Ride down the forest

Ze hield van dit gevoel. Het gevoel van vrijheid. Dit waren momenten dat ze even voor zichzelf had, dat ze niet hoefde te letten op haar doen en laten en dat ze gewoon even vrijuit kon gaan. Dit waren de momenten dat ze niemand hoefde tegen te komen en dat ze gewoon met Brego de bossen kon trotseren. Ze was voor de verandering eens met één been aan één kant gaan zitten, zodat ze daadwerkelijk harder kon gaan, dan ze gewoonlijk kon. Immers, met beide benen aan één kant, kon je onmogelijk snel rijden zonder het gevaar eraf te vallen. Haar rokken zaten haar ongelooflijk in de weg, maar goed, ze sprak er verder niet over. Haar lange haar was voor de helft opgestoken, waardoor de volledige lengte nu prijsgegeven werd, iets wat niet heel vaak gebeurde. Maar ze hield er van, het voelen van de wind door haar haren, terwijl ze Brego aanspoorde sneller te gaan. Haar hielen duwde ze zacht in de flanken van het dier en met een zacht geluid spoorde ze haar geliefde rijdier aan.
Ze had geen idee waar ze nu precies was, maar dat maakte niet uit. Brego wist de weg naar huis wel te vinden. Ze kwam vaker op plekken die ze daarna nooit zomaar zou kunnen terugvinden. Ze hield van het onbekende verkennen, het gaf haar altijd een bepaald gevoel, iets wat ze niet kon omschrijven. Een lachje kwam over haar lippen, gewoonweg omdat ze ontzettend van dit genoot. Ze hield er van, meer dan ze waarschijnlijk zou kunnen omschrijven.

De vrijheid was een van de redenen waarom Flynn zijn tijd graag in het bos doorbracht. De snelheid hoorde ook bij die redenen. Flynn reed al paard zolang hij het zich kon herinneren. Eerst omdat zijn ouders hem er gewoon toe dwongen, natuurlijk, maar hij had ontdekt dat paardrijden een stuk leuker was als je het in een doodstil bos kon doen waar niemand last van je had.
Althans, hij dácht dat er niemand zou zijn die last van hem zou hebben. Dit tegendeel werd bewezen toen iemand zijn pad kruiste en rakelings langs hem schoot. Verwilderd en misschien wat geïrriteerd liet hij het dier snelheid minderen, om vervolgens om te keren en naast de tweede ruiter in het bos te gaan rijden, iets waarvoor hij zijn paard toch nog flink moest aansporen. Hij wierp een blik op de persoon en besefte dat het een vrouw was, of een jongedame. Haar manier van rijden verbaasde hem dan ook, gewoonlijk reden vrouwen met beide benen aan een kant en bovendien waren de meeste jongedames die hij kende doodsbang om hard te rijden, omdat ze dan van hun paard zouden vallen of zoiets. 'Dat zie je nu ook niet bepaald vaak,' was daarom ook zijn opmerking. Hij kon nooit lang boos of geïrriteerd blijven. Of misschien kon hij het wel, maar had hij er gewoon nooit zin in.

Sally keek op toen ze iemand hoorde spreken en hield abrupt Brego in, wie zich schrap moesten zetten. Zijn hoeven zakten een stuk weg in de modder, maar het dier was sterk en wist zich er weer uit te krijgen, zonder al te veel ceremonieën. 'Oh, een jongedame rijdt eens een keer door op haar paard en dan is het weer niet goed,' antwoordde ze, een bepaalde ondertoon in haar stem. In hemelsnaam, waar bemoeide deze jongeman zich mee? Als zij er voor koos om hard op haar paard te rijden, was dat haar keuze. Als zij er voor koos om met haar beiden benen aan een kant te rijden, was dat ook haar keuze. Hij had er niets mee te maken, had ze het idee, dus naar haar mening mocht hij zich ook nergens mee bemoeien. Haar zaken. Ze kende hem niet eens.

Hij moest het toegeven: dit was niet de eerste keer dat zijn opmerking verkeerd werd geïnterpreteerd. Toch deden de woorden van de jongedame hem enkele seconden zwijgen voor hij zijn antwoord klaar had. Er was een ondertoon in haar stem te horen die hij niet goed kon plaatsen, maar de boodschap leek duidelijk. Waarschijnlijk stond het haar niet aan dat hij een opmerking over haar rijstijl maakte. Nou ja, niet iedere vrouw reageerde elegant op zijn opmerkingen. Sommigen durfden, in tegenstelling tot de meeste vrouwen, wel van zich af te bijten en hadden blijkbaar ook voorkeur aan de zogenaamd mannelijke manier van rijden.
'Ik heb nooit gezegd dat ik het niet goed vind, milady', zei hij, al klonk er bij het laatste woord een geamuseerde, bijna spottende ondertoon in zijn stem door. Ergens was hij verschrikkelijk nieuwsgierig naar de jongedame, en waarom ze zo gereageerd had. En ja, Flynn was erg snel geïnteresseerd in mensen.

'Wat was dan het nut van die opmerking?' Ze wierp hem een blik toe, bij de haast spottende toon die hij gebruikte bij het woord milady. Oh, dus dit was weer zo'n geval van arrogante man van adel. How typical. Ze begon steeds meer het idee te krijgen dat elke man van adel hetzelfde was. Allemaal dezelfde arrogante rotzakken, die over de nekken van het lagere volk paraderen en ieder aan hun lot over lieten, als ze hun eigen hachje daarmee konden redden. Ze klopte even op de hals van Brego, die wat onrustig bewoog en brieste. 'Rustig, jongen,' prevelde ze tegen haar geliefde rijdier, om de jongen vervolgens weer aan te kijken. 'Verder nog iets of kan ik mijn weg gewoon vervolgen zonder dat ik allerlei opmerkingen moet horen, omdat ik toevallig geboren ben als meisje en niet als een adellijke, arrogante rotzak?' In hemelsnaam, als ze aan zo'n man zou worden uitgehuwelijkt; ze sprong nog liever van een klif. Wat een verschil zeg! Als ze de adellijke mannen vergeleek met mannen zoals Liam. Wel, ze wist wel wie ze prefereerde - die keuze was simpel als wat.