The local café

Liam had zich terug getrokken in een van de lokale cafés in het dorp. Hij had vernomen dat dit café bekend stond op zijn klantvriendelijkheid en héérlijke koffie. Voor hem stond nu dan ook een flinke mok dampende, bruine drek. Hij nipte voorzichtig aan de mok, maar brandde vrijwel meteen zijn tong. "Lekker slim, Liam." Mompelde hij in zichzelf. De damp die van de mok kwam, kwam er niet voor niets vanaf toch? Hij zat rechtop op een hoge kruk aan de bar, waarachter een simpele oude man als een malle glazen wijn en gerstesap inschonk. Hij roerde met het gedecoreerde lepeltje door de mok om de bruine vloeistof te mengen met de zoetstof voor de smaak, anders was het hem veel te bitter. Zijn andere hand liet hij rusten op het blad van de bar, en zijn vingers trommelden mee op de maat van het vioolspel dat vanuit achterin het café kwam.

Naar het café gaan was een van Marilyn haar favoriete bezigheden in haar schaarse vrije tijd. Even niks doen. Genieten van een kop thee en lezen in een van de boeken waar ze nu weer eens mee bezig was. Heerlijk. Af en toe sprak ze met iemand, maar dit kwam niet vaak voor. Mensen begonnen niet vaak een gesprek met haar. Alsof het woord dienstmeid met koeienletters op haar voorhoofd stond geschreven. Aan haar kleding kon het echter niet liggen, Marilyn maakte haar eigen kleding. En - al zei ze het zelf - ze zouden zo in de winkel kunnen hangen. Dat was het voordeel van opgroeien in een naaiatelier. Misschien waren het de wallen onder haar ogen? Slapen, dat deed ze niet veel nee. Meestal was ze tot midden in de nacht bezig met haar werk, want erg snel werkte ze niet. Ze moest wel voorzichtig zijn, Marilyn liet erg snel spullen vallen. Maar goed, op dit moment hoefde ze niet te werken, vandaar dat ze het café binnen kwam lopen en zich op een van de barkrukken neerzette. Beleefd knikte ze naar de jongeman naast zich voor ze zich tot de man achter de bar richtte. 'Een thee, alsublieft.'

Liam nipte nog voorzichtig aan zijn mok koffie en zette het daarna weer rustig op het schoteltje neer. De mensen hadden niet gelogen, de koffie smaakte voortreffelijk. Hij begon de delicatesses en bezienswaardigheden van het dorp steeds beter te kennen, en hij voelde zich al niet echt een buitenstaander meer. Hij voelde zich hier meer thuis dan in zijn daadwerkelijke geboortedorp, waar iedereen hem aankeek alsof zijn tweelingbroer na zijn dood was gereïncarneerd en nu voortleefde in Liam's lichaam. Afschuwelijk, vond Liam. Hoewel hij erg close was met zijn broer, was hij toch zeker wel een individu? Hij schrok op uit zijn gedachten toen de kruk naast hem verschoof, en er een jong meisje plaats nam. Ze knikte even vriendelijk naar hem, en hij maakte het zelfde gebaar terug. Hij liet zijn ogen ongemerkt over het meisje glijden. Haar blonde haren, haar handgemaakte jurk.. Wat hij zag was zeker niet verkeerd. Toch had hij haar nog nooit eerder opgemerkt. Hij wendde zijn blik weer op de grote mok voor hem en roerde nogmaals met het lepeltje door de bruine massa.

'Dankuwel.' Marilyn pakte de kop thee aan - met licht trillende handen., bang dat ze het porseleine kopje liet vallen. Een klein, opgelucht zuchtje ontsnapte aan haar lippen toen het ding veilig op de bar stond. Ze deed er twee suikerklontjes en een klein scheutje melk in, pakte het rijkelijk versierde lepeltje op en roerde - een beetje afwezig - door de thee. Het moest echter nog afkoelen voor ze ervan kon drinken, vandaar dat ze een dik boek uit haar tas haalde en deze voor zich neerlegde. Ze sloeg het open - op de zevenendertigste pagina, om precies te zijn - en liet haar olijfgroene ogen over de regels glijden. Haar concentratie ging er echter snel weer vandoor. Concentreren was niet Marilyn haar sterkste punt. Met opnieuw een kleine zucht keek ze om zich heen. Haar blik bleef op de jongeman naast zich hangen. Hij kwam haar bekend voor, maar Marilyn had zo veel gezichten zien voorbijkomen in haar leven dat dit ook pure verbeelding kon zijn.

Liam zuchtte even diep en staarde in zijn mok. Soms kon hij zich zo ontzettend opwinden over dingen die in het verleden gebeurd waren, dat ze zelfs zijn humeur konden beïnvloeden. Om de gedachtes weg te schudden nam hij een flinke slok van de bittere, warme koffie, en veegde hij met een servetje zijn mond weer schoon. Vanuit zijn ogen viel hem op dat het meisje dat naast hem zat, hem bekeek. Hij besloot om er niet op te reageren, als hij haar ergens mee kon helpen dan hoorde hij dat wel. Hij bekeek de man achter de bar even. Hij zag er uit als een gezellige, oude knar ookal zag zijn haar er extreem vet uit. Liam was erg gesteld op zijn uiterlijk, en deed dan ook zijn best op zichzelf goed te onderhouden.

Toen ze niet kon ontdekken waar ze hem precies van kende richtte Marilyn zich weer op haar boek. Het was een lastig boek, misschien wel iets te lastig voor haar niveau, aangezien ze weinig van de lastige woorden begreep. Met een lichte frons tussen haar wenkbrauwen keek ze naar de letters. Wat stond daar nou? 'Re.. Ru..' stamelde ze, in de poging het woord uit te spreken. Represaille, hoe verzonnen ze het? 'Excuseert u mij?' Ze had haar ogen weer op de persoon naast zich gericht. 'Weet u misschien hoe dit woord uitgesproken dient te worden?' Met een van haar smalle vingers wees ze naar het betreffende woord. Misschien kwam ze nu een beetje dom over, maar dat maakte haar niet uit. Als Marilyn iets wilde weten dan wilde ze dat weten, punt.

Liam wou net een slok nemen van zijn overheerlijke koffie toen het meisje dat naast hem op de kruk zat hem aansprak, en vervolgens haar dikke boek onder zijn neus drukte. Hij zuchtte even, en zette zijn kopje weer op het schoteltje. "Waarom een boek lezen als je niet snapt wat er staat?" Dacht hij in zichzelf. Dat was hoe Liam nu eenmaal dacht over mensen, daar kon hij niks aan doen. Toch kon hij zich inhouden om het er niet uit te flappen. "Represaille." Sprak Liam in perfect Frans uit. Frans was een taal die hij al vlot onder de knie had gekregen, hij had het een tijdje bestudeerd en dat wierp nu dus zijn vruchten af. 'Weet je wat het betekend?'

Marilyn schonk hem een dankbare glimlach toen hij het woord - zonder enige moeite, scheen het - uitsprak. 'Represaille,' herhaalde ze knikkend. 'Het spijt me van het lastig vallen, mijn Frans is nog niet precies wat het zijn moest. Ze kwam niet verder dan zichzelf voorstellen, de weg vragen en over het weer praten. Lichtjes schudde ze haar hoofd bij de vraag of ze de betekenis wist. 'Nee, de betekenis voor mij onbekend,' sprak ze. 'Weet u het? Zou u zo vrij willen zijn het mij te vertellen?' Ja, Marilyn was erg leergierig. Vlug nam ze een slok van haar thee, ze was bijna vergeten dat ze deze had. Gelukkig was hij nog niet koud. Bah, wat haatte Marilyn koude thee.

Liam nam nogmaals een slok van zijn nu iets wat minder warme koffie en keek weer opzij naar het meisje. Aan haar gezicht kon hij zien dat ze jonger was dan hem. Toch was hij haar tot zijn verbazing nog niet eerder tegengekomen, althans, hij had haar nog nooit eerder opgemerkt. 'Represaille is vrij vertaald eigenlijk gewoon een daad die je verricht, puur om wraak op iemand te nemen. Het is lastig uit te leggen, ik hoop dat je het begrijpt.' Zei hij, met een wijze en charmante ondertoon. Liam was zeker niet dom, hij had bijna alle boeken gelezen die er te lezen vielen. Hij had ze letterlijk verslonden. Het kwam dan ook goed van pas dat hij het geheugen had van een olifant, hij kon een boek dat hij twee jaar geleden gelezen had, nog precies navertellen zonder blikken of blozen.

Marilyn knikte begrijpend. 'Een actie uit wraak, dus?' Marilyn had een hekel aan wraak. Wraakzuchtige mensen vond ze verschrikkelijk. Iemand iets aandoen puur omdat jij jezelf dan beter kunt voelen. Nee, daar kon ze niet tegen. Iedereen kreeg wat hen toebehoorde, niemand moest zich bemoeien met het lot van anderen wat door God allang was uitgestippeld. Waarom zou je tegen de hoogste macht in willen gaan? Maar goed, Marilyn was weer eens afgedwaald in haar gedachtes, waar ze nu weer uit opkeek. 'Hartelijk bedankt, misschien dat de tekst me nu wat duidelijker wordt.' Twijfelend keek ze hem aan. Zou ze zichzelf voorstellen? Uiteindelijk leek haar dat wel zo beleefd, hij had haar immers geholpen. Ze stak een van haar slanke, bleke handen uit. 'Marilyn Wakefield, maar als u dat beter ligt neem ik ook genoegen met Mary.'

Liam knikte. 'Dat heb je goed begrepen jongedame.' Ze zag er intelligent uit. Iets wat je niet van veel vrouwen hier kon zeggen. Hij had zich alweer tot zijn koffie gewend toen hij een slanke, witte hand in zijn gezichtsveld zag verschijnen. Hij pakte haar hand aan, en schudde die stevig. 'Liam Coyne, ik heb geen bijnaam.' En dat was waar, het enige wat hij wenste was dat hij met Liam werd aangesproken, en niet bij zijn tweede naam. Hij liet de hand van het meisje weer los, en leunde met zijn elleboog tegen de bar. Iets wat volgens de etiquette tijdens een diner niet geoorloofd was, maar aan een bar mocht alles.

Een trotse glimlach verscheen rond haar lippen toen haar verteld werd dat ze het goed had begrepen. Marilyn vond het fijn als haar intelligentie erkend werd, dat betekende dat ze blijkbaar toch nog iets goed deed. Dat was vrij zeldzaam. Elke dag liet ze wel iets vallen, of struikelde ze ergens over. Soms viel ze zelf gewoon over haar eigen voeten, zonder dat ze überhaupt liep. Nee, handig was Marilyn niet. Het zou beter zijn - voor haar eigen veiligheid en die van anderen - als ze de hele dag zat. Alhoewel, zelfs zittend zou ze het nog voor elkaar krijgen om op de grond te belanden. Ach, misschien vond de grond haar gewoon heel aardig? Ze knikte toen de jongeman zich voorstelde als Liam. Ze herhaalde de naam een keer, puur om deze beter te kunnen onthouden. Ze scheen dingen altijd beter te onthouden als ze ze hardop uitsprak. Marilyn sloeg het boek dicht, ze las een andere keer wel verder. 'Waar heeft u Frans geleerd, als ik zo vrij mag zijn?'