De locale markt

Zoals wel vaker gebeurde, liep Sally over de markt. Om haar arm hing een rieten mandje, waar ze de boodschappen in kon doen. Ondanks dat haar familie redelijk wat geld bezat en genoeg geld zou hebben voor een bediende, was haar vader van mening dat zoiets alleen bij mensen van Adel hoorde, dus daarom stuurde hij vaak zijn jongste kind en tevens enige dochter op pad. Vandaag was weer één van die dagen en Sally was op pad gestuurd, om verschillende ingrediënten en dagelijkse dingen te halen. Haar lange lokken waren weer opgestoken, maar verschillende plukken waren losgeraakt, waardoor het een wat speelser geheel werd. Ze was natuurlijk weer ingeregen in een korset en de vele lagen rokken maakte dat ze wat langzamer liep, dan ze daadwerkelijk zou willen. Maar goed, ondanks dat ze niet daadwerkelijk van Adel was, deed ze het maar braaf, omdat het wel om een reputatie van haar vader ging. Een reputatie die zorgvuldig was opgebouwd in vele jaren en die ze niet durfde te bezoedelen.
Het was behoorlijk druk op de markt, hoewel dit geen ongewoon verschijnsel was. Zo nu en dan knikte Sally even beleefd naar mensen die ze eens had gezien. Zakenpartners van haar vader, vriendinnen van haar moeder die wel eens een kopje thee kwamen drinken en af en toe wat vrienden van één van haar broers. Ze kenden ze van gezicht, sommigen van naam, maar er waren ook zat mensen die ze niet kende. Uiteindelijk bleef ze stilstaan bij een kraampje met een aantal soorten fruit. De man keek haar vriendelijk aan, knikte even, waarop zij als begroeting even glimlachte, om vervolgens het lijstje van haar moeder uit het mandje te halen. Zes appels, drie bananen en twee trossen druiven, stond er in het nette, krullerige handschrift van haar moeder. 'Zes appels, drie bananen en twee trossen druiven, alstublieft,' somde Sally dan ook op, terwijl ze het benodigde geld ervoor begon op te zoeken.

Liam liep in een keurige pas over de voor hem veel te drukke markt. Hoewel hij niet van adel, en ook helemaal niet bekend was wist hij zich altijd wel als een nette jonge heer te gedragen. Met zijn lippen op elkaar geperst en zijn rechtervuist gebald om zijn frustratie kwijt te raken, baande hij zich een weg tussen de charmante, in veel te grote jurken gehulde jonge vrouwen die midden op het pad stopten om uitgebreid te praten over koetjes en kalfjes. Een geïrriteerde zucht ontsnapte tussen zijn lippen. Het was dat hij eten nodig had om in leven te kunnen blijven, anders was hij de hele dag in het natuurgebied gebleven om daar wat te schetsen. Hij kwam langs het groente kraampje en haalde een verfrommeld stukje papier uit zijn broekzak, waarop hij in naar zijn mening slordige handschrift de ingrediënten had opgekalkt die hij nodig zou hebben voor de komende drie dagen. Zijn ogen schoten over de letters. "één krop sla, 4 tomaten en een komkommer." klonk zijn eigen stem in zijn hoofd. Hij hief zijn hoofd op om de groenteboer aan te kijken en haalde even diep adem. "Één krop sla, vier tomaten en een komkommer, alstublieft" Zei hij. Waarschijnlijk de eerste woorden die hij had uitgesproken sinds hij in het dorp was komen wonen.

Sally pakte het fruit aan van de verkoper en legde dit zorgvuldig in het rieten mandje, waarna ze er een doek overheen legde, zodat insecten het niet konden aantasten - of in ieder geval minder moeilijk. 'Drie zilverstukken, alstublieft,' gebood de man en Sally overhandigde deze, waarna ze het geld weer onderin het mandje opborg. Je wist maar nooit. Zelfs tussen alle nette mensen zwierven dieven en de waren maar wat graag op je voedsel en geld uit. Ze bedankte de man, die haar op zijn beurt ook bedankte, waarna ze een 'Tot ziens!' gebood, om vervolgens haar weg te vervolgen. Het mandje hing aan haar rechterarm en in haar linkerhand hield ze het briefje, waarop haar moeder de nodige spullen geschreven had. Krop sla en een komkommer, stond er onder het fruit geschreven. Even keek Sally op van het briefje, om te kijken waar de groenteman stond. Toen ze deze gevonden had, kwam ze weer in beweging en keek alvast weer op het briefje, om te zien wat ze na de groenten moest halen.
Het was dat moment dat ze iets voelde trekken aan haar rechterarm en toen ze opkeek, zag ze hoe iemand het zakje met geld uit haar mandje had weten te halen en er nu mee vandoor ging. 'Help!' was haar eerste actie. In hemelsnaam, ze kon toch zelf onmogelijk achter de dief aan? 'Iemand, stop de dief!' Het begon nogal wanhopig te klinken, maar Sally zag de bui al hangen als ze thuis kwam met nog geen eens een kwart van de boodschappen en geen geld.

Liam zocht in het zakje dat met een koord rond zijn nek gebonden zat naar de die zilverstukken die hij de groeteboer moest overhandigen om het voedsel in ontvangst te mogen nemen. Net toen hij de drie koude klompjes in de grote, sterke hand van de man had gelegd, hoorde hij een vrouwenstem boven het geklets van alle andere mensten op het marktplein uit. "Help!" Ontdaan keek Liam om zich heen, en zag hij een onverzorgde man, waarschijnlijk eind twintig, zich een weg banen tussen de menigte door met in zijn handen een voor hem véél te sjiek geldzakje. Nog voordat hij de groentes van de man kon aanpakken, begonnen zijn benen in beweging te komen. Hij hoorde zijn voetstappen steeds sneller op de stenen neerkomen. In zijn haast duwde hij wat mensen opzij. "Waarom nou precies wanneer ik mijn inkopen aan het doen ben?" Zei hij in zichzelf. Voor hij het wist had hij de afstand tussen de zakkenroller en hemzelf aanzienlijk vermindert. Als hij zijn arm uitstak kon hij de schouder van de man aanraken, daar was hij zeker van. Zonder enige twijfel sprong hij op de rug van de man die met een klap tegen de stenen op de grond smakte. "Vuile dief!" Riep hij, en hij sloeg zijn nog altijd gebalde vuist in het gezicht van de ongewassen man, die het zakje met geld al gauw uit zijn handen liet glijden.

Zelf was ze ook in beweging gekomen, maar er was - zeker voor haar - amper een doorgaan door de menigte. Ze vervloekte haar jurk en het korset en kwam pas bij de zakkenroller aan, toen deze al lang en breed gevloerd was. Om hen, zijzelf, de zakkenroller en haar "redder", stonden verschillende mensen nieuwsgierig te kijken, naar wat er nu precies aan de hand was. Ze bukte zich, hoe moeilijk het ook ging, en raapte het zakje met geld op, waarna ze weer overeind keek. 'Ik dank u zeer,' waren haar woorden tegen de jongeman die de dief had gevloerd. Ze besloot het geld maar op een betere plaats te verstoppen en hing het koord om haar nek, waarna ze het zakje in haar korset schoof. Niet de meest nette en ideale plaats, maar waarschijnlijk wel de meest veilige. Als iemand ongevraagd aan haar buste ging zitten, dan verkocht ze diegene heus wel een mep, dus het geld zou daar waarschijnlijk niet gestolen worden. 'Hoe kan ik u bedanken?' Het leek haar niet meer dan gewoon om hem nu te danken. 'Kan ik u misschien danken met een glas wijn?' Ze was beleefd, opgevoed om haar redder uit te nodigen en voor haar was dit dan ook niet meer dan normaal.

Liam stond langzaam op en keek naar de gehavende man die kreunend van de pijn overeind krabbelde en weg rende. "De rat.." Siste hij, en hij trok zijn kledij weer recht. Als hij ergens een hekel aan had, was het als zijn haren en kleding niet zaten. Hij probeerde zijn vermoeidheid te verbergen, maar hij ademde wel degelijk zwaarder dan dat hij in rustpositie deed. Hij wendde zicht tot de bestolen jonge dame en trok zijn wenkbrauwen even op. "Geen dank, my lady." Zei hij, met een charmante klank in zijn stem. En hij meende het, ze hoefde hem niks te geven als teken van dank, eigenlijk zat hij daar helemaal niet op te wachten. "Eh.. Ik moet eerst mijn groente ophalen." Zei hij, de vraag ontwijkent, en hij liep zonder verder nog een woord uit te brengen de kring uit en baande zich een weg tussen de mensen naar de groenteboer. Als de jonge vrouw hem achterna kwam en er op aandrong om een wijntje te blijven drinken, was er geen ontkomen aan. Dan moest hij uit beleefdheid wel toestemmen, en ach, wat kan het ook kwaad? Alcohol is altijd goed.

'Eh.. Ik moet eerst mijn groenten ophalen.' Was dat nu een ja of een nee? Sally wist het niet en daarom kwam ze ook in beweging, achtervolgde hem naar de groenteboer. Ze moest daar immers ook nog wezen. 'Was dat een ja of een nee, milord?' vroeg ze dan ook, terwijl ze overhandigde aan de groenteman wat ze wilde hebben. Het zakje met geld kwam tevoorschijn en ze legde de gevraagde hoeveelheid geldstukken in de hand van de man, die haar vervolgens de groenten overhandigde, die ze zorgvuldig wegstopte. Ze keek de jongeman weer aan en beet even op haar lip. Op een bepaalde manier kwam hij nogal ontwijkend over, alsof hij wilde dat ze hem met rust liet - wat natuurlijk best het geval kon zijn. Maar Sally was Sally, liefdevol, wilde hem per se bedanken. Het zat gewoon in haar, hoewel het misschien niet volledig haar eigen karakter was. Vele handelingen waren er al vanaf klein kind ingeslagen, met de woorden dat ze het later nodig zou hebben. Ze realiseerde zich dan ook dat het ontzettend onbeleefd was om zichzelf niet voor te stellen en hoewel er natuurlijk altijd de kans was dat hij hier niet op zat te wachten, zou ze zich wel degelijk voorstellen. Je kon het haar niet kwalijk nemen, het zat gewoonweg in haar. Ze was echter nieuwsgieriger naar zijn naam, waardoor ze besloot dat haar naam later wel kwam. 'Mag ik misschien de naam weten, van degene die me zogezegd "gered" heeft?'

Liam had zijn zilverstukken al bij de groenteboer achtergelaten, en gelukkig had de beste man zijn bestelling nog onthouden. "Dankuwel, fijne dag verder." Sprak Liam beleefd, toen de man hem zijn groente overhandigde. Hij hoorde de stem van de net bestolen jonge vrouw, en draaide zijn lichaam in haar richting. Was dat een ja of een nee?" Liam wist het niet, of het een ja of een nee was. Hij wist niet of hij wel zin had, misschien bedacht hij zich onderweg naar haar huis en dat zou alleen maar een ongemakkelijke spanning opleveren. "Als ik nee zeg, zal je toch achter me aan blijven lopen totdat ik uiteindelijk toegeef, Mylady." Zei hij, met een speels glimlachje rond zijn lippen. De jonge dame zag er vriendelijk en vastberaden uit, hij kon haar toch niet zomaar afwimpelen? "Liam Coyne is de naam, en met wie heb ik het genoegen?" Zei hij, terwijl hij met zijn hand de hare beet pakte en die naar zijn mond bracht, om er vervolgens verleidelijk een kus op de drukken. Dat deden alle charmante mannen hier, toch?

Een redelijk speels glimlachje kwam rondom haar lippen te liggen bij zijn woorden. 'Misschien, misschien ook niet, maar als ik nu vertel dat ik dat niet zou doen, zou je er waarschijnlijk vandoor gaan en heb ik niet de kans om je op een goede manier te bedanken.' Ze hees het mandje wat beter om haar arm. Het riet sneed in haar huid, schuurde erlangs en voelde alles behalve prettig. Uiteindelijk besloot ze de mand maar van arm te verwisselen, wat ze dan ook deed, toen hij zijn naam vertelde, om vervolgens haar hand te pakken en daar een kus op te drukken. De glimlach die rond haar lippen lach, had nog steeds een haast speelse uitdrukking. 'Aangenaam, milord Coyne,' was haar reactie, toen hij zijn naam vertelde. 'Syrena Evelynn Carter,' antwoordde ze op zijn vraag, 'maar ik zou het waarderen als je me gewoonweg Sally zou noemen.' Zo werd ze immers vrijwel altijd genoemd, hoewel ze op allerlei bals nog wel gewoonweg als Lady Carter of Syrena werd aangesproken. 'Dus, mag ik bij deze concluderen dat je me komt vergezellen?' De woorden waren vriendelijk uitgesproken, nog altijd een glimlach rondom haar lippen.

Liam en zijn mensenkennis, hij had weer eens gelijk. Ze wou hem perse bedanken, terwijl hij al had gezegd dat dat helemaal niet nodig was. "Ach, je had hetzelfde voor mij gedaan als ik een mooie jongedame was, en jij een sterke jongeman." Zei hij, met een grijnsje. Hij had totaal geen capsones hoor, het was gewoon als grapje bedoeld. "Sally it is, mooie naam trouwens, past uitermate goed bij je verschijning." Sprak hij, en hij liet haar hand weer los. Dus, mag ik bij deze concluderen dat je me komt vergezellen?" Sprak Sally. "Ga daar maar vanuit." sprak hij. "Wil je nu gelijk gaan, of moet je je boodschappenlijstje nog afwerken?" Hij knikte naar het boodschappenlijstje dat ze nog in haar hand had.

Een lachje kon Sally niet tegenhouden en abrupt sloeg ze haar hand voor haar mond, maar in haar ogen waren nog duidelijk pretlichtjes te zien, die aantoonden dat ze wel degelijk geamuseerd was. 'Waarschijnlijk wel,' beaamde ze, een glimlach nog steeds rondom haar lippen. Deze veranderde echter in een eerder verlegen glimlach, toen hij haar complimenteerde over haar naam. Typisch iets voor Sally. Vrijgevig en liefdevol naar de rest, maar zodra iemand ook maar iets daarvan teruggaf, werd ze verlegen. 'Dankjewel,' zei ze uiteindelijk maar, omdat ze niet wist wat ze er anders op zou moeten antwoorden.
De verlegen glimlach werd weer een speelsere glimlach bij zijn volgende woorden. 'En jou nog langer kwellen met mijn aanwezigheid? Ik denk niet dat jij daarop zit te wachten,' zei ze, terwijl ze het boodschappenlijstje in het mandje legde. 'Ik werk mijn boodschappenlijst later wel af.'

Liam glimlachte voldaan toen Sally toch even moest lachen, mission accomplished. 'Dat dacht ik al wel.' Zei hij, Sally zag eruit als een vriendelijke jonge dame, die mensen graag een hart onder de riem stak. Aan haar gezicht kon hij zien dat ze de twintig nog nog niet was gepasseerd, maar dat maakte Liam niks uit. Hij had voor het eerst sinds tijden weer wat lol, en daar liet hij zijn verbitterde karakter geen einde aan breien. 'Laten we maar gauw gaan dan. Wijs jij me de weg? Ik ben hier nog niet zo lang.' Hij keek haar vragend aan, en trok de kraag van zijn blouse recht: Dat onding zat altijd scheef.

Sally liet de mand van haar arm glijden en hield hem nu met twee handen beet. De rieten band schuurde onnodig pijnlijk tegen haar huid en ze hield haar huid liever heel. Ze glimlachte nog steeds, maar het was niet zo dat het fake leek. Haar glimlachen waren vaak ook klein en ingetogen, maar vaak genoeg wel gemeend. Ze was niet iemand die fake glimlachte, puur om het glimlachen. 'Natuurlijk, deze kant op,' antwoordde ze, terwijl ze gebaarde naar een kant waar ze op moesten. De menigte begon wat op te lossen en het lopen begon makkelijker te worden. 'Maar je bent hier dus nog niet zo lang? Waar kom je vandaan of is dat te onbeleefd van me om te vragen?' Weer typisch iets van Sally. Ze was geen pusher, zou niet doorvragen als iemand iets niet wilde vertellen. Daarnaast vond ze dat mensen het recht hadden te zwijgen over dingen, dus als ze haar vraag onbeleefd vonden, zou ze dat accepteren. Ze streek even met haar hand over de rokken van haar jurk en streek toen een los plukje achter haar oor, dat niet bij het opgestoken kapsel wilde blijven zitten.

Liam liet zijn glimlach weer wegvagen, te lang vrolijk doen was niet aan deze jongen uitbesteed. Vrolijk was hij meestal ook niet, als hij moest lachen voelde hij zich meteen weer schuldig, en voelde hij diezelfde knoop in zijn maag als die hij gevoeld had toen zijn broer ceremonieël werd begraven. Vierentwintig maart was het geweest, de dag dat hij voorgoed afscheid had moeten nemen. Sally's stem trok hem weer terug naar de realiteit, hij was niet langer in zijn geboortedorp, hij was nu onderweg met het meisje wiens geld hij had terug gehaald naar haar huis om een glaasje wijn te nuttigen. 'Ach, een dorpje. Je kent het waarschijnlijk niet en eerlijk gezegd heb ik dat hoofdstuk van mijn leven afgesloten.' Sprak hij. Hij loog, hij had het nog niet afgesloten. Iedereen zei dat hij het moest vergeten, dat hij er niks aan kon doen en dat depressief zijn niks zou veranderen. Maar hij moest het niet vergeten, hij moest het een plekje geven en dat wou maar niet lukken. 'Is het ver lopen vanaf hier?'

Ze liet de markt achter zich, kwam op een zanderig paadje terecht, maar wat vooralsnog goed te doen was. De drukte liet ze ook achter zich en ze vond het wel prettig. Afgezien van zo nu en dan een voorbijganger die ze niet kende, kwam er niemand langs. Het voelde prettig, de plotselinge rust na de immense drukte van de markt. Sally kon van de drukte houden, ervan genieten, maar af en toe vond ze de rust veel fijner. Zijn antwoord klonk op een bepaalde manier afstandelijk, maar Sally knikte enkel, als teken dat ze hem gehoord had. 'Ben je hier al lang?' Het waren geen vragen die ze stelde, puur omdat zoiets zou "moeten". Nee, Sally was werkelijk geïnteresseerd, anders zou ze zoiets niet vragen. 'Vergeef me als ik te veel of onbeleefde vragen stel, af en toe kan ik nieuwsgieriger zijn dan werkelijk zou horen,' verontschuldigde ze zich. Er waren mensen die de vragen irritant konden vinden of liever hadden dat ze niets zou vragen. Sally was nu eenmaal nieuwsgierig, geïnteresseerd in de mensen met wie ze omging en in dit geval was hij dat dus. 'Ongeveer een minuut of tien, hoogstens,' antwoordde ze op zijn vraag.

'Het geeft niet, je merkt vanzelf wel of je antwoord krijgt of niet.' Sprak Liam en hij. Hij stapte even opzij toen er een tegenligger zich met paard en wagen over het zanderige paadje manouvreerde. 10 minuten, dat viel gelukkig wel mee. 'Twee weken nu, denk ik.' Zei hij. Hij was eigenlijk wel benieuwd naar haar leeftijd, maar dat was een zeer ongepaste vraag om te stellen als je enkel de naam van de ander wist. 'Maargoed, Sally. Vertel eens wat over jezelf? Ik weet alleen dat je vanavond komkommer gaat eten en dat je Sally heet.' Zei hij, en hij keek haar geïnteresseerd aan.

Opnieuw moest Sally moeite doen om een lachje binnen te houden, maar de glimlach rondom haar lippen vergrootte wel iets. Ze vond zijn manier van antwoorden amusant, tenminste niet zo stroef, van die antwoorden die elke man hier trachtte te geven. Ook zij ging aan de kant, toen er een tegenligger met paard en wagen langs kwam, om daarna weer op het pad te gaan lopen. 'Werkelijk?' Het was niet daadwerkelijk een vraag, meer alsof ze een soort bevestiging wilde hebben. 'Wel, niet opdringerig bedoeld, maar als je iemand nodig hebt om je rondt te leiden of iets, schroom niet om bij me aan te kloppen. Het hoeft natuurlijk niet, voel je alsjeblieft niet verplicht.' Ze zou hem rustig helpen als hij hulp nodig had, maar ze wilde niet dat hij zich verplicht voelde om haar dan gelijk als hulpje in te schakelen. Ze wilde hem niet belemmeren in zijn keuzes. Bij zijn opmerking over haar avondeten, kon ze een lach niet tegenhouden en voor de tweede keer sloeg ze haar hand voor haar mond, om haar lach zo snel mogelijk te dempen. Het was onbeleefd, volgens haar ouders, om luid te lachen. 'Waarschijnlijk val ik je dan alleen maar lastig met allemaal nutteloze feiten over mezelf, dus misschien is het een beter idee als je gewoon vraagt waar je naar geïnteresseerd bent? Je ziet vanzelf wel of ik antwoord geef of niet,' gebruikte ze zijn eigen woorden nu tegen hem, maar een vriendelijke en toch ietwat geamuseerde glimlach lag rondom haar lippen.

Liam glimlachte even toen ze haar luide lachen gauw dempte. Het was schattig vond hij, het was een teken van onschuldigheid en bescheidenheid, beter dan al die uitgesproken en opdringerige dames die hij hier ook al was tegengekomen, rondparaderend in hun veel te dure jurk. Hij wist wel dat Sally hoger stond op de zogenaamde sociale ladder dan dar hij deed -hij was immers een buitenstaander- Maar zij kleineerde hem tenminste niet, daarom was hij vriendelijk tegen haar. "Feiten zijn nooit nutteloos." Opperde Liam. Hij dacht even diep na, en wreef even met zijn duim en wijsvinger over zijn kin. 'Wat zijn je hobby's?' Vroeg haar, en hij keek haar geamuseerd aan. Ergens hoopte hij dat ze van kunst hield, een van de weinige dingen waar Liam écht een voorliefde voor had. Het zou mooi zijn om die passie te kunnen delen met iemand anders.

'Sommige feiten zijn nutteloos,' antwoordde Sally resoluut, terwijl ze hem aan keek. Sally was niet iemand van standen, om eerlijk te zijn. Al was hij een slaaf geweest, hij had haar geholpen en daar was ze hem dankbaar voor. Het maakte haar werkelijk niet uit wat hij was, maar zoiets zou Sally eigenlijk nooit veel uitmaken. Ze kende geen haat jegens mensen die beneden haar op de zogenaamde sociale ladder stonden. Ze uitte even een bedenkelijk geluidje, bij de vraag die hij haar stelde. 'Viool spelen is denk ik toch wel mijn grote passie, maar ik houd ook veel van lezen, nieuwe dingen leren en tekenen vallen denk ik ook wel onder hobby's,' zei ze uiteindelijk bedachtzaam, waarna ze hem glimlachend aankeek. 'En wat zijn jou hobby's?' Ze was oprecht geïnteresseerd naar hem, anders zou ze dat soort dingen niet vragen.

Liam luisterde naar wat ze zoal te vertellen had. Heel interessant allemaal, maar Sally trok zijn volle aandacht toen ze liet vallen dat ze van tekenen hield. Nog nooit was hij iemand tegen gekomen die van tekenen hield, eigenlijk best raar want het was niet moeilijk om te leren. 'Ik teken ook erg veel.' Zei Liam, en er speelde even een tevreden glimlach rond zijn lippen. Als hij het over zijn grote passie had, voelde hij zich soms intens gelukkig. Heerlijk dat een mens zich zo ergens in kon inleven. 'Ben je er goed in? Wat teken je zoal?' Vroeg hij. Hij realiseerde zich dat haar nu aan het overdonderen was met al zijn vragen, maar hij was gewoon bloed nieuwsgierig. In de verte zag hij een aardig groot huis staan, hij vermoedde dat Sally daar woonde.

Sally hees de mand weer over haar linkerarm en streek met haar rechterhand een pluk haar achter haar oor, dat door de wind weer naar voren was geblazen. Ze kon niet anders doen dan glimlachen, toen hij sprak over het feit dat hij tekende. Het was overduidelijk dat het zijn passie was, zoals viool spelen waarschijnlijk haar passie was. Een zacht lachje was te horen, toen hij haar ineens overdonderde met vragen, in plaats van andersom. 'Of ik goed ben in tekenen laat ik het liefste aan anderen over om te beslissen, maar ik zie mezelf als matig. Ik doe het te weinig om er daadwerkelijk goed in te zijn. Ik vind tekenen leuk, maar mijn hart ligt vooralsnog bij viool spelen.' Ze keek even naar het huis dat langzaam dichterbij kwam. 'Maar ik teken het liefst portretten, hoewel ik er niet fantastisch in ben en daarnaast heeft mijn vader liever niet dat ik dat doe. Volgens hem hoort het niet bij een jongedame van mijn stand.' In haar stem was te horen dat ze het jammer vond, dat ze zich op een bepaalde manier belemmerd voelde in haar doen en laten. 'Wat teken jij zoal?'

Liam merkte dat ze het niet erg vond dat hij haar had overdonderd met vragen. Gelukkig maar, want Liam was niet goed in zijn excuses aanbieden. Hij luisterde naar het verhaal dat Sally graag tekende, maar dat haar ouders het niet toelieten. Gelukkig hadden zijn ouders hem er altijd in gesteund. "Als je maar gelukkig bent" Zei zijn moeder dan altijd. Hij herhaalde de woorden in zijn hoofd. Was hij eigenlijk wel gelukkig? 'Ik kan uren naar vioolmuziek luisteren.' Zei hij, en hij keek haar even vriendelijk aan. Hij loog niet eens, hij hield van klassieke muziek. 'Ik teken eigenlijk alles wat me facineerd. Dingen die ik waarneem wil ik graag vastleggen door middel van schetsen.' Zei hij, en hij trok nogmaals de kraag rond zijn blouse recht. De wind was niet in hun voordeel.

Sally keek voor zich uit, terwijl ze naar hem luisterde. Haar houding was geen desinteresse, het was meer dat ze zo het minst last had van de wind. 'Mijn ouders zijn over het algemeen zeer vriendelijke mensen, met zeer veel begrip, maar ze zijn van mening dat ik mijn tijd niet moet verdoen met iets als tekenen. Ik deel die mening met hen niet, maar dat doet er verder niet toe.' Ze keek hem even aan en glimlachte. 'Je maakt me nieuwsgierig naar je tekeningen, milord,' bekende ze. 'Is er een mogelijkheid dat ik deze misschien zou mogen zien? Of is dat te onbeleefd om te vragen?' Ze keek naar het huis dat steeds dichterbij kwam en waar zo ongetwijfeld zo zouden arriveren.

Liam hield ook zijn ogen gericht op de weg, aangezien Sally dat ook deed en het zou raar overkomen als hij als een gek naar haar zou blijven staren. Hij luisterde naar was ze zei. "Vertel ze dan maar niet dat ik teken, misschien schopt je vader me er dan wel uit." Zei hij grinnikent. Hij kon het zich haast niet voorstellen. Iets niet mogen doen vanwege je stand. Tekenen was toch helemaal niet zo laag? Er waren genoeg mensen die met het maken van tekeningen en schilderijen een prachtige carrière op hadden gebouwd, en leefden in een wereld vol welvaart. Hellaas was dat niet aan hem uitbesteed. "Ik heb nooit iemand mijn werk laten zien, mijn moeder niet meegerekend." Gaf hij toe. Hij wist dat het goed was, dus waarom zou hij het laten zien om meningen van anderen te vragen. "Maar ik wil best een schets van jou maken, die mag je dan ongetwijfeld zien." Zei hij, en hij keek even vrolijk opzij. Het feit dat hij nu weer iemand had om mee te praten was lang niet zo verkeerd als dat hij gedacht had. Hij dacht dat hij voor altijd in zijn eentje in een huisje zou gaan wonen, zonder enig contact met de buitenwereld. Maar dat was hem niet gelukt.

Sally wierp even een blik naar hem toe, een glimlach rondom haar lippen. 'Maak je over mijn ouders maar geen zorgen. Omdat ze toevallig tekenen niet voor een dame van mijn stand vinden, wil dat niet betekenen dat ze jouw tekenkunsten niet waarderen. Ze waarderen kunstenaars, maar schijnbaar vinden ze niet dat ik me daar toe moet specialiseren.' Ze zweeg weer even, luisterde naar zijn woorden en knikte. 'Ik begrijp het, het hoeft ook niet. Ik was gewoonweg nieuwsgierig.' Weer een glimlach, terwijl ze even een blik naar hem toewierp. 'Zou je dat werkelijk willen doen?' Ze wilde hem niet dwingen tot iets, waar hij misschien helemaal niet op te wachten zat. 'Dat zou ik leuk vinden, dan kan ik in ieder geval zien hoe je tekent. Je hebt me oprecht nieuwsgierig gemaakt, milord.' Ze glimlachte en duwde toen de poort naar haar huis open. 'Welkom in huize Carter.'