Begintopic: Het Verlovingsfeest

Ze pakte met haar vrije hand het glas beet welke hij voor haar hield. Ze hoorde zijn vraag, maar voordat ze kon antwoorden stelde Sal haar al voor als haar vriendin. Ze wierp een lichte glimlach naar haar vriendin als teken dat ze het waardeerde dat deze zich voorstelde. Ze merkte zijn hand rond haar heup, maar kon hier niks tegen doen. Bij zulke feesten, kon ze niks anders doen dan toelaten. Aangezien het voor de rest van de wereld leek alsof hun waren verloofd uit liefde. Voor een klein deel dan tenminste. Aangezien de meeste mensen heus wel wisten wat er aan de hand was, maar het nooit hardop durfden te zeggen. Dus ze liet zijn hand liggen waar deze zich nu bevond en nam een kleine slok van haar drinken. "Ik hoef niks Mercury " zei ze op het aanbod wat haar dienstmeid hun voorstelde. Een glimlach volgde daarna. Ze had respect opgebouwd voor het meisje dat haar, sinds haar 18de verjaardag bijstond. Ze was niet een vriendin die heel dicht bij haar stond, zoals Syrena, maar ze waardeerde Mercury wel als een vriendin. Ze werd uit haar gedachten opgeschrikt toen ze een gil hoorde, waarna je duidelijk hoorde hoe haar adem even in haar keel stokte. Haar lichaam verstarde eveneens bij het plotselinge geluid, waarna haar hoofd draaide naar de doeken die voor het podium hingen. Ze kon niet anders dan afvragen wie voor deze gil had gezorgd. Kort daarna zag ze, hoe een andere vrouw naar hun toe kwam en een buiging maakte, waarna ze vervolgens ook naar haar een glimlach wierp. Al was ze nog steeds niet volledig van de schrik bekomen. Ze herkende het gezicht van de vrouw, en de naam Celestine kwam al gauw omhoog in haar geheugen.

Sally keek de dienstmeid, wiens naam dus schijnbaar Mercury was, aan, toen deze haar wat vroeg. Het was geen desinteresse van Sally, dat ze de namen van dienstbodes niet onthield, zeer zeker niet. Sally had altijd al veel moeite gehad met het onthouden van nieuwe namen en als namen niet belangrijk waren, dan kon ze die snel genoeg vergeten. Het was geen bewuste kwaaiigheid, absoluut niet, het was gewoon een probleem dat ze altijd al had gehad. Zeker met de vele namen die mensen vaak hadden, dus onthield ze liever de echt belangrijke namen.
'Een drankje zou fijn zijn, Mercury,' antwoordde ze, een glimlach rondom haar lippen. Haar aandacht werd echter weer getrokken, toen een gil de ruimte vulde en als vanzelf ging haar blik naar de bron van het geluid. De doeken die voor het podium hingen, verborgen echter de werkelijke reden en na nog enkele seconden ernaar gekeken te hebben, wendde Sally haar blik weer af. Ze wist dat ze hier eigenlijk niet heel lang hoorde te staan, maar ze kon Elisabeth nu niet in haar eentje achterlaten - ook al waren er zat mensen die haar steeds zouden begroeten en feliciteren - met die arrogante kwal van een verloofde.

‘Verdorie,’ Très beet op haar lip, terwijl haar donkere ogen een moment naar de gesloten gordijnen schoten. Ze besefte ook pas nu dat haar gil waarschijnlijk voor iedereen hoorbaar was geweest, te danken aan de akoestiek van de ruimte en de positie van het podium in dit midden. Ze liep direct weer op haar koffer af, waar ze met één hand naar de nog altijd miauwende kitten greep, voordat ze weer opkeek door het feit dat een dienster het achter het gordijn tevoorschijn was gekomen om polshoogte te nemen. Direct ging haar blik naar de kitten die nu in haar hand hing en met zijn nagels over haar huid kraste, terwijl het zijn miauw tot een zacht gepiep had verlaagd. Het meisje - want ze was sowieso jonger als haar - liep met een stevige pas over het podium naar haar toe, waarna ze op Rascal wees en opmerkte dat er geen dieren toegestaan waren op deze gelegenheid. ‘Dat begrijp ik. Het spijt me zeer, hij moet in de muziekkoffer zijn gekropen toen ik niet oplette.’ Très zorgde dat haar stem gedempt bleef, om zo niet nog meer aandacht naar het podium toe te trekken, doordat het gesprek dan ook nog eens zou worden gehoord. De dienster daarentegen dacht hier heen anders over en greep met haar hand naar de gestreepte kitten in haar hand, terwijl ze gebood het dier af te geven. ‘Het spijt me, dat kan ik niet doen,’ siste Très als antwoord, terwijl ze achteruit stapte en zo dichterbij de rand van het licht verhoogde podium kwam. Opnieuw gebood het meisje haar het dier te geven en Très schudde haar hoofd. ‘Het spijt me, maar dat kan ik niet doen. Rascal is nog een kitten, als hij niet hier is, zorgt hij geheid voor problemen. Ik zal hem voor zolang in mijn muziekkoffer houden, in mijn pauze zal ik hem wegbrengen. Alstublieft.’ Haar donkere ogen kregen inmiddels een smekende blik en de meis keek even schichtig om zich heen, voordat ze met een duidelijke waarschuwing goedkeurde en weer wegliep.
Onmiddellijk liep Très terug naar haar muziekkoffer en zette het beestje naast de koffer op de bank. Ze haalde haar cello uit de koffer, voordat ze met een vrije hand naar Rascal greep en hem terugzette in de koffer. ‘Jij blijft daar,’ siste ze zacht, voordat ze de koffer sloot en het miauw langzaamaan dempte. Ze schoof de koffer onder de ligbank en nam zelf plaats, waarna ze de cello zo goed mogelijk voor zich installeerde. Ze keek nogmaals of de snaren goed gestemd waren, waarna ze de haar strijkstok voorzichtig op de snaren liet rusten. Haar blik viel echter op de muziekstandaard, die nog altijd leeg was en ze beet opnieuw op haar lip. Het zat haar niet mee.

De vijandige blik van de diender deed hem niet veel goed, zijn humeur al helemaal niet. Alexander was niet het meest prettige gezelschap. Het lag heel erg aan de stand in de maatschappij die je beheerde, plus het gedrag dat je naar hem toe vertoonde of Alexander een aardige man was. Dienders waren minderwaardig en dus niet direct personen om goede gesprekken mee te voeren. Naar zijn mening waren deze dienders niet slim genoeg voor zwaardere gespreksstof. De blik die hij nu ving van de vrouw in de zwarte jurk, maakte zijn neerbuigende houding naar minderwaardigen er zeker niet beter op. 'Mercury,' begon hij smalend. 'Altijd even beleefd, hm?' Zijn blik stond net zo donker en vijandig als die van haar had gestaan. Hij nam een laatste slok van zijn glas en zette hem op het dienblad, om een nieuwe te pakken. 'Bedankt,' wierp hij Mercury toe, al was hij van mening dat ze eigenlijk niks gedaan had om haar voor te bedanken. Een dienblad dragen, ja, dat kon iedereen. Vandaar dat er ook niet betaald werd voor het weinige talent dat daar voor nodig was. Vervolgens draaide hij zich naar de dame die was aan komen lopen en had gebogen. Alexander knikte haar toe en verwelkomde haar, zoals hij bij het grootste deel van de andere gasten had gedaan. De vriendinnen van Elisabeth had hij niet verwelkomd. Dat kwam deels omdat het vrouwen waren, die hij sowieso al minder aandacht gunde in een beleefde vorm en deels omdat het vriendinnen waren van Elisabeth. En Elisabeth was vriendinnen met dienders, zei dat niet genoeg? Het betekende op zijn minst dat ze zich erg verlaagde tot een zeker niveau. Alexander nam zich voor dit te onthouden, zodat hij het haar later kon afleren.

Verlovingsfeesten deden zich altijd veel vrolijker voor dan ze werkelijk waren. Niet dat Flynn er veel problemen mee had. Hij had geen enkel bezwaar tegen feesten. Het enige dat hem opviel was dat de bruid altijd in de arm van haar bruidegom gesnoerd was en vaak met een wat geforceerde glimlach voor zich uit keek. Het gebeurde hier zelden dat de toekomstige echtgenoten voor hun huwelijk al van elkaar hielden, maar daar kon niemand van op kijken.
Flynn, die nu de zaal was binnen getreden met een van zijn zusjes aan zijn arm, liet zijn blik over de uitgedoste mensen - en vooral de jongedames - gaan. De meesten leken vele lagen kleding te dragen en Flynn verbaasde zich opnieuw over het feit dat ze nog konden ademen in die kleding. Zelf droeg hij maar wat de dienders voor hem klaarlegden - tenzij het spuuglelijk was, natuurlijk. Zijn zusjes stonden iedere dag een uur of drie op hun kamer voor ze eindelijk aangekleed waren.
Hij kreeg de toekomstige echtgenoten in het oog. Hij wilde Alexander en zijn aanstaande bruid gerust feliciteren, maar de mensen die hem aan begonnen te spreken of even vlug 'Mijnheer Phillipe' kwamen zeggen maakten dat hij niet onmiddellijk op Alexander afstormde. Bovendien leek die het druk te hebben met enkele andere dames, waarvan er een, aan haar kleding te zien, een diender was.

De aanstaande echtgenoot van haar meesteres stond haar absoluut niet aan en het liefst zou ze de arrogante uitdrukking - die overigens vast op zijn gezicht gelijmd leek te staan - van zijn gezicht slaan, maar nogmaals, ze had haar handen vol en als zijn toekomstige dienster kon ze meneer maar beter niet te vaak op de tenen trappen. Zijn woorden maakten haar huidige gevoelens er trouwens niet beter op, maar in plaats van de dienbladen over zijn peperdure pak te kieperen, dwong ze een glimlach om haar lippen en knikte beleefd. ‘Natuurlijk lord Alexander. Het is mijn plicht het de gasten zo comfortabel mogelijk te maken. En helaas bent u ook een van de gasten.’ Oké, dat laatste was in gedachten, maar zou het hem wat graag willen zeggen - al geloofde ze niet eens dat hij wel een gast was. Hij was amper menselijk genoeg om tot de gasten te mogen horen, maar als verloofde van lady Elisabeth maakte het niet uit of hij nu menselijk was of niet, want zelfs als hij een gorilla was hadden ze hem nog binnengelaten. eikel. Haar aandacht viel wel op het dienblad in haar handen, toen hij zijn drankje omruilde voor een nieuwe en voorzichtig verplaatste ze haar gewicht van de ene op de andere voet. ‘Graag gedaan,’ beet ze Alexander toen, toen hij haar bedankte voor god mocht weten wat, waarna ze nogmaals door haar enkels ging - ditmaal als afscheidsbuiging. ‘Ik moet weer verder met mijn werk. Het was fijn u allen even gesproken te hebben. Ook al moest onze huis kwal er ook bij zijn.’ Nogmaals, dat laatste sprak ze niet hardop uit, maar het zat er aan te komen dat ze nog eens een enorme ruzie met die de Bois zou krijgen. Vervolgens draaide ze zich weer om en zigzagde door de gastenmenigte, terwijl ze tussendoor enkelen een drankje of versnapering aanbood.

Het was Catherine – zo erg moeilijk was het niet om te raden waar Catherine naartoe wilde. Maar allemachtig, dit was Daniël. Catherine zou onderhand al wel moeten doorhebben dat Daniël weinig “nee” zei tegen Catherine. Om maar een voorbeeld te geven van de vocabulaire die Daniël tegenover Catherine hanteerde. Natuurlijk had Daniël zin om chaperonne te spelen. In ieder geval als er niemand anders bij was. Als er iemand anders bij was, was de lol er voor een deel af. Voor een deel. Catherine was goed in de mens vermaken. Om het zo te noemen.
Zijn tijdspanne? Geen flauw idee. Daniël had geen flauw idee waar Christina mee bezig was, laat staan hoelang het zou duren. Het was te hopen dat het nog een hele tijd duurde: hij amuseerde zich meer zonder haar dan met. Toevallig. Misschien hing dat gewoon van hem af en hing het hem de keel uit, dat een gelukkig stelletje pretenderen te zijn. Alsof niemand drie tellen zou nadenken en zou beseffen dat het redelijk onwaarschijnlijk zou zijn dat hij met Christina godbetert een vrolijk stelletje zou kunnen zijn. Oh ja, laten we het feit dat Daniël net ietsje te vaak in de buurt van andere vrouwen verbleef voor een activiteit die de Kerk afkeurde zeker niet vergeten. Ach, de Kerk was de Kerk. God vergaf Daniël vast wel voor zijn daden.
‘Ik denk dat ik genoeg tijd voor u zal kunnen vrijmaken,’ antwoordde Daniël. Hij begon er een meester in te worden, in in bedekte termen praten. Ach, Daniël antwoordde slechts op wat hem gevraagd werd. Nu ja, er werd niet gevraagd dat Dane Catherines hals streelde. Wat hij wel deed. Ach, dat hoefde ook niet gevraagd te worden.

Een glimlach sierde Catherine haar lippen. Dat was wel vaker zo, maar speciaal op dit moment, nu hij haar aanraakte. De aanraking was zacht, zoals ze van Daniëls aanraking gewend was. Want ja, dat was ze. Dit was heus niet de eerste keer dat zij en Daniël elkaar zagen. Dit kwam waarschijnlijk overduidelijk naar voren uit hun gedrag, maar als het je nog niet was opgevallen, dan wist je het nu. Catherine en Daniël hadden iets wat leek op een affaire. Nog voor hij was verloofd had zij hem ontmoet en die eerste ontmoeting was uitgelopen op en ehm.. intieme vriendschap. Catherine tilde haar hand op en legde deze over die van Daniël heen. Haar vingers sloten zich rond zijn hand en haar ogen vonden die van hem. 'Lijkt het u iets om me te vergezellen op een verkenningstocht?' vroeg ze. Ze tilde zijn hand op van haar hals en liet hem zakken tot naast haar zij. Vervolgens veranderde ze de positie van haar hand, zodat zij die van hem nu vast kon houden alsof ze hand in hand liepen. 'Columbus had ook iemand om zich te vergezellen tijdens zijn reis,' voegde ze er op een speelse toon aan toe.

Daniël kwam nu eenmaal graag aan Catherine. Het was moeilijk van haar af te blijven, n’est-ce pas? Ach, dat konden er velen beamen. We kunnen nu een hele monoloog over Daniëls ongenoegen over dit feit vertellen, maar hij wist zelf ook heus wel dat dat dikke hypocrisie was. Wie was immers degene die een verloofd man was en Catherine niet bepaald vaarwel had gezwaaid? Ach, wat maakte het ook uit?
Een verkenningstocht? In welke zin? Nu ja, dat maakte niet eens uit. Daniël was voor alle mogelijkheden die er in het uitgebreide assortiment van verkenningstochten was. De meest recente ontdekkingstocht die Daniël ontdekken kon, was het feit dat Catherine het blijkbaar erg belangrijk vond om handen vast te houden op een verlovingsfeest. Het viel nog mee dat het niet Daniëls eigen verlovingsfeest was geweest. Maar goed, maakte niet uit. Om eerlijk te zijn, zou hij zowat teleurgesteld zijn als er helemaal geen reactie op zijn aanraking was gekomen. ‘Ik ben met veel plezier uw compagnon op ontdekkingstocht,’ antwoordde Daniël.
Natuurlijk was hij dat graag. Iedereen wilde Catherine toch vergezellen? Nu ja, vooral Daniël dan. En op dit moment vond hij dat niemand anders zich ermee moest bemoeien. Wat maakte het uit dat Christina zijn toekomstige was? Hij gaf weinig om Christina. Dit was toch stukken belangrijker? Ah, Daniël en zijn ergernis. Zal ik je niet mee lastigvallen.

Dat vond Catherine fijn om te horen. Ze hield van mensen die haar gezelschap wilden houden, weet je? In het bijzonder Daniël. Heus, er waren meer mensen die haar gezelschap hielden maar Daniël was veruit de interessantste. Catherine zou liegen wanneer ze zou zeggen dat ze niet van Daniël hield. Hij was inderdaad het persoon die haar hart had weten te veroveren, vraag me niet hoe, maar daar had Catherine niks aan. Voorheen had ze er al niet veel aan gehad want, hoe veel hij ook van haar mocht houden, ze kon nooit verwachten dat hij met haar zou trouwen. Nu was hij verloofd en waren dingen nog tien keer zo lastig. Het enige geruststellende, was dat Daniël dikwijls haar aanwezigheid verkoos boven die van zijn verloofde. Het was een geruststellende gedachte die er voor zorgde dat niet al haar hopeloze gevoelens verloren gingen. Oh, en trouwens. Dat antwoord op zijn aanraking zou hij echt nog wel krijgen, Catherine kennnde. Maar zelfs Catherine wist dat het niet bijzonder slim was om midden in een zaal met aangeschoten en opgedoste mensen de liefde, of iets in die richting, te bedrijven. Catherine hield zijn hand losjes vast, zodat Daniël deze kon loslaten wanneer er vreemde blikken geworpen zouden worden en leidde hem door de menigte naar de andere kant van de zaal om vervolgens door de grote deuren te ontsnappen en te eindigen in de gang. Eenmaal op de gang draaide Catherine zich weer naar Daniël om. 'Eerst een propere begroetting,' zei ze met nog altijd die ondeugende glimlach rond haar lippen. Ze stapte op de jongen af, ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op de hoek van zijn mond. Veel meer lieten de rokken haar niet toe.

Een propere begroeting. Natuurlijk, erg proper. Het vervolg zou een stuk minder proper zijn. Niet dat een kus uitwisselen met iemand die toch overduidelijk niet je verloofde was erg proper was. Ze hadden beiden bruin haar, maar daar stopte de uiterlijke gelijkenis ook. Je kon ze moeilijk door elkaar halen. En oh ja, Christina was hier niet eens en Catherine wel. Nog zoiets om hen uit elkaar te houden. Daniël was er behoorlijk goed in, in die twee uit elkaar houden. Niet dat het veel oefening vereiste.
De mondhoek? Daniël kon nu met het argument komen dat de andere mondhoek zich verwaarloosd voelde. Voor zover mondhoeken gevoel hadden. Eigenlijk was het voornamelijk dat Daniël méér wilde. Klonk dat alsof hij een lustige idioot was? Nu ja, jammer dan. Van iemand waar je, puur toevallig, van hield, had Daniël het idee dat hij altijd meer wilde. Alsof stiekeme ontmoetingen waarbij het er niet altijd even proper aan toeging niet genoeg waren. Bij deze, die waren ook niet genoeg. Maar wat maakte het ook uit? Daniël besloot dat, als Catherine het niet deed, hij het wel deed. Dus waar kwam het op neer? Wilde je vast wel weten. Met dit onzinnige geklets over ditjes en datjes kwam je niet verder. Daniël bewoog zijn hoofd dus wat, zodat het niet enkel de mondhoek was die Catherines aandacht kreeg. Om het met een eufemisme te zeggen. Dingen eufemistisch zeggen, daar was de huidige generatie goed in. Iets van deze tijd. Je kon het nieuwerwets noemen.

Haar kastanjebruine lokken deden zweven over het zachte briesje dat door de lucht ging. Het geluid van hakken tikte over de straat heen terwijl ze even sierlijk haar hand in de lucht stak en even met haar vingers heen en weer bewoog zodat de koets kon vertrekken. Het getik van de hakken werden steeds sneller en met haar handen trok ze haar jurk een stukje omhoog terwijl ze richting de ingang hupte van het feest, ze was te laat. Toen ze bij de ingang kwam stopte ze voor een moment om zich te fatsoeneren om haar entree te maken. Voorzichtig liet ze haar hakken weer tikken en kwam ze met een zwak, charmant glimlachje binnen. Haar ogen gleden langs de grote ruimte waarna haar jas was afgegeven. Even ving ze een glimp op van het verloofde stel en ze verzette haar passen hiernaar. "Goedenavond, lady Elisabeth, gefeliciteerd met uw verloving." Klonk er plechtig en ze deed een kleine buiging waardoor ze even door haar enkels zakte en haar jurk een stukje omhoog deed met haar handen. "Natuurlijk, Mijnheer Alexander, geld dit ook voor u, gefeliciteerd." klonk het weer en ze knikte naar hem. Daarna wierp ze weer een blik op de zaal waar ze zocht naar een man, een man die haar hoorde te vergezellen.

Catherine had gehoopt op dit antwoord. Zodra haar lippen die van Daniël volledig raakten, had ze haar ogen gesloten. Het was niet zo dat ze zich af sloot van wat er om haar heen gebeurde, wanneer er iemand aan zou komen lopen zou ze het waarschijnlijk wel horen, maar ze ging wel op in het moment. Dat was een feit waar niemand aan kon twijfelen. De had het geluk dat er momenteel niemand op de gang was om hen te storen en Catherine dan ook niet bijzonder oplettend hoefde te zijn. Na een tijdje, een simpele kus duurde niet uren, weetje, trok ze zich terug om hem aan te kijken. 'Ik heb je gemist,' fluisterde ze hem toe. Wat een openbaring. Catherine die iemand miste. Het was wel zo. Ze had Daniël gemist. Ze miste hem iedere keer wanneer hij weg was geweest en zei het dan ook telkens wanneer ze hem weer zag.

Fijn. Heel fijn. Christina kwam even haar gezicht zien, hoor. Daar gingen de plannen, die Daniël had opgesteld. Moest ze hen eerst vinden. Ach, hoe moeilijk kon het zijn? Maar dit waren problemen voor later – Daniël dacht niet na over het feit dat Christina was gearriveerd, laat staan dat hij het wist. Want hij wist het niet. Daniël had geen flauw idee dat ze er was. Hoefde hij ook niet zo per se te weten. Naast de lieftallige Christina staan om haar te “vergezellen” was niet meteen Daniëls favoriete avondvulling. Hij kende een hoop activiteiten die leuker waren. Waarvan er een hoop waren waar zelfs God niets tegen kon hebben.
Ze had hem gemist. Zei ze weleens vaker tegen hem. Dit was absoluut niet de eerste keer dat dit tegen hem gezegd werd. Ze miste hem dus. Goed, gemis dus. Over het algemeen duidde gemis erop dat je erom gaf. Kwam goed uit. Het was niet meteen zo dat Daniël elk moment van de dag aan haar dacht – die fase was hij, puur toevallig, voorbij – maar allemachtig, je kon niet zeggen dat hij er gewoon van profiteerde. Daniël was niet meteen iemand van de suikerzoete liefdesverklaringen, maar hij hield van haar en over het algemeen vroeg hij zich af waarom hij op dat moment juist in Christina’s buurt zat, terwijl hij veel liever in die van Catherine vertoefde. Tot zover Daniëls monoloog.
‘Ik jou ook.’ Ach, informeel dingen zeggen kon ook.

Ze zocht naar de man die naast haar zijde hoorde te staan en dus verzette ze een paar stappen richting de grote zaal die door vele mensen gevuld was. Haar ijsblauwe ogen gleden langs de mensen die prachtig waren gekleed en met hun geliefde stonden te dansen, achja, sommige dan. Zij daarentegen moest zoeken naar haar verloofde die weer eens niet haar vergezelde op een feest als dit, die haar bedroog met andere vrouwen. Het leven was oneerlijk vond ze, maar ze zou ooit wel wraak nemen, ooit zal ze hem terug kunnen pakken door het bedriegen van haar. Toen ze een glimp van hem had opgevangen liep ze met grote snelle passen richting hem en zag dat hij stond te praten met Catherine, een vrouw die bekend stond om het delen van haar bed met andere - getrouwde/verloofde - mannen. Toen ze dichterbij kwam zag ze de blik in zijn ogen, een blik die ze niet zag als zij met hem was. Eigenlijk deerde het haar weinig, alleen het idee dat anderen het ook konden weten vond ze verschrikkelijk. Ze schaamde zich. "Dag mijn lief." Zei ze misselijkmakend lief toen ze naast hem ging staan. "Dag miss Catherine." Klonk er minder lief en even keek ze met een lichte felle blik haar aan. Ze moest weten dat ze uit Daniëls buurt moest blijven, iets waar Christina eigenlijk helemaal niks over te zeggen had.

Catherine was net van plan om Daniël verder mee te trekken om een rustige plek, desnoods een bezemkast, op te zoeken om daar vrolijk verder te praten toen ze werden gestoord. Normaal had Catherine dit niet zo'n enorm probleem gevonden, maar bij de stem van de dame alleen al kreeg Catherine zin om iemand in het gezicht te slaan. Natuurlijk deed ze dit niet zomaar, want dat zou vreemd zijn, maar als de dame maar een aanleiding gaf om dit te doen zou Catherine haar handen niet thuis kunnen houden. Catherine zette haar meest hatelijke glimlach op om die van het meisje te beantwoorden. 'Miss Ellery,' begroette ze de vrouw met de arrogante stem die ze voornamelijk gebruikte tegen mensen die haar stoorden op belangrijke momenten. Catherine had haar woorden zeer zorgvuldig uitgekozen. Ze had expres gekozen voor Christina haar officiële achternaam, in plaats van de achternaam die ze nu droeg omdat ze met Daniël verloofd was. Een steek onder de riem, om het zo te zeggen. Na dit gezegd te hebben draaide ze zich weer naar Daniël. Alsof Christina er niet was, sprak ze. 'Wel, Daniël, een groot talent voor het inschatten van tijd heb je niet.'

Precies. Christina had er niets mee te maken en als Christina zo vriendelijk wilde zijn om zich te ontdoen van haar bemoeienis? Nee, Daniël had weinig zin om aan Christina’s zijde te staan. Als ze zich hier zelfstanding kon manoeuvreren, kon ze vast wel zelfstanding converseren met bekenden. Daniël was zelfs bereid zich te emanciperen. Wacht, nee, dat ging hij niet doen. Emancipatie kwam dus echt niet in zijn woordenboek voor. Het kwam erg handig uit dat de meeste anderen gelijkgezind waren. Maar goed – wat maakte het ook uit? Nog een paar vrouwen en Daniël kon zich omsingeld gaan voelen. Maar ach, die vrouwen zouden dus echt niet gaan komen – Christina mocht op beide oren slapen, tot nu toe dan – en bovendien, hoe moeilijk kon dit zijn? Daniël nam aan dat Christina het al uitgevogeld had. Je kon veel zeggen over Christina, maar niet dat ze achterlijk was. Niet helemaal, dan toch.
Ach, ach, Daniël was Christina’s lief. Erg lief van ‘r. Zo moest hij er vast ook tegenaan kijken. Ah – wat maakte het ook uit? Hallo Christina. Ze zag er niet eens zo verkeerd uit in die jurk. Tegenwoordig werd er alles aan gedaan om vrouwen er als een plaatje uit te laten zien. Soms vroeg Daniël zich af of hij nu tegen een bewegend schilderij praatte of tegen een mens van vlees en bloed. Ach, Daniëls verwondering over de huidige inspanningen voor de uiterlijke schoonheid interesseert je vast niet.
‘Prettig u weer te zien, Christina,’ besloot Daniël Christina niet op de kast te proberen jagen. Was Daniël niet erg goed in. Ah, wat maakte het ook uit? Hoogstwaarschijnlijk was het nu eenmaal verbrod door Catherines volgende mededeling. Nu ja, hun relatie was sowieso verbrod. Ze konden wel pretenderen van elkaar te houden, maar de instabiliteit zou blijven, nam hij aan. ‘Daar ben ik me terdege van bewust, Catherine.’ Zeg maar dag met je handje aan de informele “je”.

Haar glimlach, groot en nep, vooral dat laatste was erg groot bij Christina. Eigenlijk kon je zeggen dat heel haar verschijning hier nep was. Sommige mensen wisten nog steeds niet wat er speelde tussen Daniël en Christina en dat was maar goed ook. Ze dachten dat ze gelukkig zouden worden en niet aan bedrog deden, wat een grap. Daniël was bezig met die Catherine en ze vond het verschrikkelijk! Hij hield van een vrouw die met vele andere mannen deed slapen en als een echte 'prostituee' werd uitgeroepen. Natuurlijk moest Christina weer de vrouw zijn die aan zijn zijde stond in het huwelijk en helaas was het niet Catherine. Het was dan minder erg geweest aangezien hij dan niet aan vreemd gaan deed. Maar ooit zal haar wraak komen op het bredrog van haar. Ze walgde van Catherine, maar ze walgde nog het meest van Daniël. Ze negeerde Catherine volkomen en richtte zich tot Daniël. "Geheel wederzijds." Zei ze met een charmante glimlach. "Wat een prachtig entree hebben wij gemaakt, niet mijn lief?" Klonk het mierzoet met een sarcastische ondertoon. Ze hadden geen entree gemaakt samen, laat staan dat hij iets van zich liet horen. Ook vond ze het heel amusant om telkens 'mijn lief' te zeggen tegen daniël, aangezien Catherine haar ook een steek onder water gaf, vond ze het geheel terecht om die steek tegen haar te keren.