It is cold outside.

Haar rok bewoog door de wind die over het gras streek. Estelle staarde in de verte, terwijl ze inspiratie probeerde te krijgen voor een gedicht. Op haar schoot lag wat perkament, wat ze met haar hand tegen moest houden omdat het anders ook meegevoerd zou worden door de wind. In haar andere hand klemde ze een stukje houtskool, wat ze zorgvuldig geslepen had zodat er een punt aan zat waarmee ze precieze letters kon schrijven. Beide spullen had ze meegepakt uit de studeerkamer van Lady Elisabeth, maar dat kon haar niet schelen. Niemand zou het toch missen, want Lady Elisabeth had heel veel van dit soort dingen. Al was Estelle's handschrift niet geweldig en soms zelfs onleesbaar, het voelde heel prettig om iets te kunnen waar ze haar gevoel in kon leggen. Inmiddels was haar hand helemaal zwart geworden van de houtskool die af gaf. Ze zette het stokje op het papier. "Wind." schreef Estelle in slordige letters. Toen richtte ze haar blik opnieuw in de verte, alsof er daar woorden zouden verschijnen.

Sally liep over een grasveld. De reden hier voor? Geen idee. Ze had vandaag geen reden gehad om daadwerkelijk over een grasveld te banjeren, ze had er gewoonweg zin in. De wind door haar haren voelen, simpelweg een stukje lopen en van de natuur genieten. Af en toe had ze daar behoefte aan.
Ze merkte al snel dat ze niet de enige was. Dat zou ook onlogisch zijn. Er zou altijd wel iemand anders ook buiten zijn, ongeacht wanneer, waar en waarom. Ze liep door en dacht het meisje uiteindelijk te herkennen als één van de dienstmeisjes van Alex en Elisabeth. Tenminste, op het verlovingsfeest van die twee had ze haar gezien. 'Hallo,' sprak ze vriendelijk, toen ze dicht genoeg bij het meisje was.

Estelle schrok van een stem achter zich, en draaide ze zich dan ook meteen om. Eerst dacht ze dat het iemand van adel was die haar wilde betrappen of zoiets dergelijks. Maar toen ze zag dat dat niet het geval was, kon ze het niet laten een zachte zucht te slaken van opluchting. Estelle was geen lafaard, nee. 'Hallo.' mompelde Estelle. Zin in beleefdheid had ze niet; Eigenlijk was ze sowieso nooit echt beleefd, of de persoon nou ouder of jonger was, hoger of lager in rang, het maakte haar niet zo veel uit. Even keek ze de vreemdelinge aan, maar draaide zich toen weer naar haar papier, en kraste er wat letters op. Toen staarde ze weer voor zich uit, gewoon, de verte in. Ze voelde er niets voor om een gesprek te starten, net nu ze een moment gevonden had tussen haar taken uit te knijpen. Haar voeten had ze onder haar rok geschoven; Estelle was blootsvoets. Haar schoenen stonden naast haar.