A good day Sir.

Celestine zat op de rug van haar goudbruine merrie, Merla. Mary had een paar ruiterkleren genaaid en dit deed ze al vanaf van Celestine 12 was, toen ze zich realiseerde dat rijden zoals een heer prettiger en makkelijker was. Haar haren zaten onder een pet-achtig-voorwerp, dat haar gezicht grotendeels beschaduwde. Ze droeg een wijd jasje over haar witte blouse en bruine pantalon, om haar vormen te verhullen. Haar schoenen waren een paar zwarte laarsjes, als je haar zo zou bekijken zou ze op een jongen met kleine voeten lijken, die klein gebouwd was. Ze liet Merla over gaan van draf naar galop, toen ze bij de rand van het bos aankwam, door het bos galopperen met Merla deed ze eigenlijk elke vrijdag middag, nadat ze geluncht had en haar ouders weg waren naar hun clubje en de kroeg, sloop ze in haar mannenkledij het huis uit naar de stallen. Sluipen was niet nodig, alle bediendes wisten het van haar.

Hij was met zijn paard richting het bos gedraafd, waarvan je bijna kon zeggen dat het grensde aan landgoed Flynnegan - dat was wel wat overdreven uitgedrukt - en nu zag hij dat hij niet de enige was die van plan was om een ritje door het bos te maken. Een eindje voor hem galoppeerde een ander paard met een ruiter die een jongeman moest zijn, al leek hij, voor zover Flynn kon zien, wat tenger. Hij spoorde zijn paard aan en wist met weinig moeite de jongen in te halen. Tenminste, hij ging er vanuit dat het een jongen was. Er kwam geen moment in zijn gedachten op dat het misschien geen jongen was. 'Goedemiddag,' zei hij, in een poging een gesprek aan te knopen. Hij herkende deze persoon niet en het kon nooit kwaad om in dit dorp meer mensen te leren kennen.

Celestine groette de jongeman met een knikje. Haar stem zou haar onmiddelijk verraden, haar stem omschrijven als 'vrouwelijk' was een understatement. Ze hield haar blik voor zich gericht en trok het petje nog iets verder over haar hoofd heen, haar kleren pasten niet bij het uiterlijk van haar paard. Merla zag er uit als een duur paard, dat was ze ook. Maar voor Celestine was ze meer dan een paard, ze was ook een 'praatmaatje'. Haar kleren leken echter meer op die van een staljongen, op het feit na dat ze er allemaal uit zag alsof het net gekocht was. Toen ze voelde dat een plukje haar onder haar petje vandaan gleed, hield ze de pas van Merla in tot stap, in plaats van een vlugge draf en liet de teugels los om het plukje terug te stoppen.

De jongeman knikte alleen en hield zijn blik vooruit gericht, waardoor Flynn zijn gezicht, dat half verscholen ging onder een petje, niet kon zien. Misschien zat de jongeman niet echt op een gesprek te wachten, en knikte hij daarom enkel om beleefd te zijn. Hij wierp een blik op het paard, dat een duur, sterk dier leek te zijn. De jongen die hem bereed was vast een staljongen die de paarden verzorgde, of zo. 'Werkt u op een landgoed in de buurt?' vroeg hij uit pure nieuwsgierigheid. Oké, misschien werkte hij wel helemaal niet op een landgoed en was hij geen simpele staljongen, maar het was eruit voor Flynn er erg in had en het leek hem ergens vreemd als dit opeens een rijke landheer zou zijn.

Celestine knikte nogmaals, het zou het beste zijn als ze zich voordeed als een staljongen die de paarden van zijn werknemer inreed. Ze droeg handschoenen van leer, tegen het schuren van de teugels en tegen de kou van de wind. Ze droeg ze ook om haar prachtig verzorgde handen te verbergen - een staljongen had immers veel eed en ruwe handen, of lange nagels. Ze beet op haar lip om te voorkomen dat ze iets zou zeggen, dat zou niet goed afloren voor haar paardijdaagjes.

Flynn vroeg zich af of de jongeman wel kon praten. Die leek namelijk niet echt in voor een gesprek en hoe langer Flynn naar hem keek, hoe meer hij erover begon te twijfelen of het wel een hem was. Hij zweeg terwijl hij uit zijn ooghoeken af en toe naar de persoon naast hem keek. 'Zeg, mag ik je naam weten?' vroeg hij. Goed, de persoon kon altijd nee schudden, maar Flynn was benieuwd hoelang hij (als het een hij was) zijn mond bleef houden. De meesten gaven altijd antwoord door 'Ja, milord,' te zeggen, of iets in die trant. Niet dat Flynn graag zo aangesproken werd, hoor, maar als iemand slechts knikte, viel dat hem wel op.

Celestine slikte, ze kon moeilijk alleen blijven knikken haar hoofd schudden, maar ze wist ook dat 'Celestine' niet bepaald een mannennaam was en dat ze geen mannenstem had. Wat zou een gechikte mannennaam zijn, voor iemand uit een lagere stand, probeerde ze zich met een lichtelijke paniek in haar hoofd af te vragen. Ze was nog nooit iemand tegen gekomen tijdens het paardrijden en dat soort scenario's waren dan ook niet in haar gedachten opgekomen, maar als ze erover na dacht, was het puur geluk dat ze nog nooit iemand was tegengekomen in het bos, ze was namelijk bij lange na niet de enige die paardreed. "Edmund." zei ze enkel, klonk geloof waardig toch? Ja, op het feit na dat haar stem door de paniek oversloeg.

Hij meende paniek in de stem van de jongeman te horen en ook viel het hem op dat de stem een behoorlijk hoge toon had. Of deze jongeman was heel erg jong, of het was geen jongeman. Er krulde een zwakke glimlach rond zijn lippen. Het zou hem niet verbazen als deze zogenaamde jongeman ineens een meisje bleek te zijn. Dat deed hem denken aan een van zijn zusjes, die zijn kleding wel eens had gejat om paard te kunnen rijden. Zij werd achteraf overigens zo uitgefoeterd door hun ouders dat ze het nooit meer gedaan had - maar dat terzijde. 'Nou, aangenaam, Edmund,' zei hij en hij probeerde de geamuseerde toon in zijn stem te verhullen. 'Mijn naam is Flynn. Rijd je hier vaker?'

Celestine kon zichzelf wel voor haar kop slaan, de geamuseerde toon in zijn stem was onderdrukt, maar aanwezig. Het was ergens ook wel haar eigen schuld, ze was zelf op een paard geklommen, met het risico iemand tegen te komen die een gesprek aan zou willen gaan, maar dat was nooit gebeurd, dus daar had ze niet aan gedacht. Hoogmoed komt voor de val. Ze kon nu wel proberen vol te houden dan ze Edmund heette, maar hij had waarschijnlijk toch wel door dat ZIJ geen Edmund heette. Tenzij haar ouders dat grappig hadden gevonden, maar de heette Celestine en haar ouders hadden niet besloten haar op te zadelen met een jongensnaam. "Je mag me trouwens ook wel Celestine noemen." Ze draaide haar hoofd licht naar hem toe, maar het petje overschaduwde haar gezicht niet meer, waardoor haar vrouwelijke - meisjesachtige mischien wel - gezicht toch wel zichtbaar werd.

Hij had al een vermoeden gehad, maar dat maakte zijn verbaasdheid er niet minder op. Even staarde hij de jongeman - die dus een jonge vrouw bleek te zijn - aan en toen glimlachte hij geamuseerd. 'Nou, nogmaals aangenaam, dan, Celestine.' Nieuwsgierig keek hij het meisje aan. 'Waarom vermom je je als jongen?' vroeg hij, hoewel hij het antwoord waarschijnlijk al wist. Vrouwen reden meestal met beide benen aan een kant, en Flynn kon zich voorstellen dat dat erg onprettig moest zijn. Je kon dan amper met snelheid rijden zonder van het paard af te vallen. Hij was dan ook blij dat hij een man was. In deze samenleving kon je beter een man zijn, niet alleen om het paardrijden.

Celestine zette het petje af en haalde een hand door haar warrige haren. "Waarom denk je? Omdat ik anders niet fatsoenlijk kan paardrijden." antwoordde ze en ze keek om zich heen, maar in de wijde omgeving leek geen mens te zien, godzijdank. "Waarom verhul jij je niet als vrouw, of ben jij stiekem een vrouw?" Een kleine grijns speelde om haar lippen terwijl ze opzij keek naar hem, Merla liep inmiddels slechts nog in stap, ze moest haar paard ook af en toe rust gunnen, niet waar? Als je het daar niet mee eens was, had je pech, domme pech. Of slimme pech, mocht je zelf weten.