Het Landgoed van C. Ellery

De avond was gevallen en het knisperende geluid van de openhaard deed klinken. De witte muren hadden een oranje kleur van de weerkaatsing van het vuur en danste voor de ijsblauwe ogen van Christina. Ze had haar voeten ontdaan van haar hakjes en met haar benen opgetrokken lag ze op de grote sofa voor de openhaard. Voor haar stond een prachtig houten tafeltje dat goud was geverfd en daarop stond een dienblad met thee. In haar ene hand droeg ze een boek, een liefdesroman, en in haar andere hand had ze een klein kopje thee geklemd die ze zo af en toe naar haar lippen deed gaan om de warme, zoete vloeistof naar binnen te glijden. Haar toekomstige man kon elk moment thuiskomen, of nou ja, dat hoopte ze altijd. Ze had er een hekel aan als hij weer eens op pad was. Even werd ze afgeleid door haar kleine hondje die vrolijk achter haar staart aan het rennen was en er naar blafte, ze hield van het beest die altijd bij haar kon zijn aangezien de angst om alleen te zijn groot was voor Christina.

Maar Daniël was niet op pad. Of wacht, dat was hij tot voor kort wel geweest, maar op dit moment was Daniël op weg naar onze Christina Ellery, of, als je op de zaken vooruit liep, Christina Sullivan. Hoewel het zeker mogelijk was dat deze verloving in zeven haasten nog verbroken kon worden, nam Daniël aan dat het niet erg waarschijnlijk zijn zou. Tot zover het gedoe hierover.
Ach, ach, had ze dat niet graag? Jammer dan. Daniël ging zich voorkeur om zich buitenshuis te wagen niet veranderen voor een vrouw. Er waren heus wel momenten waarop Daniël zich afvroeg waarom hij ook alweer naar buiten was gegaan, maar hé, uiteindelijk viel dat nog goed mee. Om eerlijk te zijn. Ach, wat maakte het ook uit? Als Christina dat niet leuk vond, was dat goed voor haar. Ze was een vrouw godbetert, niets meer dan dat. Je was een behoorlijk rare snuiter als je je voorkeuren voor een vrouw godbetert ging veranderen. Hij kende de verhalen, de legenden van hartverscheurende liefdes. De neiging om de amant in kwestie te plezieren was er, jazeker wel. Vreemd genoeg bleken beide partijen altijd precies gelijk te zijn en natuurlijk elkanders equivalenten. Het zou een explosieve relatie zijn als dat ook echt zo was. Iemands equivalent zijn – rozengeur en maneschijn kon het niet zijn. Laat staan ervan te houden. Naar iemand kijken en alles wat je zag liefhebben – diegene als een betere versie van jijzelf te zien. Veel goed zou het niet kunnen doen. Maar ach, Daniëls mening hierover was niet altijd even gegeerd.
Maar Daniël verplaatste zich dus naar zijn toekomstige. De entree bij elkanders huizen was meestal een erg formeel gedoe. Maar ach, hij was binnen.

Misschien was het raar dat Christina walgde van haar eigen man, de man die bij haar hoorde te zijn en niet met andere vrouwen het bed hoorde te delen. Misschien was het wel normaal wat hier gebeurde? Nee, Christina had geen flauw idee aangezien haar moeder vroeg was overleden. Ze wist dat haar vader met andere vrouwen ging toen ze wat ouder werd, maar geen idee had ze toen ze nog een klein kindje was. Christina vond haar vader meestal maar een zielig geval en kon het hem niet kwalijk nemen voor zijn verdriet van haar moeder, immers, dat dacht ze. Misschien was het wel uiterst normaal dat mannen zomaar met meerdere vrouwen sliepen, aangezien vrouwen minder recht hadden. Ze hoorde het te accepteren want veel kon ze niet doen, ze was uitgehuwelijkt. Gevoelens zou ze waarschijnlijk nooit voor die man hebben, maar toch moest ze proberen hem zoveel mogelijk uit de buurt van andere vrouwen houden. Achter de muren van haar zitruimte klonk wat geluid en even keek ze met een schuin hoofd op van haar boek en zag de jongeheer Daniël staan. Stiekem was ze benieuwd waar hij weer eens had uitgehangen. Misschien weer met die Catherine waar Christina wel het bloed van kon drinken. Natuurlijk had lady Catherine haar nog nooit iets aangedaan, maar zij was ook één van de vrouwen die wel uitermate veel met haar verloofde omging. "Goedenavond. mijnheer Daniël." Klonk er zoet terwijl een charmante glimlach om haar lippen lag. Ze zou er alles aan doen om hem voor haarzelf te krijgen.

‘Goedenavond Christina,’ beantwoordde Daniël haar begroeting. Hier was hij, gezond en wel. Niet dat het haar wat kon schelen. Maar ach, hier was hij desondanks. Bij Christina. Waar hij ook zou moeten zijn. Waar hij te weinig was. Maar wat maakte het ook uit? Er zouden nog genoeg tijden komen waarbij Daniëls enige gezelschap Christina zou zijn. Er zouden nog genoeg tijden komen waarbij men zeurde om kinderen, waarbij men naar hen keek en nog kon indenken dat ze nog echt van elkaar hielden. Verbeelding vereist. Was het verkeerd dan dat Daniël zich niet gebonden wilde voelen? Ook al zou hij dat wel moeten? Ach, filosofische vraagstukken waren niet aan hem besteed.
Ze mocht zichzelf geruststellen – Daniël had Catherine vandaag niet gezien. Hij had geen flauw idee waar ze uithing, maar het zou vast verkeerd zijn om te denken dat ze aan hem dacht. Hij had het bijna afgeleerd erop te blijven hopen. Maar ach, het maakte niet uit. Catherine mocht zich bezighouden waarmee ze zich ook maar wilde bezighouden. Daniël deed hetzelfde. Het beste voor beide partijen – n’est-ce pas?
Ze mocht dat “mijnheer” achterwege laten. Daniël was geen heer, laat staan de hare. Goed, hij zou hoogstwaarschijnlijk wel als een heer bekend staan, maar ach, reputatie kweken was geen moeilijk karwei. Mensen mochten beweren wat ze wilden, maar in een materiële wereld als de deze was het niet zo moeilijk om een heer te zijn en te blijven. Een heer als Daniël hoefde zich toch wel zeker niet te verlagen tot menselijke behoeften? Dat zou toch niet kunnen? Ach, ze deden maar op.

Voorzichtig vouwde ze een ezelsoortje in haar bladzijde van de roman die ze las. Dit boek legde ze aan de kant en het kopje thee zette ze op tafel neer. Nu realiseerde ze waar ze in zat, haar kledij was enkel het ondergoed die ze droeg. Één van haar prachtigste korsetten was ze in omhuld aangezien ze de jurken zat was. Meestal liep ze er zo bij in de avond voordat ze naar haar bed zou gaan. "Komt u me vergezellen?" Vroeg ze met een uitdagende glimlach terwijl ze met haar hand naast zich op de sofa klopte. Nog steeds werd de kamer alleen zwak verlicht door het vuur in de openhaard. Christina haalde een hand door haar krullende bruine lokken terwijl ze keek naar de jongeman die haar aanstaande was. Haar benen trok ze weer op. Ze hoorde meer aandacht aan hem te geven, alleen zo kon zij hem bij zich hebben. Want als hij bij haar was kon hij niet naar andere vrouwen zoals Catherine. Niet dat zij zo braaf meisje was, nee, zeker niet. Christina was alles behalve braaf, ze was gemeen en sneaky.

Had Daniël een fantastische timing of verstoorde hij een in de haast gemaakte afspraak? Had hij veel zin om haar op de rooster te leggen? In feite, helemaal niet. Hij hoefde niet te weten of dit nu een goede of een slechte timing was. Daniël verkeerde graag in de waan dat hij enkel en alleen een goede timing had en het niet puur toevallig was dat hij klaarblijkelijk de neiging had om elke keer weer mensen tegen te komen die hem uitdagend aankeken. Op den duur begon je nog te denken dat hij met een bord rondliep, kijk uitdagend s.v.p. Ach, Daniël kon niet klagen. Mensen wiens voornaamste prioriteit was nooit iets dubbelzinnigs te doen waren doorgaans niet meteen het meest interessante gezelschap.
‘Dat is maar een woord,’ antwoordde Daniël waarmee hij zich naar Christina manoeuvreerde en zich op de aangegeven plaats liet zakken. Kijk, hier zat hij. Brave jongen. Alleen kon deze brave jongen niet zo goed tellen, gezien het er toch heel duidelijk vier woorden waren, maar ach, een mierenneuker die erop lette. Beeldspraak. Een prachtig fenomeen.
Oh, hallo korset. Allemachtig, Daniël zat nog steeds in het dilemma of het nu een gemaakte afspraak was die hij verstoorde of gewoon een goede timing. De gemakzucht in hem sprak wel vaker en op dit moment eveneens: hij nam gewoon aan dat hij een fantastische timing had. Op dit moment dan. Daniël kwam vaak genoeg in stompzinnige situaties waarvan je je afvroeg waarom hij in godsnaam ooit had gedacht dat hij een goede timing had. Ach, het hing van het moment af. Je kon in ieder geval zeggen dat hij wel dingen meemaakte.