De studeerkamer van Elisabeth - titelfaal

Estelle zat op haar knieën op de grond en dan vervolgens nog eens voorover gebogen zodat ze haar poetsdoek uit kon strekken naar een lastig plekje. Nu had ze er spijt van dat ze vanmorgen haar haren niet iets zorgvuldiger weggestoken had omdat er telkens losse bruine piekjes voor haar ogen vielen. Ook vond ze het jammer dat ze vanochtend naar buiten geweest was. Estelle's jurk zat onder de gras-vlekken die de troep mogelijk alleen maar erger maakten. Ze had haar schort waar de meeste van de vlekken op zaten al losgemaakt van de rest van haar rokken, maar toch. 'Vermaledijde kleding. Vermaledijde regeltjes.', vloekte ze zachtjes in zichzelf. Als iedereen nou gewoon mocht dragen wat ze zelf prettig zouden vinden, zou dit klusje veel makkelijker gaan. Maar nee, haar klus om de studeerkamer helemaal schoon te maken werd alleen maar lastiger gemaakt. Op de grond vond Estelle wat houtskool. Even liet ze het door haar vingers rollen - het gaf zwart af. Ze bedacht zich dat de houtskool die ze de vorige keer gepakt had niet gemist werd, en al bijna op was. Maar toch klemde ze haar kaken op elkaar en legde het zwarte staafje op een kast.

Elisabeth haar favoriete hobby? Lezen. En dan vooral op een regenachtige dag. Aangezien ze dan met geen enkele mogelijkheid de bedompte gangen kon ontsnappen. Wat ze wel het liefst wou. Dus sleepte ze haar vele rokken mee naar de kamer die ze haar studeerkamer mocht noemen. In die kamer, waren alle boeken keurig netjes in de kasten gestopt, en waar de houtskool allemaal keurig netjes op een kastje lagen zodat ze kon tekenen. Schrijven was ook mogelijk, maar daar gebruikte ze toch liever haar kroontjespen en inkt voor. Niet dat ze veel schreef. Voorzichtig opende ze de deur naar haar studeerkamer, waarna ze naar binnen liep en deze net zo voorzichtig weer sloot. Toen ze verder liep, kwam ze na een enkele stap alweer tot stilstand toen ze een bediende zag.

Estelle had het lastige plekje eindelijk glimmend schoon gekregen door er vaak overheen te wrijven. Ze slaakte en zucht en rechtte haar rug weer. Even strekte ze zich om het verkrampte gevoel te verdrijven, toen ze voetstappen achter zich hoorde. Snel draaide ze zich om om te kijken wie het was. Lady Elisabeth kwam binnen. 'Pardon.' mompelde Estelle, want ze wist eigenlijk wel dat dit al veel langer af had moeten zijn. Maar er klonk alles behalve spijt door in de toon waarop ze het zei. Het hoorde gewoon. Estelle ging weer verder met poetsen, en bedacht zich toen dat ze eigenlijk nog had moeten groeten. 'Goedemiddag M'am.' zei ze nog snel terwijl ze haar doekje uitwrong in de emmer. Ergens vroeg ze zich af of ze op haar donder zou krijgen, maar wat kon het haar ook schelen. Eigenlijk was ze best wel vaak onder dingen uit gepiept, en als ze deze keer al in de problemen zat zou het vast niet heel moeilijk zijn om dat ook weer te doen.

Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht toen het dienstmeisje groette. "Goedemiddag Estelle." Ze had al gauw de naam geleerd van de bediendes die dit huis rijk was, tenminste, de meeste namen dan. De naam van dit meisje, had ze onthouden. "Je hoeft mijn studeerkamer voor deze keer niet helemaal schoon te maken, als dat veel tijd scheelt. " Nog steeds lag de lichte glimlach rond haar lippen terwijl ze aan het begin van de kamer bleef staan. Iemand die niet veel respect had zou zeggen dat het meisje maar moest vertrekken, en er zouden wat ongepaste scheldwoorden achteraan komen waarschijnlijk. Maar Elisabeth vond dat zelfs de dienders respect verdienden, alleen al omdat zij al het werk uit hun handen haalden. Tot afgunst van haar vader had ze dit ook vaak gehad toen ze klein was, toen ze zelfs de dienders ging helpen. Na een paar flinke woorden was zij hier echter mee gestopt, aangezien ze merkte dat dit het humeur van haar vader, én de toestand van de dienders er niet beter op werden.

Estelle knikte. 'Dankuwel, M'am. Dat zou inderdaad tijd besparen.' Er klonk een beetje een beschuldigende klank door haar stem. De beschuldiging was niet enkel tegen Elisabeth gericht, maar tegen iedereen van adel. Ooit had Estelle wel eens bedacht dat mensen van adel ook hun eigen bijdrage aan het schoonmaken konden leveren. Maar zelfs voor Estelle was deze gedachte wel erg opstandig. Vaak zat had Estelle gedroomd over hoe het zou zijn als het omgekeerd was. Adellijken die hun eigen bed opmaakten, hun eigen kamer deden. Die werk voor anderen moesten doen. Dan kon Estelle weer even lachen. Een grote pluk verdwaald haar hing over Estelle's voorhoofd toen ze opstond. Met een simpel gebaartje van haar hand streek ze het weg, en keek Lady Elisabeth aan. 'Ben ik zo klaar?' vroeg Estelle. Ze pakte haar met groene vlekken bezaaide schort weer en bond het voor, zonder enige schaamte voor hoe ze eruit zag.

Haar wenkbrauw schoot even omhoog toen ze de beschuldigende klank in Estelle haar stem hoorde. Ze verwonderde zich hier even over, maar besloot er niks van te zeggen. Mensen hadden hun eigen redenen om een klank in hun stem te leggen. "Ja, ik denk het wel. Waren er nog andere kamers die je moest schoonmaken? Aangezien de voorbereidingen voor de lunch al gauw zullen worden getroffen. " De glimlach om haar lippen was er nog steeds, maar ergens ver weg kwam lichte irritatie omhoog. Het feit, dat bij de laatste zin haar titel niet was genoemd irriteerde haar. Niet dat ze erop ging aandringen, maar het feit was geweest dat de bediendes haar altijd Miss, m'am of lady hadden genoemd. En dat hij zij geaccepteerd omdat ze dat voor hun was.

'Ik moet het halve huis schoonmaken.' zei Estelle kil. Toen besefte ze zich dat ze nogal onbeleefd bezig was. 'M'aaaam.' Ze rekte de klank en legde er een spottend toontje in. Het maakte haar eigenlijk allemaal niet zo veel meer uit. Eerder had ze gehoord dat Lady Elisabeth zacht en vriendelijk was, dus nee, in problemen raken zou niet gebeuren. Ook wist ze dat mensen het haar soms vergaven, omdat ze nog jong was, wat Estelle erg humoristisch vond. Zo had ze heel vaak een excuus om de waarheid tegen iemand te zeggen en er mee weg te komen. Estelle geeuwde - Ze was erg vroeg opgestaan om naar de zonsopgang te kijken. Iets wat ze erg prettig vond om te doen. 'Maar ik kan het ook wel overslaan en gaan koken. M'am.'

Ze zuchtte toen ze de woorden van het meisje hoorde. Ze wist dat ze vijftien was, en dat sommige dingen misschien wat beter moest leren, maar de toon waarmee ze sprak, dat liet te wensen over. Al gauw neigde ze ernaar om het het meisje te vergeven, maar ondanks dat, zou ze het altijd moeten aanspreken. "Estelle, ik weet niet of je het zelf merkt, maar jouw toon is iets waar je misschien aan zou moeten werken." Haar glimlach was verdwenen, en zo gauw ze stopte met praten was haar mond een streep. "Overigens mag je wel verder gaan met het schoonmaken, ik was alleen bezorgd of je het zou redden voor de lunch. "

Estelle beet op haar lip om een schamper lachje te onderdrukken. Voor haar gevoel was ze nu eigenlijk nog best wel beleefd bezig. 'Het spijt me, M'am. Dat is mijn stem. Die heb ik niet uitgekozen.' zei Estelle, nog steeds met dezelfde toon. Even verplaatste ze haar evenwicht naar haar de voorkant van haar voet en ging op haar tenen staan om vervolgens weer op haar hakken neer te komen, wat een klakkend geluid produceerde. Estelle had wel eens gezien dat mannen het deden naar vrouwen om charmant te zijn, en juist om die reden leek het haar het perfecte, iet wat spottende gebaartje om te maken tegenover Lady Elisabeth. Al gaf het niet helemaal het gewenste effect - Die vermaledijde rokken zaten in de weg waardoor je Estelle alleen op en neer zag wippen.

Elisabeth zuchtte geërgerd waarna ze Estelle een beetje raar aankeek door de bewegingen die ze maakte. "Ik bedoel je toon tegenover mensen van mijn.. mijn stand." Ze vond het niet fijn om het zo te zeggen, maar het zou gewoon niet anders kunnen worden gezegd in haar ogen. Ook al vond ze het vreselijk om het op die manier te zeggen. Ze vond de verschillen vreselijk, maar er was weinig aan te doen. Zij had gewoon het geluk gehad dat haar vader een rijke landheer was. Nouja geluk? Het was niet bepaald geluk om de achternaam 'de Bois' plotseling te krijgen.

Estelle hoorde wel dat Lady Elisabeth het helemaal niet slecht bedoelde, maar dat maakte haar niets uit. 'Oh pardon, M'am.' Ze maakte een zwierige buiging waar ze haar rok tot haar enkels optrok. Langzamerhand begon Estelle ook haar geduld te verliezen, ook al had ze daar geen reden voor. 'Volgens mij moet ik gewoon beleefd zijn tegen-' Estelle maakte haar zin niet af. Tegen uw geld, dat had ze willen zeggen. Want dat was zo. Als zij even rijk geweest was als Lady Elisabeth, dan hadden mensen ook met u tegen haar moeten spreken. Maar al vanaf dat ze zich kon herinneren was ze straatarm geweest. Ineens voelde ze zich kwaad worden, gewoon omdat het zo oneerlijk verdeeld was. De rijke mensen deden nooit wat. En zij waren juist degenen die iets aan de wereld konden doen met hun geld. Het kon haar even allemaal niet meer schelen. 'Ik zeg u tegen uw geld, M'am.' zei Estelle op ijzige toon.

Elisabeth haar gezicht vertrok, en de glimlach was van haar gezicht af. Ze wist wel dat de lagere standen de adellijke mensen haten, omdat hun zoveel geld hadden, maar alsnog vond ze dat was Estelle zei ronduit onbeleefd. "Pardon Estelle?" Ondanks dat Elisabeth haar stem altijd zacht was, zat er ditmaal een harde ondertoon in. Het was dat Elisabeth nooit arrogant was geweest over haar stand, maar waarschijnlijk had ieder persoon van adel wel een klein beetje arrogante over zijn of haar stand. Het was er gewoon in gegroeid.

Estelle klemde haar kaken even op elkaar. Het voelde even heerlijk om al haar frustraties eruit te gooien, zelfs met het risico dat ze in de problemen zou komen. 'U hoorde wat ik zei, M'am.' Terwijl Estelle dit zei maakte ze een lichte beweging met haar hoofd en kneep ze haar ogen een beetje samen. Deze dingen deed ze erg subtiel, maar het was wel duidelijk te zien. 'Excuseert u mij. Ik moet weer verder met deze kamer.' zei Estelle, terwijl ze Elisabeth de rug toe keerde. Even schoot er een glimlach over haar gezicht, eindelijk had ze wat ze al zo lang graag wilde zeggen er uit gegooid. Heerlijk, en er dan nog eens mee wegkomen ook. Dat zag je niet vaak.