I can resist everything but temptation

Het wateroppervlak was rustig een bood een perfecte weerspiegeling van de bomen die rond het meer stonden. Het pad dat rond het water liep, was met kiezelsteentjes afgezet die knerpten onder Catherine haar hoog gehakte schoentjes. De avond was gevallen en de paden werden verlicht door hoge, zwarte straatlantaarns. Catherine was deze keer niet in duizenden rokken gehuld maar in een ietswat normalere jurk. De diepe decolleté kon nog altijd niet missen, maar Catherine had geen zin gehad zich in een hoepelrok te hijsen nu ze toch niks bijzonders ging doen. Gewoon een wandeling tegen de verveling. Daniël was thuis, bij zijn lieftallige verloofde en Catherine had alleen gezeten. Ze had hem gemist, maar ze had geen recht om daar over te treuren. Zij was zijn vrouw immers niet. Dus had ze zich in een jurk gehesen met een toch wel strak bovenlijfje en een uitlopende rok, maar had ze geen moeite genomen voor onderjurken en korsetten. Vervolgens had ze een mantel omgeslagen en was ze op stap gegaan. Ze had al snel het dorpje verlaten en was uiteindelijk terecht gekomen bij rustiger terrein. Gras, bomen, water en stilte omringde haar en het was een van die zeldzame momenten dat ze het niet erg vind. En toch verveelde ze zich. Toch mistte ze de aanwezigheid van een ander, een man naar voorkeur.

Liam zat zwaar aangeschoten aan de rand van het meer, dat grenste aan een wandelpad waar overdag veel mensen te vinden waren. Nu echter, lag het er verlaten bij. Hij moest toegeven dat hij te lang in het café was blijven hangen en ook moest hij erkennen dat hij de controle over zijn lichaam al lichtelijk was kwijtgeraakt. Een man aan de bar had een grap gemaakt en Liam had vervolgens niet kunnen stoppen met lachen. Iets wat hij nooit doet; lachen. Hij knoopte de bovenste knoopjes van zijn overhemd open. Hij had het benauwd, en hij had het warm. Bijwerkingen van teveel wijn drinken. Met zijn twee handen vormde hij een kom, die hij vervolgens enkele tellen onder het wateroppervlak liet verdwijnen. Hij liet zijn handen, volgeschept met water, boven het wateroppervlak uitkomen en gooide het in zijn gezicht. Het bracht lichte verkoeling, maar nog steeds had hij het enorm warm en benauwd.

En voor de zoveelste keer toonde God dat ook híj een man was die aan Catherine haar voeten lag, door haar wensen te doen uitkomen. Daar, aan de waterrand, meende ze een persoon te zien. Het was al snel duidelijk dat dit persoon een man was, gezien de kleding. Er waren geen vrouwen die broeken droegen. Catherine versnelde haar pas niet maar bleef in haar rustige tempo door wandelen tot ze op het stuk pad was waar de man aan de waterrand zat. Het was nu, dat ze zag dat de man water in zijn gezicht schepte. Hij zat met zijn rug naar haar toe en het was zeker niet Catherine haar bedoeling om de jongeman te laten schrikken, maar ze wist zo even niet hoe ze dat moest voorkomen. 'Goedenavond,' sprak ze met haar zachte, verleidende en ietswat arrogante stem. Ze had de mantel dichter om zich heen geslagen om de kou buiten te houden en keek op het figuur aan de waterkant neer. Ze was inmiddels zo dichtbij gekomen dat ze de man in kwestie zou kunnen omschrijven. Het meest opvallende waren de opengeknoopte knoopjes, aan de bovenkant van zijn overhemd. In een oogopslag wist Catherine te constateren dat de man niet, of momenteel niet om zijn uiterlijk en formaliteit gaf. Het was de alcoholgeur die haar deed gissen dat hij dronken was. Geen probleem, voor Catherine. Dronken klanten betaslden meer. Maar nu Catherine zich verveelde, mocht de man heus gratis, als hij dat wilde.

Liam haalde zijn vochtige handen door zijn haar, dat totaal niet meer in model zat. Toen hij onverwacht een vrouwenstem achter zich hoorde, keek hij verschrikt om. Hij viel haast in het water. 'Goedeavond.' Wist hij verstaanbaar uit te brengen. De woorden die de vrouw sprak, correctie, het woord dat de vrouw uitgesproken had bleef doorgalmen in zijn hoofd. Elke keer hoorde hij de stem wat gedempter in zijn hoofd, tot het geluid weg stierf. 'Sorry, ik voel me niet zo goed.' Bracht hij met een dubbele tong uit, en opnieuw schepte hij met zijn handen het koele water uit het meer, om vervolgens weer in zijn gezicht terecht te laten komen. Hij haalde even diep adem, en keek toen weer over de schouder van de vrouw. Het was dat hij dronken was, anders had hij zich kapot geschaamd.

Het lag niet in Catherine haar aard om medeleven te tonen naar iemand anders naast haarzelf. Toen de jongeman haar vertelde dat hij zich niet goed voelde, dacht ze dan ook niet 'zeg, wat zielig.' In plaats daarvan schoot haar maar een zin te binnen, die ze dan ook gelijk uit sprak. 'Ik ken verschillende manieren om u beter te laten voelen,' zei ze met een glimlach. Elk normaal denkende man kon de boodschap hierachter wel zien, maar deze man was overduidelijk dronken. Er waren genoeg mannen die juist net wat meer zin in de daad kregen wanneer ze hadden gedronken, maar misschien ging dit persoon er juist alleen maar slechter van nadenken en zou hij de boodschap niet begrijpen. In dat geval wilde Catherine haar uitspraak best nog wat toelichten. Met daden bijvoorbeeld. Daden waren altijd goed, toch?

Liam kneep zijn ogen even dicht, zodat het water dat van zijn wenkbrauwen druppelde zijn ogen niet zou bereiken. 'Ik snap niet wat u bedoelt.' Zei hij, en hij keek weer over zijn schouder naar de jonge dame die achter hem stond. Hij kende haar niet, maar aan haar kledij te zien was ze van een hogere stand dan dat hijzelf was. "Ik ken verschillende manieren om U goed te laten voelen." Klonk de stem van de vrouw. Nu hij het in zijn hoofd herhaalde, merkte hij dat deze zin twee betekenissen kon hebben: Of ze wist was om hem weer nuchter te krijgen, of.. Nouja, je snapt wel wat hij bedoelt. Hij haalde zijn voeten uit het water, en leunde op zijn ellebogen naar achter. Door zijn manier van ademhalen ging zijn borstkas wat meer op en neer dan normaal.

Goed, de jongen was dus helemaal niet zo snugger wanneer hij dronken was. Dat was geen probleem hoor. Opzich knapte Catherine daar niet op af. Eigenlijk was het wel schattig, toch? Ze besloot meneer dan ook even uit te leggen wat ze precies bedoelde. Dat was wel het minste wat ze hem verschuldigd was. Een uitleg. Oké, nee. Onzin en leugens. Eigenlijk was dat het enige wat ze hem verschuldigd was. Ze kende hem immers pas net. Wat meer kon ze hem schuldig zijn? Maar goed, Catherine hield van het dramatiseren van momenten en dat deed ze dus in haar hoofd, door dingen zo te omschrijven. Met langzame pasjes kwam ze dichter naar de jongen toe, om vervolgens bij hem neer te knielen. Ze boog voorover en bracht haar lippen enorm dicht bij zijn oor. Ze was er redelijk zeker van dat hij haar adem op zijn huid kon voelen. Dit was dan ook precies wat ze wilde. 'Ik verwacht dat u wel weet waar ik het over heb,' fluisterde ze.