Took the wrong side

Het was in hem opgekomen dat hij Alexander en zijn verloofde nog niet gefeliciteerd had, en dat was, als je je bedacht dat hij Alex redelijk goed kende, een behoorlijke schande. Daarom had hij een van de vele wagens zich bij het landgoed laten brengen en nadat iemand - van het personeel, nam Flynn aan - hem binnen gelaten had, was hij op zoek gegaan naar Alexander, die zich, volgens Flynn, in het enorme landhuis moest bevinden. Het bleek dat Flynn toch niet zo goed was in het vinden van de weg door deze gangen, want hij had het idee dat hij niet helemaal de goede kant uit gegaan was. Oké, hij gaf het toe: landhuizen waren nooit zijn sterkste punt geweest en de weg vinden ook niet. Dat bij elkaar maakte dat hij uitkwam in een gedeelte waarvan de vertrekken hem deden denken aan de kamers van zijn zusjes. Hij dacht niet dat hij Alexander hier zou vinden.
Er moest wel iemand in de buurt zijn om hem de weg te wijzen, toch? Hij opende zonder te aarzelen de eerste beste deur die hij zag en stapte de ruimte binnen, al wenste hij een seconde later dat hij geklopt had. 'Goedemiddag, milady,' zei hij met een verontschuldigend glimlachje. 'Mijn excuses. Ik vrees dat ik de verkeerde richting genomen heb.'

Zoals gewoonlijk bevond Elisabeth zich in één van de vertrekken die ze rijk was in huize de Bois. Ze wist dat Alexander die ochtend, na het ontbijt al gauw was vertrokken. Zijzelf was daarna opnieuw naar haar studeerkamer gegaan om een boek te pakken welke ze in diezelfde kamer aan het lezen was. Eigenlijk zou ze elke moment moeten benutten wanneer Alex niet thuis was, maar ze had geen idee waarvoor ze deze momenten zou moeten benutten. Hij liet haar toch wel met rust. Ze was dan ook verbaasd toen ze iemand hoorde praten, tegen haar. Ze keek op, en zag een man voor haar staan. "Goedemiddag, lord Philippe." Ze kende het gezicht bij de naam, maar dat was ook waar het eindigde. "Naar wie was u dan opzoek?" Ze wist niet of Alex vandaag mensen had willen ontvangen, waarschijnlijk niet, anders was hij zeker weten thuis gebleven, maar alsnog was er dan lichte verbaasdheid dat lord Philippe nu voor haar stond.

Het feit dat ze niet flipte en opsprong om hem de kamer uit te jagen zorgde ervoor dat hij er iets zekerder van was dat ze het geen probleem vond dat hij zomaar haar kamer binnengestapt was. Waarschijnlijk was Alexanders - toekomstige - partner niet het type om er een probleem van te maken. Flynn durfde te wedden dat ze compleet anders was dan Alex, al kon hij dit natuurlijk niet hardop zeggen.
'Naar Alexander, milady,' was zijn reactie. 'Maar ik vrees dat hij er niet is?' Hij glimlachte opnieuw verontschuldigend, al maakte hij geen aanstalten om de ruimte te verlaten. Hij kende Elisabeth alleen bij naam en hij was nu eenmaal het type dat mensen graag beter leerde kennen.

Een glimlach verscheen rond haar lippen toen ze hem hoorde. Een vriend van Alexander. "Nee, hij is vanochtend vroeg al vertrokken, lord Philippe." Eigenlijk was ze verbaasd dat een vriend van Alexander, - ook dat hij überhaupt vrienden had - zomaar even langs kwam. Ze had altijd al het idee gehad dat zijn vrienden hetzelfde zouden zijn als hem. "Ik wist niet dat hij iemand verwachtte..." Het was meer een opmerking die ze tegen zichzelf maakte dan tegen Philippe.

'Ik werd ook niet verwacht,' zei hij als reactie op haar laatste opmerking. 'Ik was... toevallig in de buurt.' Opnieuw glimlachte hij en hij liet zijn blik kort door de ruimte gaan. 'Bevalt het u hier al, lady Elisabeth?' vroeg hij. Als ze informeel ging doen, moest hij maar ook zo reageren. De weinige keren dat hij Lord Phillipe genoemd werd was dat altijd door andere adel. Normaal ging Flynn niet erg veel om met andere adel, op enkele uitzonderingen na.

Goh, blijkbaar had Alex dus echt vrienden die zomaar langs kwamen. Wat een interessante ontdekking. Aangezien hij een vriend van haar verloofde was besloot ze vervolgens dat de formele woorden achterwege konden worden gelaten. Haar ogen kregen een soort sombere uitdrukking toen ze zijn woorden hoorde. Een zucht verliet haar lippen. "Het wennen gaat maar moeilijk, maar ik vind vooral de sfeer hier wennen." Ze sloeg haar boek dicht en legde deze op het kleine bijzettafeltje neer welke tussen haar stoel en een andere stond.

Hij zag haar uitdrukking somber worden en hoorde haar zuchten. Hij kon raden wat dat betekende: het verliep allemaal niet zo leuk en aardig als je van een huwelijk verwachtte. Het prototype huwelijk - veel kinderen krijgen en samen gelukkig zijn - kwam je hier overigens niet veel tegen. Ze deden allemaal wel alsof het vredig verliep, maar Flynn wist ondertussen wel beter. Je hoefde hier niet van elkaar te houden om uitgehuwelijkt te worden. Ook hijzelf zag tegen het moment op dat er een meisje aan het uitgehuwelijkt zou worden, zelfs al had hij daar mee inspraak over dan een meisje zou hebben.
Hij deed een paar stappen naar voren, zodat hij nu voor haar stond, en keek Elisabeth aan. 'Dat kan ik me voorstellen. Is de sfeer hier onprettig?' De vraag had misschien onbeleefd kunnen zijn, maar het was enkel Flynns bedoeling om begrip te tonen.

Bij zijn woorden verschenen er tranen in haar ogen. Wat was ze vreselijk aanstellerig, om alleen al te gaan huilen omdat de sfeer onprettig was. " Ik mis mijn thuis gewoon en..." Een enkele traan rolde over haar wang. Ja, ze was echt een aansteller. Al deed ze geen moeite om de enkele traan weg te vegen omdat ze wist dat al gauw nieuwe zouden komen. "en de sfeer is hier inderdaad onprettig." het was het enige wat ze er nog uit kon persen voordat tranen over haar wangen rolden.

Een moment wist Flynn niet goed wat hem overkwam. Het was helemaal niet zijn bedoeling om Elisabeth aan het huilen te maken en hij had het gevoel dat het door zijn opmerking kwam. Flynn vond veel dingen wat meisjes betrof erg leuk, hoor, maar hij vond het niet leuk om meisjes te zien huilen. Daarom deed hij een stap naar voren en sloeg hij zijn armen om Elisabeth heen. Hij wist niet of hij nu slim bezig was, een verloofde vrouw omhelzen - Alex' vrouw, nota bene. Hij wist dat Alex er niet heel blij mee zou zijn. Helaas nam hij op dit moment geen rekening met Alexander. 'Hé,' zei hij zacht. 'Dat is heel begrijpelijk. Het komt wel goed, je moet gewoon wennen.'