Begintopic: Het Verlovingsfeest

Als het kon had Estelle met haar rug tegen de muur aan geleund, ongeïnteresseerd gekeken en met haar voet op de grond getikt. Maar door haar velen rokken was het niet mogelijk om tegen de muur aan te leunen. Ongeïnteresseerd keken deed ze eigenlijk toch al, en met haar voet op de grond tikken wilde ook niet echt lukken door die vervelende schoenen. Ja, Estelle was het liefste blootsvoets en zonder al die tierelantijnen. Maar hier stond ze nu eenmaal, met een onhandig blad vol drankjes in haar handen. Af en toe kwam er een gast naar haar toe en greep een drankje van het blad. Af en toe wierpen mensen haar een blik toe, maar als Estelle hun blik al opving keek ze kil terug, wat er voor zorgde dat ze mensen dingen als 'manieren' hoorde mompelen. Maar voor de rest had ze geen contact met om het even wie hier. Hoe erg haatte ze het wel niet hier, hoe vurig had ze wel niet gewenst dat ze vrij kon zijn om te gaan en te staan waar ze zou willen. Al eerder was het in Estelle opgekomen dat ze kon weglopen, maar dat werd haar onmogelijk gemaakt door alle taken die ze kreeg. Opnieuw liep iemand naar haar toe om een drankje te pakken. Estelle staarde naar een punt op de muur en probeerde de neiging te onderdrukken het dienblad vol drankjes over de gast heen te kieperen.

Het verlovingsfeest was in Elisabeth haar ogen niet meer dan een feest, om zoveel mogelijk de nieuwe kledingcreaties en creaties voor in het haar te laten zien. Dat zij en Alexander verloofd waren was waarschijnlijk niet meer dan een excuus. Desondanks had zijzelf ook de kans aangegrepen om de mooiste jurk aan te trekken die ze in haar bezit had. Hij was grijsblauw, en er waren met grijszilveren tinten vormen erop geborduurd. Haar handen waren in dezelfde grijsblauw gekleurde handschoenen gestoken en in haar linkerhand was een waaier te vinden. Haar haar was voor de verandering niet wit gepoederd, maar was met de oorspronkelijke kleur omhoog gestoken zodat de dure oorhangers en ketting alleen maar meer zichtbaar werden. In haar haren waren dure veren gestoken om het beeld nog maar even compleet te maken. Toch zette ze alleen haar glimlach op wanneer een van de zoveelste gast langskwam om haar te feliciteren. Want een daad uit liefde was dit zeker niet. Nee, vader had besloten zijn dochter uit te huwelijken aan de rijkste man die hij kon vinden. Dus nu stond ze hier, in de balzaal van haar verloofde, ze stond zelfs naast hem, kijkend hoe het feest langzaam op gang kwam.

Très was klein - en voor degenen die het per se wilden weten, ze was zeer klein, zelfs op haar elegante hakjes stak ze boven bijna niemand uit - maar viel ondanks dit duidelijk op in de menigte, te danken aan de enorme instrumentkoffer die ze achter zich aan zeulde. Ze mocht zich gelukkig prijzen met het aanbod wat haar was gedaan, door de vader van de aankomende bruid. Hoewel Très nog niet tot het “gewone volk” was doorgedrongen, had ze namelijk wel de aandacht getrokken en een circulerende geruchtenstroom aangewakkerd. Ze had weinig naamsbekendheid, maar de muziekstukken die mensen uit haar venster dachten te horen, hadden toch zeker de aandacht getrokken en waren zo uiteindelijk bij de heer de Desirae terecht gekomen. Zijn dochter en schoonzoon zouden spoedig een verlovingsfeest houden en het mocht niet baten, maar de heer had nog altijd geen muziek voor deze prachtige avond gevonden, tot hij uiteindelijk bij het roddelcircuit betrokken werd. Het was dan ook vrijwel onmogelijk om hem er niet bij te betrekken, gezien zijn naam zich hoog in de ranglijsten bevond en er niet meer om de familie de Desirae kon worden heen gedraaid. Hij - en ieder van zijn erfgenamen - wisten snel wat er gebeurde en er ontging de man ook niets en toen de wanhoop hem nabij was, besloot hij de bron van deze geruchten maar eens op te zoeken - háár. Precies, in haar korte verblijf had zich al een uitzonderlijke kans gedaan en natuurlijk, nam ze deze graag met beiden handen aan. Het was daarom, dat ze zich nu met de enorme muziekkoffer door de menigte wrong, in de hoop nog op tijd te zijn. Ze had immers wel een afspraak waar ze zich aan moest houden, een tijd die ze moest halen, maar er was haar de toegang geweigerd vóór het gewone volk. Très bleef immers een buitenstaander en nu moest ze maar zien te zorgen, dat ze op tijd kwam. Haar koffer duwde een aantal keren hard in iemands zij of rug - zonder dat ze het doorhad - en al snel bleken mensen door te krijgen dat ze een onbewust moordwijf was en lieten haar door. Een beleefdheid die ze niet direct gewend was, voordat ze de trappen op raasde en zonder op of omkijken het huis doorvloog, op zoek naar haar opdrachtgever. Uiteindelijk stond ze licht hijgend voor Klaus de Desirae. ‘Mijnheer,’ bracht ze uit, waarna ze een buiging maakte, alvorens haar rug te rechten en de man aan te kijken. Hij knikte en gebood haar hem te volgen, waarna hij wegliep. Très trippelde stilletjes achter hem aan.

Het was inderdaad een zoveelste excuus geweest om feesten te geven. Van Alexander was niemand iets anders gewend. Hij stond bekend om zijn feesten waar alcohol rijkelijk vloeide en waar mensen aan failliet gingen, puur omdat ze om de zoveel tijd een nieuwe jurk moesten aanschaffen. Twee keer in hetzelfde verschijnen was natuurlijk taboe, daar werd niet eens aan gedacht. Een uitnodiging afwijzen was ook haast onmogelijk. Zelfs hoogzwangere vrouwen waren nog op de dansvloer in de balzaal te vinden wanneer Alexander een feest gaf. En Alexander stond erbij en genoot. Dit keer had hij iemand aan zijn zij. Een jonge dame, met een fijn gezicht en prachtige haren, gestoken in een al even prachtige jurk. Zijn trots en pronkstuk van deze avond, samen met de ring om zijn ringvinger. Hij schudde een of andere man de hand en glimlachte beleefd naar hem. Gelijk daarna draaide hij zijn blik weer van de man af en liet hem door de ruimte glijden, opzoek naar de dichtstbijzijnde diender. Een vrouw, net als alle anderen gehuld in rokken maar met een dienblad op haar vingertoppen balancerend, trok zijn aandacht. Alexander liet de hand van Elisabeth, zijn verloofde los en stapte naar het meisje met de alcoholische dranken. Van het dienblad pakte hij twee glazen. Een voor zijn toekomstige vrouw en een voor hemzelf.

Ze gaf haar cape af aan een diender en keek toen even naar haar broer, met wie ze hier gekomen was. Haar andere broers zouden ook wel komen, maar die zouden komen met hun vrouwen. 'Ik ga Elisabeth opzoeken,' deelde ze haar broer mee, waarna ze zijn arm los liet en haar weg door de menigte begon te zoeken. Het geluid van haar hakken was niet te horen, hoe koortsachtig ze misschien ook liep. Ze wilde Elisabeth vinden, degene die haar hoogstpersoonlijk had uitgenodigd voor haar verlovingsfeest. Niet dat ze zonder die uitnodiging niet aanwezig was geweest, maar het voelde prettig om te weten dat Elisabeth haar persoonlijk erbij wilde hebben.
Sally droeg één van haar beste jurken, speciaal voor de gelegenheid. Het was een jurk van een vrij donkere stof. Donkerblauw, waarschijnlijk. Het had verschillende patronen erop genaaid en een vrij strak bovenlijfje. Haar lange, rode haren waren opgestoken en er waren donkere kralen doorheen geweven, om het geheel af te maken.
Eindelijk zag Sally de persoon die ze zocht en ze liep naar haar vriendin toe, glimlachte en drukte drie kussen op haar wangen. 'Ik weet niet zeker of ik "gefeliciteerd" moet zeggen, maar gefeliciteerd met je verloving,' zei ze, nog steeds een glimlach rondom haar lippen.

Mercury had, nadat ze Elisabeth in één van haar prachtige jurken had geholpen, de moeite genomen zichzelf ook op te maken voor de gelegenheid, waar ze toch zeker bij diende te zijn. Als eerste dienster van Elisabeth, getuigde het van trouw en respect als zij ook kwam opdagen op diens verlovingsfeest, hoewel ze liever weg was gebleven. Mercury hield echter teveel van Elisabeth om niet te komen, ondanks een grote afschuw voor de overdreven bedoeningen waar zowel haar vader als de ouders van haar toekomstige echtgenoot haar in hadden gedreven. Het was veel te veel naar Mercy’s zin, maar als dienster was het niet gepast haar eigen mening te geven en moest ze enkel instemmen met hetgeen wat haar opdrachtgevers haar bevolen. Om die reden had ze zich dus inderdaad opgemaakt en zich in de mooiste jurk, die ze bezat gehesen. Haar donkerrode haren waren opgestoken en de enkele losgelaten plukken, waren tot een stel grove, doch sierlijke krullen gekruld. Haar gezicht was ongepoederd, omdat haar huid zelfs zonder deze poeders een lelieblanke kleur had, maar haar ogen waren opvallend en donker opgemaakt. De jurk die ze droeg was evenals donker, met veel zwart- en grijstinten hierin. Het was gebruikelijk voor een dienster, om zelfs op chique gelegenheden te laten blijken dat ze een dienaar was. Dienaars droegen gewoonlijk zwart, wat Mercury dus ook trouw had gedaan. Inmiddels was ze weer beneden en was er door de keukenhulpen een blad met glazen in haar handen geduwd. Elk van de glazen was tot de nok toe gevuld en elke keer als ze bewoog dreigde de alcohol over de rand te golven, maar beheerst als heet bewegingen waren bleef de vloeistof in het glas. In haar andere hand hield ze een blad met diversen versnaperingen en rustig liep ze door de balzaal om dit alles uit te delen. Haar blik viel echter al snel op Elisabeth, die door haar verloofde alleen was gelaten, zodat die iets te drinken voor hen kon halen - bij een dienster die er overigens hoogst respectloos bij stond. Haar manieren bleek de jonge telg blijkbaar vergeten en ze staarde kil en gedesinteresseerd voor zich uit, er zelfs niet op lettend wie de drank van haar aannam. Ronduit bespottelijk, maar tijd om het kind op haar onhoffelijke gedrag te wijzen nam ze niet. Behendig zigzagde ze langs de vele gasten, om uiteindelijk voor Elisabeth - en haar net gearriveerde gaste - stil te staan. ‘Goedenavond. Lady Elisabeth, miss Syrena.’ Ze boog door haar enkels, waarna ze weer rechtop ging staan en naar het tweetal glimlachte. ‘Gefeliciteerd met uw verloving, lady Elisabeth.’

Verschillende mensen kwamen langs om hun te feliciteren, maar geen van allen kende ze echt goed. Ze volgde Alexander heel even met haar ogen toen deze haar hand los liet om vervolgens naar een van dienders te lopen. Haar aandacht werd echt al gauw opgeëist door haar beste vriendin. Syrena. Maar beter bekend als Sally. En wanneer alleen hun samen op pad waren, werd het al gauw vervangend door Sal. Een glimlach kwam rond haar lippen toen de drie kussen op haar wangen werden gedrukt. "Ik vind het echt fijn dat je bent gekomen, Syrena. " Vlak nadat Sal haar had gefeliciteerd hoorde ze al gauw hoe iemand anders haar feliciteerde. Mercury. Haar meest vertrouwde dienstmeid. De glimlach bleef hierdoor rond haar lippen hangen terwijl ze haar aankeek. " Bedankt, Mercury " Ze richtte haar aandacht weer op Sally, waarvan ze nog steeds dankbaar was dat zij was gekomen. "Met wie ben je hier gekomen, Syrena? " Het was dat het een deftige gelegenheid was, anders had Elisabeth haar vriendin allang met Sal aangesproken.

Een verlovingsfeest. Het was de tijd der verlovingen. Een tijdje geleden had hijzelf nog als kersverse kanshebber op een spoedig huwelijk gestaan. Op dit moment was hij een verloofd man. Daniël vroeg zich af of zijn kersverse collega hier wel helemaal zeker van was. Niet dat diegene wat te zeggen zou hebben. Als het van Daniël afhing, kwam het woord “verloving” niet in zijn vocabulaire voor. Laat staan “bruidegom”. Nee, Daniël hield niet van alles wat met trouwen te maken had. Zo voelde hij diepe spijt voor de beslissing van autoritaire figuren in die twee families die vonden dat hun fortuin wat groter mocht zijn. Eigenlijk was het niet eens medelijden met zijn collega. Het was dik zelfmedelijden. Maar wat maakte het uit? Toekomstige echtgenote Christina was er nog niet. Daniël wist niet waar ze uithing en het interesseerde hem ook niet. Wat hem op dit moment interesseerde, had weinig met Christina te maken.
Waar was Daniëls collega, Alexander genaamd? Tenminste, voor zover Daniël kon lezen, had hij uit de uitnodiging kunnen opmaken dat het om een zekere Alexander en Elisabeth ging. Huwelijken. Daniël had niet echt het idee dat ze nuttig waren. Oké, nee, het was natuurlijk wel nuttig om een vaste relatie te hebben. Maar een huwelijk met Christina? Over de zin daarvan viel te twisten. Maar het ging niet om Daniëls mening over zijn verloofde – het ging over Alexander en Elisabeth. Hij stapte dus op onze Alexander af – adellijke jongeheren hadden de mogelijkheid impulsieve acties uit te voeren. En het werd je nog vergeven ook. Als je ze niet allemaal na elkaar deed. Maar hé, hoe verschrikkelijk kon het zijn om een zekere Alexander te feliciteren. Het was echt niet het nieuwste schandaal. Schandalen. Daniël had er wel enkele in huis. Ach, wat maakte het ook uit? Iedereen had wel enkele schandalen in huis, de engeltjes van de adel. Maar goed, hij feliciteerde onze Alexander dus. Heel erg aardig toch? Dat was immers het punt van het hele feest. En hierna kon het echte feest beginnen.

Sally glimlachte en schudde haar hoofd, ten teken dat het geen probleem was. 'Natuurlijk was ik gekomen, Elisabeth,' antwoordde ze. Ze keek even weg van Elisabeths gezicht, toen ze plots haar naam hoorde. Ze zag de trouwste dienstmeid van Elisabeth en knikte even naar Mercury, waarna ze weer naar Elisabeth, die haar wat vroeg. 'Ik ben met Billiam gekomen, maar die heb ik bij de ingang alleen gelaten, zodat ik naar jou op zoek kon gaan.' Ze glimlachte en keek toen even om zich heen. 'Waar is je verloofde?' Ze wist dat Elisabeth nu niet bepaald op dit huwelijk zat te wachten, maar uitgehuwelijkt worden was nu eenmaal iets dat redelijk vaak voorkwam. Zijzelf zou er waarschijnlijk ook binnenkort aan moeten geloven, want ja, het woord ging al rond. Ze was immers achttien, zogezegd "rijp voor een huwelijk", zoals haar vader dat zou zeggen. Haar broers waren immers ook uitgehuwelijkt op hun achttiende en de jongste daarvan zou binnenkort trouwen met zijn verloofde, wie nu niet aanwezig was. Vandaar dat ze samen met Billiam was gegaan, omdat zij nog niemand had en zijn verloofde was niet aanwezig op het moment.

En ook Catherine was in duizenden donkerrode rokken gehuld. Rond haar taille was een net zo donkerrood korset strak getrokken. Daarboven was vooral zeer veel decolleté te zien, omrand met zwart kant. Catherine was gekleed in háár stijl. Ze zag er precies zo uit als van haar verwacht werd, zelfs op feesten als deze. Haar kledij kostte een vermogen, maar zelfs gehuld in de mode van nu kon ze nog een flink stuk huid bloot laten. Haar haren waren opgestoken en in deze haren pronkten zwarte veren en zwarte kanten details. Ze stond met een drankje in haar hand, de eerste van de avond en keek met een keurende blik de ruimte rond. Ze trof het persoon waar ze naar had gezocht, samen met de, vast gelukkige, bruid. Catherine sloeg het laatste beetje alcohol achterover, zette haar lege glas terug op een dienblad en begaf zich naar de jongen in kwestie. Eenmaal bij bestemming vloog ze dit persoon van achteren om te hals. Ze legde haar gehandschoende handen over de jongen zijn ogen en ging op haar tenen staan om haar lippen zo dicht mogelijk bij zijn oor te brengen. 'Goedenavond, Daniël,' fluisterde ze. Ze haalde haar handen weer van zijn ogen en ging terug op haar hak staan. Met een brede glimlach wachtte ze tot Daniël zich zou omdraaien. 'Waar is uw gezelschap?' was haar directe vraag.

Ook Marilyn was aanwezig op het feest. Maar niet als gast, oh nee. In een zwarte jurk gekleed stond ze, met een dienblad in haar handen, tussen de sjiek gekleedde mensen. Met een blik vol jaloezie keek ze naar ze. Ze wilde net zoals zij zijn: rijk, zorgeloos, met de mooiste kleding en de meest fantastische kapsels. En daar stond zij, in haar simpele zwarte jurk en met haar lichtblonde krullen opgestoken, enkele hingen los langs haar bleke gezichtje. Met haar meest vriendelijke glimlach keek ze naar een van de vrouwen, eentje vol accesoires, die een drankje van haar dienblad afpakte. Marilyn vroeg zich af hoe ze al die juwelen kon dragen. Het verbaasde haar dat ze niet voorover gebogen liep door die paar kilo goud en diamanten om haar nek. Vlug wendde ze haar olijfgroene ogen weer af, terwijl ze staren is onbeleefd herhaalde in haar hoofd. Met voorzichtige, kleine passen liep ze door de menigte heen, ze wilde het dienblad niet laten vallen. Toen het eenmaal leeg was - rijke mensen konden blijkbaar erg goed drinken - zette ze het neer en veegde ze haar handen af aan de rok van haar jurk. Ze liep op Elisabeth af, de verloofde van Alexander, bij wie Marilyn in dienst was. In feite was ze dus ook bij haar in dienst. 'Lady Elisabeth,' zei ze, gevolgd door een kleine buiging. Ook boog ze even naar de onbekende vrouw die erbij stond. 'Miss.' Marilyn richtte zich weer op Elisabeth. 'Gefeliciteerd met uw verloving.'

Alexander nam de felicitatie met een brede glimlach in ontvangst. Gelijk daarna werd hij gestoord door de dame in een donkerrode jurk, versierd met zwarte details die zijn gast zo overtuigend om de hals vloog. Catherine. Erg onbekend was ze niet. Misschien was het niet helemaal positief, maar niemand kon om haar en haar vermogen heen. Ze was dan ook zeer aanwezig met de, om heel eerlijk te zijn, zeker niet verkeerde decolleté en haar uitgesproken voorliefde voor mannen. Oh, en blijkbaar ook een voorliefde voor verloofde mannen, zo bleek. Alexander liet meestal wat research doen naar zijn gasten en op deze manier was hij er dan ook achter gekomen dat de heer Daniël, net als Alexander, zichzelf laatst verloofd had. Alexander had een brede grijns rond zijn lippen hangen toen hij de dame de hand schudde. Het was waarschijnlijk juist haar onkuise gedrag, waar een groot deel van de mannen op viel. 'Zo, Catherine heeft haar zinnen gezet op verloofde mannen? Betekent dit nu dat ik een kans maak?' sprak hij, zonder enige schaamte. In plaats van schaamte schemerde zijn stem alleen arrogantie, sarcasme en iets van charme uit. Dat Alexander áltijd zo sprak, was maar bijzaak. Het meisje giechelde om zijn 'grap', zoals dat van haar werd verwacht en antwoordde heel wijs 'Misschien.' Alexander knikte haar toe, draaide zich weer naar de jongeman en verontschuldigde zich dat hij weer weg moest. Hij moest immers terug naar zijn verloofde, anders zou hij waarschijnlijk niet een juiste indruk achter laten bij zijn gasten. Met de twee glazen in zijn hand draaide hij zich van zijn twee gasten weg, om zijn weg terug naar Elisabeth te vinden.

Ze knikte op het verhaal wat Sal haar vertelde. Ze kende Syrena haar familie een beetje, waardoor ze het gezicht kon bedenken welke bij de naam hoorde. De vraag waar haar verloofde was, was inderdaad een interessante vraag. Maar voordat ze kon antwoorden eiste iemand anders haar attentie al op. Ze herkende de vrouw als een dienstmeid die bij Alexander in dienst was. Maar de naam wist ze niet. Het was dan ook dat ze een glimlach opzette en haar bedankte. Hierna richtte ze haar aandacht terug op Sal, waarna ze al gauw Alexander in haar gezichtsveld zag komen "Daar is mijn verloofde."

En Daniël draaide zich ook om. ‘Goedenavond Catherine,’ liet Daniël merken dat hij zich toevallig van haar aanwezigheid bewust was. Ja, ja, heel toevallig. Je keek echt over Catherine heen. Iedereen liep natuurlijk rond in een dieprode jurk die een béétje meer liet zien dan de meeste andere jurken. Sowieso viel de kleur op. Het was echt niet zo dat Daniël kleurenblind was. Toevallig. Hij kon kleuren heus wel onderscheiden. Zo was het redelijk opvallend dat er plots een donkerrode lap, die vast niet al te lang zou meegaan, Catherine kennende, midden in een massa van zachte tinten verscheen. Maar goed –dit was Catherine. Je kon moeilijk van Catherine verwachten dat ze voor maagdelijk wit zou gaan. Wat best ironisch zou zijn.
Waar zijn gezelschap was? Christina? Christina was vast bezig met die schattige puppy van ‘r te verzorgen, gezien dat beest toch zo enorm interessant was. Daniël deelde het bed nog niet eens met haar en hij vroeg zich nu al af waarom de derde in het huwelijk een puppy was. Nee, Daniël was niet dol op die puppy. Of dat nu te maken had met het feit dat Daniël gewoon geen dierenvriend was of gewoon met een gekrenkt ego – de keuze was aan jou. Maar in feite had Daniël van de precieze reden van haar verlate aankomst geen flauw idee. Het was echt niet zo dat hij continu bij haar was. Dat zou hij later al vaak genoeg zijn. Nee, wacht, dat was teveel hoop op een drastische mentaliteitsverandering bij Daniël.
Ach, ach, Alexander maakte een kans. Iedereen maakte een kans bij Catherine, zolang je maar geld betaalde. Of ze deed het gratis, als een vriendendienst. Maar Daniël ging niet uitweiden over die vriendendiensten. ‘Haar entree zal later komen,’ antwoordde Daniël. Duidelijk toch?

Catherine had er persoonlijk geen problemen mee dat die desbetreffende echtgenote iets later zou komen. Ze had er geen problemen mee dat zij en Daniël momenteel alleen waren. Echt niet. Toch was het niet aan haar om dit zo vreselijk duidelijk te laten doorschemeren. Waarschijnlijk vermoedde Daniël het wel, maar vermoedens hebben was altijd nog iets anders dan het bewijs voorgeschoteld krijgen, toch? 'Ah,' besloot ze, met een glimlach die misschien iets tevreden leek. Ze had haar handen eerder nog over elkaar gevouwen, maar ontvouwde ze nu op een van de twee voorzichtig op de borst van meneer te leggen. 'Heeft u genoeg tijd om mij te vergezellen naar een,' haar hand kroop omhoog naar zijn schouder om hier vederlicht te blijven rusten. 'Naar een wat rustigere ruimte?' maakte ze haar vraag af. De glimlach rond haar lippen verried waar ze naartoe wilde, maar een beetje man moest, zelfs zonder die glimlach wel door hebben waar Catherine op uit was. Zo moeilijk was dat niet. Ze raakte niet zomaar mannen aan. Daar was een hele goede reden voor, altijd. Deze reden was jammerlijk haast altijd hetzelfde. Maar ach.

Ook Liam was van de partij op het verlovingsfeest. Hij had twee namen op de uitnodiging gelezen die hem al eerder ten hore waren gekomen, maar hij had nog geen gezicht bij de twee kunnen plaatsen. Hij trok zijn jasje recht en keek even zoekend om zich heen. Hij was nog niet zo lang in de buurt en kende werkelijkwaar nog helemaal niemand, niet dat hij daar behoefte aan had en eigenlijk had hij helemaal geen zin om sociaal te doen naar mensen die toch nooit bevriend met hem zouden worden. Hij haalde even diep adem en liet toen zacht een zucht van zijn lippen ontsnappen. Er kwam een bediende langs met een dienblad vol alcoholische dranken, en Liam werd vriendelijk verzocht om er een glas vanaf te pakken. Dat liet hij zich niet twee keer vragen, alcohol was nooit slecht. Hij vroeg zich af of hij de twee verloofden moest opzoeken om ze te feliciteren, of dat hij zich gedeist moest houden. Het maakte hem niet echt uit wat anderen van hem dachten, niemand hier kende hem en zolang ze valse ideeën over hem hadden zag Liam het ook niet snel gebeuren dat hij op dit feest nieuwe vrienden zou ontmoeten.

Alex ving nog net de woorden 'Daar is mijn verloofde op,' toen hij kwam aanlopen. Onder de aanblik van de vrouwen die zich rond zijn kersverse bruid hadden verzameld liet hij wederom dag arrogante glimlachje van hem zien. Een dame kon hij herkennen als een van zijn dienders. Zijn glimlach verzwakte iets onder de aanblik van de zwarte jurk. Hij stond stil zodra hij naast Elisabeth stond en hield haar het drankje voor. 'Vriendinnen van je?' vroeg hij haar, zonder verder te vragen of ze ook maar een drankje wilde. Zijn stem stond nog altijd hetzelfde. Arrogant, sarcastisch en charmant, al was deze laaste toon nu ietswat afgezwakt. Hij plaatste zijn nu vrije hand rond de ingesnoerde heup van zijn verloofde. Dit was tevens de hand waar de ring om zat, zodat deze nu duidelijk te zien was. Met zijn ene hand om Elisabeth haar middel en in zijn andere zijn drankje keek hij het groepje dames rond. Formeel zijn tegenover vrouwen was niet iets wat voor Alexander weggelegd was. Hij vond het leuk om af en toe eens een vrouw met 'U' aan te spreken, puur omdat het kon, maar erg serieus bleef hij er dan niet onder. 'Alexander is de naam,' stelde hij zichzelf voor.

Celestine stond in de grote balzaal, haar turquoise jurk liet haar slank lichaam zien, zonder dat daar veel huid of decolleté aan te pas kwam. De korset deed dat werk wel. Ze verbaasde zich over de hoeveelheid wit en pastel er aanwezig was. Met haar toch wat fellere kleur voelde ze zich niet volledig op haar gemak - nu voelde ze zich bijna nooit echt op haar gemak bij zoveel onbekenden, maar haar vader en moeder stonden erop dat ze zou gaan 'misschien deed ze nog wel goede contacten op', haar ouders leken alles te zien als mogelijke echtgenoot-ontmoetingsplek. Ach, dat moesten ze zelf weten toch? Ze voelde me vele speldjes in haar hoofd prikken - velen waren ingelegd met robijn, haar geboortesteen. Ze had er een hekel aan dat elke keer dat ze ergens heen ging haar haar mooi moest zitten, maar ze leerde er mee leven. Ze pakje een drankje van een van de dienbladen en baande zich een weg door de menigte, ondertussen maakte ze korte praatjes met bekenden en onbekenden, waarna op een gegeven moment in 'gesprek' raakte met een dronken vent, te veel drankjes kon ook meneer. Exact de reden dat ze niet naar dit soort dingen ging als het niet zou hoeven; meurende, dronken mannen met schunnige praatjes.

Liam had inmiddels zijn eerste drankje al achterover geslagen, daar had hij nooit veel moeite mee gehad. De dames die hier waren, waren prachtig gekleed in grote jurken. Waarschijnlijk bevonden zich in deze balzaal alleen al honderden onderroken die de dames met veel pijn en moeite mee moesten sleuren. Het stemmetje in zijn hoofd bedankte God dat hij van het mannelijke geslacht was, gewoon een net pak aan, je haar in een scheiding en je kon er mee door. Althans, dat was zijn mening. Nogmaals liet hij zijn ogen rond de mensen glijden die zich in de balzaal verzameld hadden. De meeste mensen leken extreem veel op elkaar, behalve de vrouw in de donkerrode en tevens massaal grote jurk, en het meisje in een turquoise gekleurde jurk die met een dronken kerel praatte. Even vroeg hij zichzelf af waarom hij was gegaan, waarom had hij zichzelf gedwongen om te gaan? Er was hier niks waar hij naar zocht. Het toekomstige echtpaar zal hij wel feliciteren en bedanken als hij het feest ging verlaten, nu was het hem te druk in de buurt rond die twee, en bovendien had hij geen zin om zichzelf uitgebreid voor te moeten stellen.

Alsof met over de duivel sprak, was daar zowaar inderdaad weer Elisabeths verloofde, met twee drankjes in zijn handen, waarvan hij er eentje overhandigde aan Elisabeth. De vraag klonk arrogant, charmant op een bepaalde manier, maar nog het meeste sarcastisch. Ze glimlachte, een misschien ietwat spottende glimlach. 'Ja, ik ben een vriendin van Elisabeth,' antwoordde ze, waarna ze licht door haar enkels heen ging, bij wijze van een begroeting. 'Aangenaam, Alexander en natuurlijk gefeliciteerd met uw verloving,' vervolgde ze. Ze keek even naar Elisabeth en kon heel goed begrijpen waarom haar vriendin dit huwelijk nu niet bepaald zou zien zitten. Natuurlijk, zijzelf zou het ook niets vinden om uitgehuwelijkt te worden, maar werkelijk, ze betwijfelde of Elisabeth het nu werkelijk had getroffen. 'Syrena,' stelde ze zichzelf voor, waarbij ze een vaag handgebaar maakte, waarmee ze zichzelf aanduidde. Als hij informeel ging doen, kon zij dat ook. Normaal gesproken zou ze zo echt niet doen, maar hij liet haar weinig keus.

Estelle begon ongeduldig te worden. Eigenlijk duurde het al veel te lang, ze stond hier wortel te schieten. Ze liep naar de andere dienstmeid toe, genaamd Marilyn. 'Gezellig hier.' siste Estelle haar toe op sarcastische toon. Estelle wist ook wel dat ze de laatste tijd, eigenlijk altijd al, nogal onbeleefd over kwam. Maar Estelle had dan weer niet door dat het erg of zoiets was. Nee, Estelle vond dat haar gedrag prima in balans was. Even sjorde ze met één hand aan haar rokken, en wenste vurig dat die zouden verdwijnen. Door die beweging had ze haar dienblad met één hand losgelaten. Het dienblad raakte bijna uit balans, maar Estelle redde het met haar andere hand snel weer vast te pakken. 'Hemel.' mompelde ze bij zichzelf toen ze er zeker van was dat het dienblad weer veilig was. Estelle zakte door haar knieën om het dienblad voor een paar seconden op de grond te zetten waardoor zijzelf tijd had om haar schort recht te trekken en haar mouwen opnieuw op te stropen. Vervolgens pakte ze het dienblad weer op, en vond het diep in haar hart jammer dat er niemand op was gaan staan. Ook al zou zij daar waarschijnlijk de schuld van krijgen.

Mercury bestudeerde de jurk van Elisabeth, terwijl deze een gesprek met haar vriendin voortzette. Inmiddels was ook Syrena geen vreemde meer voor haar, het was de beste vriendin die lady Elisabeth zich kon wensen en ze was waarschijnlijk één van de enige personen waar Elisabeth haar lief en leed mee deelde. Elisabeth wist vrijwel alles van Syrena, zoals Syrena op haar beurt weer alles van Elisabeth wist en als ze naar het tweetal keek, kon ze het niet helpen om te glimlachen. Haar rood gestifte lippen krulden dan ook als vanzelf in een glimlach, die weer betrok toen de verloofde van Elisabeth zich bij hen voegde. Haar indringend grijze ogen blikkerden een moment vijandig, waarna ze haar lippen weer in een glimlach dwong en het blad versnapering naar voren bracht. ‘Lord Alexander.’ Haar stem klonk geforceerd vriendelijk en zoals ook al aan haar glimlach bleek, mocht ze de jongeman niet. Het zou haar waarschijnlijk nog dikwijls gebeuren dat ze de neiging kreeg hem een klap te verkopen, maar hij had het geluk dat ze haar handen vol had aan de rijkelijk gevulde dienbladen - en dat ze dat niet kón doen. Sinds zijn verloving met Elisabeth stond ze namelijk ook onder zijn bevel en ze moest hem gehoorzamen, hem een klap verkopen kon haar nog wel eens haar hoofd kosten. ‘Gefeliciteerd met uw verloving.
Kan ik u allen een versnapering aanbieden? Miss Syrena een drankje wellicht?’ Opnieuw ging ze kort door haar enkels, in een eerbiedige buiging tegenover de aanstaande bruidegom. Vervolgens richtte ze haar smalle gezichtje weer op en keek de man een moment in de ogen. Opnieuw blikkerden haar ogen vijandig, voordat ze lady Elisabeth en miss Syrena weer aankeek - haar ogen direct weer warm en vriendelijk.

Meteen vanaf de achtervolging die ze op de heer de Desirae inzette, verbaasde het Très dat ze de man überhaupt al zo snel had weten te vinden. Het huis was van een reusachtige grootte en ze was er zeker van dat ze zonder zijn begeleiding was verdwaald in één van de honderden gangen, die allen met hetzelfde soort behang waren versierd en allen hetzelfde tapijt op de vloer hadden. Enkel de verschillende, peperdure schilderijen die her en der door de gangen waren verspreid maakten nog enig verschil. Echte herkenningspunten waren het echter niet, waardoor ze een opgeluchte zucht slaakte, toen ze nog altijd de strakke, rechte rug van Klaus de Desirae voor zich zag. Zijn pas was snel, maar parmantig terwijl hij door de gangen paradeerde en als deskundige door het netwerk zigzagde, wat ook wel logisch was, aangezien ze in zijn huis waren. Dat zij de weg niet wist, was daarom ook niet meer dan logisch. Zij was hier immers nooit eerder gekomen. Ze kende noch het huis, noch zijn bewoners op de heer voor haar, maar ook van hem wist ze weinig. Het was dan ook niet haar taak om zich te bemoeien met wie hij was, aangezien hij tot dusverre niet in haar bereik lag. Zijn naam was van enorme hoogte in de stad en in vergelijking was zij amper iets meer dan de slaafse mieren aan de onderste treden. Uiteindelijk stonden ze - na nog een aantal trappen te zijn opgegaan - stil voor een paar dikke, bordeauxrode gordijnen, waarachter zich een middelgroot podium schuilhield. Dit podium werd door een soortgelijk paar gordijnen weer voor de aanwezigen verborgen, zodat zij zich allereerst in alle rust kon klaarmaken. Er werden haar een paar korte en bondige instructies gegeven, zoals wanneer het gordijn door een van de dienders zou worden geopend en wanneer het gordijn weer zou sluiten, voor een kleine pauze. Ze knikte, waarna ze man haar succes wenste en weer weg paradeerde.
Très glipte voorbij het eerste paar gordijnen en legde haar muziekkoffer op de ligbank die voor haar was neergezet. Hoe min ze ook betekende, er was om haar wensen gevraagd voor wanneer ze ging spelen en een ligbank en muziekstandaard waren eigenlijk de enigen geweest. Het meubel gaf haar genoeg ruimte om af en toe te verzitten en op de juiste hoogte met haar cello te komen. Kalm opende ze haar koffer, om vervolgens direct achteruit te deinzen en een gil te slaken - die, inderdaad ook in de balzaal te horen was. In haar koffer zat, als vanzelfsprekend haar cello - een prachtig ding overigens - maar ook een grijs gestreepte kitten, die luid naar zijn baasje miauwde.

Celestine wist eindelijk het gesprek af te ronden en maakte zich vlug - vlug voor iemand met veel te veel rokken en een strak geregen korset. Ze nam de laatste slok van haar alcoholische dorstlesser en verruilde deze voor een nieuwe. Naar haar mening werd het tijd het gelukkige stel - ja, gelukkige ouders van het stel - te feliciteren. Ze kende Elisabeth een klein beetje, Alex had ze van gehoord, maar erg persoonlijk was ze niet met beide. Ze propte nog een plukje haar terug onder een speldje en baande zich daarna voorzichtig een weg door de menigte, tot ze bij het aanstaande paar stond, waar ze een kleine buiging maakte. Echt buigen zoals mannen dat deden zou toch niet kunnen, doordat het korset haar verbood ook maar enige beweging van haar buik te maken, buiten ademen. Ze streek haar jurk een beetje glad - de jurk was al erg glad, maar het was een beetje een tik van haar als ze lichtelijk nerveus werd. Celestine ging gewoon niet goed om met druk, exact de reden dat ze waarschijnlijk nog niet was uitgehuwelijkt.