer binnen kwamen. Hij ging wat rechterop zitten, en trok zijn overhemd recht. Hij stond op om zich voor te stellen aan Sally's broer, dat was wel zo netjes toch? Hij stak zijn hand uit naar de jongen en wachtte tot zijn gebaar beantwoord werd. 'Liam Coyne, fijn om kennis met u te maken, meneer Carter.' Het voelde raar om de jongen zo aan te spreken. Hij was nog jong, waarschijnlijk niet veel ouder of jonger dan dat Liam zelf was. Hij ging langzaam weer zitten.

De broer van Sally was een jongen met halflang lichtbruin haar en dezelfde, donkere ogen als zijn vader. 'Billiam Carter, maar zeg gerust Bill,' antwoordde hij, terwijl hij de hand van de jongeman aanpakte en hem zo begroette. Hij nam uiteindelijk tegenover Sally en Liam plaats, terwijl hun ouders beiden aan een hoofdeinde gingen zitten. Als vanzelf vouwden ze hun handen in elkaar en lieten hier licht hun hoofd op rusten, hun ogen gesloten.
'God, die ons uw goede gaven geeft, leven en voedsel, mensen en hun vriendschap, telkens weer opnieuw, zegen deze maaltijd. Geef ons een open oog en een warm hart, om uw wereld in te richten tot een huis voor alle mensen, een tafel waar niemand wordt geweerd. Amen,' sprak William, luid en duidelijk.
'Amen,' klonk het vervolgens, waarna Antoinette de borden één voor een pakte, om eten op te scheppen.
'Vertel eens, Liam,' begon William, terwijl hij het bord van zijn vrouw aanpakte, 'wat doe je precies voor de kost?'
Typisch, vond Sally. Precies een vraag die haar vader moest stellen. Desondanks bleef ze beleefd glimlachen en hield zich in, begin geen misstappen en keek enkel naar Liam, als er van hem verwacht werd te praten.

De jongeman viel hem mee, Liam vond hem geen capsones hebben en hij had eigenlijk best wel wat charmes. Hij volgde het voorbeeld van de rest van de familie, vouwde zijn handen ineen en liet zijn voorhoofd er tegen rusten. Hij sloot zijn ogen en luisterde naar het gebed dat hij niet kende. "God, die ons uw goede gaven geeft, leven en voedsel, mensen en hun vriendschap, telkens weer opnieuw, zegen deze maaltijd. Geef ons een open oog en een warm hart, om uw wereld in te richten tot een huis voor alle mensen, een tafel waar niemand wordt geweerd." Hij luisterde aandachtig, het was een mooi gebed. 'Amen.' Zei ook hij, dat woord kende hij wel. Het betekend "Daar ben ik het mee eens." Hij liet hed bord voor hem weg pakken door Antoinette, en pakte het bord weer aan toen deze volgeschept was met eten. 'Dankuwel, mylady.' Sprak hij. Hij draaide zich om naar William toen hij zijn vraag hoorde. "Wat doe je voor de kost?" Liam slikte even. 'In mijn geboortedorp bracht ik mijn tijd door in de haven, als havenmeester.' Sprak Liam duidelijk. Hij was altijd wel trots geweest op zijn positie, het was ook niet een alledaags beroep zoals groenteboer of barmeester. 'Maar aangezien er hier nergens in de buurt een haven is, ben ik momenteel werkloos.' Hij had het zelfs nog niet aan Sally verteld, maar ze had er ook niet naar gevraagd. Hij begon te eten, aangezien de moeder en de broer van Sally ook al aan het kauwen waren.

'Werkelijk?' William knikte even bewonderend. 'Dat is een erg mooi beroep, Liam. Zonde dat je dat niet kan voortzetten hier.'
Sally keek Liam aan en ergens was ze haar vader wel dankbaar. Hij kon gemakkelijker dingen vragen waar ze eigenlijk bloednieuwsgierig was, maar wat eigenlijk ook, voor een dame, zeer onbeleefde vragen waren. Ze begon eveneens te eten, om na enkele happen haar vork neer te leggen en van haar glas water te nippen. 'Liam is, naar mijn mening, een behoorlijk ondergewaardeerde kunstenaar. Hij is zo vrij geweest om me zijn kunst te tonen en naar mijn mening behoort het tot één van de beste kunsten die ik ooit gezien heb, zeker vanwege zijn nog vrij jonge leeftijd.'
'Werkelijk?' Ditmaal was het Antoinette die sprak, verwonderd. 'Mijn man en ik zijn dol op kunst,' legde ze haar verwonderde antwoord uit. 'Wat teken je zoal?'
Sally glimlachte en wierp even een blik naar Liam. Vooralsnog leek hij in de smaak te vallen bij haar ouders en daar was ze blij om.

Liam at zijn mond leeg. 'Het komt wel goed, ik zoek wel wat anders milord.' Zei hij, en hij wierp de man een vriendelijke glimlach toe. Hij was blij dat hij voor zover hij kon merken in de smaak viel bij Sally's ouders. Hij keek opzij naar Sally, en nam een slok van zijn water. 'Liam is, naar mijn mening, een behoorlijk ondergewaardeerde kunstenaar.' Sally toch, het leek wel of ze hem de hemel in prees. Gelukkig vatte, deze keer Antoinette, het goed op en was meteen geïnteresseerd. 'Ik teken eigenlijk alles wat mij facineerd, de natuur, het leven in de stad, werkelijk alles.' Hij nam een hap van zijn salade en slikte de hap door, nadat hij erop had gekauwd natuurlijk. Hij keek opzij naar Sally, die hem glimlachend aan keek, en hij wierp haar even een klein glimlachje terug. Hij voelde zich al wat meer op zijn gemak.

'Wel, als het niet teveel gevraagd is,' begon Antoinette, 'zou ik zeer geïnteresseerd zijn om je kunst eens een keer te mogen bewonderen. Ik ken Syrena, ze is alleen zo enthousiast over kunst als het werkelijk geweldig moet zijn.' Antoinette glimlachte even naar haar dochter en zweeg toen weer.
Sally glimlachte en knikte. 'Dat klopt. Maar mijn woorden zijn niet meer dan waard, moeder. Liam heeft werkelijk een talent, een talent dat ondergewaardeerd wordt, naar mijn mening.' Ze meende haar woorden.
'Wel, dan moet het wel goede kunst zijn,' sprak Billiam. Hij wierp de jongeman een vriendelijk glimlach toe en zweeg toen weer.
Sally prikte wat in haar salade en at op een rustig tempo, zoals iedereen eigenlijk deed. Ze vond het zeer prettig dat Liam toch redelijk goed in de smaak viel, anders was de sfeer toch een stuk moeilijker geweest.

'Ik zou u graag in mijn atelier ontvangen, mylady.' Zei hij, en hij knikte even vriendelijk naar Antoinette. Dit viel reuze mee, hij had de vragen veel erger verwacht. Hij keek de jongen die tegenover hem zat even aan, en schonk hem een vriendelijke glimlach, als teken van dank voor het complimentje. Hij kreeg zo veel complimenten, dat hij haast niet meer wist hoe hij erop moest reageren. Dus besloot hij om in stilte verder te gaan met het avondmaal, dat goed in de smaak viel. 'Het smaakt voortreffelijk, mylady.' Verbrak hij de stilte, hij mocht toch wel een compliment terug geven? Hij keek Antoinette vriendelijk aan. Hij ging er van uit dat zij had gekookt, aangezien hij geen huishoudelijke hulp in het huis was tegengekomen; ook niet bij zijn vorige, stiekeme bezoek.

Antoinette maakte een vaag gebaar. 'Ach, het is niets,' wuifde ze het complimentje weg. Het was wel duidelijk van wie Sally het had, om niet goed met complimentjes om te gaan.
Uiteindelijk was de maaltijd voorbij en Sally glimlachte naar haar moeder. 'Bedankt, moeder,' zei ze, waarna ze overeind kwam. 'Vader, Billiam,' was haar begroeting. Ze keek even naar Liam, met de onuitgesproken vraag of hij mee kwam. Ze wachtte tot hij ook overeind zou komen.
'Je moeder, broer en ik gaan zo nog even de stad in, Syrena, voor verschillende zaken. We hebben geen idee hoe laat we thuis zijn, maar het zal een respectieve tijd zijn. Ik verwacht dat je volwassen genoeg bent om het netjes te houden en om op tijd onder de wol te duiken.'
'Natuurlijk, vader, maak je geen zorgen,' antwoordde Sally. Goed, ze had geen idee wat zij en Liam nog zouden gaan doen, maar sowieso vermoedde ze dat hij onderhand ook wel eens gek moest worden van haar aanwezigheid. Of hij moest deze op prijs stellen, maar goed.

Liam at zijn bord leeg. Het was duidelijk van wie Sally het had, om complimentjes weg te wuiven. Hij dronk zijn glas water leeg en keek opzij naar Sally, die haar stoel naar achter had geschoven en was opgestaan. Haar blik verraadde dat ze wou dat hij haar voorbeeld volgde, dus deed hij dat. 'Bedankt voor het heerlijke diner.' Bedankte hij de familie vriendelijk. Liam wist niet of Sally hem nu ging verzoeken om naar huis te gaan, of ze nog gezellig samen een wijntje zouden drinken om de avond af te sluiten. Het maakte hem niet uit, hij genoot van haar aanwezigheid en hij had niks gepland voor vanavond. Als hij alleen thuis zat zouden de nare herinneringen waarschijnlijk alleen maar weer meer naar de oppervlakte komen. Gelukkig was deze dag bijna voorbij.

Sally knikte nog even naar haar familieleden, die eveneens overeind kwamen. 'Jullie alvast een prettige avond,' wenste ze hen toe, waarna ze de eetkamer verliet en vervolgens ook de keuken door liep, om in de hal te blijven stilstaan, wachtte tot Liam er ook was. 'Was je van plan om al naar huis te gaan of voel je er nog wat voor om me deze avond nog te vergezellen?' Ze was meer dan alleen opgelucht dat het diner goed was gegaan. Het was fijn om te weten dat haar ouders Liam in ieder geval waardeerden. 'Ze mogen je,' zei ze en ze kon het niet laten om te glimlachen. Ze was echter wel blij dat haar ouders en broer er vanavond niet zouden zijn, dan konden ze Liam in ieder geval niet lastig vallen met allerlei belachelijke vragen.

Liam bedankte de familieleden nogmaals voor de gastvrijheid, en liep toen achter Sally aan de keuken door, de hal in. Hij keek haar even aan. Het maakte hem niet zo veel uit, hij kon blijven als hij dat wou, maar hij kon ook huiswaarts gaan als dat haar beter uit kwam. 'Als je me weg wil hebben, dan ga ik naar huis. Maar ik heb geen haast om weg te gaan, ik hoef nergens te zijn.' Zei hij, en hij glimlachte ook even. 'Ik ben blij dat ze me mogen. Ik ben in ieder geval goedgekeurd als je gezelschap, dat is al een hele opluchting.' Zei hij, en hij trok nogmaals zijn overhemd recht.

Sally glimlachte en schudde haar hoofd. 'Je zou toch onderhand wel moeten doorhebben dat ik je niet weg wil hebben? Je bent een prettig gezelschap.' Ze beet weer even op haar lip, zoals ze wel vaker deed en keek hem toen weer aan. 'Je bent ook een goed gezelschap, daarom was het goedkeuren niet zo moeilijk. Maar goed, voel je wat voor een glas wijn?' Het was eigenlijk het meest logische om hem mee te vragen naar haar kamer, vond ze zelf dan, maar werkelijk, als haar ouders nog thuis waren en er dan achter kwamen, kon ze hem net zo goed nu gelijk gedag zeggen. Daarom leek het haar veiliger om simpelweg nog een glas wijn met hem te drinken, totdat haar ouders weg zouden gaan.

'Daar zeg ik geen nee tegen.' Zei hij, en hij keek haar even aan. Weer zag hij hoe mooi haar ogen waren. Helderblauw, als de zee zo blauw. 'Bedankt, mylady.' Zei hij, op het zoveelste complimentje van die avond. Hij was daadwerkelijk blij dat haar ouders hem geaccepteerd hadden. Hij had er niet eens heel erg zijn best voor hoeven doen, en hij had geen eens vervelende vragen gekregen waar Sally hem voor gewaarschuwd had. Hij maakte zijn blik weer los van haar ogen voordat het ongemakkelijk zou worden. Hij voelde zich wel degelijk tot haar aangetrokken. Fysiek, maar vooral door haar innerlijk. Hij was niet van plan om daar wat mee te doen, hij zou het laten zoals het was en hij zou wel kijken hoe het verder zou lopen. 'Naar de zitkamer dan maar?' Het leek hem niet gepast om boven op haar kamer een wijntje te drinken, zeker niet nu haar ouders nog thuis waren.

Sally glimlachte. 'Daar hoopte ik al op,' antwoordde ze. Ze hoorde gestommel vanuit de eetkamer komen, ten teken dat haar ouders daar nu weg zouden gaan en dan waarschijnlijk vrijwel meteen zouden gaan. Ze glimlachte en knikte. 'Natuurlijk,' antwoordde ze, waarna ze hem voor ging naar de zitkamer. De lichten waren redelijk gedimd, zag ze, maar de openhaard was aangestoken. Ze vond het fijn, want ze had het nog steeds behoorlijk koud. Ze rilde even, bij de plotselinge warmte die de zitkamer bood en liep door naar het rek waar de wijn stond. 'Maak het jezelf gemakkelijk,' gebood ze, waarna ze een fles wijn uit het rek trok en daarmee twee glazen vulde.

Liam glimlachte even, en volgde haar naar de zitkamer waar hij in dezelfde stoel ging zitten als waar hij eerder in had gezeten. De vorige keer dat ze hier wijn hadden gedronken. Hij kloptte naast zich op de stoel, hij was immers breed genoeg om met zijn tweeën op te zitten, hij bood ongeveer ruimte voor anderhalf persoon. Hij hoorde de voordeur wegvallen, het teken dat haar ouders het huis hadden verlaten. 'Welke wijn heb je dit maal uitgekozen?' Vroeg hij, terwijl hij haar vragend aan keek.

Sally liep met de twee glazen in haar hand naar hem toe en nam naast hem plaats. De stoel was inderdaad breed genoeg voor twee personen. Zeker voor hen tweeën. Beiden waren niet immens breed, zeker zij niet, hoewel de vele rokken nog wel wat ruimte in beslag namen. Ze overhandigde hem de wijn en glimlachte speels. 'Een goeie, mag ik hopen,' was haar simpele antwoord, waarna ze haar glas ophield, zodat hij zijn glas ertegenaan kon tikken. Het geluid van een dichtvallende deur bereikte ook haar oren, gaf haar het sein dat haar ouders nu weg waren en dat zij tweeën nu samen waren. De warmte die deze kamer had was overweldigend, maar desondanks had Sally het nog steeds kou, koukleum die ze was. Ze rilde even, maar zei er verder niets over. 'Je had dus een baan bij de scheepvaart?' Opnieuw oprechte interesse.

Liam schoof iets op, zodat Sally comfortabel kon zitten en pakte het glaasje wijn aan. Hij nam een wat comfortabelere houding aan en tikte met zijn glas zachtjes tegen het hare aan. De openhaard bracht een ontspannen en warme sfeer met zich mee, het deed de situatie ten goede. Hij nipte aan zijn wijntje, hij wou hem niet zo gauw ophebben als de vorige keer, hij wou er langer van genieten. Hij knikte als antwoord op haar vraag. 'Ja, dat klopt. Het verdiende goed, erg goed zelfs. Als je daar geïnteresseerd in bent.' Zei hij, met een speels grijnsje rond zijn lippen. Hij liet zijn hand waarin hij het glas wijn vast had rusten op de armleuning van de stoel, zijn andere lag op zijn schoot, met de palm van zijn hand naar boven. 'Heb je het koud?' Vroeg hij.

Sally nipte eveneens van de wijn. Ze prefereerde deze boven degene die ze de vorige keer had gehad. Nu was haar vader echt een man van wijnen en kwam er geen slechte wijn huize Carter binnen, maar alsnog. 'Ik ben niet geïnteresseerd in hoeveel geld een baan oplevert,' zei ze. 'Ik ben enkel geïnteresseerd in hetgeen of je de baan leuk vond. Plezier gaat voor mij boven geld, ook al zou dat misschien niet het antwoord zijn wat bij een dame van mijn stand hoort.' Ze zweeg even, beet weer op haar lip en streek de pluk haar achter haar oor. Nee, geld kon haar weinig interesseren, juist omdat geld haar dit moeilijke leven gaf. Ze keek op, hem aan toen hij vroeg of ze het koud had. 'Straal ik zoveel kou uit dat het voelbaar is?' grapte ze, waarbij die speelse glimlach weer haar lippen sierde. 'Nee, ik heb het koud, maar het is niet erg. Ik heb het waarschijnlijk vaker koud dan warm.'