Breake of Drawn.

Celestine zat in haar gebroken witte jurk in het gras, onder een grote eikenboom. Een boek lag opengevouwen op haar schoot en haar haren waren in een moeilijk vlechtwerk gedaan en het uiteinde hing nu over haar schouder. Haar ouders waren thuis weer eens bezig over trouwplannen en zij had geen zin om hun gezwets over 'standen' en 'goede huwelijkskandidaten' aan te horen, dus had ze haar ouders gevraagd of ze naar de natuurplaats, vijf minuten verderop, mocht. Ze liet ze maar praten, uiteindelijk had ze toch geen inspraak, dus waarom zou ze überhaupt luisteren? Ze sloeg de bladzijde van haar boek om en las verder, boeken hadden haar altijd wel geïnteresseerd, naast muziek en dans las ze ook veel. Er viel vrij weinig anders te doen als je praktisch werd opgesloten binnen de grenzen van haar vaders grond en bijna alleen weg mocht voor feestjes, balletles en dat soort dingen.

Om van de drukte van de stad te ontsnappen, had Liam zijn vertrouwde schetsblok meegenomen en had hij de rust opgezicht in, je raad het al, de natuur. Hij snoof de frisse lucht op en sloot zijn ogen even. Alleen zijn vond hij niet erg, sinds het tragische ongeluk voelde hij zich altijd alleen, maakt niet uit hoeveel mensen er bij hem waren. Hij ging tussen het helmgras zitten en nam zijn schetsblok op schoot. Hij beet op het uiteinde van zijn potlood en keek zoekend om zich heen, naar iets dat zijn aandacht trok. Het enige wat je hier zag was groen, en een grote, dikke boom in het midden van het natuurgebied. Zacht streek hij met het kool van zijn potlood over het witte, kuise papier. Hij tekende wat hij zag, en genoot van de zon op zijn huid.

Celestine sloeg haar boek dicht en staarde naar de met fluweel beklede kaft. In goudkleurige letters stonden de titel en auteur op zowel de rug als de kaft gedrukt. De bordeaux rode kaft paste niet alleen bij haar achternaam, maar ook bij de detailbewerking op haar jurk, die met bordeauxrood draad was bewerkt. Ze opende het boek weer, maar had haar interesse voor het boek een beetje verloren - de kaft liet duidelijke sporen van gebruik zien en zij was de enige die het las, voor de veertigste keer of iets in die regio. Ze veegde een los geraakte pluk golvend haar uit haar gezicht, terwijl ze met haar andere hand de pagine om sloeg.

Liam tekende zonder enige moeite de meest realistische bladeren die men ooit op papier had gezien. Hij hield zijn werk voor zichzelf, hij wist wel dat hij er goed in was maar daar hoefde hij niet mee te koop te lopen. Het was puur tijdverdrijf, en hij moest toch minstens één vaardigheid ontwikkelen? Hij sloeg de bladzijde van het schetsblok om toen hij de laatste details had toegevoegd, en stond op om een ander plekje te zoeken. Hij was hier nooit eerder geweest, maar hij wist nu al dat hij hier vanaf nu dagelijks te vinden zou zijn. Een meisje in een gebrokenwit gekleurde jurk die onder de boom zat te lezen trok zijn aandacht. Hij fronste zijn wenkbrauwen even en liep een paar stappen in de richting van het meisje, zodat hij wat meer details kon zien. Hij zou haar niet gaan benaderen, hij was van plan haar enkel te schetsen en dan weer te vertrekken. Langzaam liet hij zich weer in het gras zakken en hield hij zijn ogen op het meisje gericht, terwijl zijn potlood zachte strepen op het papier zette.

Celestine veegde een paar verkleurde blaadje van haar jurk af, nadat ze het boek opnieuw had dichtgeslagen. Ze moest waarschijnlijk een nieuw boek uitkiezen, om dat dan helemaal kapot te lezen. Ze pakte haar waaier van haar schoot, waarna ze met wat moeite opstond - dat vervloekte korset ook. Ze haalde zo diep mogelijk adem en wapperde een beetje met de waaier. Het was niet dat ze geen conditie had, maar in een dikke, strakke jurk met veel te veel rokken was je nogal snel buiten adem. Het moment dat ze haar waaier dichtklapte, merkte ze iemand in het gras op, iemand die daar duidelijk niet thuis hoorde. Haar benen stapten naar de jongeman toe, naarmate ze dichterbij kwam, werd duidelijk dat het een jongeman was. "Wat moet dit voorstellen?" Ze eiste een verklaring, het was niet fatsoenlijk iemand te bespieden.

Liam hield zijn ogen enkele seconden op het meisje gericht om haar gezichtsuitdrukking goed in beeld te kunnen brengen. Hij richtte zijn ogen weer op zijn papier en zette kleine, subtiele lijntjes op het gezicht op de perfecte glimlach van het meisje goed over te laten komen. Hij veegde met zijn wijsvinger over de lijn die het potlood had achtergelaten om wat schaduw te creeëren. Hij ging helemaal op in zijn werk, en het was dus ook niet gek dat hij op schrok toen het meisje van het papier tot leven was gekomen en ineens met het versleten boek in haar handen voor haar stond. "Wat moet dit voorstellen?" Klonk haar stem, een tikkeltje geïrriteerd en verontwaardigd vond Liam. "Pardon?" Wist hij uit te brengen, en hij drukte het schetblok wat richting zijn borst zodat ze niet op het papier kon kijken. Als iemand keek voordat het af was, zou dat ongeluk brengen.

Celestines glimlach was weggevaagd, haar bespieden en dan geen idee hebben waarom ze hem vroeg wat het moest voorstellen? "Zomaar mensen bespieden? Belachelijk." Ze sloeg haar armen over elkaar en trommelde met haar vingers op haar bovenarm. Ze veegde het losse plukje opnieuw uit haar ogen. Ze merkte dat de vlecht deels uit elkaar was gevallen, omdat het niet meer bij elkaar werd gehouden door het rode lint dat er eerder in had gezeten, maar dat was niet belangrijk, wat belangrijk was, was dat die jongeman daar had gezeten, naar haar te kijken, zonder dat ze dat had geweten.

Liam fronste zijn wenkbrauwen. Voor zover hij wist mocht hij dingen observeren en schetsen wanneer en waar hij maar wou. "Ik denk dat wij hier te maken hebben van een misverstand." Begon hij, aan zijn accent kon je horen dat hij niet van hier kwam. Hij kwam van ver, ver weg maar dat deed er niet toe. Zijn gezicht vertoonde geen enig teken van emotie. "Ik was je niet aan het bespieden, ik ben eigenlijk niet eens geïnteresseerd." Gaf hij eerlijk en oprecht toe. Hij vond haar gewoon een mooie verschijning om vast te leggen in zijn schetsboek, niets meer dan dat.

"Wat was je dan in vredesnaam aan het doen?" Haar gezicht stond op onweer, maar in haar stem was.. Achterdocht te horen, ze was stiekem wel nieuwsgierig geworden naar wat hij dan wél aan het doen was. Ze zou willen dat ze niet constant vastzat aan die korsetten, maar haar moeder weigerde jurken te maken zonder. Begrijpelijk ook wel, ze zou uit de toon vallen en omdat ze al geen echte adel was, zou dat het alleen maar erger maken. Maar hoe zat 't dan met de rokken? Waren die écht allemaal nodig? Nou, in ieder geval; de jongen had haar interesse gewekt, niet op seksueel gebied ofzo, maar waarom hij dan wel daar had gezeten.

Liam vond het stiekem wel geinig dat het meisje zo pissig op hem was geworden omdat hij toevallig wat langer naar haar had gekeken dan gebruikelijk. Hij liet het echter niet merken, daar schoot hij zelf ook niks mee op. "Ik heb een schetsblok in mijn hand, wat denk je dat ik aan het doen was?" Kaatste hij speels terug. Hij hield af en toe wel van een discussie, en aangezien hij toch niet op zoek was naar sociale contacten was het ook niet aan hem besteed om haar op zijn knieën te smeken om hem te vergeven.

"Weet ik veel, tekenen ofzo?" Celestine zou dolgraag gaan zitten, maar ze wist dat ze onmogelijk overeind zou kunnen komen zonder de houvast van iets als een boom, dus bleef ze staan. Ze vouwde haar waaier weer open en waaide zichzelf wat koelte toe, het maakte eigenlijk niet uit hoe warm of koud het was, met zo'n korset had ze het altijd warm. Als het kon zou ze zo terug gaan naar haar kindertijd, toen ze nog géén kortset hoefde te dragen.

Liam stond op uit het gras, zodat hij op ooghoogte van het jonge meisje stond. Hoewe hij niet zo uitgesproken was, hoefde ze niet te denken dat hij onder deed aan haar. "Scherp opgevat. Sorry als ik je afschrok." Zei hij, en hij tuurde in de verte. De zon was al wat gezakt, over één á twee uur zal het beginnen te schemeren. Dan was de belichting niet goed genoeg om nog mooie schetsen af te kunnen leveren. Hij hield het schetsblok nog tegen zijn borst gedrukt. Hij wou niet dat ze het zag, dan zal ze hem vast dwingen om het uit het blok te scheuren. Sommige mensen wensten nou eenmaal niet om ongevraagd nagetekend te worden, maar Liam had zich daar nooit wat van aangetrokken en dat was hij ook nu niet van plan.

Celestine schudde haar hoofd. "Nee, ik reageerde overdreven. Dat zit er nou eenmaal in als je moeder je waarschuwt dat elke man iets van je wil." Zei ze en ze keek naar het blok dat hij tegen zich aan klemde. "Maar nu vind ik wel dat ik het recht heb te zien wat je precies zat te tekenen." Zei ze en ze keek de jongeman recht aan, misschien was het een idee hem naar zijn naam te vragen? Misschien deed ze dat wel, zodra hij haar had laten zien wat hij had getekend.

Liam keek weer opzij naar het jonge meisje en trok zijn wenkbrauw even verwontwaardigd op toen ze haar excuses aanbood. Prima, hij wist toch al dat hij niet fout zat. Hij keek even naar het schetsblok dat hij met zijn arm tegen zijn borst klemde. "Nee, Het is nog niet af." Zei hij. Elke kunstenaar die hij ooit tegen het lijf was gelopen had hem afgeraden om anderen zijn werk te laten zien voordat het af was. Het moest jóúw kunstwerk zijn, zonder inbreng van iemand anders.

Celestine keek de jongen schuin aan. "En wanneer is het dat wel?" Vroeg ze, haar blik had zich gelijkgesteld met haar nieuwsgierige toon. Ze streek de plooien in haar jurk even glad, aangezien die door het zitten en lopen licht waren gekreukt. "Aangezien het volgens mij geen eekhoorn is op dat blad." Daarmee bedoelde ze dat ze aannam dat zij degene op het blad was, misschien een stomme aanname, maar voor haar was deze logisch.

"Wel jongedame, als ik je een eekhoorn zou noemen zou dat een grote belediging zijn, is het niet?" Sprak Liam, en voor het eerst verscheen er een glimlachje rond zijn lippen. Een klein, bescheiden glimlachje weliswaar, maar het was een glimlach. "Ik weet niet wanneer het af is, ik zet er nooit een tijd aan vast. Ik werk graag zonder druk." Zei hij, en hij wendde zijn hoofd weer van het meisje af, om de omgeving nogmaals uitgebreid te bekijken.

"Een beetje wel, ja." Ze lachte even en ze maakte opnieuw een vlecht van haar haren. "En mag ik het dan wel zien?" vroeg ze en ze keek achter zich, of ze misschien het rode lint zag. "Trouwens, jij ziet ook niet toevallig ergens een rood lint, of wel?" Haar moeder zou niet blij zijn als ze wéér een lint kwijt was, bijna elke dag raakte ze er wel mínstens een kwijt, maar meer dan eens ook wel twee. Ze had het uiteinde van de vlecht in haar ene hand en de waaier had ze tevens in diezelfde hand, haar boek hield ze in de andere hand.

Liam glimlachte, het meisje had een aanstekelijke lach maar zelf hoefde hij er niet om te lachen. Hij was wat nuchter, en lachen deed hij dus niet vaak. Alleen als hij te veel op had, en dat kwam ook niet al te vaak voor. Trouwens, jij ziet ook niet toevallig ergens een rood lint, of wel?" Liam keek zoekend om zich heen, maar een rood lint was hem nog niet opgevallen. "Ik zal je moeten teleurstellen, weet je waar je het bent verloren?" Vroeg hij, terwijl hij even oogcontact zocht en haar vervolgens vragend aan keek.

"Ik had 'm nog toen ik bij de boom ging zitten.." Antwoordde ze en ze keek even naar de plek waar ze had gezeten, misschien lag het tussen alle bladeren, maar ze moest en zou het terug krijgen, anders dan zou haar moeder haar waarschijnlijk straffen door haar vier uur lang nieuwe jurken te laten passen, met steeds een ander korset, omdat het beter bij die ene jurk zou zijn. Achteraf zou haar moeder dan misschien één jurk uitkiezen, van vier uur passen, maar ach.

Liam begon richting de boom te lopen. "Dan moeten we zoeken." Zei hij. Aangezien het meisje een strak korset droeg, kon hij haar moeilijk zelf laten bukken om tussen de afgevallen bladeren te zoeken. Hij legte zijn schetsblok op het droge gras, met de tekening naar onder gericht, zodat ze het niet kon zien. Met zijn blote handen schoof hij wat droge bladeren opzij, op zoek naar het rode lint van de jonge dame.

Celestine legde haar boek en haar waaier neer en ging op haar knieën zitten - op zo'n manier dat haar knieën de grond raakten en niet haar jurk, haar moeder zou woedend worden om de grasvlekken. Ze zocht tussen de hoop bladeren waar ze in had gezeten, maar wie weet was het wel weggewaaid.. Stom, het had nauwelijks gewaaid, dus het moest daar ergens zijn. Tenzij een eekhoorn het zo mooi vond en mee had genomen, maar dat leek haar niet erg waarschijnlijk.

Liam schoof nog wat bladeren opzij en zag daar eindelijk een rood lint liggen. 'Was je opzoek naar deze?' Vroeg hij, en hij pakte met zijn linkerhand het lintje op en hield het in de lucht, zodat ze kon bekijken of het de hare was. Het zou zeer onwaarschijnlijk zijn als het behoorde tot een ander meisje, het zag er hier nog al verlaten uit. 'Gelukkig is het niet gestolen door een eekhoorn.' Zei hij, met een schuin glimlachje.

"Ja, dat is 'm." Zei ze en ze pakte voorzichtig het lint uit zijn hand. Ze vlocht haar haren weer en maakte een strik van het lint aan het uiteinde - geen prachtige strik ofzo, maar het was goed genoeg. "Je leest mijn gedachten, ik moest net denken dat het onwaarschijnlijk was dat een eekhoorn het zou stelen." Ze lachte en pakte haar boek en waaier op van de grond, waarna ze haar best deed overeind te komen.

'Misschien ben ik wel helderziend.' Zei hij grijnzend, en hij rechtte zich weer en klopte vervolgens zijn broek schoon. Er zaten gelukkig geen vlekken op. Het was een nieuwe broek waar hij erg op gesteld zat. Hij stak zijn hand naar het meisje uit om haar overeind te helpen. Soms dankte hij God dat hij van het mannelijke geslacht was, die korsetten en laag over laag over laag over ... laag jurken leken hem niet erg comfortabel. 'Ik ben Liam, als je dat wou weten.'

Celestine lachte even. "Ja, dat zal het zijn." Ze pakte zijn hand aan en trok zichzelf overeind. "Celestine Bordeaux, aangenaam. En dat is wel handig als je mij net van vier uur lang jurken passen hebt gered." Daar hoefde ze zich nu geen zorgen over te maken, gelukkig. "Dat is denk ik een net zo grote hel als naar die feestjes gaan waar ik niemand ken." Voegde ze eraan toe en ze stopte een plukje haar onder een van de met robijntjes ingelegde speldjes. Haar moeder stond erop dat ze een lading met speldjes ingelegd met haar geboortesteen zou krijgen, terwijl ze ze vaak bleef verliezen.